Ten dzień należał do męczących. Nie wiedziała, czy do dobrych, czy złych, ale na pewno do męczących. Po zaklęciach ucięła sobie niezwykle przyjemną pogawędkę z Anastasią, co na pewno można uznać, za plus. Potem wyskoczyły do kuchni na gorącą czekoladę, po drodze spotykając Isabelle. Ku jej zaskoczeniu dziewczyny pożarły się trochę, a na jej głowę spadło trzymanie sytuacji w ryzach i ugłaskiwanie ich. To ją niezwykle wyczerpało. Nawet nie sądziła, że na linii Malfoy - Fitzgerald pojawią się takie spięcia. Potem zorientowała się, że w tym całym zamieszaniu zgubiła gdzieś swój dziennik, ale nie miała czasu go szukać. Lekcje rosyjskiego z profesorem Bułhakowem po zajęciach pochłonęły większą część jej popołudnia, a resztę spędziła na bieganiu po zamku, próbując złapać Spectre. W końcu dogoniła ją na szczycie wieży zegarowej i mimo nieludzkiego wysiłku, jaki musiała włożyć we wspinaczkę, wyszła z tego starcia zwycięsko.
Zmęczona, głębokim wieczorem, a nawet nocą, z kotką w ramionach dotarła wreszcie do dormitorium. W jej pokoju dziewczęta już spały, ale Black nie miała jeszcze ochoty na sen. Zamiast tego zmieniła po prostu mundurek na jej dopasowaną koszulę nocną za kolano wykonaną z najlepszej, jasnobłękitnej satyny, godną arystokratki. Wzięła jeszcze pudełko ręcznie robionych czekoladek belgijskich, które ostatnio przysłała jej matka i cichutko zeszła z powrotem do pokoju wspólnego, by tam rozsiąść się na kanapie tuż koło kominka, w którym wesoło płonął ogień i trzaskały polana. Spectre wskoczyła jej na kolana i ułożyła się, mrucząc i domagając głaskania. Morrigan położyła nogi na stoliku, otworzyła czekoladki i z uśmiechem zaczęła przeczesywać długie, miękkie futro kotki, a jej humor znacznie się polepszył, mimo jej zmęczenia i zaginionego dziennika. Szkoda jej go było. Miała tam tyle szkiców, tyle zdjęć... Uśmiechnęła się na samo wspomnienie zdjęć jej posiadłości, połonin, granianów... A także chłopaków i jej własnych fotografii, zwłaszcza tych kompromitujących, na przykład jak wymiotuje ślimakami do wiadra, których żadne oczy prócz jej i kuzynów nie widział na oczy. Ogarnęła ją nagła nostalgia i zaczęła rozpamiętywać ciepłe wakacje i mroźne przerwy zimowe u Piotra, w jej dawnym domu.

Było już późno, gdy Malfoy wracał z Pokoju życzeń po spotkaniu z Anastasią Fitzgerald. Dość intensywnym i pełnym niespodziewanych sytuacji spotkaniu. Teraz, gdy emocje już całkowicie opadły i zamiast młodzieńczych fantazji i pragnień, powróciła chłodna kalkulacja, chłopak zaczynał się zastanawiać czy dobrze zrobił, ukierunkowując ich relację w ten sposób. Co prawda widać było, że dziewczyna też tego chciała. W przeciwnym razie nie doszłoby do tej całej sytuacji. Ale jednak nie mógł pozbyć się wrażenia, że być może wszystko to toczyło się i w dobrym kierunku, jednakże zdecydowanie zbyt szybko. Przecież niedawno jeszcze stali po przeciwnych stronach barykady. W gruncie rzeczy dalej stoją, gdyż nie wyobrażał sobie tego, aby nagle miał zacząć być w jednej "paczce" ze szlamami, z którymi to przyjaźniła się Anastasia. A nie wyglądało też na to, że dziewczyna tak po prostu z nich zrezygnuje.
