Pokręciła się w fotelu w pokoju wspólnym. Była jedną z niewielu osób, które były poza dormitorium. Każdy wykruszał się już do łóżek, bo zbliżała się 22, czyli cisza nocna. Sama miała zamiar skończyć stronę czytanej przez nią książki, aby potem iść lulu, ale naprawdę była ciekawa zakończenia tego rozdziału. Kominek tak milusio grzał jej stópki odziane w kapcie w kształcie misiów. Lubiła je. Dostała je od babci na 13 urodziny. Wtedy właśnie przestała rosnąć i wiecznie została ze swoim 152 cm wzrostu. To czasami męczyło, zwłaszcza, gdy młodsze roczniki brały ją za pierwszaka. W końcu przysnęła, ale obudził ją hałas niedaleko. Kim była tak wtulona w puchaty szlafrok, że można było wziąć ją za koc. Otworzyła  oczy i zobaczyła, że jakiś chłopak opuszcza pokój wspólny. Odłożyła książkę i rozejrzała się w poszukiwaniu innych osób. Nikogo nie było. Poszła szybko za tą osobą. Była ciekawa i trochę się martwiła, ponieważ po posturze chłopaka zrozumiała, że był młodszy. Wysunęła się przez przejście i poszła za chłopakiem, który zniknął już na końcu korytarza. Cieszyła się, że jej kapcie nie wydawały żadnych dźwieków stukania, więc mogła być jak tajny agent. Pobiegła więc i w ostatniej chwili złapała chłopaka za ramię. Odwrócił go w swoją stronę i spojrzała na jego twarz. Kim miała dosyć siły, ponieważ wiadome było, że często siłowała się z chłopakami w pokoju wspólnym, a pomagała jej w tym też gra w Quidditcha, gdyż musiała mieć siłę, by utrzymać się na miotle w momencie ataku tłuczka.
- Cyril? - spojrzała na niego zaskoczona. Znała go, w prawdzie nigdy nie miała okazji się z nim spotkać osobiście, ale znała go, ponieważ Nadzieja czasami o nim mówiła. - Co ty wyprawiasz? - zaśmiała się. Słyszała o jego ataku na wujka Vakela, czego nie popierała, bo czasami myślała, że wujaszek zejdzie na zawał przez takich urwisów pokroju Cyrilka. Potargała mu włosy. - Chcesz kolejny szlaban profesora Vakela? - zaśmiała się cicho.