Stanęła przed lustrem podekscytowana. Zastanawiała się, co takiego tam zobaczy. Zawsze należała do ciekawskich osób, zawsze chciała wiedzieć dużo, bo niewiedza ją przytłaczała. Spojrzała na tafle, która przez moment odbijała jej postać, by po chwili obraz zaczął się zmieniać i zobaczyła siebie jako najlepszą ścigającą w historii świata czarodziejów. Tak! To było to. Kocha Quidditch. ta gra jest jej życiem, to właśnie jedyny sport, którym zafascynował ją jej tata.

Dziewczyna ma blond włosy, które są w w wiecznym nieładzie, albo związane w jakiś warkocz, bądź kucyk, a następnie rozpuszczone i poskręcane w fikuśne loki. Tęczówki są w barwie błękitu, roześmiane, błyszczące piękne oczęta. Zawsze widać u niej szeroki uśmiech, którym obdarowuje każdego, kogo napotka na swojej drodze. Jej cera jest jasna, ponieważ promienie słońca nie potrafią ubarwić jej skóry. Jednego dnia, gdy się opali jest czerwona jak pomidor, a następnego dnia nie ma już nic - ani czerwieni, ani brązu. Mierzy sobie 152 cm wzrostu i jakoś na to nie narzeka. Lubi być niska, mimo że zawsze musi patrzeć na innych z dołu. Waży 49 kg. Jest drobnej postury, więc czasami ma się wrażenie, że byle jaki podmuch wiatru zabierze ją ze sobą siną w dal. Jednak pozory mylą. Diabeł ukrył się w ciele aniołka. Dziewczyna ma naprawdę dużo siły. Całe dzieciństwo spędziła wśród mężczyzn. Pierwszymi jej kolegami byli przyjaciele jej taty, z którymi jeździła na mecze, z którymi siłowała się na rękę. Może i takie zachowanie nie przystawało dziewczynie, ale niestety jej tata nie potrafił wychowywać córki, więc traktował ją jak syna. Kim dzięki temu, że żyła wśród mężczyzn nauczyła się bić, siłować i w pewnym sensie zachowywać się jak chłopak. Gdy Adam nie miał dla niej czasu ona zaczęła kolegować się z trzema chłopakami z sąsiedztwa, więc dalej uczyła się być chłopakiem, a nie dziewczyną.
Kim oprócz tego, że czasami ma teksty godne chłopaka jest wesoła, radosna i trochę nieogarnięta. Mimo tych sześciu lat, (już niedługo zacznie siódmy rok) spędzonych w murach zamku potrafi się zgubić tak, że schodząc z schodów w dół wyląduje dwa piętra wyżej.
Często nie myśli nad tym co robi. Kiedyś znalazła psa, który był przywiązany do drzewa w parku. Myślała, że ktoś go porzucił i zabrała go do domu. Pół dnia chowała się z nim w swoim pokoju i nie chciała tam wpuścić swojego taty, ale po pewnym czasie, gdy zgłodniała wyszła i wszystko powiedziała Adamowi. Okazało się, że pies miał właściciela, który tylko na chwilę odszedł od swojego psa, aby pogadać z swoim przyjacielem.
Kim jest naprawdę empatyczna. Często przeżywa problemy innych i po nocach spać nie może, bo zastanawia się nad rozwiązaniem go.

Jeden krok.
Drugi krok.
Niska blondynka zaczęła się rozglądać dookoła. No tak ponownie się zgubiła. czy ten zamek zawsze musi być taki dużo? Czy on czasami... o kwiatek. Dziewczyna podeszła do okna i tyknęła palcem małą roślinkę, która zmieniła kolor.
- Ale czad! - mruknęła do siebie. Jednak po chwili takiego bawienia się odeszła od okna i szukała dalej sposobu dostania się na niższe piętra do swojego dormitorium.
Nienawidziła momentów, w których się gubiła. To był najgorszy czas w jej życiu, a zwłaszcza gdy natrafiła na jakieś wredne duchy, które się z niej śmiały. Gdzie była jej nadzieja? Właśnie Nadzieja, była jej ostatnią nadzieją ratunku.
Chyba deską.
Nie bo nadzieją! Ona jest nadzieją!
Szła tak zdenerwowana szybkim krokiem przed siebie, gdy nagle zza zakrętu wyskoczyła jakaś istota i uderzyła prosto w Kim. Jako, że blondynka jest największą ciapą na ziemi upadła z wielkim hukiem na ziemię.
- Przyciąganie zrobiło swoje - burknęła pod nosem i spojrzała do góry. - NADZIEJA! - wydarła się zadowolona.- Myślałam o tobie! To działa - zaśmiała się wesoło i wstała, otrzepała szatę z kurzu i przytuliła swoją przyjaciółkę. Mówiłam już, że Kim uwielbia się przytulać? Nie? oj, to teraz już wiecie. To blond wesołe coś ma słabość do przytulania. Śpi nawet z puchatym, niebieskim misiem, którego dostała na 5 urodziny od taty - nazywa się Karol.
W końcu odsunęła się od niej i pociągnęła nosem.
- Zaprowadzisz mnie do dormitorium? Ja kiedyś zginę w tym zamku i nikt już więcej nie usłyszy o Miracle! A ja przecież muszę stać się znanym graczem Quidditcha. Potem już mogę umrzeć - zaśmiała się i podążyła za swoją Nadzieją.