Gdzieś z mglistej głębi tafli powoli zaczęła wynurzać się przygaszona postać kobiety. Jej wątła sylwetka ginęła pod ciężką, grubą szatą. Uraczyła lustro przelotnym spojrzeniem, spojrzeniem przepełnionym pasją i promieniującym optymizmem. Wokół kobiety pojawiły się setki ludzi, tłum zdawał się  pożerać jej niemalże zanikającą sylwetkę, a złociste włosy falowały w rytmie lekkiego chodu; postać bowiem przemierzała wśród narodu, który wydawał się być zaczarowany przez piękną czarownicę. Kobieta stanęła pewnie na mównicy i otwarła usta. Tłum zamilkł, choć chwilę potem zaczął skandować jej imię. Czarownica była inspiracją dla tysięcy.

Anastasia to właścicielka szczupłej, wątłej twarzy, którą okalają długie włosy o kolorze miodu akacjowego. Młoda Panienka Fitzgerald posiada kobiecą budowę ciała i długie włosy, ale na tym kończą się atrybuty kobiecości, którymi może się pochwalić. Skromny i konserwatywny ubiór, kłócący się poniekąd z jej pochodzeniem, przełamuje niekiedy mocniejszym makijażem i frywolnymi kapeluszami, nie mającymi jednak nic wspólnego z modą mugolską.
Często próbuje zakryć całkowicie swoje ciało poprzez noszenie wyłącznie czarnych, workowatych szat. Preferuje stonowane kolory, a te pstrokate i przyciągające uwagę omija szerokim łukiem. Bardzo rzadko nosi dodatki i biżuterię, za wyjątkiem skromnego,złotego łańcuszka, z którym się nigdy nie rozstaje.
Zazwyczaj wyprostowana lecz w jej kroku na próżno szukać gracji.  Wiecznie zachmurzony wyraz twarzy, nieobecne spojrzenie.  Czy to tylko zadumanie i wyłączenie się z realnego świata, a może to autentyczna, mroczna energia kryjąca się w jej pokrętnym umyśle i dziwnych fascynacjach? Tego nikt nie jest pewien,nawet ona sama.

Ana, choć po bliższym spotkaniu jest bez cienia wątpliwości postacią niejednoznaczną i skomplikowaną (żeby nie użyć tutaj pospolitego określenia - dziwną), to z wachlarza niejasności i niedomówień można wyłowić jedną niezaprzeczalną cechę jaka ją określa. Idealistka.
Żyje w świecie idei i szczerze wierzy, że silną wolą, nastawieniem i determinacją  da się zrobić wszystko. Uważa, że za niesprawiedliwość świata odpowiedzialni są wyłącznie ludzie, a konkretniej dorośli, którzy w przeszłości doznali tragedii i nieszczęścia – nie będąc w stanie uodpornić się na cierpienie, ich serca stały się złe.
Głęboko pragnie zmienić ten stan rzeczy i w głębi serca chciałaby walczyć o sprawiedliwość i równość na świecie. Nie jest jednak pewna, czy kiedykolwiek się na to odważy. To jej marzenie. Przełamać się i wyjść poza strefę komfortu. Podbić świat.
Fitzgerald  jest głęboką myślicielką i “filozofką” jak nie raz przedrzeźniał ją jej brat, ale wciąż poszukuje i szuka odpowiedzi na wiele pytań, które ją trapią. Bywa, że wątpi w swoje idee. Wątpi w sens wszystkiego. Boi się zła i śmierci, ale paradoksalnie są to rzeczy, które ją fascynują. Na swój dziwny, pokrętny sposób, którego nie potrafi wyjaśnić .

Uwielbia zgłębiać wiedzę i jest to jedną z jej pasji, choć jak sama przyznaje, przeżycia empiryczne ją nieco peszą, żeby nie użyć tu dobitnego określenia, zatrważają. Sama gardzi tchórzami, ale uważa iż wycenienie balansu zysku i strat jest niebywale ważne przed podjęciem jakiegokolwiek ryzyka.
Targają nią nierzadko burzliwe uczucia i emocje, a dramatyzmu pozazdrościłaby jej niejedna pretensjonalna sztuka teatralna.

Słyszała tylko swój oddech. Wrzawa ulicy, szepty, śmiechy, rozmowy, żadne z tych nie przedostawało się do jej świadomości. Tak jakby jakaś nieznajoma siła odebrała jej słuch. Tak jakby jakaś nieznajoma siła uwięziła ją w zwierciadle.
Wdech. Wydech.
Nie istniało chyba nic gorszego niż przypomnienie sobie o odruchu kontrolowanym przez pracę mózgu. Mózgu, który wydawał się szwankować. Czy to za pomocą magii?
Wdech. Wydech.
Ulica zamieniła się w zamek. Hogwart, to musiał być Hogwart.
Biegając po korytarzach i pytając wyrywkowo tłumy uczniów szukała…kogoś. Gdzie ona był?
Czas upływał, ktoś szarpał, ktoś przeklinał, była tylko wątłą, nic nieznaczącą osóbką, o przerażonym, białym niczym papier licu. Krótki oddech i wszystkie organy podchodzące do przełyku. Wzrok, który płatał figle.
I moment, w którym zdała sobie sprawę, że się zaczęło.
Biegła, uciekała, z drżącą dłonią kurczowo ściskającą różdżkę przed sobą. Nie była nawet pewna czy będzie w stanie rzucić jakiekolwiek znane jej zaklęcie obronne. Była taka słaba. Nie chciała cierpieć, bała się bólu. Nie chciała umierać.
Nie wiedząc w jaki sposób, znalazła się w którejś łazience. Gdzieś na piętrze, nawet nie miała pojęcia którym. Biały marmur i pęknięta rura zalewająca powoli pomieszczenie. Patrzyła przez dłuższą chwilę na podłogę. Falowane włosy w kolorze złota okalały piękną, spokojną twarzyczkę młodej dziewczyny. Niebotycznie duże…błyszczące oczy. Brakowało im jednak iskry. Były martwe.
Sekunda dzieliła ją od całkowitego rozklejenia. Obudziła się z krzykiem uwięzłym w gardle. Miękkie, przestrzenne łóżko do jej dyspozycji, ciepła i ręcznie haftowana kołdra w kilku odcieniach błękitu. Kwiatowe i cudaczne wzory wylewające się z każdego kąta jej własnego pokoju.
Znów śniła o wojnie. Powinna odstawić literaturę wojenną raz na zawsze.