Sam Theo nie wie nawet o istnieniu czegoś takiego, jak zwierciadło Ain Eingarp, ale gdyby w nie spojrzał, bez dwóch zdań zobaczyłby siebie bawiącego się z własnym ojcem, którego nigdy nie miał okazji poznać.

Chłopaczek raczej przeciętnego wzrostu o rzadko kiedy ułożonej burzy ryżawych włosów. Ma raczej poczciwy wyraz twarzy, potęgowany przez iście psie oczy i piegowatą twarz. Na szerokich, pełnych ustach często gości uśmiech, a na całej fisis nieczęsto gości złość. Nie oznacza to jednak, że Theodore jest ciapą sam w sobie, gdyż niejednokrotnie stawał się obiektem westchnień koleżanek ze szkoły. Co śmieszniejsze, zdaje się że Theo rzadko kiedy zauważa wszelkie zaloty skierowane w jego stronę. Nie wynika to bynajmniej z jego narcyzmu - po prostu trudno mu się pogodzić się z myślą, że mógłby się komuś podobać.
Ma to swój początek jeszcze w początku nauki w mugolskiej szkole. Wtedy, w wieku około sześciu lat, Theo może i był "urokliwym" i "przesłodkim" dzieciaczkiem, ale wśród rówieśników nie należał do najurodziwszych. Głównym powodem wszelkich drwin były jego piegi i duże okulary, które zwykł nosić w tamtym czasie. Kiedy dostał list do Hogwartu myślał że to szansa na rozpoczęcie wszystkiego od nowa, lecz i tam traktowano go z rezerwą ze względu na mugolskie pochodzenie i przynależność do najbardziej lekceważonego domu.
Wszystko to sprawiło, że mimo względnej radości i otwartości, które widać na pierwszy rzut oka w zachowaniu chłopaka, w rzeczywistości jest on niezwykle skryty i przeważnie unika przebywania w przesadnie dużych grupach ludzi, których nie zna. Z drugiej strony na przestrzeni lat nauczył się dystansu wobec chamskiego zachowania tych, którzy chcą mu dogryźć i nie boi się już wystosować wobec nich adekwatną ripostę.

Anastasia załamała ręce.
- Oj, daj spokój, to nie jest wcale takie trudne. No zobacz - Theo uniósł swoją różdżkę nad kamyk, spoczywający pośrodku stołu, przy którym oboje zasiedli.
- Gemino - rzekł spokojnie, acz zdecydowanie i po sekundzie przed nimi leżały już dwa kamyki.
- Daj spokój, to jest idiotyczne. Na co komu powielanie kamyków?
Mugolak tylko wzruszył ramionami. To fakt, wiele z zaklęć transmutacyjnych miało nikłe zastosowanie w życiu, ale nim przeszliby do jakichkolwiek poważniejszych inkantacji, musieli mieć pewną bazę prostszych zaklęć, aby tylko zrozumieć istotę transmutacji.
- No, to spróbuj jeszcze raz.
- Mam już dość. Siedzimy tu już drugą godzinę, a ja nie potrafię skopiować głupiego kamyka! Tobie to wszystko tak łatwo przychodzi...
- Bo się uczę. No, zobacz jeszcze raz - kolejna demonstracja zdolności transmutacyjnych chłopaka. - Teraz ty.
- G-gemino - Anastasia przełkęła ślinę podczas inkantowania. To był błąd.
Kamyczek się skopiował. I znowu. I jeszcze raz. Okazało się, że każdy kamień kopiuje się w kolejne, później tamte w jeszcze następne.
Ana siedziała, z przerażeniem przyglądając się owocowi swojego czarostwa, podczas gdy Theo dusił się ze śmiechu na podłodze pod krzesłem, z którego spadł.
- Prawie dobrze - wysapał, wycierając łzy z kącika oka. - Reparifarge.
Kamyki w ciągu kilku sekund zlały się w jeden, oryginalny, który leżał tu na samym początku nauki tej dwójki.
- Robisz postępy - chłopak szturchnął oszołomioną jeszcze koleżankę w ramię. - Ale teraz chodź. Zrobiłem się głodny, a zaraz będzie kolacja.