Jego lekki śmiech był muzyką dla uszu Morrigan. Roztapiał jej serce i musiała przyznać, że uśmiechnięty Malfoy był wyjątkowo... Uroczy, tak. Nie mogłaby mu oczywiście powiedzieć tego w twarz, ale taka była prawda. Poza tym, tak rzadko miała okazję uchwycić go spojrzeniem z uśmiechem na twarzy, zwłaszcza w towarzystwie. Bo kiedy byli sami, lekki uśmieszek niemal zawsze błąkał się na jego ustach - tym, co tak pobudzało jej serce do szybszego bicia, był jego szeroki wyszczerz i głośny śmiech. Właściwie czuła się w pewnym sensie dumna, kiedy Mascius przy niej się tak uzewnętrzniał. Miała wtedy myśl, że nie jest jedną z wielu, tylko kimś naprawdę wyjątkowym dla niego. Gdyby zobaczyła go tak otwartym w stosunku do kogoś innego, z pewnością byłaby piekielnie zazdrosna.
Gdy dłonią pogładził jej włosy, serce Black znów ścisnęło się, jakby przygotowywało się do wyskoczenia jej z piersi. Nigdy nie myślała, że jedno zdarzenie może sprawić, że wszystko zacznie przeżywać tysiące razy mocniej. Że teraz na każdy jego dotyk, uśmiech i spojrzenie będzie reagować, jakby świat miał się kończyć, a ona omdlewać, na przemian z zimna, to z gorąca, tracąc rozum i poczucie czasu. Bo tak właśnie się czuła. Nie wiedziała, jak długo będzie w stanie wytrzymywać tę intensywność w ich kontaktach, choć paradoksalnie nie wydawała się być męcząca, a energetyzująca. Dziewczyna tego zupełnie nie rozumiała, ale i przestała próbować ogarnąć to umysłem i ubrać w logiczne tezy, przynajmniej na razie, co było wyjątkowo mądrym posunięciem.
Ślizgonka zareagowała podobnie na ujęcie przez Malfoya jej dłoni. Poczuła setki motylich skrzydeł obijających się jej o ściany żołądka, jednak szybko je opanowała i po prostu usiadła tuż koło chłopaka. Czy wcześniej też siadali tak blisko siebie? Dalej z lekkim rumieńcem na twarzy Morrigan założyła niesforny kosmyk jej jasnych włosów za ucho i z ciekawością spojrzała na przyjaciela. Nie wszystko? To co jeszcze miał w zanadrzu? Naprawdę wzbudził w niej szczere zaintrygowanie.
Kiedy w końcu blondyn wyciągnął to, co miał na myśli, dziewczyna wytrzeszczyła na niego oczy, zupełnie nie wierząc w to, co widzi.
- Och! - wydała z siebie okrzyk zaskoczenia. Cóż za zbieg okoliczności.
- Gdzie go znalazłeś? - zapytała jeszcze, podnosząc wzrok na chłopaka i biorąc dziennik do ręki, z takim namaszczeniem, jakby był zagubionym kociakiem, którego ktoś właśnie sprowadził do domu. Kiedy zaś usłyszała jego kolejne słowa, zaśmiała się nerwowo z cieniem zażenowania. Przejrzał jej dziennik? Zamiast jednak odwrócić wzrok i zarumienić się, utrzymując zawstydzenie, odparła:
- Gdybyś miał przed sobą ciągle lustro, to może byś zauważył - dokładnie tak się szczerzysz, możesz mi wierzyć.
To rzekłszy zaśmiała się w głos nieco złośliwie, ale zaraz oblicze Black złagodniało, a na ustach zagościł nieco nostalgiczny, ciepły uśmiech. W zamyśleniu pogładziła wytartą okładkę dziennika, zawieszając na niej wzrok. Po chwili spojrzała z powrotem na rozmówcę, a uśmiech wywołany przez wspomnienia nie schodził jej z twarzy.
