Uśmiech chłopca, którego traktowała jak własnego brata, naprawdę pomógł dziewczynie. Należała do osób, jakim wystarczają tylko najbliżsi i nic innego się nie liczyło.
Nowy temat rozmowy chyba nie zadowolił Cyryla.
- Zawsze mogę ci pomóc z czymś, jeśli będziesz chciał. Ale pamiętaj - pomóc. To nie oznacza, że napiszę za ciebie całą pracę - uśmiechnęła się. - Chcesz? - wyciągnęła zza swojego stosu książek papierową torebkę z jakimiś czekoladowymi drażetkami i poczęstowała nimi chłopca, sama również pochłaniając trochę. Uwielbiała słodycze, niemal zawsze miała coś pod ręką, w końcu rodzina dobrze o nią dbała.
- Miałam zrobić pracę na eliksiry, ale to trochę nudne. Wolę prace, które zmuszają nas do refleksji, a nie przepisywania podręcznika własnymi słowami - rozsiadła się wygodniej wcinając drażetki.

Cyril nie jest typem pracowitego chłopaka (i jest w Hufflepuffie!) Najchętniej poszedłby drogą na skróty. Zerżnięcie od kogoś zadania, nie wydawało się mu złym pomysłem. Co zrobić żeby nauczyciel się nie skapnął? Ubrać ten sam tekst w inne słowa. Na szczęście w jego życiu istniała pewna osoba, która jest przykładową puchonką. Dzięki Nadziejce, chłopiec częściej postępuje słusznie.
Cyrilek wyciągnął rączkę po słodycze, jakie zaproponowała mu puchonka. Lubił słodkości, tylko nie lubił się opychać.
-Tak. Musze opisać zaklęcie z mojego roku. Możesz mi w tym pomóc- Skoro dziewczyna zaproponowała pomoc, to młodzik nie mógł odmówić. Chłopak nie miał ulubionego przedmiotu. Każdy lubił, póki była praktyka. Teorii nienawidzi. Tak więc zadania, są dla niego męką.
-Jakby się zastanowić, to nie tylko eliksiry wymagają przepisywania podręcznika własnymi słowami- powiedział. Nie chciał zabrzmieć jakby bronił ten przedmiot. Bo nie lubił na niego chodzić. Jednak nawet na takich fajnych przedmiotach jak OPCM trzeba było czasami przepisywać podręcznik.

Ucieszyła się widząc zapał w młodym Puchonie. Los naprawdę dobrze zrobił, że zapoznał ze sobą tą dwójkę. Chociaż "zabawa w rodzinę" wydawała się niewinną rozrywką towarzyską, oboje wiele zyskiwali na tej znajomości.
- Wiesz o jakim chcesz pisać? Niestety nie pamiętam zaklęć z trzeciego roku. Jeśli nic ci nie wpadnie do głowy to pobiegnij po podręcznik - poleciła wyciągając czystą kartkę dla chłopca. - Masz, rację, ale na przykład w zadanie na Zaklęcia możesz sam sobie wybrać któreś i samemu wiele wymyślić. Nudna jest też... praca z zielarstwa. Opisywanie roślin własnymi słowami jest niesamowicie trudne. Szkoda, że nie mogę po prostu narysować roślinki z każdej strony - westchnęła.
Jeśli chłopiec poszedł po podręcznik to poczekała, jeśli nie, wręczyła mu kartkę i swoje pióro, a także cienką książkę w grubej oprawie, której można było użyć jako podkładki.
Mając wolne ręce mogła zajadać się drażami dalej, rozmyślając nad zadaniem braciszka.

Ta "zabawa w rodzinę" dawała chłopakowi chociaż cień normalności. Wiedział jak to jest mieć rodzeństwo, nawet jeśli nie spokrewnione ze sobą.
-Myślałem o zaklęciu "Bombarda"- Nie musiał biec po podręcznik. Bombarda to jego ulubione zaklęcie, którego nauka sprawiała mu wielką przyjemność. -Ja nie umiem rysować.- zaśmiał się chłopiec, słysząc o pracy na zielarstwo. No tak, Da Vinci z niego nie był. Nawet kółka nie potrafił równo narysować. Cóż Bozia obdarzyła go innymi talentami.
Cyril wziął kartkę w ręce i położył na okładce książki. Prawą ręką wziął pióro, a lewą sięgał po słodycze co jakiś czas. Czekał aż Nadziejka zacznie mu "dyktować" to co ma pisać.

