Nie mając już więcej pytań, niecierpliwie oczekiwał na ujrzenie magicznego miejsca, jakim było archiwum. Wstał, skłonił się lekko paniom i ruszył we wskazane miejsce. Przygodo, przybywaj.
Otworzył drzwi. Przekroczył próg fantastycznego świata minionych wydarzeń utrwalonych w dość suchej formie, lecz nadal fascynującej dla takiego Marqueza. Oczkami swymi łapał wszystkie docierające do niego bodźce wzrokowe, zachwycając się ilością zgromadzonych akt. Ile wspaniałych informacji musiały zawierać! Chciałby móc zajrzeć wszędzie, przeczytać wszystko. Tyle mógł się dowiedzieć z tego niesamowitego miejsca.
Zawiesił się na chwilkę, lecz oprzytomniał w końcu, zdając sobie sprawę z obowiązku, jaki na nim ciąży. W końcu był na praktykach, wbrew pozorom to wcale nie był czas wolny. Teraz była pora na pokazanie się ze strony odpowiedzialnej, niemal dorosłej. Dojrzawszy osobę jakąś, ruszył w jej stronę, aby oznajmić swoje przybycie.
- Dzień dobry, Ururu Marquez, praktykant, do usług - przywitał się kłaniając lekko, jak to miał w zwyczaju. "Praktykant" brzmiało tak dumnie, to zadanie powierzone w bardzo dobre ręce, z pewnością wiedział o tym każdy w Hogwarcie, szczególnie z profesorów. Na Marqueza zawsze można było liczyć. (Nie wspominajmy tu oczywiście o profesorze Bułhakowie, darzącego chłopca specyficznym uczuciem.) Ururu był gotowy do pracy, do pierwszego zadania. Miał zamiar oddać się całkowicie, aby dobrze wykonać powierzone mu obowiązki.

Ururu spoglądał na starca z radością i nadzieją w sercu. Czy stojący przed nim mężczyzna był obeznany ze zgromadzonymi tutaj informacjami? Wyglądał na takiego, który spędził tutaj większość swojego życia. Jego postać naprawdę zainspirowała Rurka. A w dodatku zlecił chłopcu naprawdę fascynujące zajęcie! Niewinne sortowanie mogło być czymś nużącym, jednak z całą pewnością nie dotyczyło to takiego miejsca jak to. Magiczne archiwum zawierało wiele cennych informacji, z którymi Marquez gorąco pragnął się zapoznać.
Zajął stanowisko, po czym dał oczom spocząć na Pierwszym Pudle. Szwajcaria. Oh, jak cudownie. Nagle kraj sera i zegarków stał się ulubionym państwem Rurka, o którym chciał się dowiedzieć jak najwięcej. Z namaszczeniem zabrał się za wyciąganie teczek na stolik, odczytując sobie wszystko, co było na nich do wyczytania. Jego umysł automatycznie szukał wydarzeń historycznych mających miejsce w danym roku, lecz niestety dostrzegł, że jego wiedza o dziejach Szwajcarii jest niesamowicie uboga. Tak chętnie by zajrzał do tych teczek... Powyciągał je jednak dość sprawnie na cztery kupki, według wieku. Następnie zabrał się za każdą po kolei sortując je chronologicznie. Zabawa cyferkami była niesamowicie relaksującą czynnością, biorąc pod uwagę zadania, jakimi się zajmował podczas wakacji. Przy sortowaniu ostatniej kupki dla rozrywki mnożył sobie w pamięci cyfry wchodzące w skład roku znajdującego się na aktualnie przekładanej teczce. Oczywiście szło mu to w bardzo dobrym tempie, obserwujący go mężczyzna w życiu by nie wpadł na to, jakie operacje wykonywane są w głowie Marqueza.
- Skończyłem, proszę pana - powiedział z uśmiechem i zapałem w oczach, gotowy na kolejne wyzwanie. - Gdzie odłożyć to pudełko? Co teraz będę robił?
Oczywiście nie byłby sobą, gdyby nie zadał kilku pytań.

