Czarodziejowi nie umknął fakt, że coś złego działo się na zapleczu piekarni. Co to było? Prewetta mało to obchodziło. Ostatecznie, co piekarz i jego córka mogli robić nielegalnego na tyłach zakładu? Handlować blachami i deskami do pieczywa z przemytu? A nawet gdyby, to powstrzymanie ich nie leżało w gestii Alistaira. To była robota dla BUMu. Co innego, gdyby poczciwy piekarz palił zwłoki w swoim piecu, albo wypiekał zatrute bułki. Jednakże wszystko wskazywało na to, że sprzedawca nie był kryptoczarnoksiężnikiem tylko zwykłym piekarzem, któremu rozwalił się piec.
Gdy piekarz poszedł na zaplecze, Alistair postanowił zaczekać. Chociaż nie spodziewał się uzyskać więcej interesujących informacji, to mimo wszystko chciał podjąć ostatnią próbę dowiedzenia się czegoś o nieznajomej kobiecie. Słysząc reakcję piekarza, Prewett był niemal pewny, że towarzysząca celowi kobieta nie była tą poszukiwaną. Skoro piekarz nie zorientował się, że chodziło o kolor skóry, a nie o włosy, to raczej nie wyróżniała się zbytnio. W takim razie może była dziwką? To mogłoby tłumaczyć ilość jedzenia, jaką cel kupował. Z drugiej strony, Alistair zapamiętał z pochodu ROM, że poszukiwany był sporym mężczyzną. Duże ilości zakupionego jedzenia nie powinny dziwić.
- Mam jeszcze do pana tylko jedno pytanie. – rzekł, gdy piekarz ponownie podszedł do lady. – Może mi pan opisać tą kobietę? Jak wyglądała? Czy coś mówiła? Wzbudziła w panu ciekawość, bądź jakieś podejrzenia? – Alistair był niemal pewny, że nie dowie się niczego ciekawego i zaraz opuści piekarnie. Z drugiej strony, czego on oczekiwał? Przecież dostał już więcej informacji, niż mógł sobie życzyć. Z drugiej strony nigdy nic nie wiadomo. Może piekarza olśni i a nuż sobie coś przypomni?

Słowa piekarza, utwierdziły Prewetta, że wcześniejsze przypuszczenia dotyczące daremnego czekania i dowiadywanie się czegoś istotnego na temat kobiety, były trafne. Nie dowiedział się niczego więcej ponad to, co sprzedawca powiedział mu przed pójściem na zaplecze.
- Dziękuje, że zechciał mi pan poświęcić swój cenny czas. Niezwykle mi pan pomógł. – powiedział, po czym odwrócił się napięcie i opuścił piekarnię zostawiając piekarza i klientów samym sobie.
W drodze do miejsca, gdzie zostawił swojego partnera, Prewett poświęcił swoją uwagę na uporządkowaniu faktów i ułożenia planu działania. Niestety nie było zbyt wielkiego pola do popisu. Chociaż informację, które otrzymał od piekarza były na wagę złota, to nie rozwiązywały największego problemu aurora – gdzie szukać poszukiwanego? Mieli już sporo informacji. Wiedzieli, że poszukiwany jest gdzieś tutaj. Mieszka na Nokturnie, albo na Pokątnej. Tylko, jak go wytropić? Nie mogli przecież walić od drzwi do drzwi i pokazywać wszystkim jego podobiznę. Poza tym ta kobieta. Kim była? Zwykłą dziwką i chwilowym obiektem spełniającym potrzeby seksualne mężczyzny, czy może czymś więcej? Wspólniczką? Jeśli tak to, jaki miała w tym wszystkim udział?
Na tego typu pytania, Alistair starał się znaleźć odpowiedzi idąc tam gdzie zostawił Flynna na czatach.

Z rozmyślań wyrwał go dopiero Flynn, który swoim raportem uświadomił Prewetta, że dotarł już na miejsce.
Słowa młodszego Shackelbota, były niezwykle intrygujące. Ze słów Flynna wynikało, że depczą podejrzanemu po pietach. ON TU GDZIEŚ JEST.
Prewett, zmarszczył lekko brwi. Nie chciał działać pochopnie. Mężczyzna, którego poszukiwali był niebezpieczny i prawie na pewno nie podda się bez walki. Ponadto, najprawdopodobniej znajdą przy nim jakąś kobietę, o której nic nie wiedzieli.
- Dobra robota – powiedział – mi również się poszczęściło. W piekarni również go rozpoznano. Piekarz powiedział mi kilka ciekawych informacji na temat poszukiwanego. Słuchaj uważnie… - Alistair streścił na szybkiego całą rozmowę i wszystkie informacje, jakie przekazał mu piekarz. Podzielił się z nim też swoimi własnymi przypuszczeniami i wątpliwościami. - … Możemy mieć do czynienia z metamorfomagiem. Piekarz stwierdził, że poszukiwany starał się zmienić swój wygląd w dość dziwny sposób. Ponadto, możemy się spodziewać, że jest z nim jakaś kobieta, ale nie mam pojęcia, co to za jedna. – mruknął cicho do Flynna. Nie chciał, aby jeden z pobliskich przechodniów usłyszał ich rozmowę. Podczas jego rozmowy z piekarzem dość ludzi się nasłuchało.
Gdy Flynn, nagle stwierdził, że dostrzegł podejrzanego, Alistair zachował spokój. Nie podpalał się. Trzeba było zachować spokój. Nie potrzebował drugiego marszu. Dopiero po kilku sekundach intensywnego rozważanie podjął decyzję.
- Daj znać staremu przez lusterko, że mamy podejrzanego i idziemy za nim. Niech przyśle wsparcie. Nawet kogoś z BUMu. Tylko dyskretnie. Możliwe, że nas nie zauważył. Nie chcę go spłoszyć. – powiedział, po czym wyciągnął różdżkę zza pazuchy i ruszył powoli w stronę uciekiniera.