- Wiesz, kiedy to było? - zapytała, mrużąc lekko oczy. - Po naszym pierwszym wygranym meczu. Pamiętasz? Skopaliśmy wtedy gryfindorskie tyłki.
Mówiąc nasz Morrigan miała oczywiście ich pierwszy mecz po objęciu pieczy nad ślizgońską drużyną quidditcha. To był koniec października w szóstej klasie. Pamiętała to jak dziś - pogoda była paskudna; zacinał lodowaty deszcz, a zimny wiatr chłostał ich po twarzach i szarpał za szaty. Mecz był wyjątkowo ciężki i męczący, ale nie poddali się do końca. Choć nie zdobyli punktowej przewagi nad Gryffindorem, robili co mogli, by kupić czas swojej kapitan i szli z przeciwnikami niemal łeb w łeb. Długość gry ich nie zniechęciła. Wciąż czuła ten ogrom wiary, jaki w niej pokładali. I nie zawiodła ich, łapiąc złoty znicz. I choć to, jak to w quidditchu, przesądziło o zwycięstwie, była dumna ze swojej drużyny jak nigdy. Choć wprowadzili poważne zmiany w składzie, dopóki nie otrzymali stu pięćdziesięciu punktów za złapanie znicza, mieli tylko dziesięciopunktową stratę do Gryfonów, z którymi od zawsze zażarcie rywalizowali w sporcie. Ten mecz sprawił, że stali się jednością - jednym ciałem, jednym organizmem. Wierzyła, że to dzięki niemu zawdzięczają swoje sukcesy na szóstym roku.
Niedługo po tym, jak to powiedziała, dotarła do niej nieprzyjemna myśl. Skoro Mascius widział ten szkic, musiał zatem przejrzeć jej dziennik, co oznaczało, że na pewno nie umknęła mu fotografia, jak w wieku piętnastu lat rzygała ślimakami do wiadra, a tuż za nią Nils, który potraktował ją zaklęciem Slugus Eructo,wraz z pozostałymi chłopakami robili do obiektywu głupie miny.
- O nie... - jęknęła zażenowana i zarumieniwszy się, ukryła twarz za swoim notatnikiem. - Przeglądałeś go - zauważyła odkrywczo. No tak, bo jak inaczej miał ogarnąć, czyja to była zguba? Cud, że trafiło na Mafloya, bo po notatkach w języku polskim nie można było dojść do właściciela.
- Czyli widziałeś te wszystkie zdjęcia...
Te wszystkie fotografie, które były tak bliskie jej sercu i tak intymne. Które upamiętniały wszystkie najważniejsze chwile z jej życia, jak i te mniej ważne. Począwszy od zobaczenia pierwszy raz na oczy Spectre, poprzez zakupienie swojej różdżki u pewnego starego rzemieślnika z kresów wschodnich, jej wyścigi z chłopakami na granianach, pojedynki, aż po pierwszy dzień szkoły i każde jej urodziny. Poza nimi były tam również zdjęcia jej przyjaciół i znajomych. Masciusa, Isabelle, Yvon, Davin, taty, mamy i cioci Dorothri... A nawet znalazła się jedna wspólna fotografia jej i Anastasii, zrobiona podczas jednego z wieczorków towarzyskich w posiadłości Blacków.

No tak... W końcu nikt poza Ślizgonami i ewentualnie Puchonami raczej nie zbliżał się do lochów - ewentualnie na zajęcia z eliksirów. A w pobliże dormitorium Slytherinu to już nikt poza samymi członkami domu się nie zapuszczał, nawet osoby z Huffelpuffu, ale akurat w tym nie było nic dziwnego - jaki kurczaczek dobrowolnie kręci się w pobliżu legowiska węży? Morrigan cieszyła się, że zostawiła dziennik w takim miejscu, bo gdyby to by było gdzieś indziej, raczej nigdy by już do niej nie wrócił. I była również wdzięczna losowi, że to nikt inny a Malfoy go znalazł. Był jej przyjacielem i jakoś mogła wytrzymać to, że akurat on widział wszystkie te zdjęcia. Gdyby ktoś inny na nie trafił, była pewna, że następnego dnia znalazłaby kopie fotografii, na której rzyga ślimakami, porozwieszane po całej szkole.
