Dzisiejsze popołudnie mimo słońca wysoko zawieszonego na niebie, którego promienie odbijały się mocno od okien dzielnicy mieszkalnej przez Estelle przemierzaną, było wyjątkowo chłodne. Styczeń. Choć Londyn nie leżał w tej części Europy, którą o tej porze roku, dopadało czarcie zimno, to wilgotne powietrze potęgowało uczucie obecności siarczystego i przenikliwego mrozu, skutecznie szczypiącego dziewczęce policzki. Każdy łyk lodowatego powietrza był wyjątkowo bolesny, a spierzchnięte usta Estelle zabarwiły się krasnym kolorem. Nienawidziła zimna, gdyby tylko mogła, to przesiedziałaby całą zimę w ogrzewanym mieszkaniu. Problem w tym, że nora, w której aktualnie pomieszkiwała, miała nieszczelne okna, masę prześwitów i Bóg wie czego jeszcze – już sklep, którego tak nienawidziła był cieplejszym i bardziej przyjemnym miejscem. Na samo wspomnienie opuszczonego przez nią jeszcze przed momentem pomieszczenia, wzdrygnęła się i sapnęła głośno, wypuszczając tym samym pokaźny obłok pary z ust.
Rozejrzała się bacznie, zanotowała w pamięci nazwę ulicy i skręciła w prawo. Wiedziała gdzie iść, znała nazwy bocznych uliczek i większości zakrętów, pamiętała też numer mieszkania do którego zmierzała. Stereotypowy brak kobiecego upośledzenia orientacji w terenie nie dotyczył Panny Vasquez w żadnym wypadku – mapa, słowne wskazówki, jednorazowa wizyta, cokolwiek naprawdę, to było bez znaczenia.
Znalazła się na właściwej ulicy, przyjrzała się dokładnie numerom nad drzwiami i namierzyła to czego szukała. Przyjemne ciepło klatki schodowej kamienicy do której weszła, wnet uderzyło w zmarznięte ciało, zaróżowiło policzki i szczypało w skostniałe palce.
Przemknęła szybko po schodach i calutka, od stóp po kaptur na głowie, odziana w czerń, stanęła u progu drzwi, do których zapukała stanowczo.
Miała nadzieję, że był w domu.

Nigdy nie było mi trudno go znaleźć. Podświadomie wiem co lubi, gdzie czuje się dobrze, gdzie logicznie zatrzymałby się, by mieć dobry punkt wypadowy zarazem nie wzbudzający żadnych podejrzeń. Od dawna jestem przewrażliwiona na tym punkcie, nazbyt ostrożna. Nauczyłam się jak trzy razy zmienić drogę i jakiego zaklęcia użyć, by nikt nigdy nie dowiedział się dokąd idę. Zaklęcie mylące, moja własna twórczość.
Kiedy staję u drzwi po prostu naciskam klamkę. Nikt za mną nie szedł, nikt na mnie nie czekał. Powinnam się pewnie obawiać jakichś zaklęć ochronnych jakimi Zack którego znam obłożyłby swoje lokum, jednak skoro zdołałam je znaleźć, to czego się obawiać?
Wraz ze skrzypnięciem drzwi czuje już te znajomą nutę wody kolońskiej i papierosowego dymu. Zapach, który mówi mi, że już nie ma się czym martwić. Zapach w który wpadam jak w otchłań i nic mnie już nie obchodzi. Stawiam walizkę i już tylko szczęknięcie zamka w drzwiach dzieli mnie od utęsknionego spokoju.
Jak bardzo szalone życie by się nie działo w czterech ścianach domu Magnusa, było to szaleństwo które znam. Które widziałam, którego się nauczyłam i które potrafię odtworzyć co robię bardzo często w moich pechowych związkach małżeńskich. Zadziwiające jak niektórzy mężczyźni uwielbiają dramaty. Zadziwiające jak bardzo lubię grać te sceny przed nimi i obserwować jak zachwyt miesza się na ich twarzach ze złością i rezygnacją.
