Cyril był do tego sceptycznie nastawiony. Jakiś obcy facet poznany na ulicy wypytuje go o jego życie i snuje jakieś szatańskie plany z jego udziałem. Tylko idiota by się na coś takiego zgodził. Młody Carter pogodził sie już z tym że jest idiotą. Życie go niezwykle nudziło, największą przygodą było uciekanie przez okno z sierocińca.
-Daj mi powód dla którego miałbym lubić sierociniec- Cyril miał wrażenie że Sue nigdy nawet nie był w takim miejscu. Kilkadziesiąt osieroconych dzieciaków w jednym budynku, to nie jest dobry pomysł. Życie w domu dziecka jest ryzykowne. Jeśli budynek zostanie zamknięty, puchon trafiłby na ulicę. Jego przygoda z magią skończyłaby się o wiele szybciej.
-Proponujesz mi coś?- Zapytał słysząc jego nie jednoznaczne słowa. Czy on go chciał adoptować? On? nieznajomy z ulicy? To by było... ciekawe. Cyrila podnieciła ta myśl. Nigdy nikt się nim nie opiekował, co prawda Martin mógł równie dobrze handlować dzieciakami i zmuszać je do ciężkiej pracy, ale zawsze to jakaś przygoda/

Słysząc pytanie o Hogwart chłopiec się uśmiechnął. No tak, nie może przecież zapominać że jest pieprzonym czarodziejem. Co z tego że są wakacje, a on musi żyć z mugolskimi sierotami, jakby chciał (i mógł) używałby czarów do zamykania niektórych gęb. Niestety czarowanie poza szkołą było niedozwolone, przez co naprawdę można by zapomnieć kim się jest.
-Tak. Hufflepuff.- odrzekł dumnie. Domyślał się, a nawet liczył na niedowierzanie ze strony Martina. W końcu taki cwaniak powinien być w innym domu. Tiara zadecydowała inaczej i dokopując się w głąb jego duszy, umieściła go w borsukolandzie.
Cyril trochę się zdziwił, kiedy to zaczęły padać kolejne słowa.
-Zabierzesz mnie? Mówisz poważnie? Przemyślałeś to? Nie oddasz mnie po miesiącu?- niedowierzanie i ekscytacja chłopaka wystrzeliła salwe pytań. Cyril nie potrafił sobie wyobrazić życia poza sierocińcem. Nawet nie marzył o tym że kiedyś ktoś go adoptuje. W końcu był czarodziejem, w świecie mugoli dziwolągiem.
-Zaufanie buduje się z czasem.- uspokoił na chwilę swoje rozbiegane myśli, aby powiedzieć taką mądrą sekwencję. Nie może obiecać że będzie mówił Martinowi o wszystkim. Nie może też obiecać że nie będzie miał z nim kłopotów. Cyril nie ufał mu, mając w głowie myśl że po miesiącu wróci do tego zasranego bidula. Zaufa facetowi, kiedy przyjdzie odpowiednia pora.

Puchonowi trudno było uwierzyć. Jego serce przyśpieszyło, a on chyba poczuł coś, co można nazwać szczęściem. To by była dla niego ogromna zmiana. Nie wiedział co prawda nic o tym facecie. Znał tylko jego imię i nazwisko. Mógł żyć w burdelu, pracować na czarno. Mógł być poszukiwany przez Ministerstwo Magii, ale mógł też być porządnym facetem, na jakiego zresztą wyglądał.
-Jeśli nie będę musiał dzielić pokoju z dwudziestką spoconych chłopaków to będą to luksusy.- Cyril wymagający nie był. Liczył tylko na posiłki trzy razy dziennie i godną wyprawkę do szkoły. To nie dużo. W zamian mógł dać nędzne z przedmiotów i ciekawe historie o tym jak żyje mu się w Hogwarcie. W końcu i tak Martin nie będzie go musiał widywać codziennie. Co prawda chłopak nie mógł obiecać że będzie miał lekko. Puchon sam nie mógł przewidzieć swoich zachowań, więc nie wymagał tego od Sue.
-Dasz sobie ze mną radę?- zapytał z pełną powagą. W końcu nastolatek to nie pies, nie dość że je więcej to jeszcze trudno to wychować. Cóż, chłopak miał nadzieję że nie będzie spełnieniem marzenia Martina o posiadaniu zwierzątka.