- Ja uważam, że właśnie ten jest piękny - palnęła w odpowiedzi, zanim w ogóle zorientowała się co takiego mówi. Miała być wredna, a nie milutka! Aby uratować tę całą sytuację, dziewczyna wzruszyła ramionami i zachowywała się, jakby to, co powiedziała, było najnormalniejszą rzeczą na świecie i postanowiła nic więcej nie dodawać. Tłumaczyła sobie, że to tylko obiektywne spojrzenie artysty - jak uśmiech wyrażający tak wiele emocji, nie mógł być pięknym? Doskonale wiedziała, o jaki szkic chodzi. I pamiętała wyraz twarzy Masciusa tak samo dobrze, jak cały ten trudny mecz. Była wypisana na nim nie tylko najszczersza, jasna radość, ale także tryumf, duma i... ulga. Tak, ulga też. Wiedziała, że choć nie dawał tego po sobie poznać, ten mecz go stresował. Nie wiedziała, jak było z innymi, ale przecież ona również denerwowała się grą, zanim jeszcze zawodnicy zdobyli jej pełne zaufanie. Zanim jeszcze wszyscy nauczyli się pokładać wiarę w siebie wzajemnie i ufać w swoje zgranie i umiejętności. A to właśnie pokazał im tamten mecz; dzięki niemu zyskali tak wiele - jednak gdyby go przegrali, sprawy potoczyłyby się zupełnie inaczej.
- O nie... - jęknęła zażenowana, kiedy Malfoy napomknął o owym pamiętnym zdjęciu. Więc jednak nie umknęło ono jego uwadze... Ze wszystkich fotografii musiał przyjrzeć się akurat tej? Ślizgonka miała wyjątkowego pecha. Ale... Trudno, stało się. Należała do osób, które raczej szybko akceptują rzeczywistość, toteż postanowiła szybko zostawić to za sobą i obrócić sytuację w mniej zawstydzającą. Otworzyła dziennik i znalazła wspomniane zdjęcie.
- To Nils - wskazała na ciemnowłosego chłopaka również obecnego na fotografii. - Jest siostrzeńcem żony mojego wuja. Tu obok są jeszcze bliźniacy - Lech i Michał; a ten czwarty to Jakub. Nils nie mógł znieść, że prześcignęłam go w wyścigu na granianach, więc potraktował mnie tym cholernym zaklęciem - zachichotała mimowolnie, wracając wspomnieniami do tego pamiętnego dnia, kiedy nauczyła się swojego pierwszego czaru czarnomagicznego. - Wszyscy są z rodziny, bliższej i dalszej. Zdjęcie było zrobione w wakacje po czwartej klasie, kiedy ich poznałam. To był też pierwszy raz, jak wróciłam do posiadłości, w której mieszkałam przed przeprowadzką do Londynu.
Morrigan zaskoczyła sama siebie tą wylewnością, ale popłynęła na fali momentu i właściwie... Spodobało jej się to. Nigdy tak nie opowiadała nikomu o swoim życiu poza Hogwartem, a tym bardziej poza Anglią, a sprawiło jej to jakąś taką ulgę. Choć nie mówiła o niczym ciążącym jej na sercu, było jej jakoś lepiej, lżej. Kto by pomyślał, że to właśnie Malfoy okaże się jej powiernikiem?
Gdy zaś Ślizgon zaproponował, aby pokazała mu więcej fotografii, dziewczyna najpierw spojrzała na niego zaskoczona, ale zaraz uśmiechnęła się łagodnie.