Mascius robił teraz za swojego rodzaju wielbłąda. Przez ramie przewieszona była torba z farbami i pędzlami, pod pachą niósł swój obraz, uważając na to aby go nie poniszczyć w żaden, nawet najmniejszy sposób. W wolnej dłoni trzymał notatnik, który znalazł przy pokoju wspólnym ślizgonów, gdy wychodził na spotkanie z gryfonką. Przypomniał sobie o nim dopiero w drodze powrotnej, dlatego też dopiero teraz zaczął go pobieżnie przeglądać, by zorientować się do kogo należy i zwrócić zgubę. Był z tym jednak spory problem, gdyż notatki zapisane zostały w innym języku i Malfoy w ogóle nie rozumiał co czytał. Skupił się zatem na przeglądaniu zdjęć oraz szkiców, które były także obecne w tym dzienniku. A im dłużej je oglądam, tym wyraźniejszy stawał się jego uśmiech. Po samych zdjęciach wiedział(?) do kogo należy zguba, jednakże było coś, co zwróciło jego szczególną uwagę.
Rysunek przedstawiający nikogo innego, jak jego samego, ze szczerym uśmiechem na ustach. Zatrzymał się na chwilę, by móc lepiej się przyjrzeć. Ściągnął nieco brwi i zamyślił się nad tym wszystkim. Zawsze traktował Morrigan jak swoją najlepszą przyjaciółkę, była mu niemal tak bliska jak siostra. I chociaż nigdy tego oficjalnie nie powiedzieli, to wiedział, że ona myślała o nim podobnie. Niemniej szkic ten wprawił go w lekkie zakłopotanie. Doskonale znał magię i emocje, które kryją się za rysunkami czy obrazami. I teraz też wiedział, że mogło się kryć za tym coś zdecydowanie innego, nieco bardziej głębszego.
Gdy w końcu przekroczył próg pokoju wspólnego, od razu dostrzegł nikogo innego jak Morrigan, skąpo ubraną, siedzącą z nogami na stole przy kominku. Malfoy przystanął na chwilę bacznie ją obserwując, czując przy tym niewielkie igiełki niepewności. Wziął jednak głęboki oddech i wyrzucił z głowy wszelkie niepotrzebne myśli.
- Morrigan, nie śpisz jeszcze. - Rzucił w jej stronę i podszedł nieco bliżej, stawiając obraz obok kominka. - Cześć Spectre. - Dodał i wyciągnął rękę w stronę kotki z zamiarem jej pogłaskania.
Nigdy nie był co prawda do końca pewien tego, czy zwierzak tym razem da mu się dotknąć, czy też dobitnie pokaże, że ma się trzymać od niej z dala.
- Mogę się dosiąść, czy wolisz pobyć sama? - Zapytał całkiem szczerze, gdyż bywały okresy, w których on wolał pozostać całkowicie sam. Być może Morrigan miała podobnie i dzisiejsza noc należała właśnie do tych, gdzie chciała raczyć się ognikami z kominka tylko ze swoją kotką na kolanach.

Właśnie pakowała sobie kolejną czekoladkę do ust, kiedy usłyszała znajomy głos. Podniosła wzrok, a jej oczom ukazał się nikt inny, jak Malfoy. Musiała wyglądać w tym momencie niezwykle głupio. Z buzią pełną czekolady, durnowatą, zaskoczoną miną i w samej koszuli nocnej. Morrigan mimowolnie oblała się rumieńcem, choć jej piżama zakrywała co trzeba i sięgała nieco za kolana, przełknęła szybko to, co miała w ustach i miała nadzieję, że chłopak nie zauważył czerwieni malującej się na jej policzkach.
- Och, Mascius - wykrztusiła w końcu, zmuszając się do lekkiego uśmiechu. - Też, hm... Nie sądziłam, że jeszcze jesteś na nogach...
Właściwie nie sądziła, że ktokolwiek o tej porze jeszcze przebywał poza dormitorium. A że w pokoju wspólnym była tylko ona, wywnioskowała, że cała reszta już grzecznie chrapie w swoich łóżeczkach. Niestety myliła się i teraz musiała jakoś pokonać zażenowanie wynikające z faktu, że właśnie została nakryta na objadaniu się słodyczami po nocy w samej bieliźnie.
Kotka wyjątkowo dała się pogłaskać Malfoy'owi, mrucząc przy tym głośno. Morrigan uśmiechnęła się mimowolnie i przebiegła palcami po jej grzbiecie. Spectre najwyraźniej nie miała ochoty okazywać jej zbytniej czułości w obecności innych, bo zaraz wstała z kolan właścicielki, otarła się na pożegnanie głową o jej ramię i zeskoczywszy z kanapy popędziła do żeńskiego dormitorium.
- Zapraszam - odparła po prostu ze swoim typowym, subtelnym i tajemniczym uśmiechem wskazując mu miejsce obok.