Odpisz TUTAJ

---

Martin i Cyril - z tematu

W końcu. Po wielu dniach wypełniania bzdurnych papierów i słuchania zażaleń rodzin ofiar, nastąpił przełom. Niestety, ale do momentu pojawienia się kobiety, która rozpoznała jednego z poszukiwanych, śledztwo stało w miejscu. Teraz przynajmniej mieli jakiś punkt zaczepienia. Nie wiele tego było, ale zawsze coś.
Alistair przemierzał zdecydowanym krokiem kolejne chodniki pokątnej. Wraz z malejącą odległością do celu, w głowie aurora rodził się plan, a przynajmniej jego zarys.
- Flynn, musimy popytać ludzi czy ktoś coś widział. Najlepiej sklepikarzy i sprzedawców, którzy znajdowali się w miejscu jego ostatniego pobytu. Wiemy, że skurwiel jest w Londynie i to w magicznej dzielnicy. Jednakże, należy przyjąć, że będzie chciał opuścić miasto. Po tym, co stało się w Hogsmeade nie jest tu bezpieczny. – Nie spojrzał nawet na swojego partnera, z którym w pośpiechu opuścili biuro. – Zawiadom też starego, że jesteśmy na tropie poszukiwanego. Niech się na razie wstrzyma z posiłkami, nie wolno nam go spłoszyć. – powiedział, wpatrując się uparcie przed siebie.
Dla Prewetta, sprawa marszu i wszystkiego, co z nim związane miało wymiar osobisty. Wciąż nie mógł sobie przebaczyć tego, co się stało. Dlatego też był bardziej niż zdeterminowany, aby złapać, bądź zlikwidować wszystkich, którzy mogli przyczynić się do śmierci uczestników tamtych wydarzeń.

Pieprzony Nokturn. W całym magicznym świecie nie było chyba gorszego slumsu niż ta zapyziała ulica. To przeklęte miejsce przyciągało wszystkie czarodziejskie odpadki, niczym światło latarni ćmę. Każdy, kto chciał kupić coś mało legalnego, zawsze udawał się w to miejsce. Nic w tym dziwnego. Nokturn był w zasadzie centrum dystrybucji nielegalnych substancji oraz kontrabandy. Za prawdziwy paradoks można uznać fakt, że obok kolebki brytyjskiego czarodziejstwa, jaką była Ulica Pokątna, znajdowało się coś tak szkaradnego i zdeprawowanego, jak Śmiertelny Nokturn.
Jednak Alistair lubił to miejsce. W brudnych i ciemnych zakamarkach osiedla strachu i biedy czuł się, jak ryba w wodzie. Tam, gdzie Bóg stworzył sobie slumsy, każdy wiedział, kto jest, kim. Nie było problemu z rozróżnieniem dobrych od złych.
Prewett obserwował ludzi, którzy zmierzali w stronę Nokturna. Jak na ulicę o bardzo wątpliwej renomie zawsze było tam sporo ludzi i to nie koniecznie przestępców. Działo się tak, ponieważ Śmiertelny Nokturn był bardzo dyskretnym miejscem. Wszystkie brudy, które się tam prało, zostawały głęboko na dnie i prawie nigdy nie wypływały na wierzch. Ulica nędzy nie lubiła zdradzać swoich sekretów.
- I to mnie właśnie niepokoi. Przez kilka tygodni wszyscy zamachowcy pozostawali w ukryciu, aż do teraz. Czemu ktoś, kto skutecznie się ukrywał przez wiele dni zaryzykował i osobiście wyszedł na ulicę, chociaż jego twarz wisi na każdym murze? To znaczy, że kompani go zostawili, albo nie widzi już potrzeby w ukrywaniu się. Jeżeli chodzi o to drugie, to bardzo możliwe, że nasz cel w najbliższych dniach zechce się ulotnić z Londynu. – powiedział nie spuszczając wzroku z rogu ulicy, jakby spodziewał się, że podejrzany zaraz zza niego wyskoczy. – Dobra, zostań i obserwuj, a ja sprawdzę tą piekarnie. Bądź ostrożny. Ten facet jest niebezpieczny. – powiedział, po czym ruszył w stronę docelowej piekarni.
- Witam. Alistair Prewett, Biuro Aurorów, czy widział pan tego mężczyznę? – spytał kilka minut później, gdy rozwijał list gończy z poszukiwanym na sklepowej ladzie, tak, aby sprzedawca mógł go rozpoznać. Chociaż Alistair nie był zbyt wielkim fanem publicznego ogłaszania swojego stanowiska i powodu wizyty (zwłaszcza podczas pracy w terenie), to nie miał zbyt wielkiego wyboru. Gdyby się nie przedstawił to bardzo możliwe, że piekarz wziąłby go za jakiegoś zbira, albo coś i nic mu nie powiedział. Z drugiej strony, jeśli sprzedawca był w zmowie z poszukiwanym to mógł go ostrzec.

