Vlad uwielbiał zimowe popołudnia. To była jedyna pora roku, w której mógł odpocząć od wampirzego stylu życia. Słońce pojawiało się tylko na kilka godzin, a przy takiej temperaturze nie czuł jakby jego nieżyjące ciało miało się zaraz rozłożyć. Żyć nie umierać.
Słońce powoli chowało się za dachami kamienic, coraz mniej promieni słonecznych docierało do placu przed meliną. Wampir bardzo ostrożnie odsłonił jedno z grubych prześcieradeł i wyjrzał przez okno. W powietrzu roztaczał się metaliczny zapach krwi, będący pamiątką po burdzie z poprzedniego wieczoru. Ludzie nigdy nie mogli się nauczyć, że jeśli tylko zaczną się agresywnie zachowywać to właściciel z całą pewnością zareaguje. Tym bardzo porywczym zdarzyło się nawet dostać Sectumsemprą.
Westchnął cicho i powoli zbierał w sobie do ściągania pozostałych prześcieradeł. W całym jego trzystuletnim życiu mycie okien okazało się jedną z najgorszych rzeczy, z jaką miał kontakt. Nie była to czynność strasznie męcząca, ale w jej trakcie Vlad zaczynał myśleć nad niezbyt pozytywnymi rzeczami. Przed rozpoczęciem całego jakże skomplikowanego rytuału przeczesał palcami swoje siwe włosy. Nieudolnie starał się nie zaprzątać zbytnio swojej głowy. Nigdy nie przeszkadzała mu samotność. W sumie, przez prawie dwieście lat zmieniał swoich towarzyszy jak rękawiczki, nigdy nie osiadając w jakimkolwiek miejscu na dłużej, ale od przyjazdu do Londynu wiele się zmieniło. Mimo początkowych trudności udało mu się zdobyć kilku przyjaciół. Nie jakichś tam stałych klientów, ale ludzi, którzy przychodzili do lokalu dla niego, nie wysokoprocentowych trunków. Szkoda, że większość się porozjeżdżała lub zakończyła swoje życia w nieciekawy sposób. Jakby na to nie patrzeć, nie byli to ludzie czyści jak łza. Mieli swoje grzeszki, z którymi musieli się zmierzyć. Jedni przed nimi uciekli, drudzy nieudolnie stawili im czoła. Taki już los oberżysty. Klienci przychodzą, odchodzą - część może zostać na dłużej, lecz nigdy na stałe.
Tej zimy do Vlada dotarło jak bardzo był samotny. Moment w którym uznał, że poświęci się żeby pomóc innym odwrócił jego życie o sto osiemdziesiąt stopni.

Świeże powietrze wypchnęło z sali ciężki zapach krwi. Było zimno, ale właścicielowi ponuraka to nie przeszkadzało, uwielbiał taką pogodę. Siedział na parapecie okryty jakąś dziurawą szmatą w kolorze porannego pawia i obserwował plac przed meliną. Mimo, że słońce schowało się jakiś czas temu to nie było ciemno. Światło księżyca odbijało się od powierzchni śniegu. Vlad przez chwilę wpatrywał się w białą pokrywę, aż w końcu zdecydował się wyjść na zewnątrz. Co prawda miał już zapalić światła i otwierać, ale uznał, że ta godzina go nie zbawi. Zamiast pracy skupił się na... lepieniu bałwana. Każdy musi się czasem odprężyć.

TOTALNIE ZAPOMNIAŁEM JAK SIĘ PISZE