2 lutego 1916 roku, Lestrange uświadomiła sobie, iż czasy Hogwartu przeminęły bezpowrotnie, pozostawiając po sobie jedynie słodko-gorzki, siedmioletni posmak, który niósł się echem po czystym umyśle. Wspomnienie, które w miarę upływających lat miało zostać osnute coraz gęstszą warstwą bezlitosnej, upartej mgły, blaknęło niczym przemoknięta do cna kartka papieru — miało pozostać drobnostką w obliczu dalszego życia. Blady miraż, który pozostawiła po sobie nauka w szkole magii i czarodziejstwa, zostawał bez ustanku spychany w przeszłość, pomimo upartego wiosłowania do przodu, chęci wybicia się ponad pasmo rzeczywistości; Ciemne, burgundowe zasłony, przez które nie odważyła się przebić żadna nikła wiązka światła, półmrok panujący w pokoju, witały ją z każdym dniem osiemnastoletniego życia, który spędzała w rezydencji rodu. Skrzypiące panele podłogowe, żałośnie jęczące przy każdym stawianym kroku, burżuazyjny przepych, wszechogarniająca ciemność, do której niewiadome uwielbienie żywiła matka. Satynowa pościel, której dotyk zwodniczo sprowadzał tor myśli w kierunku dzieciństwa, czasu na tyle ciężkiego, że aż nierealnego; wyrazistą linią rysowały się bogate wspomnienia związane z rodzeństwem, z jej młodszym bratem, który wciąż pozostawał za szkolnymi murami. Każda rozmowa przeprowadzana z ojcem wiodła w kierunku jej przyszłości, drogą tak niewiadomą, lasem tak niezbadanym i ciemnym, że w pewien sposób pociągająco tanatycznym. Biegła nielinearnie tym szlakiem, zgrabnie omijając największe przeszkody, posiadając głęboko zakorzenione przekonanie, że nie podoła własnemu, ubranemu w koronki i dostojeństwo, życiu.
Tym razem, gdy za monumentalnymi okiennicami w oczy rzucał się widok tak smętny i żałosny, jak deszcz uderzający z głuchym dudnieniem w ziemię, zmierzała do gabinetu ojca, w którym miała się znaleźć po raz kolejny w tym tygodniu. Na ogół zadawał rutynowe pytania, niekiedy obdarzał ją znajomym błyskiem w oku, podsuwał sugestię, czasami nawet gotowe, muśnięte wstążką rozwiązanie. Poruszali kwestie czarnomagiczne, kwestie pozornie oczywiste, sprawy wyjątkowo trywialne, lecz także te o nieco głębszym podszyciu. Nie mówiła mu o wszystkim, oduczyła się tego dziecięcego nawyku stosunkowo wcześnie, nigdy nie wspomniała, iż zamierza opuścić rodzinną posiadłość i zamieszkać w Londynie.
— Ile jesteś w stanie mi powiedzieć o oklumencji? — dobiegł do jej uszu stary głos, przecięty lekką chrypą świadczącą o starości, gdy tylko przekroczyła próg tego pokoju. Wzięła głęboki wdech, nim wsunęła się do środka, delikatnie zamykając mosiężne drzwi, nie chcąc mącić ciężkiej ciszy, która zaległa po zadanym pytaniu. Zastygła momentalnie, po czym ruszyła w kierunku fotela, w którym zwykła siadać odkąd trafiła tutaj po raz pierwszy. Omiotła wzrokiem strzeliste regały, wypełnione po brzegi książkami, zdające się sięgać do samego sklepienia. Zawiesiła wzrok na potężnym, mahoniowym biurku, biorąc głęboki wdech. Cisza zaczęła być uporczywa, niemalże skraplająca się, a intensywny wzrok ojca potęgował pytania, na które odpowiedzi nie potrafiła znaleźć.
— Niewiele. Zasadniczo tyle, ile sama byłam w stanie wywnioskować z odrobiną tego, co usłyszałam jeszcze w Hogwarcie — odparła, unosząc wzrok. — Wiem, że wszystko wydaje się okropnie skomplikowane, zdaję sobie sprawę, że prawdopodobnie jestem jedynym twoim dzieckiem bez pomysłu na siebie, ale gwarantuję, że znajdę w końcu rozwiązanie. Potrzebuję jedynie czasu... — zaczęła pewnym siebie głosem, w którym pobrzmiewały obce dotąd, w stosunku do ojca, nuty arogancji.
— Nie po to chciałem cię widzieć, Ophelio — przerwał, wykonując charakterystyczny ruch dłonią, który niby miał odgonić słowa córki. — Będę cię uczył, postanowiłem. Zastanawiałem się, na które z was powinienem przelać swoją wiedzę i umiejętności, nie powiem, był to trudny orzech do zgryzienia. Teraz jednak jestem pewien. — Zsunął lekko okulary o owalnych szkłach, obdarzając Ophelię badawczym wzrokiem. Niewątpliwie, postawił ją przed faktem dokonanym, w domu Lestrange nie istniało pojęcie sprzeciwu wobec starszego autorytetu. Oczekiwał jednak potwierdzenia, ewentualnej reakcji, ukontentowanego skinięcia, które utwierdziłoby go w wieczystym przekonaniu, że postąpił słusznie.
— Tak. — Odpowiedź tak tragicznie niewiadoma, możliwe, że w pewnym wymiarze pytająca, nieświadoma, poniosła się pogłosem po przestrzennym pomieszczeniu. Jej dokładne znaczenie, niewerbalny, ukryty sens, spłynął razem z kroplami deszczu rozbryzganymi na tafli szyby.