- Skoro cię to interesuje... - odparła cicho i przysiadła się jeszcze nieco bliżej, by oboje dobrze widzieli zdjęcia poprzyklejane do stron jej notatnika. Nie były ułożone w żadnej kolejności - dziewczyna od zawsze umieszczała je tam, gdzie akurat przyszło jej na myśl. Na pierwszej stronie było ich wspólne zdjęcie z pucharem quidditcha z zeszłego roku. Nie musiała go tłumaczyć. Stali oboje, uśmiechając się dumnie, trzymając wspólnie puchar, a wokół nich ustawiona była reszta drużyny, również z wyniosłymi uśmieszkami. W niczym nie przypominali zdjęć rozszalałych z radości Gryfonów, którzy rok wcześniej zdobyli puchar - ich wiwatom za to nie było końca dopiero w szatni. Na zdjęciu musieli wszak wyglądać przyzwoicie.
Następne zaś było jej własne zdjęcie, kiedy uśmiechnięta od ucha do ucha, z rozwianymi włosami i w letniej sukience stała na połoninie, wśród polnych kwiatów, z dwoma źrebakami, które skubały ją za ubranie i generalnie były niezwykle zainteresowane jej osobą.
- Jak wiesz, większość mojej rodziny od dawien dawna zajmuje się hodowlą granianów, to taki nasz biznes, przekazywany z pokolenia na pokolenie. Latem źrebią się klacze, więc w głównych filiach rodu potrzeba rąk do pracy, toteż młodzi ludzie z rodziny, którzy nie mają zajęcia na te dwa miesiące przyjeżdżają tam, gdzie trzeba pomocy - zaczęła opowiadać Black. - Od trzech lat jeżdżę tam pomagać, tak samo ci wspomniani wcześniej chłopcy.
Nie wiedziała, co mogłaby więcej powiedzieć, więc przerzuciła kartkę. Tam natomiast było zdjęcie malutkiej Spectre w jej siedmioletnich rączkach. Szybko wyjaśniła, że kiedy przeprowadziła się do Londynu, matka kupiła jej kotkę, aby nie było jej smutno zostawiać za sobą Polski i wioskowych dzieci, które do tamtego momentu były towarzyszami jej zabaw. Obok widniała fotografia, na której z szerokim uśmiechem brała w dłonie swoją pierwszą różdżkę. Nie kupiła jej u Olivandera, a u starej różdżkarki, która zaopatrywała Potockich w te narzędzia od wielu pokoleń, samej będąc w połowie wiłą i każdą jedną różdżkę robiąc na zamówienie. Ona również była na fotografii i choć była stara, malutka i pomarszczona, a jej sklepik wyglądał jak legowisko jakiejś stukniętej szamanki, widać w niej było nieśmiertelne, wile piękno. Kolejne przedstawiało ją na jej pierwszej miotle, którą na trzecie urodziny sprezentował jej wuj Piotr - szukający z Narodowej Drużyny Quidditcha Rzeczpospolitej Polski. Morrigan pokrótce opowiedziała Masciusowi historię tychże zdjęć.
Na następnych była dziesięcioletnia Isabelle i jedenastoleni Mascius z Morrigan, a nad nimi stały Dorothea i Vivian. Wszyscy wystrojeni, ubrani w eleganckie stroje wieczorowe. Nie musiała tłumaczyć, że to zdjęcie z jednego z bankietów u Blacków. Zerknęła na kolejne i serce jej się ścisnęło, a oczy zaszły łzami, jednak skrupulatnie pozbyła się ich szybkimi, krótkimi mrugnięciami. Fotografia przedstawiała małą, siedmioletnią Ślizgonkę na skrzydlatym, siwym rumaku, z przystojnym młodym, jasnowłosym mężczyzną o krótkiej, zadbanej, złotobiałej brodzie, siedzącym na podobnym koniu. Śmiała się do niego i jednocześnie machała komuś stojącemu za obiektywem.
Ręka Black zarżała i zawahała się, czy aby nie przewrócić strony. Nie wiedziała, czy chce mówić o tym dniu i nie wiedziała też, jak wiele o jej przeszłości wiedział Malfoy. Była pewna, że matka zwierzała się cioci Dorothei, ale ile ona przekazywała swojemu synowi? Morrigan sama nigdy nie odczuwała potrzeby, by opowiedzieć mu coś więcej o swoim życiu.