- Czekoladkę? - dodała jeszcze, nieco nieśmiało przesuwając w jego kierunku pudełko. Nie było tak, że chciała być sama. Po prostu była zmęczona i chciała nieco odpocząć. A musiała przyznać, że osobowość Malfoya należała raczej do tych kojących. Nie był nieznośnie głośny, ani przesadnie angażujący. Mogła z nim milczeć bez skrępowania. Właściwie to jego nagłe przybycie nawet ją ucieszyło. Wywołało natychmiastowy uśmiech, choć może nie na twarzy, to na pewno taki wewnętrzny. Zbyt panowała nad swoją mimiką, by szczerzyć się na jego widok jak głupi do sera.
Korzystając z tego, że Spectre zwolniła jej kolana, Black zmieniła pozycję na nieco wygodniejszą - ułożyła ręce na oparciu kanapy, opierając na jednej głowę, a nogi zdjęła ze stolika i jedną z nich podkuliła pod siebie, tak, by siedzieć przodem do swojego przyjaciela. Zlustrowała go jeszcze spokojnym spojrzeniem i przeczesała palcami swoje włosy, w pełnym gracji mimowolnym odruchu.
- Malowałeś? - zagadnęła, dostrzegając trzymane przez niego płótno i torbę ze wszelkimi artystycznymi utensyliami. Zazdrościła mu tej umiejętności. Ona potrafiła posługiwać się tylko ołówkiem i węglem. Z resztą, nie miałaby cierpliwości do ślęczenia kilka godzin nad jednym rysunkiem. Już większe prace ołówkowe ją męczyły. Dlatego zamiast rozwijać się w tym kierunku, szkicowała szybkie momenty, urywki z życia. Czasem przenosiła je na większy format z dbałością o najmniejszy szczegół, ale rzadko się jej to zdarzało.
Wpatrywała się w niego intensywnie, czekając na odpowiedź. Była niezwykle ciekawa, cóż to za dzieło wyszło tym razem spod jego pędzla. Dla niej oglądanie czyichś obrazów było jak zaglądanie przez okno do ich duszy. Choć czasem artyści próbowali odcinać się od swoich uczuć, albo tworzyć coś pozornie z nimi niezwiązanego, ona wiedziała, jak dostrzec to, co ukryte. Jak dostrzec w pojedynczym pociągnięciu pędzla niepewność, albo w jednej kresce węglem radość. W końcu też była artystką. Niedbałą i prędką, ale artystką. Za taką przynajmniej lubiła się uważać.

Obserwowała go z troską, bo jej uwadze nie umknęło, że Mascius jest jakiś... Spięty. Takie przynajmniej odnosiła wrażenie. Znali się już kilka dobrych lat, więc nie mogła się mylić. Zdecydowanie coś chodziło mu po głowie. Dziewczyna nie kryła zaskoczenia, rzadko widywała go w takim stanie. Zawsze wydawało jej się, że nigdy tak intensywnie nad niczym nie rozmyśla, przynajmniej nie do tego stopnia, aby to było widać. Jego ruchy zdradzały, że z całych sił starał się zachować spokój. Nie była to naturalna nonszalancja, a wymuszona naturalność, która pewnie oszukałaby innych, ale nie Morrigan. Zbyt często ze sobą przebywali, a od kiedy nie zawsze mówili to, co myśleli, musieli zacząć nauczyć się odczytywać emocje drugiego z mowy ciała.
I konwersacja się urwała. Założyła kosmyk włosów za ucho i przygryzła wargę. Zdenerwowanie chłopaka powoli zaczęło jej się udzielać. Powoli zaczynała się czuć niekomfortowo w samej koszuli nocnej, jakby była odkryta, jakby było to coś niezwykle intymnego. Choć chciałaby powiedzieć, że to było dla niej coś nowego, musiałaby wtedy skłamać. Prawdę mówiąc zdarzało jej się czuć jakiegoś dziwnego rodzaju napięcie, gdy z nim przebywała, ale zawsze szybko je odpędzała, by móc się cieszyć pełną swobodą obcowania ze sobą wzajemnie. Teraz jakoś wszystkie słowa uciekły jej z głowy, nie wiedziała, co zrobić z rękami. Mimowolnie zaczęła nakręcać włosy na swój palec i skubać ich końcówki. Co robić, co robić...
