Rok szkolny dobiegł końca. Dla większości dzieciaków jest to moment odpoczęcia od szkoły. Wyczekiwane miesiące beztroskiej zabawy. Cyril cieszył się że nie będzie musiał patrzeć na niektórych idiotów. Z drugiej strony, miał przed sobą egzaminy poprawkowe. Nie ucieknie od nauki. Młody puchon nie lubi się uczyć. Ciężko mu to przychodzi, a szkoda, bo jest inteligentnym chłopcem. Hogwart, oprócz szkoły, jest także jego domem. Teraz gdy rok szkolny się zakończył, musiał siedzieć w sierocińcu. Na co dzień studiował książki, które przydadzą mu się do poprawy.
Chłopak nienawidzi tego sierocińca. Rówieśnicy wyśmiewają się z niego, nazywają go świrem. Jeden chłopak nawet wyrwał mu książkę z zaklęć i uroków z rąk i zaczął po niej deptać. Cyril nie mógł tego puścić płazem. Doszło do bójki. Według opiekunów to puchon był oprawcą. W końcu jest czarodziejem, a nie zwykłym mugolem. Stwierdzili że użył na chłopaku jakiś czarów, chociaż i tak nie może niczego takiego robić poza szkołą.
Cartera oburzył fakt, że wszyscy go za coś winią. Postanowił uciec z sierocińca i udać się na ulicę Pokątną. Do miejsca, gdzie jest normalnym człowiekiem. Niestety ktoś zauważył jego ucieczkę. Ochroniarz sierocińca ruszył za chłopakiem. Puchon zgubił go po jakimś czasie, ale dla pewności biegł. Dotarł na Pokątną i pierwsze co, to wpadł na obcego mężczyznę. Było to dość mocne zderzenie, zważywszy na prędkość chłopaka. Młodzik upadł na tyłek i spojrzał w górę na człowieka z którym to się zderzył.

To że Cyril wpadł akurat na tego człowieka, to był czysty przypadek. Po drodze udało mu się ominąć przechodniów. Tego też by ominął. gdyby tylko miał trochę więcej miejsca. Chłopak spojrzał na papierosa w kałuży. Palił czasem takie. Nie przepada za tym, ale musi się jakoś dopasować do towarzystwa. Kiedy pierwszy raz zapalił dusił się i kaszlał. Koledzy się z niego śmiali, wiec zapalił kolejnego. Jego zachowanie można usprawiedliwić brakiem rodziny, i faktu że jest szlamą, z drugiej strony Cyril doskonale wie że przypodobanie się towarzystwu jest po prostu głupie.
Chłopak poczuł szarpnięcie, i chwilę później stał na równych nogach.
-Przepraszam. Nie planowałem w pana wpaść- powiedział i spojrzał na mężczyznę. Chłopiec wyglądał jakby gdzieś mu się śpieszyło. Co chwila nerwowo oglądał się za siebie. Czy mugol może trafić na Pokątną? Jeśli tak, to jak bardzo ma przechlapane? A jeśli zgubił ochroniarza, może powinien zostać tu na noc. Jak wróci do sierocińca, będzie go czekać niezłe lanie.

To prawda.
Dzieci łatwiej wykorzystać i łatwiej im darować. Jednak trzeba pamiętać że Cyril jest w wieku kiedy to z dziecka przeobraża się w nastolatka. Jest to ten najgorszy okres kiedy nie dość że jest nieznośny, to próbuje zgrywać wielkiego buntownika. Jeśli Martin chce go wykorzystać, ma na to bardzo mało czasu.
Słysząc pytanie odwrócił się jeszcze raz, aby się upewnić czy nie powinien dalej przed siebie.
-Na szczęście tak.- Wiedział że nie o to chodzi facetowi. No ale co miał powiedzieć? Że nie zna rodziców i właśnie uciekł z sierocińca? Nie. Cyril domyśla się że ten koleś postąpiłby w takiej sytuacji tak jak każdy dorosły. Odprowadziłby go do sierocińca, a tego puchon wolałby uniknąć.

