Szefowa Departamentu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów siedziała przy swoim dębowym biurku i skrobała coś energicznie po pergaminie. Obok niej stał dwa stosy dokumentów - jeden już przeczytany, drugi - niestety większy - wciąż oczekiwał na atencję pani Crouch. W chwili obecnej, poprawiając pracę tłumacza starała się opanować. Dwa razy nie wywiązał się ze swoich obowiązków, co oznacza, że Orianne będzie musiała pójść za radą męża i zwolnić Finneliasa Downinga z pracy. Nie mogą przecież trzymać w nieskończoność tak niekompetentnych pracowników. Chciała jednak jeszcze skonsultować to ze swoją zastępczynią, dlatego też wezwała ją do siebie.
W oczekiwaniu na Jaszę, poza przeglądaniem dokumentów myślała o nadchodzącym pokazie smoków. Zbliżał się wielkimi krokami, a tutaj wszystko było tak niedopilnowane. Orianne nie znosiła takiego nieporządku. Musiała mieć wszystko pod kontrolą i dokładnie przygotowane - to samo dotyczyło sytuacji w domu.
To wszystko wymagało konsultacji ze współpracownikami, lecz należało zacząć od zastępczyni. Czekała.

Finnelias Downing niewątpliwie był durniem. Jeżeli ktoś, kto podejmując się odpowiedzialnej pracy przekładania informacji na języki inne niż swój własny i z powrotem wykazuje pierw zabawną, następnie irytującą i problematyczną tendencję do popełniania tych samych błędów, nie może być określany inaczej niż dureń właśnie. Nierzetelne źródła, którymi posiłkował się wykonując polecenia pani Crouch ciągle były mu podorędziem, gdy własny spryt i zasób wiedzy skrytej w umyśle nie wystarczał. Pomimo częstych próśb ze strony Jaszy, niemłody już, a wciąż uważany za dobrego w tym co robi, Downing potrafił jedynie wzruszyć ramionami, sucho przeprosić i obiecać poprawę przy następnym zleceniu. Komarov rozumiała, że słuchanie grzecznych, ale wciąż wiążących poleceń od prawie dziecka musiało uwłaczać jego męskiej dumie – to znaczy, nie rozumiała, jednak już nie raz zasygnalizowano jej istnienie podobnego problemu. Postępowość niektórych ograniczała się jedynie do dobrych rad rzucanych w kierunku współpracowników, kiedy ci sami ludzie, skądinąd wykształceni i zdawałoby się, otwarci na rozwój, wciąż zatwardziale siedzieli w swoim męskim, dorosłym świecie, gdzie zawsze mieli rację i uważali się za jedynych słusznie postępujących.
Jasza westchnęła, przybrała zmartwioną minę i potuptała w kierunku gabinetu szefowej swojego departamentu, by raz jeszcze przyjrzeć się pracy Finneliasa. Od kilku dni wzywana była jedynie w sprawach tłumaczeniowych. Sama obyta z językami była jedynie na poziomie komunikatywnym, wyłączając ojczystą mowę i amerykańską odmianę angielskiego, wciąż jednak uważała, że zdecydowanie lepiej poradziłaby sobie z zakresem zadań mężczyzny. Była to jej osobista opinia i nie dzieliła się nią z Orianne, korciło ją jednak , by wyrazić się na jego temat karcąco i nieuprzejmie.

Zanim zdążyła zapukać drzwi do gabinetu jej szefowej otworzyły się i stanęła w nich Orianne. Wyglądała jak zwykle nienagannie. Długa szata z ładnymi, zdobionymi rękawami i zdobiąca ją srebrna brosza. Do tego jak zawsze rozpuszczone, gładkie  i lśniące rude włosy.
- O jesteś. Bardzo dobrze - uśmiechnęła się pod nosem i cofnęła aby wpuścić swoją podwładną do środka. Kiedy ta weszła zamknęła drzwi i wskazawszy Jaszy krzesło zasiadła za swoim biurkiem.
- Mam nadzieję, że zgodzisz się ze mną, iż niekompetentnych pracowników powinno się zwalniać - zaczęła spokojnie, splatając dłonie na biurku - Downing po raz kolejny nie wywiązał się ze swoich obowiązków, przez co opóźnia się podpisanie umowy o pokazie z Rumunami. Nie możemy pozwolić na to, żeby trwało to jeszcze choć jeden dzień dłużej.
Zrobiła pauzę, w czasie której wyjęła z szuflady pergamin gęsto zapisany jej zgrabnym pismem. Przesunęła dokument w stronę Jaszy i dała jej chwilę na zapoznanie się z nim. Była to nagana dla Downinga i związane z nią zwolnienie go z pracy.
- Zgadzasz się ze mną, że to najlepsze rozwiązanie? - zapytała. Każdy jej współpracownik i podwładny wiedział, że Orianne potrafi wybaczyć wiele, ale niekompetencji któryś raz z kolei nie wybaczy nigdy.