Na pytanie o obraz Ślizgon tylko coś tam bąknął. Black w  odpowiedzi wydęła wargi. Ach, więc to było coś prywatnego, tak? Szkoda, chciałaby zobaczyć. Ale wiedziała, czym jest prywatność i potrafiła ją uszanować. Nie przepadała, kiedy ktoś wchodził do jej intymnej strefy, sama więc też starała się nie pchać nosa w sprawy, gdzie jej nie chciano. Cóż, może kiedyś jeszcze jej go pokaże. A może już nigdy. Dziewczyna odpędziła nieprzyjemne myśli i wróciła spojrzeniem do twarzy Masciusa, który wyraźnie unikał patrzenia w jej kierunku.
Nie wiedziała, o co chodzi i zaczynało powoli działać jej to na nerwy. Wbijała w niego intensywne spojrzenie, które było na wpół zatroskane i na wpół gniewne. Sama nawet nie wiedziała co myśleć. Westchnęła tylko cicho, kiedy nagle Malfoy stwierdził, że ma potrzebę podzielić się z nią swoją myślą o ogniu. Ale to sprawiło, że uśmiechnęła się lekko, z cieniem czułości.
- Ja też. Jest piękny - odparła tylko cicho, dalej nie spuszczając z niego wzroku, choć mógł wcale nie być dla jej przyjaciela komfortowym. Po prostu myślała. Próbowała rozgryźć, co tak bardzo może siedzieć mu w głowie, że zachowuje się zupełnie jak nie on. W końcu stwierdziła, że raczej tego nie wymyśli.
- Czy... - zaczęła nagle, by przerwać i wziąć głęboki oddech, na uspokojenie nerwów, które to z jakiegoś powodu zaczęły się w niej odzywać, kiedy tylko otworzyła usta. - Czy coś się stało? - zapytała w końcu, trochę zażenowana i speszona całą tą sytuacją, musnąwszy jego ramię delikatnie, samymi opuszkami palców. Jednak jego nastrój tak mocny miał na nią wpływ, że musiała coś z tym zrobić, musiała mu pomóc. Nie wytrzyma z tym zdenerwowaniem narastającym w dole jej brzucha i w piersi, które było dziwnie znajome, a które zawsze skrzętnie gasiła, zanim w ogóle mogło na nią jakkolwiek wpłynąć.


//dołączam fotki piżamki- nie chciało mi się jej opisywać 1 2

Przeszedł ją dreszcz, kiedy usłyszała poważny, ale nieco niemrawy głos Masciusa. Morrigan. Już silniejszym głosem powtórzył jej imię, albo raczej to, którym się przedstawiała. A gdy wypowiedział wreszcie pytanie, które chodziło mu po głowie, ciążyło na sercu, Black wciągnęła ze świstem powietrze do płuc i wyprostowała się nagle, patrząc na niego z niedowierzaniem. Wyglądał jednak na pełnego powagi, z ciężkim spojrzeniem swoich błękitnych oczu i stężałą, kamienną twarzą. Patrzyła prosto w jego chłodne tęczówki, a jej wzrok, choć równie mocny, zmienił się z zaskoczonego na pełen troski. Gdzieś głęboko w jej oczach można było dostrzec cień bólu, który nagle i znikąd się pojawił. Próbowała go zignorować, ale nie mogła pozbyć się nieprzyjemnego ukłucia w sercu, ani ciężkiego, narastającego płomienia w górze klatki piersiowej i brzuchu.
- Och... - wykrztusiła wreszcie Morrigan, zbyt zaskoczona własną emocjonalną reakcją, by powiedzieć cokolwiek innego. Na razie nie mogła myśleć o niczym, jak tylko o tym, kim była jego wybranka. Czy obraz miał z tym coś wspólnego? Mimowolnie odwróciła wzrok i spojrzała w dół, a jej oczy zostały zasłonięte przez gęsty wieniec jej rzęs i lekko opuszczone powieki. Więc to tak, z tego wynikało jego zdenerwowanie? Rozterki sercowe? Zaśmiałaby się, gdyby nie to, że to nagłe wyznanie z niewiadomego powodu dogłębnie ją zasmuciło i zabolało. Czy to możliwe, że była zazdrosna? Nie chciała, by Malfoy miał jakąś bliższą duszę? Wiedziała, że jeśli takową znajdzie, ona pójdzie na dalszy plan. Znacznie dalszy. Był jej najbliższym przyjacielem, prawda? Przyjacielem?