[Krótko, no ale ]

Dobrze że Cyril nie wiedział o tej zniewadze. No bo żeby uznać go za dziesięciolatka? Może i nie był za wysoki, ale jeszcze urośnie. No chyba że będzie palił.
Puchon jest dość inteligentnym chłopakiem, tak więc trzeba się postarać żeby go wykorzystać. No chyba że sam zdecyduje, że chce zostać wykorzystanym. Może Martin akurat trafi na jego czuły punkt?
Chłopak włożył ręce do kieszeni i przyjął obojętną postawę. Dopiero gdy usłyszał słowa dorosłego, spojrzał na niego pytająco.
-Lekceważy mnie pan?- Ile on miał lat, że nie mógł samemu po ulicy chodzić? Jego rówieśnicy już sięgają po fajki i alkohol, więc łażenie po ulicy bez opiekuna nie jest przestępstwem.
-Poza tym, co to pana interesuje? - Zapytał nieufnie. Ten facet wydawał mu się mocno podejrzany. W mugolskiej szkole uczono go, żeby nie odpowiadać na tego typu pytania.

Cyril potrafił być bezczelny, tak samo jak potrafił być kochanym braciszkiem dla Nadziejki.
-Przysługę? Co będę mieć w zamian?- Nie myślcie sobie że chłopak nagle stanie się bezinteresowny. W dodatku w dalszym ciągu nie wiedział z kim ma przyjemność rozmawiać. Ta rozmowa szła w dziwnym kierunku.
-Dziwne pytanie, nawet pana nie znam.- Przecież nie odpowie "Tak, oczywiście". Co jeśli to był swego rodzaju test? Albo mężczyzna jest aurorem? W każdym razie, Cyrila to zaintrygowało. Niekoniecznie to pytanie, bardziej postać człowieka którą miał przed sobą.
-Jestem Cyril- puchon nie ufał mężczyźnie na tyle, by podawać swoje nazwisko. Można powiedzieć, że w ogóle mu nie ufał. Z jakiegoś jednak powodu, stał tu i dalej z nim rozmawiał. Przez głowę przeszła mu myśl, że może tego żałować, jednak szybko ją od siebie odpędził. Nie chciało mu się już dłużej uciekać.

-Pieniądze są zawsze potrzebne- Cyril by nie narzekał, gdyby kilka galeonów padło mu w ręce. W każdym razie, miał w sobie tą ciekawość i chęć do pakowania się w kłopoty.
-Powiedz mi jaka to przysługa, to może się zgodzę- puchon musi wiedzieć, w co ma się wpakować. Żeby później nie zostać wykorzystanym seksualnie, czy coś w tym stylu.
Chłopak spodziewał się pytania o rodziców. Nudziło go to, że zawsze musi mówić to samo.
-Nie wiem kim są moi rodzice, zastanawiam się nad tym od trzynastu lat- no, prawie czternastu. W tym momencie chłopak przypomniał sobie, że prawdopodobnie za kilka dni będzie miał urodziny.
-Tak w ogóle, to jak się pan nazywa?- Chciał przecież wiedzieć, kto taki prosi go o przysługę, o której nic nie wie.

Cyril uśmiechnął się cwanie.
-Tak to możemy rozmawiać- uścisnął dłoń mężczyźnie. Lubił jak ktoś go traktuje na równi. W końcu był już w takim wieku że momentami wymagał od innych dorosłego traktowania. Z drugiej strony, swoim zachowaniem nie zawsze na to zasługiwał.
-Bidul- odrzekł bez wzruszenia. Chłopak zastanawiał sie czy dobrze zrobił. W końcu Martin i tak się domyślał.
-Jeśli chcesz mnie tam odprowadzić, to muszę z przykrością zawiadomić że ci się nie uda- Ostrzegł faceta. Puchonowi nie chciało się już uciekać, jak również nie miał zamiaru tam wracać. Młody Carter miał nadzieję że da się z Sue dogadać, i dowie się w końcu co to za przysługa jaką to ma zrobić.