Estelle w swoich słowach nie poszłaby tak daleko określając swe zachowanie jako zbyt swobodne, choć tak jak się spodziewała - szło zbyt gładko i przyjemnie jak na osobnika jego pokroju. Udało mu się. W istocie poczuła się niczym skarcony pies, zastanawiając się nawet co ją skłoniło do przekroczenia progu tego mieszkania i składaniu mu jakichkolwiek propozycji.
Głupie ptaszysko, przeklęła w myślach, spuszczając pokornie głowę na jego słowa. Przestraszył ją, to prawda, ale sama reakcja nie była najcięższym orzechem do zgryzienia, stał bowiem przed nią dylemat w jaki sposób powinna się zachować. Gdyby nie okoliczności i wiążące ich...zawiłości, odwróciłaby się na pięcie i nigdy więcej nie powróciła, ewentualnie wracając kilka miesięcy później z solidnie zaplanowanym planem zemsty. Nie mogła też wywrócić oczyma i oskarżyć go o dramatyzowanie, odesłać do drugiego pokoju i wmusić kolejną szklankę whisky w gardło. Cóż zatem jej pozostało? Przybranie postawy zganionego dziecięcia czy współpracownika godnego swego pana? Miała być kobietą czy grać rolę faceta? Czego sobie życzył Zachary?
Zapadająca miękkość fotela na nowo ją powitała, a Estelle słuchała co mężczyzna miał do powiedzenia. Nie podnosiła głowy, wzrok wbiła w podłogę opierając się pokusie lustrowania reakcji kobiety i samego Magnusa.
Targować? Estelle wzruszyła bezwiednie ramionami. Nie, nie targowała się. Miała powiedzieć, że póki co zatrzyma robotę w Szatach na Wszelkie Okazje, chociażby na pół etatu. Miała powiedzieć, że miała jakieś tam oszczędności na czarną godzinę. Nie, przyznanie się do obu byłoby głupie, samobójcze wręcz. Magnus nie należał do grona nauczycieli w Salem, nie poprowadzi za rączkę, nie pogłaszcze po główce. W co ona się pakowała?
- Myślałam, że psy nie mają głosu – zażartowała niewybrednie, wmuszając cień uśmiechu na swoje kamienne oblicze. Czy powinna testować w tak ryzykowny sposób na ile sobie może pozwolić? By poznać jak reaguje na denne i bezczelne dowcipy? Na Merlina, prosiła się o limo pod okiem.
- Powiedział pan wcześniej, że sto procent moich zysków idzie do pana. Proponuję zatem...Siedemdziesiąt procent dla pana, panie Magnusie i trzydzieści procent dla mnie.
Splotła dłonie na zwarto ściągniętych kolanach i uniosła grzecznie głowę. Przesadziła i to grubo, zaraz zostanie wypierdolona z tego mieszkania na zbity pysk, pomyślała ignorując mimowolne drżenie rąk i łydek. Musiała wyglądać całkiem łagodnie, być może nawet ten pochmurny wyraz twarzy opuścił ją na pewien moment i postanowił dodać jej uroku.
- Przyniosłam też ciasto – palnęła bez namysłu, kompletnie nie zdając sobie sprawy jak głupi wydźwięk musiały mieć jej słowa podczas tak ważnych pertraktacji. A ponoć uważała się za rozważną.
Zuchwała, nierealna propozycja i jeszcze to. Skończy zaraz z Cruci w dupie.