Ledwo powstrzymała się przed potrząśnięciem głową, aby odpędzić własne, galopujące w nieznanym jej kierunku myśli. Nie chciała wiedzieć, co znajdzie na końcu ich wędrówki. Bała się tego. Zamiast tego cały swój umysł skupiła na szukaniu odpowiednich słów do wyrażenia swojej opinii.
Wreszcie Ślizgonka podniosła wzrok i odwzajemniła poważne spojrzenie Masciusa. Nie wiedziała, czy mu się ta odpowiedź spodoba, czy nie, ale miała gotowe, wyraźne zdanie.
- To się nazywa fascynacja - odparła. - Zauroczenie. Jest niezwykle silne i raczej... Nietrwałe. Z czasem, kiedy dowiadujesz się o kimś więcej i więcej okazuje się, że odbiega od twoich wyobrażeń i... Rozczarowuje cię. Zaczynasz czuć frustrację, a wasze stosunki się psują.
Westchnęła i tym razem to ona spojrzała w ogień. Oczywiście, że miała jakieś doświadczenie. Która dziewczyna nigdy się nie zauroczyła? A ona mogła próbować - raczej nie obawiała się, że zostanie odrzucona, przynajmniej nie na początku. W końcu jej babka była wilą. Uwodzenie mężczyzn teoretycznie miała we krwi. Tylko... Dla niej nie było to ani trochę zabawne. Zwłaszcza, że zawód, który sprawiała w niej zapatrzonym, był o tyle większy, że mieli co do niej znacznie większe oczekiwania, niż w stosunku do innych dziewcząt. Nie chciała być kolejnym niespełnieniem, dla nikogo. Ona od razu zakładała, że ktoś był mniej idealny i gorszy w rzeczywistości, niż w jej wyobrażeniach. Dlatego co najwyżej spotykało ją miłe zaskoczenie. Jednak ona od zawsze miała wysoko ustawioną poprzeczkę.
- Znacznie łatwiej jest w takich kategoriach patrzeć na kogoś nieznajomego, niż zmienić swoje spojrzenie na kogoś, kogo się już zna - powiedziała jeszcze, by uśmiechnąć się nostalgicznie na samo wspomnienie swojej pierwszej, poważniejszej miłostki. Znała go przynajmniej dwa lata, zanim ich relacja z przyjacielskiej przeszła na inny poziom i całkowicie zmieniła swój charakter. I choć to wszystko było tylko na czas wakacji, Morrigan miała pewność, że wcale nie umniejszało to prawdziwości ich uczuć. Jeszcze do siebie czasem pisywali, ale to nie było to samo. Wrócili do przyjaźni bez żadnych zgrzytów. Wiedziała, że to była wyjątkowa sytuacja, jedna na milion.
- Myślę, że nie można powiedzieć niczego na pewno - dodała cicho. - Nic nie jest pewne, jeśli chodzi o uczucia.
Sama miała zawsze problem z odczytywaniem tego, co działo się w jej duszy. Najczęściej uciszała wszelkie wątpliwości, starała się o nich nie myśleć. I może dlatego wciąż odczuwała taką niepewność. Znów zlustrowała Ślizgona badawczym spojrzeniem i starała się nie zwracać uwagi na nieprzyjemne, kujące uczucie powoli, ale nieustannie w niej narastające. Zamiast tego czekała na dalsze słowa Masciusa. Nie będzie go zmuszać do zwierzeń. Jeśli zechce, to się z nią podzieli swoimi myślami. Jeśli nie... Jakoś będzie musiała to przeżyć.

Kiedy nagle wstał, Morrigan już wiedziała, co się święci. Nie rób tego - przeszło jej przez myśl, ale nie mogła powiedzieć tego na głos. W końcu, dlaczego? Dlaczego Mascius nie mógł być z kim innym? Dlaczego ta myśl ją tak bolała? To przecież nie tak, że należał do niej. Byli tylko przyjaciółmi. A mimo to dziewczyna miała ochotę krzyczeć.
Nie chciała patrzeć. I przez długą chwilę jej się to udawało, ciekawość jednak wzięła górę nad zdrowym rozsądkiem. Mimowolnie skierowała wzrok w stronę trzymanego przez Ślizgona płótna, ale to, co tam zobaczyła, przerosło jej najśmielsze oczekiwania.