- Ależ zgadzam się, Pani Crouch, z zastrzeżeniem, iż niekompetencja ta może niekiedy być owocem ciężkiego przepracowania, co niekiedy powinno być uwzględnione. W tym konkretnym przypadku jednak ma pani całkowitą rację. – Pochwyciła drobną ręką pergamin i przeleciała wzrokiem nienaganne pismo pracodawczyni. Ujęła to zwięźle, bez zbędnych dywagacji i konkretnie, nie brzmiąc ani bezczelnie, ani nazbyt współczująco. Nie dawała w naganie żadnych złudnych nadziei na zmianę zdania, jednak nie dało się odczuć także i pogardy związanej z utratą zaufania do pracownika. Jasza uniosła wzrok znad pisma i westchnęła płytko, przez chwilę zastanawiając się nad właściwą odpowiedzią.
- Mam to nadać sową, czy osobiście doręczyć panu Downingowi? – Zawsze istniała szansa na to, że był to jedynie straszak motywujący do pracy. Czas gonił, pokaz smoków nie mógł czekać aż się zbiorą do kupy, a potrzeba znalezienia kompetentnego tłumacza zdawała się w tym gorącym okresie szukaniem chochlika w kępie wawrzynu. Mieli, co prawda, awaryjny zespół, jednak ten zarobiony był aktualnie po uszy z racji pomocy w departamencie magicznych gier i zabaw. Nie mogli tak po prostu odwołać zezwolenia na współpracę między departamentami, to byłoby w złym tonie.
- Czy powinnam… – Nie wiedziała jak do końca zebrać myśli. Nie pracowała tu długo, dlatego jeszcze nie czuła się w pełni na siłach by proponować cokolwiek. – Czy powinnam skontaktować się z towarzystwem tłumaczeniowym i posłać zapotrzebowanie na pracownika?

-W przypadku Downinga nie uwierzę, że to z przepracowania - prychnęła Orianne, przeszukując niewielki stos dokumentów, leżący po jej prawicy. Szukała rzeczonej umowy, którą natychmiast powinna omówić z Jaszą i wysłać do rumuńskiego ministerstwa. - Proszę cię, dostarcz to osobiście jeszcze dziś. I nie pozwól, żeby ten patentowany leń próbował cię ubłagać o najmniejsze wstawiennictwo u mnie. Nie podejrzewam się o litowanie się nad niekompetentnymi pracownikami, jednak wolę poprosić. - powiedziała pani Crouch, spoglądając na Jaszę znad sterty papierzysk. - I tak, poślij po tłumacza, niech przyślą do czym prędzej.
Wreszcie znalazła dokument którego poszukiwała. Otworzyła teczkę, w której się znajdował i chwilę przekładała liczne strony.
-Zajmijmy się jednak teraz umową. Musimy ją dziś podpisać i wysłać. W innym przypadku pokaz smoków trzeba będzie przesunąć, a to absolutnie nie wchodzi w grę. - skinęła ręką na swoją podwładną, aby ta pochyliła się nad dokumentem.
- Pokaz smoków ma się odbyć w Holyhead, w okolicach stadionu Harpii - zaczęła rzeczowo omawiać punkty umowy - W naszej gestii leży zapewnienie bezpieczeństwa dla ludzi i smoków, w tym celu musimy mieć na miejscu przedstawicieli Departamentu Przestrzegania Prawa. Urząd kontroli nad magicznymi stworzeniami też musi być na miejscu, ponieważ to oni mają zając się smokami. Zapewnić personel uprawniony i przeszkolony do opieki nad nimi. - wymienila jeszcze kilka zadań, które stoją przed ich departamentem, po czym zwróciła się z poleceniem do pracownicy - Jak już zwolnisz Downinga, wyślij proszę tę umowę do Rumunii - powiedziała skłądając zamaszysty podpis w miejscu do tego przeznaczonym. - Chyba, że masz jakieś wnioski do umowy?