Mój perlisty śmiech w reakcji na słowa dziewczęcia przerywa grobową ciszę i przecina gęstą atmosferę w salonie tak nagle, że nawet samą siebie zaskakuje. Nie wiem nawet dokładnie co rozbawiło mnie bardziej, wzmianka o psach, propozycja podziału jej dochodów, czy to, że przyniosła ciasto.
- Zack, ona jest urocza. - czuję się w obowiązku powiedzieć coś po tym wybuchu, przecież oboje się na mnie patrzą, nawet Nox, nawet ptak.
- I jeszcze przyniosła ciasto! - klasnęłabym w ręce radośnie, gdyby nie fakt, że trzymam pustą szklankę. Wstaję więc i z uśmiechem, szczerym, przecież widać, nalewam dziewczynie zwącej się Estelle i sobie hojnie kolejnego drinka- Ciasto. - powtarzam, kręcąc głową z niedowierzaniem. Pochylam się ku niej lekko, zgarniając jej z policzka pukiel włosów, jest taka urocza.
- Trzydzieści procent to bardzo niewiele w perspektywie tego co będziesz w stanie dla niego zarobić na początku. Z czasem jednak suma będzie rosnąć, a on trzydziestu procent nie przełknie, jesteś słodka jak miód i masz takie dorosłe, poważne spojrzenie. - mówię cicho i szybko, opierając się na jednym z jej kolan - Nie rób sobie tego.
Prostuję się w końcu i idę poszukać tego ciasta. Tego jeszcze nie było, by ktoś Zacharemu przynosił ciasto...
No może raz, jeszcze zanim owdowiałam, ale nigdy nie przyszło mu spróbować tego miłosnego torciku, a pannica próbująca wkupić się w jego łaski słodyczami musiała zmierzyć się z bezmiarem mojej zazdrości. Podejrzewam, że po dziś dzień nie wie gdzie zniknęła.

Urocza? Nawet własna matka nie użyłaby tego określenia, a była to osoba, która mimo wydania na świat dziewczęcia równie chmurnego i bądź co bądź podjęcia się próby wychowania małego potworka, miała o niej całkiem pozytywne mniemanie.
Intensywnie wpatrywała sie w kobietę, poświęcając jej zdecydowanie więcej uwagii, niż jakiemukolwiek innemu stworzeniu w tej zapuszczonej norze. Ptak coraz bardziej irytował, a mężczyzna był nikim innym, a … miała nadzieję, że jedynie przejściowym epizodem w burzliwym życiu.
Podzieliła się z blondynką swą iskierką zainteresowania, jakimś przecudacznym ognikiem, częścią emocji, których miała przecież w sobie wiele, zakopanych jedynie gdzieś tam, głęboko z dala od bacznych spojrzeń innych.
Nie odezwała się słowem, uraczyła jedynie czymś na kształt nieśmiałego uśmiechu zruganego szczeniaczka, choć przecież ślady ewidentnego rozbawienia błąkały się niespokojnie po jej twarzy, tak jakby nie mogła zdecydować się jaką to maskę przywdziać w tym oto momencie. A może po prostu nie będąc w stanie oprzeć się pokusie wykreowanej przez komiczną sytuację
Pozwoliła sobie wstać, uniżenie czyniąc kontakt wzrokowy z Zacharym, tak aby nie oberwać żadnym niewybaczalnym w łeb i podchodząc do najbliższego stoliczka, wyciągnęła różdżkę.
- Lanuae magicee – wymówiła przywołując do pokoju owalną foremkę średniej wielkości, wypełnioną sumiennie, śliwkowym ciastem w polewie czekoladowej.
Spokojnym krokiem wróciła do nieszczęsnego fotela i z wyuczoną pokorą spuściła głowę, oczekując tym samym kontynuacji ich konwersacji biznesowej.
Magnus niespiesznie przystąpił do zadania, zdążyła już zresztą zauważyć, że jest nieco powolny. Pobawił się ze swoim ptakiem i koniec końców przystąpił do meritum. „Myślałam, że już nigdy nie zaproponujesz żadnych konkretów, ty stary zgredzie” pomyślała, zastanawiając się czy ciasto już aby nie wystygło. Najlepsze było przecież na ciepło.
Na jego propozycję skinęła głową i odpowiedziała zdecydowanie.
-Oczywiście, zamieniam się w słuch.
Nie, dziewczyna nie do końca wiedziała z kim ma do czynienia. Jego groźby o zabiciu przy następnej okazji również nie wzięła na poważnie, sama nie wiedząc czy z powodu niewiary w jego mroczną naturę, czy wręcz przeciwnie - będąc ślepo przekonaną o swoich niezawodnych umiejętnościach.

