Patrząc w zwierciadło Roxanne zobaczyłaby siebie, stojącą na podwyższeniu, otoczoną tłumem czarodziejów. Czy robi coś konkretnego? Nie, bo wcale nie musi. Sama jej obecność jest powodem do tego, aby wszyscy zebrali się naokoło niej i przyglądali jej się z podziwem.

Roxanne jest osobą, którą bez trudu można wypatrzyć nawet w tłumie ludzi. Jest dosyć wysoka, ale chyba największą uwagę przykuwają jej płomiennorude, długie, proste włosy. Oprócz tego niełatwo jest spuścić wzrok z jej pięknych, chociaż niekiedy przerażających i patrzących z pogardą na wszystkich nieczystokrwistych czarodziejów oczu. Chociaż wygląda na szczupłą i delikatną, ma w sobie więcej siły, niż można by się tego po niej spodziewać. I nie mam tu na myśli jedynie siły fizycznej, ale także, a nawet zwłaszcza, siłę jej charakteru. Wydarzenia z okresu jej dorastania sprawiły, że stała się nad wyraz ambitna, nieustannie dążąca do wyznaczonego sobie celu, sprytna, przebiegła, nie ufająca nikomu, bezwzględna. Mugoli uważa za bezużyteczne istoty, którymi należy w każdej mierze pogardzać. Nie akceptuje osób, pochodzących z mugolskich rodzin - uważa, że nie powinny mieć prawa do używania czarów, a mieszańców traktuje jak kogoś o wiele gorszego od niej. Jednak nie jest to również osoba, która byłaby w stanie zabijać mugoli i mugolaków - nie jest osobą złą, pragnącą czyjejkolwiek śmierci, a takie rozwiązanie problemu uważa wręcz za zniżanie się do ich poziomu.
To, w jaki sposób traktuje osoby, które nie są czystej krwi wiąże się z wydarzeniami, które miały miejsce w jej dzieciństwie. Jej rodzina nigdy nie miała nic przeciwko mugolom. Dlatego pozwalali jej wychodzić z domu i bawić się z innymi, nieposiadającymi magicznych zdolności, dziećmi. Pewnego dnia, podczas zabawy, przypadkowo użyła magii - chociaż rodzice ostrzegali ją, aby nie robiła niczego w obecności mugoli, ale w tym momencie z jakiegoś powodu nie była w stanie nad tym zapanować. Wówczas stosunek dzieci mugoli wobec niej zmienił się całkowicie - chociaż poprzedniego dnia uważały ją za przyjaciółkę, następnego wyśmiewały się z niej, wytykając ją palcami i dokuczając jej z każdego możliwego powodu. Teraz już nie tylko użycia magii, ale także rudych włosów, dziwnego ubioru - dosłownie wszystkiego, co możliwe. W pewnym momencie doszło nawet do tego, że pobiła się ze swoją byłą "najlepszą przyjaciółką" Louise - pamiątką po tym jest drobna blizna na prawym ramieniu, na którą Roxanne spogląda lub dotyka jej, kiedy się waha lub nie wie, co powinna zrobić. Po pewnym czasie Rozy zaakceptowała fakt, że jest inna. Ale nie po prostu inna - jest lepsza, posiada coś, czego mugole nie mają i nigdy nie będą posiadać.
Jeśli chodzi o relacje z rodziną, to były one dość skomplikowane. Z czystokrwistą częścią rodziny dogaduje się bez większych problemów. Uważa ich za osoby, które są na jej poziomie, bardzo kocha swoich rodziców i młodszego brata, Nathana. Jeśli można gdziekolwiek dostrzec jej bardziej wrażliwą stronę, to właśnie w kontaktach z bratem - chociaż pod względem charakteru całkiem znacznie się od siebie różnią, to dla Roxy jest on bardzo ważny - jest względem niego opiekuńcza, a w razie potrzeby chętnie przysłuży mu się pomocą. Jedyne, czego u niego nie pochwala, to stosunek do mugoli i mugolaków, co czasem zdarza jej się mu wypominać. Natomiast sytuacja gorzej ma się z "tą drugą" częścią rodziny. Ze względu na ich mieszaną krew, czuje się od nich lepsza i stara się ograniczyć kontakty z nimi do minimum. Natomiast jeśli ktokolwiek z jej kuzynostwa wylądowałby w Hogwarcie, to pewnie nie byłaby w stanie powstrzymać się od złośliwych komentarzy albo podstawiania nogi na korytarzu, aby pokazać jak bardzo się od nich różni.
Z "sojusznikami" ze swojego domu dogadywała się w miarę dobrze, nie miała problemów z nawiązywaniem z nimi znajomości, chociaż nigdy z nikim nie trzymała się na tyle blisko, aby móc nazwać go swoim przyjacielem. Z nauką nie radziła sobie najgorzej - poświęcała jej sporo czasu, chciała pokazać reszcie, że jest warta więcej niż ktokolwiek mógłby podejrzewać. Że jest lepsza nie tylko od mugoli, ale także i od każdego, kto w jakikolwiek sposób jest z nimi spokrewniony.