- Nie powinien próbować. – Sama nie sądziła, by miała w sobie tyle empatii, by być zdolną do zaangażowania emocjonalnego w sprawę Downinga. Była młoda, naiwna, ale i wyuczona braku litości względem ludzi, którzy przestali spełniać oczekiwania. Przez te kilka tygodni w Anglii nie zmiękła i nie wyzbyła się wytresowanych poglądów. – Niemniej jednak postaram się twardo trzymać wytycznych. Do rąk własnych, od razu poproszę o pokwitowanie odbioru, by wpiąć to do teczki.
Pochyliła się nad zawartością teczki i na tyle uważnie, na ile pozwalała na to sytuacja, przestudiowała dokument, uważnie przesuwając wzrokiem po każdej linijce. Byli departamentem nadrzędnym w chwili negocjacji i umów, dopiero finalizację całego projektu mogli przekazać w kompetentne ręce podlegających ministerstwu komórek. Rozumiała to, chociaż wciąż nie rozeznawała się w zależnościach pomiędzy poszczególnymi działami. Nieoceniona pomoc i cierpliwość pani Crouch była w tej chwili schodkami pozwalającymi piąć jej się dalej.
- Zdaje się, że aurorzy nie dostarczyli jeszcze listy osób wyznaczonych do nadzorowania bezpieczeństwa. Przynajmniej mi nic o tym nie wiadomo, zaś Departament Przestrzegania Prawa jeszcze nie zabrał głosu w tej sprawie. – Zamyśliła się przez chwilę, dumając nad tym, czy może jednak ma coś jeszcze do powiedzenia w tej kwestii. Nie oszukiwała się – była żółtodziobem, który ledwie panował nad organizacją czasu własnego i pewnie gdyby nie wstawiennictwo ojca wraz z hojnym datkiem, długo starałaby się o swoją posadę. Dlatego właśnie, postanowiła przemilczeć wszelkie trapiące ją kwestie, póki sama nie zapozna się z niuansami współpracy magicznej i wszelkimi podlegającymi jej działaniami. Nie mogła wiecznie pytać i wyrażać obaw, skoro i bez tego Orianne świetnie radziła sobie ze wszystkim, twardą ręką pełniąc nadzór nad podlegającymi jej czarodziejami. – Nie, Pani Crouch. Natychmiastowo udam się do ministerialnej sowiarni i nadam list pośpieszny.

-Z Departamentem Przestrzegania Prawa sama się skontaktuję i dopilnuję wytycznych. Ty natomiast wydobądź z Biura Aurorów tę listę - westchnęła ciężko, sięgając po stojącą na brzegu biurka filiżankę z zimną już herbatą. To była jej zmora w pracy. Zawsze kiedy zaparzyła herbatę coś odciągało jej uwagę i z reguły piła zimną. Dlatego tak bardzo lubiła wieczory przy kominku z dobrą, parzoną przez Bethany herbatą. Wypiła cierpki płyn jednym haustem i na kilka chwil przymknęła oczy, masując skronie.
-Marzę o tym, żeby ten pokaz smoków już się odbył, naprawdę...- szepnęła do siebie, jednak na tyle głośno, że Jasza mogła usłyszeć. Chwila słabości, które nieczęsto zdarzały się pani Crouch, zwłaszcza w towarzystwie jej podwładnych. Panna Komarov pracowała dla niej niedługo, jednak sprawdzała się na tym stanowisku lepiej niż można się było po niej spodziewać. Orianne była z niej bardzo zadowolona.
-Jeśli masz jakieś pytania to nie krępuj się ich zadawać. Jesteś tutaj niedługo i widzę, że czasem nie wiesz co masz zrobić albo powiedzieć. - powiedziała otwarcie, spoglądając poważnie na swoją zastępczynię - Jeśli czegoś nie wiesz to lepiej powiedz o tym wprost. Nie chcę, żeby przez twoją niewiedzę coś poszło nie tak. Dla swojego dobra lepiej pytaj - uśmiechnęła się zachęcająco do Jaszy.