Uśmiechnęła się do Malfoya, gdy zaproponował, że on i jego siostra również mogliby odwiedzić miejsce jej dzieciństwa. To by było... Całkiem ciekawe doświadczenie. Zachichotała, wyobrażając sobie tę dwójkę arystokratów nawet nie na wsi, a w niemalże kompletnej głuszy.
- Isabelle byłaby przeszczęśliwa - zgodziła się Morrigan. - Spokojnie, na pewno znalazłaby się jakaś inna praca, gdybyście nie radzili sobie ze zwierzętami. Tylko pamiętaj, że leniuchy nie są tolerowane!
Zastanawiała się, czy ta dwójka potrafi jeździć konno. Jeśli nie, chętnie by ich nauczyła. Nie tylko dlatego, że patrzenie, jak się męczą, zwłaszcza Mascius, byłoby cholernie zabawne, ale odczuwała jakąś taką potrzebę pokazania wreszcie komuś swoich pasji i byłaby ogromnie zadowolona, gdyby ktoś zechciałby spróbować głębiej odkryć jej świat i dzielić z nią jej zainteresowania, albo przynajmniej wykazywać chęci w poznaniu ich od wewnątrz. Jednak mimo wszystko trochę nie wyobrażała sobie ani Isabelle, ani jej brata wykonujących jakiekolwiek prace sezonowe.
Gdy Black została objęta silnym ramieniem chłopaka, jej serce znowu ścisnęło się w taki sposób, który sama nie potrafiła określić, czy był przyjemny, czy raczej bolesny, a jej klatkę piersiową ogarnęło nagłe gorąco, w brzuchu zaś znów poczuła uderzenia motylich skrzydeł. Mógł poczuć, jak mimowolnie spięły się mięśnie jej ramion, ale ten czuły dotyk szybko przyniósł jej ukojenie i rozluźniła je natychmiast. Nagły smutek wzmógł się w niej, sprawiając, że miała ochotę rozkleić się pod wpływem tego przytulenia, jednak szybko zostało to udaremnione przez Zjawę. Wraz ze spokojnymi oczami kotki, których spojrzenie było wlepione w Morrigan, bliskość Malfoya natychmiast zaczęła działać na Ślizgonkę pokrzepiająco. Przypomniała sobie, że przecież dawno już nie płakała po ojcu, że już dawno pogodziła się z jego brakiem. To nie było tak, że widziała to zdjęcie pierwszy raz od dawna. Po prostu pierwszy raz pokazywała je komuś i pierwszy raz miała okazję podzielić się z kimś swoją historią w tak intymny sposób, co sprawiało, że nie do końca mogła kontrolować swoje popadające ze skrajności w skrajność emocje.
Zaśmiała się cicho i przebiegła palcami po miękkim futrze zwierzęcia. Jakby wyczuwając nagłe spoufalanie się swojej właścicielki z innym zwierzęciem natychmiast zjawiła się Spectre i wskoczywszy na kanapę rzuciła Zjawie złowrogie spojrzenie, strosząc groźnie sierść. Nie lubiła specjalnie okazywać nikomu czułości, ale była z niej cholernie zazdrosna bestia. Jej zachowanie zupełnie poprawiło humor dziewczynie, z której ust wydobył się nieśmiały, przerywany, cichy śmiech. Zupełnie bezpardonowo zsunęła podopieczną Masciusa ze swoich kolan, obawiając się, że może dojść do poważnej walki między kocicami, jeśli zaraz tego nie zrobi i wróciła do zdjęcia, które tak nagle odświeżyło w niej te wszystkie emocje, które sądziła, że dawno już pogrzebała.
- Tak - odparła krótko, niemalże szeptem. - To właśnie mój ojciec, Sławomir Potocki.
Black westchnęła i pogładziła fotografię w zamyśleniu, niechętnie powracając wspomnieniami do czegoś, co wolałaby zapomnieć. Do czegoś, co sprawiło, że jako jedna z niewielu widziała testrale. Mimo to miała jakieś niejasne uczucie, że ta rozmowa jej pomoże.