Jestem wspaniałą aktorką, bo muszę nią być.
Wszędzie, tylko nie tu.
W ciszy rozlega się tylko trzask trzech haftek, kiedy zsuwam z ramion płaszcz, szelest materiału szala, który ściągam z głowy trochę za wolno. Napawam się, to prawda, jak chora wariatka napawam się chwilą powrotu do domu. Jestem zmęczona udawaniem żałobnicy, zmęczona płaczem i dźwiganiem podejrzliwych spojrzeń.
- Zack... - wraz z ciężkim uderzeniem serca jak dzwon w piesi, słyszę. Ktoś puka. Jak bardzo pragnę to zignorować - mechanicznie, zaprogramowana kura domowa, odwracam się i otwieram drzwi. Złotowłosa, zimna Dama to nie to, czego się spodziewałaś, nie jestem Zacharym, ale mam to samo twarde spojrzenie i bezlitośnie powściągliwą twarz.
Unoszę pytająco podbródek.

Widok kobiety w mieszkaniu Magnusa nie zrobił na Estelle żadnego wrażenia, o ile faktycznie było to jego mieszkanie. Czyżby pomyliła numery?
-Szukam Zacharego Magnusa – oświadczyła zdawkowo i oficjalnie, nie skrzyżowała z nią wzroku.  
Prezencja nieznanej postaci była jej całkowicie obojętna, byle tylko nałożnica,a może żona, w niczym nie przeszkadzała i nie wtrącała się niepotrzebnie w ich prywatne interesy i cokolwiek później miałoby się wydarzyć.
Fakt faktem, Magnus nie mógł spodziewać się wizyty Estelle, nic nie mogło zwiastować jej niezapowiedzianego pojawienia się u progu mieszkania, nic więc dziwnego, że nie udało się dziewczynie go zastać. Może mogła wysłać mu sowę? Nie, w sowy się nie bawiła. To zbyt pospolite.
Sama myśl o otwieraniu ust i niepotrzebnym tłumaczeniu się z powodu swojej wizyty, powodowała rozbudzenie niewymownego bólu egzystencjalnego i irytacji w Panience Vasquez. Wolała jednak nie epatować swoimi uczuciami nazbyt wcześnie. Przecież zalążki ogłady, spokoju i uprzejmości wciąż gdzieś tam w niej tkwiły, prawda?
-Interesy. Bez obaw - wyjaśniła szorstko, nie było bowiem potrzeby zasiewania w niej ziarna niepokoju.

Wpatruje się w Twoje oczy, bo przecież nic poza nimi mnie nie obchodzi. Nie masz pięknej mimiki, nad którą mogłabym się pozachwycać, na Twojej twarzy nie malują się uczucia, które zapragnęłabym zapamiętać, których chciałabym się nauczyć. Patrzę na Ciebie, w Ciebie, patrzę po prostu.
Kim jesteś i dlaczego szukasz mojego brata? Nie wyglądasz na godną zaufania, co nie wiem czy w tym przypadku jest obelgą czy komplementem. Czy wiem, gdzie jest Zack? Być może. To niewytłumaczalne wewnętrzne uczucie, które po prostu prowadzi mnie do niego. Może tu jest, może go nie ma. Dopiero przyszłam, ale skąd możesz to wiedzieć. Stoję więc jak słup, przez chwilę, która dla mnie samej wydaje się krótka, ale ja nigdy nie byłam dobra w łączenie rzeczywistości z tym, co analizuję w głowie.
Interesy? Bez obaw? Zack jest ostatnią osobą o którą mogłabym się martwić. A jednak przyjechałam tu gnana niczym innym jak niepokojem o niego. Czy to przez Ciebie?
- Mhm. - muszę wydać jakiś dźwięk. Tak się komunikują ludzie. Marzę tylko o tym by utonąć w pościeli na najbliższe kilka dni, jednak stoję tutaj. Dumna i chłodna, nieświadomie zaciskając usta. Nie podobasz mi się, tak, taki mam wniosek i choć wcale po sobie tego nie pokażę - nie podoba mi się, że go szukasz.
