Samotny domek pośrodku gór, przed którym pod czujnym okiem kobiety bawi się trójka jego dzieci w otoczeniu gromadki magicznych stworzeń.

Hugh nie wyróżnia się na tle innych mężczyzn, ani wzrostem, ani ponad przeciętną urodą. Szkot jest dość przeciętny, a włosy będące zazwyczaj w nieładzie nie dodają mu powagi, jaką powinien mieć nauczyciel. Zdaje się nie przejmować w jakim stanie znajduje się jego czupryna, choć stara się by ciemne kosmyki nie wchodziły mu na brązowe oczy. Często przez swoje roztargnienie zdarza mu się zapominać zabrać ze sobą niezbędnych do prowadzenia zajęć pergaminów, na całe szczęście Cecil zdaje się stać na straży jego zapominalstwa. Lubi swoją pracę, co widać w sposobie prowadzenia zajęć, a nawet po nich zawsze znajdzie czas by wyjaśnić po raz kolejny w jaki sposób czyścić kopyta hipogryfa. Kocha porządek, zwłaszcza ten który ktoś dla niego zrobi- wiecznie powtarza, że bałagan robi się sam! Mocno przywiązany do swoich mugolskich jak i magicznych tradycji, choć jak sam mówi zdecydowanie należy do czarodziejskiego świata.  Mówi z wyraźnym szorstkim, szkockim akcentem, co czasem może być niezrozumiałe dla jego uczniów (zwłaszcza tych spoza Szkocji), choć stara się kontrolować swój język. Pan Fraser jest niemalże cały czas zadowolony, lecz czasem zapomina by kontrolować mimikę swojej twarzy przez co często zdarza mu się marszczyć brwi, dziwnie wykrzywiać usta czy zwyczajnie robić przygłupawe miny (mało męsko, Hugh!). Zarówno na otwarciu jak i zakończeniu roku przywdziewa kilt, dumę swego rodu.  Jako opiekun Ravenclavu na pierwszym miejscu stawia dobre imię swojego domu oraz jego mieszkańców, gotów chronić wychowanków niczym lew. ...Nawet jeśli zdarzy się, że to wina leży po ich stronie, najpierw podnosi głos broniąc Krukonów, a dopiero po chwili pyta o cóż się rozchodzi.

Ostatnimi czasy Hugh miał zbyt dużo czasu. Zwłaszcza podczas letnich wakacji, kiedy przesiadywał na tyłach swego rodzinnego domu w Inverness i obserwował leniwie spacerujące owce na pobliskim pastwisku. Właśnie w czasie takich dni zdarzało mu się w myślach oglądać swoją własną historię, od momentu jaki pamiętał najwcześniej po dzień dzisiejszy. Urodził się jako syn czarownicy i mugola, ba! Nie byle jakiego mugola bo wysokiej rangi oficera Royal Scots stacjonującego w pobliskim Fort William. Brzmi poważnie! Wychowywany był jednak jak przeciętne niemagiczne dziecko, na wypadek gdyby nie posiadał czarodziejskiego drygu. W zasadzie odkąd pamiętał ojciec w pewien sposób przygotowywał go, że pewnego dnia dołączy do armii i póki nie poznał prawdy o matce było to dla niego coś niezwykle naturalnego! Tradycja przechodząca z ojca na syna, tak od pokoleń. Czemu miałby się wyłamać? Ale cóż miał zrobić kiedy los miał inne plany względem syna państwa Fraser. W dniu 11 urodzin ku radości Elisabeth, Hugh otrzymał list ze Szkoły Magii i Czarodziejstwa, z co znacznie mniej ucieszyło oficera mającego nadzieję, że syn podąży w jego ślady. Pamiętał jak dziś swoją własną reakcję na nietypowy list! Propozycja nauki w szkole magii brzmiała nawet jak żart nawet dla młodzika. Niemalże bez błędu umiał sobie przypomnieć przeprowadzoną wówczas z matką rozmowę, w której wyjawiła swoje pochodzenie. Wojsko i służba ojczyźnie była dla niego powinnością wpojoną przez ojca, lecz nauka czarodziejstwa była znacznie bardziej kusząca. Na całe szczęście ojciec zgodził się go puścić w te same mury gdzie jego żona zdobywała umiejętności magiczne. W ten właśnie sposób rozpoczęła się jego przygoda w świecie magii, do którego przynależał tak samo jak i  mugolskiego. Po przyjeździe do szkoły nie podzielił losu matki i nie został przydzielony do Hufflepuffu, a Ravenclavu. Ten stres kiedy stara śmierdząca Tiara została ułożona na jego głowie! I o czym wtedy myślał? Już chyba sam nie pamiętał! Pamiętał dumę matki na wieści o jego dobrych wynikach w nauce, oraz jej tłumaczenie mężowi jak to się przekłada na mugolską skalę ocen i jego przyszłość. Na wszystkie święta zawsze wracał do domu, by nijako wynagrodzić ojcu wybranie innego sposobu na życie niż wojsko, słuchał jego opowieści o przodkach, historii oraz tradycjach klanu. To właśnie w szkole odnalazł swoje powołanie jakim okazała się być opieka nad magicznymi stworzeniami. I właśnie tą drogą udał się po szkole, kiedy postanowił wybrać się w podróż po Europie by obserwować magiczne stworzenia w swym naturalnym środowisku. Kończąc swą przygodę (chociażby z tego tytułu iż pieniądze dane od ojca kiedyś musiały się skończyć) zatrzymał się na jakiś czas w Lesie Kaledońskim obserwując spotkaną tam sforę migopsów. Skrzętnie notował swoje uwagi, a z czasem coraz bardziej zbliżała się do niego młoda suczka, która mimo zainteresowania jego osobą oraz jego magicznymi zdolnościami, często warczała na niego. Parę razy nawet przez swoją nieostrożność czarodziej został przez nią pogryziony. Na wspomnienie pierwszych chwil spędzonych z migopsem uśmiechnął się pod nosem i odszukał spojrzeniem śpiące w cieniu drzewa zwierzę. Po powrocie do domu napisał nawet niewielką książkę opisującą zachowania i zwyczaje migopsów, lecz mimo jej opublikowania nie przysporzyła mu sławy. Może powinien napisać ją ponownie? Przecież zna już ją parę dobrych lat, a jego wiedza stała się obszerniejsza! Tak to zdecydowanie dobry pomysł. Hugh na chwilę przymknął oczy uśmiechając się sam do siebie, od jutra weźmie się do pracy. Od jutra.