Obraz był piękny. Pełen gorącej namiętności, którą widać było w szybkich, krótkich pociągnięciach pędzla, wykonywanych jakby w podnieceniu. Na pierwszy rzut oka potrafiła stwierdzić, że nie tylko targały Malfoy'em ogromne uczucia, gdy go malował, ale również, że się bał, że nie był pewien, o co dokładnie chodziło. I nie dziwiła mu się, to było w zupełności normalne. Ale nie to na nią podziałało tak silnie, że uderzyła w nią fala zupełnie to nowych, znacznie bardziej intensywnych niźli dotąd czuła emocji, tylko kto. Anastasia Fitzgerald. Gryfonka, z którą jej stosunki zaczęły się układać niewiarygodnie dobrze, a ich relacja była na naprawdę dobrej drodze do przyjaźni.
Na twarzy Black nie malowało się zupełnie nic, gdyż zbyt wiele uczuć nią targało. Zbyt wiele emocji, których nie potrafiła nazwać, ani zidentyfikować. Nad którymi musiała pomyśleć. Jedno było pewne - nie należało to do przyjemnych. Nie czuła radości, że dwie bliskie jej osoby mogą znaleźć swoje szczęście wzajemnie w swych ramionach, a gorycz. Owładnął nią nagły, ogromny smutek połączony z iskrą gniewu i kującą zazdrością, a także żalem oraz poczuciem winy. Nigdy jeszcze w jej sercu nie było tak wybuchowej, intensywnej mieszanki.
W końcu, kiedy powoli, powolutku zaczynała szczerze się przed samą do wszystkiego przyznawać, wyraz jej twarzy zaczął się zmieniać. Przygryzła wargę i spuściła wzrok, próbując zrobić wszystko, by ugasić płomień niebezpiecznie narastający w jej gardle. Dopiero teraz, kiedy jej bliskość z Masciusem została zagrożona przez osobę trzecią, zaczęła zauważać, jak jej jest potrzebny i co właściwie do niego czuje. Wcześniej w ogóle tego nie dostrzegała. Czy tak czuła się Yvon, kiedy dowiedziała się, że chłopak, który jej się podobał, oglądał się za inną? A teraz... Teraz to samo miało się dziać na linii ona - Fitzgerald. Tylko Anastasia pierwsza zrobiła krok. Czy to oznaczało, że teraz ona miała się wycofać? Tak po prostu zrezygnować i czekać na rozwój wydarzeń?
Łzy cisnęły się jej do oczu, ale postanowiła tego nie pokazywać. To nie był dobry moment na myślenie i roztrząsanie całej sytuacji. Nie, kiedy on był tutaj. Dalej z opuszczoną głową tak, aby opadające jej na twarz jasne włosy ukrywały jej wyraz, Ślizgonka wstała i lekko zadrżała, mocniej opatulając się swoją narzutką, jakby przeszył ją nagły chłód.
- Nie chcę tego oglądać - szepnęła, a jej gniewne, lodowate słowa pełne goryczy zaskoczyły nawet samą je wypowiadającą. Oblała się gorącym rumieńcem i miała cichą nadzieję, że Malfoy nie usłyszał tego, co powiedziała. Do całej jej mieszanki uczuć doszedł jeszcze wstyd i żal. Żałowała, że te słowa wyszły z jej ust i chciała cofnąć czas, mówiąc zamiast nich coś innego. Cokolwiek. Choć nic nie przychodziło jej do głowy.
Postanowiła więc uciec. Ogarnęła ją niepowstrzymana chęć zniknięcia Ślizgonowi z oczu. Zanim się rozklei, albo zanim zacznie krzyczeć i rzucać na wszystkie strony klątwami. Zanim straci resztki zdrowego rozsądku i panowania nad sobą. Podeszła bliżej i próbowała wyminąć go w ciasnym przejściu między kanapą a stolikiem, z zamiarem czmychnięcia do żeńskiego dormitorium.

Morrigan sama przed sobą musiała przyznać, że właśnie posunęła się do najgorszego, co mogła zrobić. Dlaczego po prostu nie uśmiechnęła się i nie pochwaliła dzieła? Dlaczego nie zachowała swojego spokoju i stonowania? Odpowiedź była prosta - nie dała rady. Od zawsze wiedziała, że na wszystko reaguje bardzo emocjonalnie, więc starała się to ukrywać. Ale teraz to, co czuła, przekraczało wszelkie granice. Wiedziała, że nie ma prawa być zła, że nie ma prawa tak reagować. Jednak prawda uderzyła ją jak grom z jasnego nieba i nie mogła już utrzymywać swojej wycofanej postawy. I już nie było odwrotu. Świadomość, że właśnie rzuciła na szalę całą jej przyjaźń z Malfoy'em, sprawiała tylko, że dziewczyna czuła się jeszcze gorzej.