To ja tu przyjechałam po latach, to ja go chcę, ja i moje infantylne, głupie interesy. Chcę nalać wannę pełną gorącej wody i siedzieć w niej aż zmarznę i chcę, żeby ta kupa złości i gniewu jaką jest Magnus siedział tuż obok i opowiedział mi cokolwiek. Tak długo, aż znowu będę czuć się w domu. Nie potrzebuję Cie do tego.
- Nie mogę Ci pomóc. - mówię w końcu, zgodnie z prawdą. Nie mam pojęcia, czy jest, czy go nie ma. Wiem, że tu mieszka bo czuje jego zapach, ale poza tym?
Moje głupie marzenia i potrzeby nigdy nie były w strefie priorytetów Zacharego. Jak miałam dwanaście lat obiecał spełnić moje jedno małe życzenie. Po dziś dzień czekam na tego kota. Taki już jest. Choć to smakuje gorzko, prawdą jest, że Twoje interes z pewnością zaciekawią go bardziej.
Uchylam szerzej drzwi, wcale nie chcę, wcale, w środku zapieram się i wyję jak pies na sznurku, ale przecież jestem taką damą, taką dobrą Panią Domu, nie chcę, ale muszę.
Schodzę Ci z drogi, proszę, wejdź do środka. Nie mogę Ci pomóc, nie chcę Ci pomóc, ale przecież pomogę Ci jak umiem. Taka już jestem upośledzona.

W kobiecie Magnusa, było coś niepokojąco wyrafinowanego, jedynie krótka chwila wystarczyła Estelle do wydania jednogłośnej opinii na temat jej aparycji – przypominała jej gwiazdę filmową, a to już było niewyobrażalnym komplementem ze strony amatorki kina. Co prawda przenigdy by jej tego nie powiedziała, ale z tego płytkiego jak sadzawka względu nieznajoma zaskarbiła sobie u dziewczyny nieco większy limit wyczerpania cierpliwości niż większość ludzi. Nie mogła nic na to poradzić, nie kierowała świadomie tym kto robi na niej dobre pierwsze wrażenie, a kto nie.
Skinęła głową, bez słowa, grzecznie, wchodząc do mieszkania. Liczyła, iż już na progu przywita ją ciepło ostateczne, ogrzeje się i wyzbędzie tego lodowatego dotyku i szczypiących policzków. Rozczarowała się okrutnie. Kobieta zatem albo potajemnie była uosobieniem jakiegoś diabolicznego ognika, albo dopiero co zjawiła się w mieszkaniu i nic nie zdążyło wypełnić się przyjemnym ciepłem, zawyrokowała Pani Detektyw Estelle.
Nie weszła jednak dalej, w głąb mieszkania, słysząc echo kroków na schodach westchnęła cicho i przelotnie zerknęła na blondynkę. Jej wzrok również skierowany był ku drzwiom.
Zachary Magnus zjawił się w samą porę, gdziekolwiek wcześniej był i cokolwiek robił nie miało żadnego znaczenia, zjawił się, przybył i dzięki temu wychłodzona biedaczka nie przemierzała londyńskich ulic na próżno. Nie cierpiała się poświęcać, a już zwłaszcza poświęcać się na zimnie.
Dziwne. Kobieta nie okazała się jednak być ani kochanką, ani żoną. Rodzina, stwierdziła po wymianie chłodnego uścisku. Nie żeby stała i gapiła się na nich, nic z tych rzeczy.
Niechętnie zasiadła w fotelu. Gwiazda filmowa jednak zostanie, prawda?
-Skąd Pan wie, że w interesach?- zapytała z błyskiem w oku - to nie do końca tak.  

Przesuwam nogą walizkę, trochę głębiej w stronę drugiego pokoju. Obojętnie mi, wcale nie ta walizka nie obchodzi, mam w niej tylko wszystkie najcenniejsze szpargały z mieszkania mojego tragicznie zmarłego małżonka. Dobrych kilkadziesiąt tysięcy w kamieniach runicznych, książkach i wartościowych przedmiotach, nic to, popchnę walizeczkę jeszcze trochę dalej. Nie zwracaj uwagi, Nieznajoma.
