Wielkie niebiosa!
Kogóż to znowu przyniosło na łono matki nauki? Hugo, przemierzając wzgórza foteli, mijając klify półek na książki i nurzając buty w oceanie miękkiego, choć wypłowiałego dywanu, ujrzał na przeciwległym końcu pokoju wspólnego tą, którą raczej spodziewałby się zastać straszącą pomiędzy regałami bibliotecznymi, bądź korytarzami łączącymi klasę numerologii i gabinet profesora Buły. Nie zdziwił się, że siedziała nad kolejną, zapewne nudną jak flaki z olejem pozycją piśmienniczą, nie zdziwił się też, że zdawała się nie dostrzegać świata poza starannie wypisanymi rządkami niepoukładanych liter. Cóż, wypadałoby pomóc małej Wittermore skonfrontować się z otoczeniem.
Złapał w rękę srebrną, spatynowaną na rudo czarkę i przyjrzał się inkrustacjom. Zważył w ręce potencjalny ciężar, ocenił kanty i ostrości, po czym, marszcząc noc, odstawił czyjś pusty kubek z powrotem na komodę, dopierając dużo lżejszy i bezpieczniejszy kaliber ostrzału. Po tym, niby germańska katapulta, wycelował „na oko” i cisnął w Kaylin zgniecionym w kulkę pergaminem noszącym na sobie ślady zapomnianego wypracowania jakiegoś pierwszorocznego. Shit happens – nie powinno się zostawiać ważnych rzeczy na widoku.
- Język cały, pani prefekt? Możesz już jęczeć na łamanie regulaminu, czy jeszcze masz z całym Hogwartem ciche dni? – Nim ta obejrzała się na niego, Hugo wyciągnął ze stojącej nieopodal wazy ustrojonej kwieciem małego nagietka z magicznych szklarni szkolnej zielarki i przystając o krok od krukonki, podsunął jej go dżentelmeńsko pod nosek. Piękny kwiatuszek dla pięknej kobiety.~ - Przy dochodzeniu do siebie ponoć dobrze działa na umysł dostawanie prezentów. – Skwitował swoje zachowanie wzruszeniem ramion, cwaniackim uśmiechem i wręczeniem dziewczynie wiechcia, tym samym pozwalając sobie na pełne wyprostowanie się.
- Pochwal mnie. Odzyskałem punkty i domagam się zadośćuczynienia za syczenie na mnie przez kilka ostatnich dni.
Tupnął kilkukrotnie butem o dywan, zagłuszając pożądane odgłosy zniecierpliwienia, po czym wyciągnął rękę, wyjął z objęć Kaylin książkę, krytycznie spojrzał się na okładkę, autora i domniemaną treść, po czym odrzucił narzędzie ogłupiające masy gdzieś w stronę kanapy. Niech się uczy, czy dokształca z dala od normalnych ludzi.

Lubiła tę porę dnia i tygodnia. W pokoju wspólnym było cicho, spokojnie i żaden Krukon nie śmiał przeszkodzić jej w zajęciu, jakie sobie na tę właśnie chwilę wymyśliła. Wszystko ją bolało, z głową na czele i miała prawdę mówiąc dość ciężkiego tygodnia. Plotki po szkole rozniosły się dosyć szybko i choć nigdy nie zwracała na nie uwagi, tym razem dosyć mocno ją to irytowało. Co z tego, że była z profesorem Bułhakowem w herbaciarni? Walentynki były takim samym dniem, jak każdy inny!
Oburzona idiotyzmem całej szkoły fukała pod nosem wtulona prawym bokiem w oparcie kanapy i wpatrywała się w rządy literek, nad którymi nie mogła się skupić.
Wzdychała pod nosem, bo bardzo chciała przeczytać tę książkę do końca. W końcu napisał ją Bułhakow, prawda? Niemniej jednak, po każdym przeczytanym zdaniu musiała do niego wracać i czytać jeszcze raz, by je zrozumieć. W tym zamyśleniu nie usłyszała nawet, że ktoś wszedł do środka i cały czas trwała w tej samej pozycji, opierając głowę o oparcie kanapy. W pewnym momencie poczuła delikatne uderzenie w jej głowę - znała to uczucie bardzo dobrze, dlatego automatycznie odwróciła się w stronę rzucającego. I zmarszczyła brwi. Nie wiedziała, czego mógł od niej w tej chwili chcieć, a sama nie była pewna, czy jest na siłach, by prowadzić moralizatorskie gadki. Z drugiej strony, na spotkaniu prefektów obiecała Malfoyowi, że się tym zajmie.
- Mam się bardzo dobrze i nie licz na to, że nie dostaniesz porządnego ochrzanu. - Zaczęła stanowczo i dopiero po chwili dostrzegła wyciągniętego w jej stronę kwiatka. Z lekkim wahaniem wzięła go od Todda, na policzku pojawił się jej delikatny rumieniec, a biedna Kaylin zamilkła na dłuższą chwilę. Nigdy tego nie rozumiała, ale Hugo jednocześnie bardzo ją drażnił i jednocześnie nie potrafiła się na niego gniewać długo. Być może właśnie przez tę jedną słabość tak bardzo ją sobie urobił, że nigdy nie karała go jakoś specjalnie ostro z powodu różnych wybryków.
- Bardzo ładnie, że odzyskałeś to, co straciłeś. Pomyśl sobie jednak, że bylibyśmy o pięć punktów do przodu, gdybyś ich nie stracił w pierwszej kolejności. - Spojrzała przerażona za książką, która odbiła się od podłokietnika kanapy i wylądowała na podłodze za nią. Kochała książki, szanowała je. A już tym bardziej te, na których okładce widniało nazwisko Bułhakowa.
- A skoro już tu jesteś. Ty i Hennessy. - Zaczęła poważnie poprawiając sobie na nosie okulary, które nosiła tylko w dormitorium podczas czytania. Zrobiła minę, jakby chciała go ukarać za całe to zamieszanie na Zaklęciach. Westchnęła.
- Dziękuję. - Powiedziała cicho, prawie niedostrzegalnie. Jakby podziękowanie za pomoc z Hennessy było ujmą na jej honorze. - Mam nadzieję, że profesor Bułhakow nie ukarał ciebie i Addyson jakoś szczególnie złośliwie. - Uśmiechnęła się pod nosem. Wiedziała, jakie metody uwielbiał Vakel. Lizanie liczydeł należało chyba do najmniej złośliwych.