Wiedziała też, że to, co właśnie zrobiła rozwiewało wszelkie wątpliwości co do jej uczuć i nie było sensu już niczego ukrywać, ani uciekać. Jednak zdecydowała się podjąć próbę czmychnięcia z podkulonym ogonem. Nie chciała, aby Mascius ją widział w takim stanie, roztrzęsioną i skrzywdzoną. Poza tym, dopiero sama zaczęła zdawać sobie ze wszystkiego sprawę. Dla niej to też było nowe i nie miała ochoty na natychmiastowe starcie ze Ślizgonem. Wolała odetchnąć w samotności, poukładać sobie wszystko, a potem przyjąć jakąś strategię działania i w spokoju przejść do wykonywania planu. A teraz... Zepsuła wszystko na starcie. Spaliła most, którym mogłaby wrócić do ich silnej przyjaźni.
Kiedy ją złapał, Black zadrżała. Jej imię, które wyszło z jego ust, odbiło się echem w jej głowie. Zamknij się - miała ochotę krzyknąć. Szarpnęła ręką, usiłując wyrwać ją z uścisku Masciusa, ale trzymał ją wystarczająco mocno. Żal, wstyd, poczucie winy i gniew mieszały się w niej i nie mogła zdecydować, które dominuje. Dawno jej emocje nie były tak skomplikowane, ani tak obezwładniające. Słowa Ślizgona zadziałały jednak na nią jak czerwona płachta na byka.
Podniosła wreszcie głowę i spojrzała mu bojowo prosto w oczy. Tak bardzo chciał dalej rozmawiać? Proszę bardzo! Mógł oglądać malujące się na jej twarzy uczucia i czytać z niej jak z otwartej księgi. Właśnie dlatego Morrigan tak starała się wszystko ukrywać, bo w przeciwnym razie każdą jej myśl można było wyczytać z jej miny. Ściągnięte ze złością brwi, gorący rumieniec na policzkach, zaciśnięte wargi w wąską linię i zaszklone oczy mówiły same za siebie. On jej czegoś zabraniał, on?! Niedoczekanie. Obudził w niej jej krnąbrność i buntowniczość, które rozszalały się pod wpływem jej silnych, niekontrolowanych emocji, szalejących jak burza w jej sercu.
- Zamierzasz mnie powstrzymać? - warknęła, a w jej dłoni pojawiła się różdżka. Jednak gdy tylko poczuła szorstką fakturę drzewa akacjowego zrozumiała, jak głupie byłoby rzucenie w tym momencie na niego drętwoty. To by właściwie oznaczało jej porażkę.
- Po co? - niemal jęknęła tylko w odpowiedzi, starając się zachowywać względnie statyczną twarz. Nie chciała, by Mascius wiedział wszystko. Wystarczyło jej, że już pokazała mu coś, o czym sama nie chciałaby wiedzieć. Teraz - czekała na jego wyjaśnienia. Właśnie, dlaczego nie pozwolił jej tak po prostu uciec? Co jeszcze od niej chciał? Czego jeszcze chciał się dowiedzieć? Nie wystarczało mu to? Nie wolał puścić tego w niepamięć, skoro miał mieć teraz na głowie inną? Nie wolał udawać, że nie skojarzył faktów i niczego nie zauważył? A może oczekiwał jeszcze, żeby wszystko pięknie ubrała w słowa?

Miała ochotę krzyczeć na siebie za jej słowa, ale co innego miała robić? To była część niej - gwałtowność i emocjonalność, które zawsze ukrywała, bo nie przystały Morrigan Black. To była Marcjanna Potocka, wychowana w małym dworku wśród natury, z dala od cywilizacji. Marcjanna, która śmiała się głośno i często, za chwilę zaś dawała ponosić się gniewu, a jej uczucia zmieniały się z minuty na minutę o sto osiemdziesiąt stopni, jak w kalejdoskopie. Taka właśnie była, ale kreowała sobie zupełnie inny wizerunek. Wizerunek kogoś, kto jest silny i opanowany. I o ile rzeczywiście cechowało ją to pierwsze, od drugiego było jej daleko. Dlatego nigdy nie pozwalała sobie zbliżać się do niebezpiecznej granicy wybuchu. A tu proszę - jeden obraz wypchnął ją daleko poza nią.