- Niezwłocznie się tego podejmę. Sprawdzę przy okazji, czy wywiązali się z innych zobowiązań wobec nas.
Pokiwała głową i zebrała dokumenty, które miała ze sobą wynieść. Na wyznanie pani Crouch nie odpowiedziała, mimo iż spojrzała na nią i przystanęła znieruchomiała, przez sekundę kontemplując jego znaczenie. Chwile słabości nie powinny mieć miejsca, chociaż doskonale ją rozumiała. Wiedziała jednak, iż jakakolwiek próba pocieszenia w stylu „niedługo się odbędzie, proszę mieć jeszcze trochę cierpliwości” mogłaby być odebrana dwojako, potęgując jedynie nieprzyjemne wrażenie po upuszczeniu emocji. Sama nie życzyłaby sobie, by ktoś podejmował temat jej chwilowej niedyspozycyjności.
-Rozumiem, proszę pani. – Lekko, ledwie zauważalnie straciła na kolorze. Szefowa zdążyła zauważyć, że brak doświadczenia na podobnym stanowisku przyczyniał się niejako do pewnego stopnia niekompetencji Jaszy, co starała się z całych sił nadrobić. Jak widać – niewystarczająco mocno. Uwielbiała swoją pracę i poczucie niezależności, które jej dawała. Nie chciała jej tracić przez coś tak głupiego, toteż zagryzła wargę i obiecała sobie w duchu sumienniej przykładać się do wykonywanych obowiązków i przestać robić tak przykre wrażenie swoją osobą. – W takim razie… Powinnam pojawić się w biurze aurorów osobiście po listę, by było sprawniej? Czy może posłać upomnienie? – Chętnie zobaczyłaby, jak działają inne komórki ministerstwa z bliska, jednak pozostało jej słuchanie się wytycznych szefowej.

W końcu nadszedł dzień, w którym mogła opuścić szkołę i wyjść w szeroki świat. Miała serdecznie dosyć gnicia w murach zamku przepełnionego szlamami i mieszańcami. No cóż, inna sprawa, że w Ministerstwie Magii również się aż od nich roiło. Ale spokojnie, jeszcze przyjdzie czas, na pokazanie im, że jest od nich lepsza. Na razie musiała tylko wykazać się dużą dozą cierpliwości. Na rozmowę ubrała się tak, jak ubrać się wypadało. Elegancko, schludnie, skromnie, ale oczywiście bez przesady. Denerwowała się? Nie, właściwie ani trochę. Była spokojna, pewna siebie, a na jej ustach gościł delikatny uśmiech.
Wzięła głęboki oddech i weszła do pokoju. Za biurkiem ujrzała średniego wzrostu, podobnie jak ona rudowłosą, kobietę. Skłoniła delikatnie głowę w wyrazie szacunku, uważając, aby nie zrobić tego za mocno, ani też za lekko.
- Dzień dobry. Jestem Roxanne Macmillan i byłam na dzisiaj umówiona. - przywitała się z kobietą.
- Oczywiście, rozumiem. - odpowiedziała na wiadomość o nieobecności panny Komarov. Właściwie to poczuła się nawet lepiej, wiedząc, że rozmawia z kimś ważniejszym. Następnie usiadła na wskazaną przez panią Carrow miejscu.
Dlaczego akurat ten departament? To dobre pytanie. Roxanne długo zastanawiała się nad tym w którym miejscu powinna zacząć pracować. Ale uznała, że to właśnie to stanowisko będzie najbardziej odpowiednie, aby móc potem wspinać się wyżej i wyżej.
- Lubię uczyć się nowych rzeczy i poznawać świat czarodziejów ze wszystkich możliwych stron. Ich kulturę, różnice między państwami. - powiedziała, nie dając sobie poznać ile się nad tym dokładniej zastanawiała. - Ponadto uważam, że kontakty z innymi krajami zapewniają nam bezpieczeństwo i dobrobyt, a ja chciałabym być osobą, która mogłaby mieć na to wpływ, w jakiś sposób pomóc im się rozwijać.

Uważnie wysłuchała tego, co pani Carrow miała do powiedzenia. To dobrze, że udało jej się zrobić jako-tako dobre wrażenie - pierwszy krok już za nią. Ucieszyła ją również wiadomość, że będzie mogła uczestniczyć w spotkaniu - faktem było to, że nie miała jeszcze praktycznie żadnego doświadczenia. Ale była pewna, że szybko zdoła zorientować się w sytuacji i doskonale da sobie radę w nowej pracy. Z pewnością sporządzi też dużo notatek.
- Dziękuję, może być pani pewna, że przeczytam je bardzo uważnie. - powiedziała z delikatnym uśmiechem, przyjmując od kobiety teczkę i zastanawiając się co też może się w niej znajdować?
- Tak, bardzo dobrze posługuję się językiem francuskim. Znam też trochę rosyjski, ale tylko na poziomie podstawowym... - Oj tak, nad rosyjskim musi jeszcze popracować. Szczególnie nad pisaniem - nadal myliła się w tych wszystkich znakach. Natomiast z francuskim już lepiej - uczyła się go od dziesięciu lat, więc mogła być pewna swego.
Kiedy kobieta usiadła przy swoim biurku, Roxanne otworzyła kopertę i zabrała się za przeglądanie jej zawartości. Pokaz smoków, marsz ROMu... O, dyrekcja w Hogwarcie, to może być interesujące...