— Legilimens! — męski, donośny głos, dotknięty zębem czasu i nikotyny, poniósł się po tym samym pomieszczeniu, w którym dzień wcześniej zawisły niewypowiedziane słowa. Pierwszy raz był najgorszy — nieznane uczucie szarpanej tkaniny, z której zgrabnie utkane były wszelkie wspomnienia. Wraz z każdą wyrwaną nicią, obcy, psychiczny ból narastał, czyniąc istne spustoszenie. Ustał, dopiero gdy wola ojca to oznajmiła. Porażka smakowała wyjątkowo gorzko, zwłaszcza przed jego obliczem, gdy musiała widzieć ciemne tęczówki, z których umykały niesprecyzowane pokłady rozczarowania. Widziała je w nich zawsze, często uparty umysł sam dorabiał te fałszywe, negatywne wibracje, pomimo ich braku. Byleby się skarcić, za wszelką cenę zmotywować, poczuć w żyłach bezlitosne pożądanie zwycięstwa, sukcesu — tak typowe dla Lestrange.
Każdy kolejny raz, w którym nóż legilimencji gładko wtapiał się w umysł Ophelii, bezproblemowo go ciął i przeczesywał w poszukiwaniu do tej pory niezbadanych odmętów, przyprawiał ją o nowszy, bardziej wyszukany ból głowy. Jej potencjalna obrona zawisła pod znakiem bezcelowej, nie była w stanie powstrzymać nawet tych najlżejszych muśnięć, pomimo usilnych starań i bezowocnych prób odbicia ojcowskiej siły; Po którymś z kolei razie, który pozostawił owoc w postaci gwałtownego wyrwania się na powierzchnię, ciężkiego, wprost z ogromnym trudem zaczerpniętego wdechu, na jej skroniach pojawiły się pierwsze krople potu. Zmęczenie, które urosło we wnętrzu, przyjęło monstrualne rozmiary, objawiło się lekkim drżeniem rąk, jednak pomimo ciężaru troski zionącej ze spojrzenia ojca, nie powiedziała ani słowa, czekając na kolejne brzmienie zaklęcia Legilimens.
— Na dzisiaj kończymy — zaczął, unosząc brew, widząc jej niemą próbę zaprzeczenia. — Nie chcę słyszeć absolutnie żadnych protestów z twojej strony, nie masz w tej kwestii żadnego głosu. Jutro chcę cię widzieć o tej samej porze. Miłego dnia, Ophelio. — Odprawił ją nieartykułowanym, niezrozumiałym machnięciem, co można było śmiało nazwać jednym z jego licznych zwyczajów.


— Czystość umysłu, Ophelio, klarowność myśli, wyciszenie emocji — powtarzał niczym swoistą mantrę, niby w wierze, że słowa wypowiedziane dostatecznie wiele razy, staną się stanem rzeczywistym. — Nie stworzysz żadnej przyzwoitej bariery, nieprzyzwoitej także, gdy twoje własne myśli nacierają na nią. Nie wspomnę już o tym, że w oczywisty sposób wystawiasz je na ostrzał, pozwalasz mi dowolnie za nie szarpać. Skup się, wycisz myśli, każ zamilknąć głosom w twojej głowie. — Zastukał parokrotnie trzonem różdżki o lśniący blat, nie wiedząc jak przemówić do narwanego, osiemnastoletniego umysłu. Potarł brodę w zadumie i wziąwszy spokojny wdech, zamachnął się różdżką. — Legilimens!
Minęło sześć miesięcy. Równe sześć, odkąd znalazła się w dokładnie tym samym fotelu, na dokładnie tej samej pozycji. Dokładne sześć od czasu rozpoczęcia nauki, bezkresnego pasma porażek, którego zwieńczenie nie pojawiało się na horyzoncie. Brzmienie zaklęcia Legilimens wyryło się na rozmaite sposoby w umyśle Lestrange, czyniąc je pierwszym słowem, które jawiło się po przebudzeniu i ostatnim, z którym rozstawała się przed oddaniem w objęcia Morfeusza. Przez cały ten czas, niezaprzeczalnie zgubiła cały typowy dla siebie buńczuczny zapał, jego miejsce na podium przejęła chęć ucieczki wymieszana w paradoksalnym duecie z potrzebą spełnienia oczekiwań ojca. Wyciszenie umysłu tak rozdrażnionego, stanowionego jątrzącą się ranę desperacji i usilnej chęci dogodzenia, graniczyło z niemożliwym w wykonaniu cudem. Nie pojmowała sensu jawiącego się za czystością umysłu, ponieważ tę uważała za nieprawdopodobną w osiągnięciu.
Tym razem jednak pozwoliła mięśniom bezwiednie opaść, pozbawiła ciało ucisku i spięcia, będących nieodłącznymi towarzyszami doli od miesięcy. Umysłowi zaś pozwoliła, w całej swojej prostocie, być przejrzystą taflą wody — prostą i nieskrępowaną, jednak odbijającą wszelkie wpływy z zewnątrz. Ten jeden raz uderzenie ojca nie wsiąknęło w głąb plączących się wspomnień — kolejne stanowiły kontynuację wcześniejszych klęsk Ophelii, lecz pierwsza udana blokada uczyniła milowy postęp.


26 czerwca 1823 roku spędzała już w Londynie, budując naturalny spokój, czystość i niedostępność myśli, wieńcząc dzieło powstałe spod rąk głowy rodziny Lestrange. Szczelna bariera stworzona wokół umysłu bezproblemowo odbijała większość ataków, jednak sama Ophelia nie ustawała w praktyce, niemających końca ćwiczeniach, uznając za swój obowiązek stworzenie blokady tak skutecznej, że niemalże niemożliwej do przekroczenia.