Widok w lustrze jest pewnego rodzaju zagadką, nawet dla samego chłopaka. Nie lubi w nie patrzeć, bo tylko utwierdza się w przekonaniu, że mimo powolnego wkraczania w świat dorosłych, nie potrafi się w pełni określić i nie wie czego tak naprawdę chce od życia i co sprawia mu największą radość.
Obraz powstały w lustrze jest więc nieco zamazany i jakby stworzony z z kilku innych, nakładających się na siebie. Jest w stanie dostrzec swoje odbicie, ściskające miotłę i puchar świata, po zakończonych rozgrywkach quidditcha. Z drugiej strony jednak dostrzega także siebie otoczonego rodziną i bijące od nich ciepło, które wyraźnie go intryguje i miesza zarazem. Trzeci obraz, który jest w stanie rozszyfrować, to ten, ukazujący go jako wielkiego, niezwyciężonego wręcz czarodzieja, zdolnego do osiągnięcia wszystkiego co tylko sobie wymarzy. Władającego mocą wychodzącą daleko poza ramy zrozumienia.
Co ciekawe na każdym z tym obrazów obecna jest sylwetka pewnej postaci, trzymająca się bardziej na uboczu. Mascius doskonale rozpoznaję tę postać, którą podświadomie umieszcza na każdym z obrazów. Jest to nie kto inny jak jego ojciec, któremu chce zaimponować i sprawić, by był z niego dumny. Jedyne prawdziwe pragnienie, pośród wielu niewyraźnych marzeń.

Malfoy. Jaki jest każdy widzi. Przedstawicieli tego rodu trudno pomylić z kimś innym. Nieco bledsza cera, ostre rysy i wyjątkowo jasne blond włosy. Cechy charakterystyczne, których nie sposób pominąć, tak jak faktu, że każdy z nich kończy w Slytherinie. Tak już po prostu jest i z tym się nie dyskutuje. Mascius nie odbiega od tego opisu w żaden sposób. Jest to typowy przedstawiciel swojej rodziny.
Wysoki, mierzy sobie powiem nieco ponad sto osiemdziesiąt centymetrów. O raczej szczupłej sylwetce, gdzie linia mięśni jest wyraźnie odznaczona, jednakże nie widać po nim, aby poświęcał większą uwagę temu, aby jego ciało było odpowiednio wyrzeźbione. Niemniej jednak postawę ma cały czas prostą i faktycznym wyzwaniem jest zobaczenie go, gdy się garbi.
Bije od niego powaga wymieszana z poczuciem wyższości, które ma wpajane od dziecka. Jako czarodziej czystej krwi pochodzący z jednego najbardziej szanowanych rodów, roztacza wokół siebie dominującą aurę.
Mascius chodzi ubrany na czarno. Jednym z niewielu elementów innego koloru niż czerń jest srebrno-zielony krawat, który to nosi w czasie pobytu w Hogwarcie i tym samym pokazuje jednoznacznie, że ma się do czynienia ze ślizgonem.

Z mniej istotnych rzeczy, o których można powiedzieć, to niewielkie znamię na prawej łopatce, które wyglądem przypomina motyla, oraz kilka mniejszych blizn rozsianych po całym ciele. Nie są one jednak na tyle istotne, aby posiadały jakieś większe znaczenie lub/i historie. Większość z nich powstała przez przypadek i nieuwagę.

