Choć położony w podziemiu, nawet przy braku okien nie da się tu odczuć przytłaczającej, zimnej atmosfery. Wręcz przeciwnie – pokój wspólny Puchonów rozświetlony jest dziesiątkami świec i kryształowych lampionów porozstawianych zarówno na podłodze, jak i siedzeniach, kamiennych ławach i stołach. Na południowej ścianie jakiś zmyślny czarodziej pokusił się nawet o wymalowanie fresku przedstawiającego widok na błonia, którego magiczne właściwości pozwalają na rotację pór roku i odpowiednią im oprawę. W zimie nawet zieje od niego nieprzyjemnym chłodem, zaś jesienią unosi się zapach opadłych kasztanów. Surowy kamień ścian wymalowany jest żółto-beżowo-czarną farbą i zdobione malunkami naturalnych rozmiarów borsuków wesoło hasających po ścianach sześciokątnego pomieszczenia. Jest to także jedyny pokój wspólny, w którym brak ciężkiej kanapy, zaś główne siedzisko stanowi uwieszony na grubych linach hamak, na którym spokojnie zmieściłby się młody olbrzym. W całym zamku panuje przekonanie, iż puchoni pomagają w kuchni, co zapewne potęgowane jest biblioteczką z przepiśnikami ustawioną w kącie, jednak jest to jedynie element dekoracyjny z którego uczniowie nie mają wiele pożytku – być może dlatego, że każda z zebranych tam książek zapisana została w zapomnianym już przez ludzi martwym języku, którego tajemnic nie chce zdradzić żaden z zamkowych skrzatów.