Noxa traktuję jak stały element wystroju, chyba go nawet nie zauważyłam, dopóki nie zaczął kłapać dziobem. Masz zły humor? Witaj w klubie czarnopióry zwiastunie Zachariasza.
Nerw jakiś mi się już naciąga w karku, nie mogę znieść obecności obcego człowieka, wyczerpany limit żetonów na relacje międzyludzkie na najbliższe kilka miesięcy. Prostuję się jedynie dumnie, bardziej, twarz mam poważną jak zawsze, poprawiam włosy, by czymś zająć ręce. Nie dam rady, już sztywnieją mi ramiona, zaciskam palce, chcę sięgnąć do płaszcza, wyciągnąć różdżkę i więcej trupów mieć w szafie, większą kolekcję, jeszcze jednego. Tylko zimne, milczące ciała nie drażnią mnie wcale, tylko pozbawione wyrazu, puste oczy. Nie zniosę tego, że serce pompuje Ci krew w piersi, ciężko mi oddychać, musisz uciec albo ja muszę uciec. Nie ładnie tak od pierwszej chwili rozsiewać bałagan w domu dawno niewidzianego brata. Dlaczego tu jesteś, dlaczego tu jestem. Panika zapala się w jednej chwili rudą iskrą w samym środku mojej głowy... i gaśnie z kolejnym wydechem, kolejnym mrugnięciem oczu.
Chwila, kiedy wpadam w Zacka jak w otchłań, jak z hałasu w ciszę, ułamek sekundy pomiędzy jego ramionami wydzielającymi mi ten zdawkowy gest czułości, przykładam ucho na sekundę do jego klatki piersiowej tylko na momencik posłuchać, czy na pewno bije mu serce.
Miałam straszny sen Zack.
Śniło mi się...
że nie żyjesz.
Podnoszę wzrok i czuję jak odpada mi kawałek maski, którą myślałam, że mam na twarzy już na stałe. Jestem w domu. Wszystko trwa tylko krótki wdech, ale znów w swojej głowie rozwlekam co chcę i jak chcę, wałkuje we wszystkie strony. Mówię, że mi wolno, to mi wolno. Odsuwam się krok i zupełnie tracę zainteresowanie sytuacją. To jego świat.
- Pozwolę sobie zając się sobą. Byłam w długiej podróży, Zachary. - mówię równie spokojnym i stonowanym głosem co zawsze. Oziębła suka, wszystko co się dzieje, dzieje się tylko w mojej głowie.
Z gracją opuszczam salon.

[z kolejki]

Kobeta zniknęła z salonu zostawiając Estelle z Zacharym samych, na tamtą chwilę została już tylko wspomnieniem, duchem nawiedzającym mieszkanie.
Dziewczyna dopiero wtedy ściągnęła kaptur. Cień niepewności wkradł się na jej oblicze, gorączkowo zatrzęsła głową tak aby niesforne włosy mogły zakryć częściowo twarz, zmyć jakąkolwiek podejrzliwość, zafrasowanie Vasquez.
Siedziała w tym przeklętym fotelu jak na skazanie. Taka mała, słaba i wątła. Zdawała sobie sprawę, że dla Magnusa nie miała większej wartości. Niekoniecznie podzielała podobny pogląd, wiedziała że jest jeszcze młoda i wiele jest w stanie się nauczyć – wszystko z czasem.  Problem leżał w tym, że była kobietą. Młodą kobietą. W Stanach nie znaczyła nic, jak zresztą każdy kto nie był młodym białym facetem, tutaj w Anglii mężczyźni jakoś przychylniej na nią spoglądali, w ich głowach niekiedy mogło się nawet zrodzić coś na kształt szacunku.  A może strachu? Lubiła o sobie myśleć jako o kimś, kto mógł budzić strach i respekt, jeszcze nie dziś, jeszcze nie teraz, ale kiedyś na pewno. Szacunek i uznanie w oczach innych. O tak.
