Niech się Sue cieszy, że trafiła w koszulę, bo tak naprawdę celowała w twarz, jednak lepsze to niż nic.
Na zmianę koloru tęczówek nie mogła nic poradzić. Nawet jeżeli bardzo chciała, żeby wróciły one do normalnego, błękitnego koloru, emocje, które rozszarpywały ją od środka nie pozwalały jej na to, uparcie pokazując całemu światu w jakim była humorze. Nawet wzięcie kilku głębszych wdechów i wydechów, za bardzo jej w tym nie pomogło.
- Wypuść mnie, to nie będę miała ochoty, żeby cię rozszarpać. – Syknęła, szarpiąc się w przeklętych wiązania. Musiała szybko coś wymyślić. Czym szybciej tym lepiej, bo czuła, że porywacz już długo nie wytrzyma i w końcu siłą będzie próbował wyciągnąć z niej zeznania.
Czy się bała? Wbrew pozorom – nie. I to najbardziej ją przerażało. W takiej chwili powinna odczuwać strach, który będzie ją paraliżować. Zamiast tego czuła przeogromną chęć uwolnienia się i odgryzienia Martinowi ręki.

Parsknęła cichym, dźwiękowym śmiechem, który rozniósł się po całym pokoju.
- Już jesteś głupcem, porywając i przetrzymując Brygadzistkę. - Odezwała się, a jej głos o dziwo nie był zabarwiony już nutką ironii. Zamknęła oczy, aby po chwili otworzyć je, aby znów bił od nich niebieski kolor. Uspokoiła rozszalałe nerwy, żeby ocenić dobrze sytuację. Czar, który łączył jej nogi, powoli zaczął ustępować, ponieważ czuła o wiele więcej luzu w swoich dolnych kończynach.
- Nie dziwię się, że nawet kwiatki z tobą nie wytrzymują. - Mruknęła wskazując podbródkiem na martwą roślinę, która poczęstowana została niedopalonym papierosem.
Zazgrzytała zębami, kiedy różdżka została wycelowana w kierunku jej twarzy. Kiedy do niej podszedł, przygryzła dolną wargę i wlepiła błękitne tęczówki w twarz napastnika.
No, śmiało Martinie. Skrzywdź śliczną Brygadzistkę, bo nie naskarżyła na swoich przełożonych. Bo była wierna swoim ideom i poglądom.
Nie krępuj się.

The member 'Martin Sue' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 11

Dogadaliby się. Przecież Sophia pracując w Brygadzie Uderzeniowej, również walczyła o to, żeby zwalczyć i skazać wszystkich złoczyńców. Dlaczego, więc zamiast się porozumieć, ciskali w siebie zaklęciami? Ta rozmowa mogła potoczyć się zupełnie inaczej, gdyby tylko Sue w tak brutalny sposób nie próbował wyciągnąć z niej informacji. Przymuszana do czegoś Soph w żadnym wypadku nie zrobi tego, o co się ja prosi.
Spojrzała pustym wzrokiem na mężczyznę, po prostu czekając. Teraz już było za późno na polubowne załatwienie sprawy. Różdżka wycelowana w jej twarz nie świadczyła o niczym przyjaznym. Przełknęła ślinę, zaciskając dłonie w pięść. Poczuła, że ma już pełną swobodę w nogach, jednak nie pokazywała tego napastnikowi. Jeszcze przyjdzie czas na obronę. Musiała jeszcze trochę wytrzymać.
Odwróciła głowę w przeciwną stronę, gdy rzucone w nią Diffindo, bez żadnego problemu rozcięło delikatną skórę na policzku. Syknęła cicho, powstrzymując łzy bólu, które cisnęły się jej do oczu. Nie miała zamiaru dać mu satysfakcji z jej cierpienia.
Rozcięcie na policzku piekło niemiłosiernie i niemalże od razu poczuła jak ciepła krew toczy się po jej bladej skórze, aż niknie w kołnierzu białej koszuli, barwiąc ją na szkarłatny kolor.
Zamknęła oczy i zwiesiła głowę, godnie czekając na to, co przyszykował dla niej los. W jej głowie pojawił się wizerunek Ventusa, z tym jego zadziornym uśmieszkiem, który tak uwielbiała.
Zniesie to dla Vena, bo wiedziała, że ma tylko ją. Gdyby nie Soph, barman zostałby na świecie sam. Tylko ona była na tyle wytrzymała, że potrafiła znieść jego trudny charakter. Wiedziała, że musi wytrzymać tortury napastnika nie dla siebie, nie dla przełożonych, tylko dla Gaunta.