- Porządny ochrzan? Ależ za co? Byłem wszak bardzo grzeczny i nie możesz tym razem zarzucić mi niczego zdrożnego, czy sprzecznego z reg… A, nieważne. Pozostańmy przy tym, że wykazałem się niezwykłą praworządnością! – Obruszył się trochę na pokaz, trochę na serio i przyjął minę dziecka, któremu na siłę wepchnięto w buzię kotleta. Starał się być miły i Merlin mu świadkiem, że dużo siły wkładał w zachowanie kąśliwych uwag dla siebie. I do jego uszu dotarły plotki o romantycznym randez-vous nauczyciela i uczennicy. Wiedział więcej niż by sobie tego życzył, zaś okazja sama prosiła się o komentarz, a on? On stał dzielnie jak ten palant przed wystawką ze słodyczami i lizał szybkę, zamiast wejść do środka. Miał galeony, miał czas wolny i miał chęć na żelka, ale co mu po tym, skoro trenował na Wittermore swoją silną wolę?
- Ja i Hennessy? Hej, hej, hej, nie sądzę, żebyś dawała wiarę tak wieruntym plotkom i domysłom. Jeżeli chodzi o obmacywanie, którego ponoć się dopuściła, to śpieszę z wyjaśnieniami – nie lazła mi łapą w spodnie na lekcji, tylko starała się własnymi siłami odzyskać różdżkę. Nic zdrożnego. Serio.
Tłumaczył się, wiedział bowiem, ile głosów podniosło się po incydencie w Sali zaklęć. Miał już za sobą kilka podobnych przejść, jednak wszystkie były kontrolowane i działały na zasadzie zauroczenia płci przeciwnej, w którym tak się lubował. To wtedy uczył się gdzie leżą granice, których dama winna nie przekraczać. Do niczego nie dochodziło, a on nauczył się być chociaż trochę odporny na kobiece łapki obmacujące go po kroku. Bądź co bądź nie chciał dać przypiąć sobie łatki rozwiązłego przed ukończeniem szkoły. W sumie to nigdy nie chciał, wiedział bowiem jak destrukcyjnie działa na jednostkę opinia społeczeństwa. – Powiedzmy, że pomimo jego niewątpliwie wstrętnego charakteru obyło się bez klęczenia na grochu. – Przełknął ślinę, lekko zmarkotniał i zmarszczył nos, przypominając sobie godziny zmarnowane na wgapianie się w nos Bułhakowa. Nie był Wittermore, nie jarało go siedzenie naprzeciw numerologa i nie śniło mu się po nocach radosne hasanie z nim po okwieconych łączkach. Wolałby wdepnąć w łajno hipogryfie niż zostawać z nim sam na sam. Tak dla zasady.
Apropo słodyczy, rozwiązłości i relacji damsko-męskich!
- Rusz tyłek. – Złapał Wittermore za rękaw szaty i pociągnął, rzucając przelotne spojrzenie na trójkę pierwszaków wciśniętych w kąt i studiujących uważnie kulę-niezapominajkę. Nie zwracali na nich najmniejszej uwagi, co było Hugo kamieniem w bucie, toteż dobył różdżki i jednym machnięciem zwalił na nich książki i posążek sowy stojące na górnej półce wysokiej komody za ich plecami. Niech gówniarze uczą się szacunku do starszych. Wyrwał Kaylin z objęć wieży domowej i porwał na pierwsze piętro, nie zważając na to, czy ma krótkie nóżki, czy może astmę, a może wielką chcicę na powrót w bezpieczne objęcia fotela, kanapy, czy innego, wypłowiałego i ugniecionego tyłkami siedziska. Wypchnął ją przed oblicze jednookiej wiedźmy, oparł ręce na biodrach i przyjrzał się uważnie obu kobietom.
- Śliczna, nie? Rywalizowałabyz Tobą sukcesywnie o koronę królowej dormitorium. – Wspiął się na palce, cokół bowiem był na tyle wysoki, iż Gunhilda górowała nawet nad najbardziej rosłymi siedmiorocznymi. Oparł jedną rękę na ramieniu wiedźmy i ucałował ją czule w policzek, wiedział bowiem, iż, jak każda zaczarowana rzeźba w szkole, ona widzi, słyszy i czuje. Zaś Gunhilda, jak każda kobieta, lubiła być adorowana, o czym przekonał się na czwartym roku, gdy kombinował z ręcznym otworzeniem garba po zasłyszeniu plotek od starszaków z Gryffinforu.
- Zamknij oczy Wittermore i zatkaj uszy. Zaraz podzieje się prawdziwa magia.


/zt x2