Po raz pierwszy od jakiegoś czasu stało się nieszczęście. Jej kochana różdżka nie zadziałała. Zacisnęła mocno wargi, ale było już za późno na jakikolwiek unik. Została spowolniona i jak w zwolnionym tempie, klatka po klatce obserwowała jak mężczyzna się do niej zbliża. Najbardziej była wściekła na to, że nawet nie mogła sprzedać mu ciosu w twarz. Nie mogła zrobić kompletnie nic.
Kontrolę nad swoim ciałem odzyskała dopiero, kiedy znalazła się w nieznanym jej pomieszczeniu. Uniosła różdżkę do góry, aby zacząć się bronić. Znowu jednak była zbyt wolna. Oślepiona Conjunctivitis’em, przycisnęła ręce do oczu, a spomiędzy jej ust wydobył się cichy syk.
Różdżka wypadła z jej dłoni i znalazła się w dłoni napastnika. No po prostu pięknie.
Nie mogła się bronić, bo nie miała szans z rosłym mężczyzną, który trzymał w dłoni różdżkę (a nawet dwie). Była bezbronna, ale nie oznaczało to, że posłusznie odpowie na pytania dotyczące marszu.
Opadła na fotel i splotła dłonie na piersi. Nie miała zamiaru ulec. Włosy przybrały krwiście czerwony odcień, a sama wściekła Sophia założyła nogę na nogę, wlepiając w mężczyznę swoje niebieskie tęczówki.
Na jej ustach pojawił się leniwy, zaborczy uśmiech. Nie będzie z nią łatwo.