Alistair, jak gąbka chłonął wszelkich informacji na temat poszukiwanego. Z początku wątpił nawet czy przyjście do piekarni się opłaci, ale gdy sprzedawca potwierdził tożsamość celu, szybko zmienił zdanie. W końcu jakiś konkretny trop!
Prewett ze spokojem wysłuchał tego, co sprzedawcy mieli mu do powiedzenia. Chociaż pojawiła się nadzieja na ujęcie przestępcy, to nie chciał działać pochopnie. Trop był świeży, to fakt, ale wciąż wiedział za mało, aby podjąć jakieś konkretniejsze działania.
- Czy ten mężczyzna regularnie odwiedzał tą piekarnię, czy wczoraj zrobił to po raz pierwszy? Mówił coś? Przedstawił się, albo czy w ogóle coś mówił? Był sam czy z kimś? – zapytał wpatrując się uważnie w obydwoje sprzedawców. Chociaż reszcie klienteli z pewnością nie podobał się fakt, że jakiś tam auror ominął kolejkę i podszedł prosto do lady, to Alistair całkowicie ich zignorował. Miał ważniejsze rzeczy na głowie. W końcu mógł dopaść skurwiela, który znacznie utrudnił mu życie. Potencjalnego sprawcę śmierci tylu osób. Kilku niezadowolonych gamoni nie robiło mu żadnej różnicy.
- Proszę się skupić i przypomnieć sobie, jak najwięcej. To bardzo ważne.

Auror dokładnie notował w pamięci wszystko, co mówił piekarz. Z pośród pozornie bzdurnych i nierealnych informacji, Alistair wyłowił kilka ciekawych faktów.
Najwyraźniej sprawca regularnie odwiedzał piekarnię. Znaczyło to, że mieszka lub ukrywa się w pobliżu. Ponadto zawsze, gdy przychodził starał się upodobnić do kogoś innego. Co to oznaczało? Wyłączając brata bliźniaka, aurorzy mogli mieć do czynienia z niewprawionym czarodziejem w transmutacji, albo z metamorfomagiem. O ile ta pierwsza opcja nie wpływała zbytnio na śledztwo, to ta druga już tak.
- Czy mężczyzna wdawał się w jakieś rozmowy? Wspominał może gdzie mieszka? – Kolejna seria standardowych pytań. Chociaż Alistair niezbyt lubił rutynę, to wbrew pozorom tego typu kwestie były często nieocenione.
- Czy ta kobieta jakoś się wyróżniała? Była może… czarna? – Informacja o towarzyszącej celowi kobiecie była wręcz przełomowa. Oczywiście, nierealnym było, aby nieznajomą była kobieta-zamachowiec z marszu. Nie mniej zawsze istniała jakaś nadzieja. Gdyby jakimś cudem okazało się, że ta dwójka współpracuje ze sobą, to byłby to istny fenomen i potężny punkt zwrotny w śledztwie.