-Nasze ostatnie spotkanie- zaczęła zachrypniętym głosem, może gdyby postawił przed nią butelkę whisky, poszłoby jej lepiej? –…nie będę ukrywać, że mi Pan wtedy zaimponował.
Koniec. Enigmatycznie, pretensjonalnie. Sztucznie. Czy była aż tak upośledzona, że nie mogła wykrzesać z siebie więcej? Estelle nie należała do osób zbyt wylewnych i podobne wyznania należały do rzadkich i niespotykanych, z trudem przychodziło jej uczestniczenie w podobnych dialogach. Wiedziała jednak, że to co robi jest konieczne. Zresztą po to tu przyszła.
Wzięła głęboki oddech. Grunt to być stanowczą, powtarzała w myślach. Grunt to sprawiać wrażenie dojrzałej i twardej, dodała.
-Co więcej, jestem Panu dłużna. Wydaje mi się, że mogłabym się Panu w czymś przydać- wyprostowała się, imitowała bezczelnie pewność siebie i głęboko podszytą arogancję, mógł się na to w sumie nabrać, podobną rolę odgrywała niemalże całe swoje życie.
-Być może moja oferta wydaje się Panu śmieszna lecz zapewniam, że wiem co robię.
Tym razem niepewność nie zabarwiła jej tonu, czysty chłód i rzeczowość. Zero emocji i wahania. Nie łgała. W istocie wiedziała co robi.

Zamiast długiego posiedzenia w wannie pełnej wrzątku biorę jedynie szybki prysznic. Pozostawić marzenia w strefie marzeń, a siebie wciągnąć nazad do rzeczywistości. Wszystko, czego pragnę, wszystko co mogłabym mieć. Stojąc pod strumieniem gorącej wody zapalczywie szoruję każdy centymetr kwadratowy skóry, z zapamiętaniem godnym wariatki, chcąc zdrapać z siebie ostatni paproch poprzedniego rozdziału. Tak to nazywam, rozdziały. Pierwszy - Thompson. Miałam ledwie dwadzieścia lat. Drugi - Sorensen, nawet nie był brytyjczykiem. Może dlatego uwiodła go moja angielska klasa? Petrov, łajdak, zdrajca, nawet nie umiałam płakać.
Warton...
Pan Warton.
Myślę czasem, że gdybym choć raz napisała do Zacka list o tym, co Pan Warton robi w domu, odszedł by z tego świata znacznie szybciej. Z włosami przyklejającymi mi się do karku oceniam efekty mojej pracy, podrażnioną skórę, niemal czerwoną, pięknie puchnącą w okolicach kolan, nadgarstków, łokci. Pan Warton też był draniem, sadystą o zamiłowaniu do łez.Długi czas nie umiałam płakać, Pan Warton nauczył mnie tego i nadrobiłam wszystkie lata z nawiązką. Smaruję każdą pamiątkę pieczołowicie, hojnie, maścią na blizny i podrażnienia. Od dawna ich nie widać, przynajmniej tak mi się zdaje. Ja będę widzieć je już zawsze. Potem tylko maska, osuszyć włosy i można znów dać się wciągnąć do świata.

Opatulona elegancką podomką wracam do salonu. Wcale nie pasuję do prostoty tego mieszkania. Wciąż noszę się jak Pani Warton. Bez słowa sobie proponuję szklaneczkę, samej sobie za nią dziękuję, nalewam hojnie, opróżniam dwoma łykami z niemal identyczną miną co Zack, nalewam znów, nawet na niego nie zerkając i zasiadam.
- Od kiedy od dobrobytu robi Ci się niewygodnie, Zack. - przekrzywiam głowę niczym Nox, zerkając na niego szklanymi oczami lalki- Tak dobrze się wiedzie, że kolejny pracownik nie będzie Ci potrzebny?