- Nie potrzebuję przerwy, dziękuję - odpowiedział wciąż tryskając zapałem. Był niesamowicie zadowolony z siebie, że szybko wykonał powierzone mu zadanie. Był gotowy, aby podjąć się kolejnego. Tym razem uciechy będzie jeszcze więcej. W końcu mógł, a nawet MUSIAŁ zajrzeć DO ŚRODKA. Zabrał się szybko do roboty. Wykonywane czynności były niemalże identyczne z ostatnimi, jednak sortowanie trwało wolniej. Musiał bowiem otworzyć teczki i wyczytać datę, przy okazji zahaczając wzrokiem również o inne informacje, które z zafascynowaniem wciągał, starając się nie zawiesić za bardzo. Zależało mu na dobrze wykonanym zadaniu, nie chciał, aby pan Parkinson pomyślał, że się ociąga. Sprawne otwarcie, przejechanie wzrokiem po tekście, zamknięcie i ułożenie na kupce. Tym razem było ich trochę więcej, Ururu postanowił bardziej szczegółowo przeprowadzić pierwsze sortowanie, żeby w drugim etapie niepotrzebnie się nie zagubić. W końcu musiał otwierać teczki przy każdym dokładaniu na wierzch lub pod spód... Jak dobrze, że miał dobrą pamięć i w nią nie wątpił - dzięki temu nie musiał co chwilę sprawdzać przekładanych przez siebie teczek. Ostatnią kontrolę przeprowadził dopiero na końcu, kiedy chował je finalnie do pudełka.
- Zrobione, proszę pana. Czy teraz zanieść gdzieś te pudełka? - spytał z niegasnącym zapałem do pracy. Bardzo chciał ułożyć pudła gdzieś... gdzieś daleko. Tak, żeby mógł sobie pospacerować przy tym między regałami. I może czasem zawiesić na czymś dłużej oko korzystając z okazji, że starszy pan nie patrzył.

Nazwisko Bułhakow wyzwalało w Rurku mieszane uczucia. Coś pomiędzy kompletną neutralnością, a uwielbieniem. Wolał jednak się nad tym nie zastanawiać. Dobrze już wiedział, że nie był dobry w rozważaniach o innych ludziach. Uśmiech starszego pana był wystarczającą nagrodą dla Marqueza. Złapał pudełko i ruszył  we wskazane miejsce rozglądając się oczywiście na prawo i lewo oraz wychwytując wszelkie informacje. Na końcu skręcił w prawo, tak jak kazał mu starszy pan. Upewniwszy się, że to jest to miejsce, wrócił po drugie pudełko. Kiedy już miał oba przy sobie, nadszedł czas na czary. Wyciągnął różdżkę i wycelował w jedno z nich. Znowu przyszło mu użyć zaklęcia, które niespecjalnie mu wychodziło, no ale cóż. Najpierw czas odstawić jedno pudło, a potem drugie. Powoli i ostrożnie, aby nic się nie wysypało i nie zniszczyło.
- Windardium leviosa.
Być może i miał teraz czas na lepsze rozejrzenie się po archiwum, może poczytanie czegoś, ale był porządnym chłopcem i najpierw chciał wykonać swoje obowiązki. Popatrzy sobie później... o ile będzie taka możliwość.

1 - rzut na pierwsze pudełko, 2 - na drugie, lub pierwsze gdyby 1 nie wyszło itd.

The member 'Ururu Marquez' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 12, 7, 19

Zadowolony był z siebie, kiedy pudła trafiły na odpowiednie miejsca dzięki jego wspaniałym zdolnościom magicznym. Nigdy w siebie nie wątpił. A jeśli chodzi o to, co się zdarzyło na egzaminach... Cóż, tak bywa. Pewnych rzeczy się nie przeskoczy. Mógł się co prawda pocieszać faktem dostania się na praktyki, ale Ururu nie należał do tych, których by to zadowoliło. W końcu naprawdę zależało mu na dobrych ocenach, tak dla własnej satysfakcji. Letnia rozrywka w postaci pracy w ministerstwie nie miała tu nic do rzeczy. Jakoś nawet sobie nie wyobrażał, że mógłby się nie dostać.
Pewny siebie młodzieniec postanowił ruszyć na poszukiwania pana Parkinsona, aby odebrać kolejne pasjonujące zadanie. Po drodze oczywiście rozglądał się na lewo i prawo, wyłapując wszystkie literki oraz cyferki jakie napotkał. Gdyby tylko udało mu się zobaczyć coś związanego z Japonią... Wtedy miałby dylemat, czy nie zajrzeć. Poważny dylemat. Miał świadomość zakazu dotykania czegokolwiek, czym nie powinien się zajmować, ale kusiłoby go mocno i może nie mógłby sobie później wybaczyć tego, że nie zajrzał.

Ururu szedł sobie alejkami, rozglądając się na wszystkie strony i nawet się z tym nie kryjąc. W końcu coś takiego na pewno nie było zabronione. W końcu wypatrzył wymarzoną nazwę. Azja wschodnia. Świadom tego, że to i tak nie jest pewne, czy znajdzie tam cokolwiek o Japonii, zapragnął zabrać się za bliższe oględziny. Jednak niestety pan Parkinson był już w pobliżu. Jaka szkoda... Ururu postanowił zapamiętać więc miejsce, w którym owy napis dostrzegł.
- Już postawiłem, chce pan zobaczyć? Co teraz mam zrobić? - spytał posyłając mężczyźnie swój standardowy uśmiech. Liczył, że może jakimś cudem będzie musiał pracować z Azją wschodnią. Ale jeśli nie dzisiaj, to może jutro? W końcu to dopiero pierwszy dzień praktyk! Ururu był bardzo pozytywnie nastawiony. Bardzo, bardzo. Czekał więc na kolejne zadanie, aby czymś zająć głowę i nie myśleć o kuszącym napisie.