Podnoszę się lekko i poprawiam podomkę. Bardzo chciałabym powiedzieć jej jeszcze kilka słów, jednak Zack kiwa palcem, a ja jestem doskonale nauczona intencji jego gestów. Spoglądam więc dziewczynie w oczy i uśmiecham się lekko - uwierz mi - to chcę jej powiedzieć - nie rób sobie tego. Zachary był kompilacją najbardziej przewrotnych cech człowieka, dlatego zapewne osiągnął w życiu to co osiągnął. Pod pancerzem brutalnej siły i prostolinijności intencji chowała się chytra, wspaniale kalkulująca każdą sytuację bestia. To, że się uśmiechał, wcale nie musiało oznaczać szczęścia, a fakt, że na coś się zgadzał nie zawsze było wyrazem aprobaty.
Frunące ciasto jakoś mocno złagodziło moje nerwy, jakby ten widok i aromat śliwek przyniósł ze sobą końską porcję miłości, której w moim domu zawsze brakowało.
A może to po prostu wóda w żyłach krążyła prędzej, otępiając zmysły.
- Powodzenia, Panno Vasqez. - mówię, biorąc kawałek ciasta. Wtedy szczodrze obdarowuje się alkoholem, spoglądam zagadkowym wzrokiem na brata i wychodzę z salonu.

Jeszcze bym powiedziała co myślę, jeszcze zrobiłabym coś nieodpowiedniego. Łyk whisky ze szklanki klaruje mi wyśli, ale wiem przecież, że od jakiegoś czasu spędzanie zbyt długich chwil w towarzystwie kogokolwiek w momencie, w którym nie jestem gotowa na zacieśnianie więzów z obcymi doprowadza do zachwiania mojego perfekcjonizmu.
Nie mogę sobie pozwolić na błąd. Nie przy Zacharym. Ja w końcu też całe życie gram o przetrwanie, on przecież nie znosi zbędnego balastu - a czym innym byłabym, gdyby moja emocjonalna niestabilność wyszła na jaw.

[z tematu]

Przeklęty ptak.
Okrutna wobec zwierząt? Nie, nie przejawiała podobnych zachowań, a jednak, ptaszysko, które zanurzało dziób w jej wypieku...jasna cholera, ta zniewaga krwi wymaga! Tyle czasu i serca włożyła w pieczenie, niecierpliwe tuptanie przed piekarnikiem i zaglądaniem przez szybkę, czy aby już, czy za chwilkę ciasto będzie gotowe.
Tak oto doszukała się pierwszego plusa ze współpracy z Magnusem – będzie mogła spotkać kruka raz jeszcze i zemścić się swoim solidnie zaplanowanym sposobem. Przyjmie wyrafinowaną drogę, nawet sam właściciel się niczego nie zorientuje.
Podrapała się po ramieniu, a diaboliczny głos małego potworka rozległ się w jej słodkiej główce. Nie, z nią się nie zadziera, oj nie. Jako, że dosyć mimowolnie uwaga Estelle odbiegła od mężczyzny, była już gotowa się usprawiedliwiać, komentować, jaki to kruk musiał być głodny, jakie to zabawne, beczka ubawu, karuzela śmiechu, wyborny materiał na anegdotkę, gdy przypomniała sobie, że tak właściwie to jest prawie – niemową i w gruncie rzeczy, to za dużo zachodu z gadaniem przy Zacharym, znowu by wstał, poobserwował jej ładne oczka, pogroził paluszkiem i przywalił z liścia.
Pusta ekspresja też mogła być urocza i chyba jedynie na tyle było ją stać w tamtym momencie. Może nie dosłyszała? Może tak naprawdę była upośledzona, opóźniona w rozwoju?
Skinęła na odczepne głową, jako że Magnus ewidentnie szukał u niej jakiejkolwiek odpowiedzi. Co miała rzec? "Ano, okej, zrozumiałam, fajna robota, dzięki ci panie mój dobroduszny, do zobaczenia wkrótce". Może zapytać? O co? Za co się zadłużyli? Czy Zachary był żydem, czy tylko się tak stylizował?
Och. Racja. Monety, pieniądze.
- Ile dokładnie są winni? Co jeśli zaoferują spłatę długu w ratach?-zerknęła na niego znacząco i poprawiła migiem - proszę mi wybaczyć brak znajomości pana metod, postaram się to nadrobić jak najszybciej.
Powiedziała mechanicznym, flegmatycznym tonem, tak jakby ktoś kazał czytać jej z kartki podstawionej pod nos. O ile odpowiedź na pierwsze pytanie należała do ważnych, to na drugie nie musiał odpowiadać. Szczerze wątpiła aby ten dziad był aż tak łaskawy, ale kto wie. Może ją zaskoczy.