To w sumie nie moja sprawa, jego sprawy bardzo rzadko są moje, ja się w nich tylko pojawiam na moment. Zawsze, kiedy trzeba i tylko wtedy, kiedy trzeba. Inaczej pewnie bym się obawiała.
Ale mam za sobą podróż, jestem głodna, piję jakąś szkocką prawdopodobnie z przemytu w domu, który jeszcze cuchnie śmiercią poprzednich właścicieli. Czemu by nie wtrącić swoich pięciu groszy?

Whisky. Powinna odmówić? Takie jest savoir-vivre? Odmawia się z grzeczności swojemu gospodarzowi, nawet jeśli właściwie... to by się napiła?
Alkoholu w jej domu nigdy nie brakowało, a już zwłaszcza po odejściu matki. Sztampowo, Estelle była tylko nieszczęśliwą, zgorzkniałą i zblazowaną pannicą, bitą w domu i mszczącą się za wszelkie życiowe niepowodzenia na świecie i niewinnych ludziach. Topienie swoich smutków w alkoholu co prawda nie należało do kanonu czynności wykonywanych przez dziewczynę codziennie aczkolwiek los mógł w każdej chwili zepchnąć ją na drogę świętej pamięci ojczyma Vasqueza.
Opróżniła zawartość szklanki, nie siląc się nawet na zgrywanie damy, zatrzymała szkło w dłoni i czekała.
Nie była pewna czy Magnus rzeczywiście nad czymś długo myślał i faktycznie rozważał jej ofertę, czy może deliberował jakich ostrych i przykrych słów użyć aby ją stamtąd przepędzić. Pozował przed nią? Mógł. Mógł nie, nie znała go przecież, aż tak dobrze nikogo jeszcze nie odczytała.
Po boleśnie długiej ciszy Magnus odezwał się, a ta całkowicie nieświadomie zasznurowała ustami. Guzik ją obchodziła historia o psie, ciekawe czy było po niej widać jak bardzo ją to nie ruszało? Frapującą kwestią również było opanowanie, które nareszcie nadeszło i rozluźniło jej napięte z przejęcia mięśnie. Nie była dostatecznie przekonana i pewna jeszcze chwileczkę temu, coś najwidoczniej, głęboko osadzonego w ośrodku intuicyjnym dziewczyny podpowiedziało jej, że nie powinna się niczego lękać. Strach i niepewność nie załatwią jej pracy, nawet jeśli powinna stać na baczności. Czy to właśnie pogoń za pieniądzem nią tak sterowała?
Otwarcie ust i wprowadzenie swojego przygotowanego monologu przerwała jej kobieta, która zjawiła się w salonie. Wróciła elegancka, klasyczna. Odstająca od tego miejsca, przykuwająca wzrok.
Estelle obserwowała ich. Jaka była między nimi relacja? Jak i dlaczego tak dwie różne osoby koegzystowały ze sobą w tym miejscu?
Uwaga Gwiazdy Filmowej nie zaskoczyła Vasquez ani trochę, wręcz przeciwnie – triumfalnie potwierdziła to, co podejrzewała.
- Odwiedził Pan mojego…- odchrząknęła, a cyniczna ekspresja na kształt uśmiechu, wykrzywiła kąciki jej ust - “oprawcę” całkowicie osobiście. Pytanie tylko, dlaczego ktoś taki jak Pan miałby osobiście fatygować się po dług u takiego lorda niedomytych kloszardów?
Uniosła brew.Wyglądało na to, że znała powód. Teraz tylko wystarczyło tym zagrać.
-Fakt, miałam z nim problem, co być może nie jest najlepszym świadectwem jakie mogę przedstawić lecz…
Przerwała. Podniosła się nieznacznie na swoim fotelu, prawie zapadała w miękką otchłań siedziska.
-Lecz jestem tylko niewytresowanym szczenięciem bez właściciela. Nie mogłam wiele zrobić.
