Kaylin, w przeciwieństwie do Anastasii, nie miała zbyt wielu kolegów, którzy mogliby jej się pochwalić zaczętymi już praktykami. Z całą dwójką w dodatku nie rozmawiała od zakończenia roku i, prawdę mówiąc, nie spieszyło jej się do tego. Brak kontaktu z innymi nigdy nie był jej największym zmartwieniem, oczywiście tylko wtedy, kiedy nie chodziło o profesora Bułhakowa. Musiała się teraz skupić się na rzeczach ważnych, takich jak staż, na który poszła... Tak naprawdę ze względu na wymagania ojca. Z resztą, czego Kaylin nie robiła ze względu na niego? Niemniej, wprowadzona w podstawy przez Kennetha czuła się w miarę pewnie, krocząc korytarzami wizengamotu, w którym znajdowała się pierwszy raz w życiu. Nie wiedziała, co dokładnie ją czekało - nie wiedziała też, czego będzie się od niej wymagało. Mimo to, szła z głową podniesioną ku górze, licząc na to, że nie sparują jej z kimś, kogo nie lubiła. Wiedziała, że stażystów mogło być kilku, a ona błagała w duszy Merlina, by nie była to Nadzieja Potocka, której zdecydowanie nie chciała widzieć do końca wakacji. Wystarczyło jej zakończenie, po którym zdecydowanie wpisała Puchonkę na listę osób, których zniknięcie sprawiłoby jej przyjemność.
Ubrała się bardzo tradycyjnie, czując iż będzie to najrozsądniejsze rozwiązanie. Długa, sięgająca kostek, dość prosta sukienka w kolorze granatowym - jednym z niewielu, w których czuła się dobrze - zwężana była w pasie za pomocą materiałowego ,wiązanego z tyłu sznurka. Długi rękaw i kołnierzyk, przeprasowany, postawiony i przepięty broszką zwracały na siebie uwagę i choć nie była to nowa sukienka, nie należała do zbyt często noszonych. Do tego miała czarne, sięgające za kostkę, wiązane buty. Czuła pewnego rodzaju presję, szykując się do pierwszego dnia pracy, niemal tak, jakby była już dorosła, choć do urodzin zostało jej niecałe dziesięć dni. Coraz częściej zastanawiała się, czy nie powinna wyglądać już trochę doroślej? W pewien sposób słowa Potockiej nie mamy już dziesięciu lat zaczynały docierać i Wittermore poczuła, że też chciałaby być dojrzała. Pragnienie to narastało od półtora roku i gdy rano nakładała makijaż, gdy kręciła włosy i wpinała w nie wysadzaną szafirami spinkę miała nadzieję, że tak właśnie wygląda.
Przygotowana więc w ten sposób, pojawiła się na miejscu jako pierwsza - co raczej nikogo z jej kolegów ze szkoły nie powinno dziwić. Na widok Anastasii spłoszyła się lekko, nie okazując tego jednak po sobie i jedynie kiwając jej głową na powitanie. Na szczęście, nie miały zbyt wiele czasu na rozmowę, bo zaraz zostały zaprowadzone do miejsca, które na swój sposób wydawało jej się ciekawe.
- Możemy dowiedzieć się, czego będzie dotyczyć rozprawa, zanim się na niej pojawimy? - Zapytała cicho, dopiero, gdy uzyskała na to pozwolenie. Słysząc o konieczności oddania różdżki nawet nie mrugnęła okiem. Jej ojciec pracował kiedyś w Biurze Bezpieczeństwa i to on zajmował się właśnie konfiskatą przedmiotów, których w pewne części Ministerstwa nie wolno wnosić. Wyciągnęła więc swój skarb z kieszeni i od razu podała kobiecie, przy okazji cicho chrząkając.
- Kaylin Wittermore. - Przedstawiła się i spojrzała na Fitzgerald, jakby czekając na jej reakcję. - Mamy coś notować, czy jedynie obserwować?

Panna Anastasia Fitzgerald, tegoroczna stażystka Wizengamotu.
Czyż nie było to jej marzeniem odkąd tylko pamiętała, pragnieniem wyrazistym, niespowitym choćby odrobiną niepewności i zawahania? Wątpliwości ugodziły ją niespełna kilka tygodni wcześniej, niewiara dołączyła zaraz potem tak, aby na sam koniec, tuż po nieprzespanej nocy, całkowity sceptycyzm wkroczył na plan główny jej emocji. To nie tak miało wyglądać, a rozczarowanie swą własną postawą doszczętnie zburzyło anastastazjowe samopoczucie oraz zapał.
Odziana w skromną, czarną suknię, w ciasno spiętych włosach, zawitała do Ministerstwa z ciążącymi na duszy demonami młodzieńczych niestałości. Na miejscu już ktoś czekał, ale widok Kaylin Wittermore nie zdołał wybudzić jej z postępującego marazmu. Czy obecność największej w szkole kujonki komplementowała wybór Fitzgerald, czy było zupełnie na odwrót i Gryfonka miała teraz zacząć poważnie zastanawiać się nad swymi życiowymi wyborami? Niemniej, uśmiechnęła się do dziewczyny, kiwając do tego głową na znak przywitania.
Nieznajoma kobieta, która przybyła zamiast potem i zaprowadziła dziewczęta do sali spraw specjalnych, dosyć dobitnie uświadomiła Anastazji w miejscu jakiej wagi się teraz znajduje, aspirując do przyjęcia posady tuż po zakończeniu szkoły w przyszłym roku.
Wkraczając do pomieszczenia, rozglądała się energicznie na boki, notując w pamięci każdy szczegół i detal sali, w której właśnie podsunięto jej pod nos krzesło do spoczęcia.
- Anastasia Fitzgerald - powiedziała wyraźnie, po czym oddała kobiecie swą drogocenną, bo niedawno ponownie odzyskaną, różdżkę. Zerknęła na Kaylin, ale w przeciwieństwie do Krukonki, sama nie zadała żadnego sprecyzowanego pytania.