Grzeczne i gorliwe kiwnięcie głową, okazujące wdzięczność na rozwianie wszelkich wątpliwości, tak naprawdę nie przemawiało o faktycznej zgodności i zaakceptowaniu przez Vasquez tychże mało satysfakcjonujących odpowiedzi. Estelle, która robiła wszystko, aby tylko nie okazać Magnusowi swojej nieufności i podejrzeń, jakie zrodziły się w umyśle dziewczyny. Czy brał ją za kretynkę czy sam był kretynem? Czy to była pułapka i ona dawała się w nią złapać? A może to nie on powinien zastanowić się dwa razy przed zaproponowaniem kobiecie z ulicy podobnej pracy, a ona winna przemyśleć całość planu i ugody dużo dokładniej i rzetelniej?  
-Zatem wszystko już wiem. Jestem niezmiernie wdzięczna za cierpliwość, Panie Magnusie -rzekła wdzięcznie, a kąciki malinowych ust wykrzywiły się delikatnie, na kształt subtelnego uśmiechu.
Ze swojego, nieszczęsnego fotelu, który to zdążył już sobie nagrabić nieprzyjemnym epizodem, powstała z niewymuszoną gracją wysoko urodzonej damy; gestykulacja i manewry, niepodobne i dziwnie obce, w kontraście do jej poprzedniego, infantylnego zachowania. Zakołysała biodrem, tak jakby odprawiała magiczny, a może po prostu kurewski, taniec i nachyliła się nad przedmiotem zostawionym na stoliku przez Zacharego.
Przejechała palcem wskazującym po gładkiej powierzchni noża, po czym śmiało złapała za rękojeść, pewnie obracając nim dookoła osi. Z perspektywy osoby trzeciej mogło wyglądać to na nic innego, a tanią popisówkę, którą Estelle z jakiegoś powodu postanowiła odegrać przed Zacharym. Dziewczyna jednak uniosła nieostrożnie narzędzie i zlustrowała dokładnie, swoje własne, osobliwie zniekształcone, odbicie w zimnej i surowej tafli noża.
-Mam wprawę w większych narzędziach, niemniej dziękuję. Zrobię z niego dobry użytek -odparła, kierując się w stronę wyjścia - jeżeli to wszystko, pozwolę sobie odejść. Do zobaczenia za trzy dni.
Kaptur na anielskiej, blond główce, alkoholowy rumieniec zdobiący policzki i ten nieszczęsny nóż, tkwiący nieruchomo w dłoni - tak opuściła mieszkanie Zacharego Magnusa, oficjalnie swego nowego szefa. Można jeszcze dodać niezliczoną ilość niespokojnych myśli, chaotycznie buntujących się w ośrodku zdrowego rozsądku jej umysłu. Ale tego elementu nikt przecież nie mógł dostrzec.
[zt]