Wysłuchała słów pana Wittermore i kodowała je w tej swojej blond główce. Może ich nie zgubi w tych burzy loków. Skupienie, czujność, dokładność i spostrzegawczość - powtórzyła w myślach, gdy przypomniał jej o punktualności uśmiechnęła się niezręcznie i pokiwała energicznie głową.
- Tak jest - skinęła głową uśmiechając się wesoło. nowy cel w życiu, nigdy więcej nie spóźnić się na ten staż. Było tu zbyt fajnie, a Pan Wittermore zaczynał jej się podobać - nie myślcie sobie, że Kim gustuje w starszych mężczyznach. Po prostu lubiła takie osoby jak Kenneth, który wiedział czego chciał i potrafił dotrzeć do pustego móżdżka panny Miracle.
Weszła do Biura Bezpieczeństwa jako pierwsza. Naprawdę zaczynała się tym wszystkim ciekawić, nawet jeśli było to zbyt nudne jak na energiczną puchonkę. Rozejrzała się przez chwilę, a potem spojrzała na Pana Kennetha z iskierkami, czegóż to jeszcze dzisiaj się dowie, nauczy?

Niepewnie rozejrzała się po skromnym pokoju, obstawionym biurkami, które wypełniały całą przestrzeń, swoim ułożeniem przywodząc na myśl skomplikowaną układankę, która miała zapewnić maksymalne wykorzystanie powierzchni, którą oferowały cztery ściany. Jej wzrok leniwie wodził po stosach kartek, spośród których wyłapywała losowe słowa — nijak nie składające się w zwięzłą treść. Chwilę, w której Wittermore pozostawił ich samym sobie wykorzystała wprost nienagannie wzorowo, rozmyślając o trudzie własnej doli i kwestiach równie banalnych, jak farba łagodnie schodząca ze ścian w nielicznych miejscach, które uwięziła swoim spojrzeniem.
Całe praktyki urastały w jej umyśle do miary niedorzecznego absurdu, a sama ciężka obecność ich przełożonego miarowo zatapiała swe śmiercionośne szpony pośród myśli — Hennessy, istota o usposobieniu swarliwym była przekonana, iż niejednokrotnie przyjdzie jej ugryźć się solidnie w język, aby nie obarczyć autorytetu kąśliwą uwagą. Wszakże nie mogło jej umknąć chłodne, zawierające w sobie tę podejrzliwą nutę spojrzenie, pod którym była zmuszona do istnienia, niewątpliwie mężczyzna zechciałby złamać jej lichą cierpliwość, powiewającą niczym cienka gałązka na wietrze, targana niejednokrotnie przez siłę żywiołu, którą nawet krucha dłoń była w stanie zmieść z pola widzenia. W sferze przemyśleń wyczekiwała nieuchronnego, niczym skazaniec oczekujący wyroku, bezlitosnej, niemej sylwetki kata.
Skinęła jednak głową, gdy tylko usłyszała, że ma udać się wraz z mężczyzną — niczego innego nie mogła się spodziewać, a czarne chmury spowijające łagodnie myśli skłaniały ją coraz dosadniej ku najgorszym możliwym opcjom. Spoglądając na mężczyznę co jakiś czas, usiłowała uparcie go rozgryźć, rozszyfrować, co takiego będzie leżało w jej obowiązku pod jego stalowym wzrokiem, te informacje jednak umykały niczym enigma, a sam Wittermore stawał się istotą kuriozalnie niewiadomą.

Kim weszła do środka i zaczęła się rozglądać po pomieszczeniu. Wyglądało normalnie, ale chciała wszystko zapamiętać, bo kto wie, czy kiedyś tu wróci. Nikt tego nie wie. Miliny kartek, kilka biurek. Czuła się tu jak w swoim pokoju. Kim zawsze ma pełno kartek walających się po swojej sypialni w domu. Kim często pisze opowiadania, rysuje, gryzda, gdy się nudzi. Nie lubi mieć porządku. Jej porządek zalicza się w chaosie. Wtedy najbardziej potrafi się odnaleźć w swoich rzeczach. Wiedziała jednak, że w tej pracy jest to najważniejsze. Niebieskie oczy skierowała na pana Wittermore, gdy zabrał głos.
David. Lubiła to imię, zdecydowanie bardziej od Johna. Cieszyła się, że miała pracować z Davidem to imię zdecydowanie bardziej jej podpadło. Jednak Mauryś chyba dostał lepsze zajęcie. No, ale nie będzie narzekać zawsze coś. Trochę zazdrościła Anti tego, że będzie pracować z panem Wittermore. Kim go polubiła i chciała popracować z nim, no ale cóż. Bywa.
Skinęła głową i w sumie dalej się rozglądała.