Tłum wiwatował. Okrzyki zachwytu i burza oklasków. Wykrzykiwanie słów zachwytu oraz rad, których znaczenie zagłuszał odgłos mioteł przecinających powietrze, zgryźliwy hałas tłuczków, które co rusz szukały okazji, by wykluczyć kogoś z gry.
Kolejne dziesięć punktów dla Slytherinu.
Idzie im dobrze, bardzo dobrze. Jednakże gra zaczyna się dłużyć, a szukająca jeszcze nie zlokalizowała swojego celu - Złotego Znicza. Szukający z przeciwnej drużyny już raz puścił się w pogoń, jednakże - na ich szczęście - zgubił Znicz, dając Slytherinowi szansę przejąć pałeczkę. I chociaż Malfoy był ścigającym i jego zadanie polegało na czymś zupełnie innym, to jednak nie mógł odpuścić sobie wypatrywania ten małej, złotej kulki ze skrzydełkami, która za nic w świecie nie chciała dać się złapać.
Drużyna przeciwna przegrupowała się u ruszyła do ataku, dlatego też Mascius przerwał swoje poszukiwania i dołączył do reszty swoich, by udaremnić Ravenclawowi odrobienie straty. Chociaż zieloni mieli duży zapas przewagi, to jednak każde dziesięć punktów, które tracili, działało na chłopaka irytująco. Teraz drażniło go to o tyle bardziej, że jego drużyna nie zbliżyła się jeszcze do przechwycenia Złotego Znicza. I chociaż obecnie wynik jest więcej niż dobry dla graczy Slytherinu, to jednak wystarczy aby krukoni zdobyli Znicz i gra jest skończona na ich korzyść, mimo wypracowanej przewagi.
Chociaż różnie mówiło się o Malfoyu, to jednak nie można było mu odmówić talentu w lataniu na miotle. Gracja i płynność ruchów była u niego tak naturalna, jakby miotła była dosłownie częścią jego. Zapewne jest to także zasługa tego, że nie latał na zwykłej, szkolnej miotle, tylko na najnowszym modelu Zmiatacza, produkcji braci Ollerton, oznaczonym numerkiem dwa. Niezależnie jednak od tego na czym latał, nie ulegało wątpliwości, że potrafi to robić.
Sytuacja była napięta. Chociaż ślizgoni robili co mogli, gracze Ravenclawu skutecznie omijali ich obronę, przekazując sobie kafla i pędząc w kierunku trzech pętli, po zdobycie punktów.
- Za mną! - Krzyknął Malfoy do dwójki graczy z jego drużyny, którzy znajdowali się najbliżej niego.
Nie było mowy o tym, aby udało im się przegonić kurkonów z kaflem i uformować jakąkolwiek obronę. Jednak też nie o to chodziło chłopakowi. Wykrzyczał na szybkiego instrukcje o tym co ma robić pozostała dwójka i samemu popędził na złamanie karku. Dzięki lepszej miotle, udało mu się dolecieć do kurkonów zanim wykonali swój manewr i zdobyli punkty. Mascius następnie zanurkował tuż przy swoich przeciwnikach i wybił się do góry jak z procy, skupiając na sobie uwagę graczy przeciwnej drużyny. Nie trwało to zbyt długo, ale wystarczająco, aby pozostała dwójka zrobiła coś podobnego, z tą różnicą, że pojawili się po bokach, tworząc piękne zamieszanie i nie pozwalając tym samym na wykonanie czystego rzutu przez ścigającego krukonów. Tylko tyle, i aż tyle, wystarczyło by obrońca Slytherinu zdołał złapać kafla i nie dopuścić, by Ravenclaw zyskał kolejne punkty.
Obrońca wykonał szybkie podanie do jednego ze ścigających i ślizgoni ruszyli do kontrataku. Seria szybkich podań zaowocowała kulminacyjnym momentem, w którym to wykonane zostało dłuższe podanie do Masciusa, gotowego, by momentalnie przyspieszyć i zgubić ogon, klucząc między trybunami. Wykonywał ten manewr wielokrotnie, znał na pamięć drogę, którą musiał pokonać. Dlatego też cały swój lot wykonał perfekcyjnie, bez chociażby najmniejszego zawahania.
Gdy znalazł się już przy pętlach kurkonów, przyjął pozycję do rzutu, jednakże zamiast go wykonać, posłał kafla w dół, tym samym nieco dezorientując obrońcę. W tym samym czasie poniżej linii gry, nadleciał kolejny ze ścigających ślizgonów, który władował kafla do niższej pętli, przy pomocy miotły, pięknie okręcając się wokół własnej osi.
Następna fala okrzyków i braw zalała trybuny zielonych.
Mascius zatrzymał się i rozejrzał się wokół siebie. Uchylił się przed tłuczkiem, który tym razem nie był zbyt złośliwy, a bardziej poleciał w jego stronę z poczucia obowiązku, niż czystej chęci zwalenia go z miotły.
Chwilę później zauważył nagły ruch szukającej. Ruszyła jak strzała w tylko jej znanym kierunku, lecz chłopak szybko zlokalizował Złoty Znicz, kilka metrów przed nią. Odetchnął z ulgą. Po kilku chwilach było już po wszystkim.
Dzień należał do nich.