Kiedy Mascius zamknął oczy, zorientowała się, że także go rozgniewała, że również potrzebował się opanować. Jednak ta świadomość szybko zniknęła gdzieś w czeluściach jej umysłu, wirze odczuć i nie zdążyła wywrzeć na niej żadnego wrażenia. Dalej targała nią złość, żal i palący wstyd. Ale mimo wszystko drzewo akacjowe, na którym zaciskała swoje palce, powoli jakby zaczynało wnosić porządek w burzę szalejącą w sercu Morrigan.
Choć dalej nie była pewna co czuje, choć dalej wszystko w niej buzowało, pozwoliła Masciusowi opuścić swoją rękę, a kiedy się zbliżył i uniósł dłoń w kierunku jej twarzy, serce nagle zabiło jej mocniej. Nie doczekała się jednak dotyku. Naprawdę widział ją tylko jako przyjaciółkę.
Usłyszawszy jego słowa miała ochotę zaśmiać się gorzko i krzyknąć mu w twarz "A widzisz!", ale zamiast tego przygryzła dolną wargę, a w oczach zakręciły jej się łzy. Skoro nie wiedział, to co tu jeszcze robiła? Dlaczego? Dlaczego nie mogła iść i przemyśleć wszystkiego? Zdawała sobie sprawę z tego, że teraz wyminięcie chłopaka i pójście na górę byłoby najgorszym z możliwych wyjść. Oznaczałoby absolutne odrzucenie go, nawet jako przyjaciela. I może dla jego dobra powinna to zrobić. Ale nie mogła, nie mogła z własnej woli zmusić się do tego, by całkowicie zrezygnować z dobrej relacji z nim. Wiedziała, że teraz pojawiło się pierwsze, naprawdę poważne zgrzytnięcie między nimi i żadne nie będzie w stanie o nim zapomnieć, jednak liczyła, że uda im się jakoś wszystko naprawić. Była przekonana, że nigdy nie wrócą do tego, co było wcześniej i była to jej wina.
Gniew Black powoli ją opuszczał, robiąc miejsce głębokiemu smutku. Paradoksalnie to właśnie bliskość Ślizgona działała na nią tak kojąco. Gdy patrzyła mu w oczy, to było tak, jakby świat się zatrzymał. Zaczęła lekko drżeć, a uścisk na jej różdżce wyraźnie zaczął się rozluźniać. Powoli zaczęły docierać do niej wszystkie myśli, wcześniej przysłonięte czerwoną mgiełką furii. Pogłębiały jej rozpacz, kiedy przedstawiały w jej umyśle wizję tego, co teraz będzie i tego, co właśnie z taką łatwością zniszczyła. Już wolała, by ogarniała ją złość.
Kolejne słowa Malfoy'a wcale nie polepszyły jej stanu, ani nastroju. Mimowolnie, nie zastanawiając się zbytnio nad tym, co robi, Morrigan zbliżyła się do niego jeszcze i oparła lekko czoło o jego klatkę piersiową. Nie wiedziała zupełnie, co ma robić. Nie mogła uciec, a jego spojrzenia wytrzymać. Rozdzierał ją żal, a do oczu cisnęły się jej łzy.
- Przepraszam - szepnęła cichutko łamiącym się głosem w koszulę Masciusa, nie znajdując żadnych innych słów. Chyba pierwszy raz mógł usłyszeć to z jej ust, bo nigdy, przenigdy nie przepraszała, będąc zbyt dumną do przyznania się do błędu. Teraz czuła się w obowiązku prosić o wybaczenie za swój wybuch. Tak naprawdę, chociaż ledwie powstrzymywała się od szlochania na jego oczach, też nie chciała iść i samej borykać się z myślami przez całą noc. Gdy zaczęła się uspokajać, irytacja znowu poczęła w niej rosnąć. Głupia, głupia, głupia dziewczyno - karciła w myślach samą siebie. Była wściekła na siebie za swoją reakcję. Była wściekła na to, że nie mogła utrzymać swojej pozy do końca, że pozwoliła uczuciom wziąć górę nad rozsądkiem. W przeciągu kilku ostatnich chwil popełniła najwięcej błędów w swoim życiu i chyba pierwszy raz zrobiła coś, czego dogłębnie żałowała.