- Zaczekaj! - krzyknęła za oddalającą się Louise. - Dlaczego? Dlaczego nie chcesz już ze mną rozmawiać? - Nie mogła w to uwierzyć - obiecały sobie, że będą najlepszymi przyjaciółkami już na zawsze, a teraz tamta stała do niej plecami.
Długowłosa blondynka przystanęła i odwróciła się, spoglądając na nią ze złością.
- A jak myślisz, Rox? Jak myślisz, dlaczego? To co zrobiłaś z tym szczurem... Co to było? Myślisz, że po czymś takim mogę nadal się do ciebie odzywać? Jesteś... Jesteś dziwna! Nie zbliżaj się do mnie!
Roxanne przez chwilę stała, nie mogąc do końca zrozumieć co takiego się stało. Przecież nie mogła zapanować nad tym co się dzieje. Ale wszyscy naokoło zdawali się ją o to obwiniać... A przecież dopiero co bawili się z nią i śmiali. A teraz albo uciekali jak najdalej, albo wytykali ją palcami śmiejąc się i drwiąc. Ale dlaczego Louise?
- Mówiłaś... mówiłaś, że będziemy przyjaciółkami bez względu na wszystko... - powiedziała, zbliżając się do niej i czując jak łzy napływają jej do oczu. Wciąż nie mogła w to uwierzyć.
- Myślisz, że to moja wina? Przecież to przez ciebie, gdybyś nie była taka, to nadal mogłybyśmy się przyjaźnić. Ale to wszystko przez ciebie!
Roxy stała, wpatrując się w nią z niedowierzaniem. I nagle poczuła, że wszystkie jej emocje ulegają zmianie. Nie czuła już smutku, czy jakiejkolwiek rozpaczy. Zamiast tego pojawiła się złość i chęć pokazania Louise gdzie jest jej miejsce. Nawet nie poczuła, jak jej ręka wykonuje ruch i uderza jej byłą najlepszą przyjaciółkę w twarz.
Louise przez chwilę stała, oszołomiona, a potem rzuciła się na nią, wczepiając się boleśnie paznokciami w prawe ramię, rozdzierając jej skórę do krwi. Roxy nie pozostała jej dłużna wczepiła jej się palcami we włosy i pociągnęła jak tylko najmocniej potrafiła. Tamta pisnęła i odepchnęła ją tak mocno, że aż upadła.
- Przestańcie, dziewczynki... Już wystarczy! - usłyszała czyiś głos, jakby przez mgłę. Wstała i chciała odwdzięczyć się Louise tym samym, ale ktoś przytrzymał ją od tyłu i odciągnął w drugą stronę...


Roxanne siedziała na fotelu w pokoju wspólnym slytherinu, przeglądając podręcznik od eliksirów i przysłuchując rozmowie ślizgonów siedzących za nią. Znowu rozmawiali o tym, jakie kroki należy podjąć, aby pozbyć się mugoli. Jakie to było nudne... Ile można? Po co poświęcać im tyle uwagi? Tym, co zawsze ją zastanawiało, był fakt, że czarodzieje w ogóle tyle się tym zajmują. Fakt, trzeba było zająć się sprawą szlam chodzących po szkole, ale wystarczy ich stąd wywalić, to wszystko. A mugoli zostawić samym sobie, niech robią sobie co chcą, po co ingerować w ich marne i nieciekawe życie? Szczególnie, że właśnie zbliżały się OWuTeMy i w tej chwili czas zmarnowany na rozmowę o tych dwunogach należało raczej poświęcić na naukę.
Westchnęła i podniosła się z siedzenia, zatrzaskując podręcznik i rzucając tamtej dwójce pogardliwe spojrzenie. Rozmawiali o pozbywaniu się mugoli, a sami nie byli całkowicie czystokrwiści. Co za ironia losu.
Wyszła na korytarz i skierowała się w stronę błoni - może tam znajdzie odrobinę spokoju. Szła jak zawsze dumna i wyprostowana, nie marnując już nawet czasu na rzucanie pogardliwych spojrzeń szlamom i mieszańcom, od których aż się roiło w tej szkole. W tej chwili miała przed sobą ważniejszy cel, a było nim jak najlepsze zdanie nadchodzących egzaminów. Oceny poniżej P i W nie mogły wchodzić w grę - musiała być najlepsza, miała pokazać im wszystkim na co ją stać, jak wielką ma moc i co jest w stanie osiągnąć. A jaki był jej ogólny cel? Nie wiedziała jeszcze w jakim konkretnym kierunku zmierza, ale miała mierzyć coraz wyżej i wyżej, nie zważając na przeszkody, zmęczenie i innych. Aż w końcu kiedyś przyjdzie ten dzień, kiedy stanie na samym szczycie i będzie mogła patrzeć na wszystkich z góry, mając świadomość, że żadna z osób znajdujących się na dole nie zasługuje na jej miejsce i nigdy nie mogłaby się tam znaleźć.