Nie wiedząc czemu zwróciła się ku kobiecie. Obdarzyła ją też czymś w rodzaju uśmiechu, tylko z nutką zgorzknienia, świadomości nędzy własnego losu. Wzrokiem ponownie zawędrowała w stronę Zacharego.
- Wydaje się Pan, Panie Magnus, poważnym człowiekiem, a ja Panu składam poważną propozycję. Jeżeli to zabrzmiało zbyt impertynencko, nazwijmy to prośbą z mojej strony. Jedna szansa,a spłacę swój dług szybciej niż standardowymi sposobami. A Pan zyska lojalnego psa z kagańcem na pysku.Nie pogardzę też łańcuchem.
Nie rzucała mu wyzywającego spojrzenia. Była ostrożna lecz stanowcza. Nie przyszła tam przecież, żeby wtykać mu różdżkę w dupę i kreować wokół siebie słodką aurę arogancji i zdradliwej wyższości nad nim. Sparzył się kimś w przeszłości, ale ona nie zamierzała popełniać tego samego błędu.

Estelle doskonale zdawała sobie sprawę z drogi jaką próbowała właśnie podjąć, z ryzyka, które na nią czekało i tysiąca, nie zdolnych do przewidzenia trudności, które zapewne miała napotkać. Była zdecydowana i prawdopodobnie każda próba odwiedzenia jej od tego pomysłu zakończyłaby się fiaskiem.
Cała sytuacja musiała wyglądać z boku co najmniej niezręcznie i cudacznie; ot młoda dziewka o urodzie insynuującej, jakoby miała ona dopiero wkroczyć w wiek dorosły, nachodząca znacznie starszego mężczyznę o reputacji co najmniej dyskusyjnej, a to wszystko w obecności nieznanej kobiety o nieokreślonej relacji łączącej ją z brodaczem.
Młoda Vasquez dopiero po jakimś czasie zdała sobie sprawę jak nieswojo, wręcz błazeńsko czuła się będąc więźniem miękkiego, zapadającego się pod wpływem jej ciężaru, fotela, podczas gdy gospodarz krążył nieustannie po pokoju delektując się swą whisky. Czyż nie wydawała mu się jeszcze bardziej dziecinna i bezbronna w takim oto położeniu? I z tą swoją miną zbitego szczeniaczka? Ale przecież chciał psa, prawda?
Nie zdążyła nawet sięgnąć, drugi raz zresztą, po swoją ponownie wypełnioną szklankę, a mężczyzna dopadł ją na tym jej karnym jeżyku, przycisnął stanowczo i złapał za ramiona. Nie, nie było to czymś czego się spodziewała, biorąc pod uwagę obecność drugiej kobiety w pomieszczeniu. Wzdrygnęła się instynktownie i wstrzymała oddech pozostając całkowicie bez ruchu.  Odwrócenie wzroku nie wchodziło w rachubę lecz czy była w stanie wykrzesać z siebie tyle odwagi i śmiałości, aby na jego spojrzenie odpowiedzieć czymś równie zdecydowanym i zastraszającym? Kontrola mimiki, kontrola minimalnie uciekającego spojrzenia. Oszalałe bicie serca.
Uwolnił uścisk, zanim jeszcze chwila zaczęła wydawać się wiecznością. Odwróciła niespokojnie głowę i odetchnęła ciężko, karcąc się w myślach za niekontrolowaną, panikarską reakcję jaką zafundowały jej emocje. Bądź co bądź była tylko głupią szczeniarą, pozującą na kogoś kim jeszcze nie była, a wszelkie ludzkie interakcje, zwłaszcza te na linii kobieta-mężczyzna pozostawały dla niej zagadką.
Kiwnęła zdawkowo głową na wymieniane przez Magnusa warunki, nic czego by się nie spodziewała.
- Vasquez. Estelle Vasquez.
Wstała, a raczej wygramoliła się z fotela i subtelnym ruchem ręki pozbyła się ledwie widocznych białawych paprochów ze swej szaty.
Miała już wyjść? Zaczekać? O coś zapytać? Dowiedzieć się...szczegółów? Co teraz?