- Na Twoje szczęście takich zdolności nie potrzeba w Hogwarcie - uśmiechnęła się. Chłopiec zajął odpowiednią pozycję do pisania. Wybrane przez niego zaklęcie było... no cóż, pasowało do niego idealnie.
- Na początku najlepiej napisać kilka informacji ogólnych. Na przykład co oznacza nazwa... chociaż w tym wypadku to chyba oczywiste... Potem trzeba opisać działanie zaklęcia... A potem najlepsze - wymyślanie zastosowań! Im więcej, tym lepiej. Wydaje mi się, że mogą być naprawdę pozmyślane, o ile oczywiście ma to jakiś sens. Bo w końcu bez tego raczej nie napisałoby się wymaganej długości - podzieliła się swoimi radami do pisania pracy, a następnie wbiła wyczekujący wzrok w chłopca, czekając, aż zacznie tworzyć pierwsze zdania. Raczej nie sądziła, że będzie z tym problem. Sama zaczęła już obmyślać różne pomysły na zastosowanie tego zaklęcia. Zapewne nie było ich wcale tak mało, jak w przypadku opisywanego przez nią wodnego zaklęcia.
Trzymała słodycze w takiej odległości, żeby chłopiec bez problemu mógł się częstować. Póki jest chętny do pracy, niech korzysta.

Cyril wysłuchał Nadziejki. Ta to zawsze potrafiła pomóc. Gdyby ona, nie wiedziałby jak się do tego zabrać. Też nie chciałoby mu się.
Chłopak zaczął tworzyć. Na początku nazwa i krótki opis. Co jakiś czas coś skreślał, czy zaczynał od nowa jakąś myśl. Miał również chwilowe zawieszenia. Gapił się tylko w kartke, czekając aż słowa same się napiszą. Podczas takiej blokady zaczął mocno ziewać. Nie miał już sił by dalej pisać.
-Chce mi się spać. Dokończę jutro- Powiedział i zaczął zbierać swoje rzeczy. Sięgnął jeszcze ręką po słodycze.
-Dobranoc- rzucił do siostrzyczki ruszając w stronę pokoi. Odwrócił się jeszcze na pięcie i spojrzał na puchonkę. -Nie martw się- posłał jej serdeczny uśmiech i uciekł spać. Miał zamiar skończyć pracę w najbliższym czasie i ją oddać. Jednak leń i niechęć do nauki była silniejsza. Cyril wówczas nie wiedział, że w ogóle nie odda tej pracy.

zt

Nadziejka lubiła pomagać braciszkowi zawsze, kiedy tego potrzebował, a nawet wtedy, gdy nie wiedział, że pomocy potrzebuje. Cóż. Ona właściwie każdemu pomoże, nawet takiemu Carrowowi.
Obserwowała, jak Cyrylek pisze pracę, co jakiś czas podsuwając mu jakiś wyraz, bądź wyrażenie, kiedy się zacinał, bądź wskazując na błędy, jakie popełniał. Miała do niego naprawdę dużo cierpliwości, ale z drugiej strony chłopak głupi nie był, więc sam dobrze sobie radził.
Tylko był roztrzepany. I leniwy.
- Dobrze - odpowiedziała. - Dobranoc - pożegnała się z braciszkiem odwzajemniając uśmiech i dopiero, kiedy zniknął, pozwoliła sobie na zrezygnowany wyraz twarzy.
Nie martw się...
Jak. Jak miała się nie martwić.
Siedziała chwilę w ciszy, a dopiero później zabrała się za pisanie swojej pracy. Wykorzystała czas maksymalnie, zebrała się i poszła do sypialni minutę po wybiciu godziny ciszy nocnej. Smętnie położyła się do łóżka dokładnie wiedząc, o czym będzie dzisiaj śnić. O blondwłosen dziewoi próbującej ratować ludzi przed ogniem. Jak zwykle bezskutecznie.
Ostatkiem sił starała się myśleć o czymś miłym przed snem. O braciszku i jego pracy. Hope wówczas nie wiedziała, że Cyryl nie odda tej pracy i po raz drugi oberwie w pupę.

[Koniec]