Rana na jej policzku została uleczona. Soph jednak zaczęła się rzucać, gdy Martin najzwyczajniej w świecie przetarł cieknącą krew. Nie chciała, żeby był dla niej delikatny, bo przecież nie wymaże tym czynem faktu, że ją porwał i uwięził w swoim mieszkaniu. Nie chciała myśleć o nim dobrze. Nie powinna tego robić będąc w takiej sytuacji.
- Rozcinanie skóry. Bardzo miłe uczucie. Chcesz? Mogę ci pokazać jakie to jest miłe. – Parsknęła cicho, przewracając oczami. Czy on ją uważał za pieprzoną masochistkę? Uważał, że cieszył ją fakt, że sprawiał jej ból, rozcinając skórę na jej policzku?
Zamachnęła się i na tyle ile pozwalała jej bliskość mężczyzny i wysokość fotela, wycelowała nogą w krocze mężczyzny. A przynajmniej tam zamierzała trafić. Gdzie jednak zatrzyma się jej noga? Nie miało to dla niej żadnego znaczenia. Równie dobrze mogłaby trafić w kolano, albo w piszczel. Ważne, że sprawi mu ból. Czym większy, tym lepiej.

Najwyższa pora, żeby Martin w końcu zrozumiał, że torturując Brygadzistkę, na pewno nie uda mu się dopiąć swego, bo dziewczyna należała do tych osób, które zamykają się w sobie, kiedy się nad nimi znęca, aby uzyskać jakąś informację, której nie chce podać. Było to na tyle trudne, że nawet gdyby doprowadził ją na skraj życia i śmierci, z jej ust nie wydobyłaby się, żadna istotna i przydatna do czegokolwiek informacja.
Kopnięcie się udało. Cieszmy się i radujmy, że Sue nie zdążył odskoczyć od nogi Templerówny.
Zawsze jest jednak „ale”, które uparcie wciska się w każdą wykonaną czynność. Sophia nawet w swoich najgorszych koszmarach nie podejrzewała, że Martin może przewrócić się na nią.
Jak ten człowiek to zrobił? Każdy inny, próbowałby potoczyć się jak najdalej od kopiącej kobiety, a „reporter” jeszcze bardziej do niej lgnął. I kto tu był nienormalny?
- Spierdalaj od moich cycków. – Warknęła, szamocząc się, kiedy twarz znalazła się na jej biuście. Za wszelką cenę próbowała zrzucić go z siebie pomagając sobie przy tym nogami. Oczywiste było to, że nie robiła tego jakoś specjalnie delikatnie – wręcz przeciwnie – czym mocniej udało jej się wbić podeszwę buta w ciało napastnika, tym lepiej, bo lepszy był tego wszystkiego efekt.
Kiedy w końcu nieco się od niej odsunął, mógł dostrzec, że oddech Sophii jest przyspieszony. Nie było to jednak skutkiem twarzy Martina, która jeszcze chwilę temu znajdowała się w jej biuście. Szarpała się w wiązaniach, za wszelką cenę, próbując uwolnić swoje ręce, aby mogła dostać się do swojej różdżki.
Porywacz w dalszym ciągu znajdował się blisko niej, więc dziewczyna nie miała szans, żeby wstać z fotela. Dlatego też, znowu spróbowała dosięgnąć go swoim butem.

The member 'Martin Sue' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 11

Sophia w dalszym ciągu liczyła, że uda jej się uwolnić z krępujących ją więzów, jeżeli wystarczająco mocno się szarpnie. Niestety tym wszystkim pogorszyła całą sprawę, bo mężczyzna najwyraźniej się zdenerwował. Nie dość, że jednego dnia została przesłuchana, przetrzymywana, związana i obmacana, to żeby było śmieszniej jej ciało zostało rozcięte przez jedno z najgorszych, istniejących czarów (przynajmniej w mniemaniu Sophii).
Po mieszkaniu rozległ się krzyk dziewczyny, kiedy czarnomagiczne zaklęcie trafiło prosto w czerwonowłose dziewczę powodując u niej rozległe zranienia. Sophia poczuła jeszcze jak jej skóra jest rozszarpywana w losowych miejscach, a krew szybko przesiąka przez ubranie i brudzi fotel Martina. Przynajmniej zostanie po niej pamiątka w postaci szkarłatnej plamy.
A co z samą Templerówną?
Zemdlała z bólu. Przynajmniej już nic więcej nie czuła o czym świadczyły jej włosy, które w mgnieniu oka przybrały swój naturalny, brązowy kolor.