- Wiesz... To zdjęcie... Zostało zrobione właśnie tamtego dnia. Kiedy ostatni raz miałam okazję wspólnie spędzić z nim czas - dodała, a jej czysty głos załamał się, gdy kończyła ostatnie zdanie. Spojrzała w górę, szukając pocieszenia w oczach Masciusa. Pocieszenia i... Zrozumienia. Choć nie była pewna, czy zdołałby pojąć, jak się czuła, straciwszy najważniejszą i najbliższą osobę w jej życiu, bo tym niewątpliwie był dla niej jej ojciec. Matkę kochała, jednak nie było to takie samo uczucie, jak to, którym darzyła jej małżonka. To ona była tym złym policjantem, tym rodzicem, którego się bardziej szanowało i którego się bało, który był bardziej odpowiedzialny i chciał, by jego pociecha wyszła na ludzi. Tata był tym, z którym się bawiła, wariowała, z którym miała tajemnice przed matką i który był powiernikiem jej sekretów. Jednak gdy go zabrakło, mimo oddalenia się od rodzicielki w pierwszych miesiącach po tragedii, szybko się do siebie zbliżyły. Jako jedyne były w stanie zrozumieć swój ból jak i to, że od wtedy miały tylko siebie. Musiały się dogadywać, musiały być blisko. Ponadto, Morrigan zyskała do Vivian ogromny szacunek, gdy zrozumiała, co musiała przejść, by odzyskać ciało męża, jak wielką była czarownicą. W końcu mało kto mógł poradzić sobie z chimerą i do tej pory nie wiedziała, jak matka wyrwała ukochanego ze szponów tejże bestii.
- Tak sobie myślę... - powiedziała nagle dziewczyna, wciąż patrząc w oczy przyjacielowi i wzięła głęboki oddech. - Że wtedy równie dobrze mogło trafić na mnie. Że teraz mogłabym tu nie siedzieć - przecież to był czysty przypadek, ślepy traf...
Mówiła cichutko, ogromnie poruszona. Zadrżała nieco na całym ciele, przerażona tymi wizjami. Uszła z życiem tylko dlatego, że chimera zajęta była jej ojcem i jego wierzchowcem, a jej granian spłoszył się i wystrzelił w niebo, z całą swoją graniańską prędkością. Te konie mało jakie stworzenie mogło dogonić. A gdyby... Gdyby to ona jechała po tej drugiej stronie... Wolała nie zastanawiać się, jak wyglądałoby życie jej rodziców bez niej. Wolała o tym nie myśleć. Ale zaczęła. I nic nie mogła na to poradzić.

Pozwoliła sobie wyjąć dziennik z dłoni, nie spuszczając wzroku z oczu Malfoya. Widok jego spokojnych, zatroskanych tęczówek działał na nią niezwykle kojąco. Jego silne, obejmujące ją ciasno ramię, dodawało jej otuchy. Nigdy wcześniej nikomu nie zwierzała się z tego, co ją spotkało. Albo odpowiadała zdawkowo, półsłówkami zamykając wszelkie dyskusje, albo rzeczowo sprowadzała traumatyczne wydarzenie do jednego, pustego, krótkiego momentu pozbawione większego znaczenia, którym nie było. Sama się sobie dziwiła, że choć na własne oczy widziała jej ginącego rodzica, jakoś zdołała sobie z tym poradzić, choć chwila ta na zawsze wypaliła się ostrym piętnem w jej pamięci. Pamiętała każdy, najmniejszy szczegół.
A teraz... Miała ważniejsze sprawy na głowie. Gdy chłopak dotknął twarzy Morrigan, serce jej podskoczyło, a wszelkie obrazy chimery rozrywającej jej ojca wraz z jego wierzchowcem zostały wyparte z umysłu dziewczyny przez uczucia, których sama nie potrafiła do końca zidentyfikować. Ogarniało ją coś jak ekscytacja połączona z dziwną radością i nutką strachu, niepewności, ale cała emocja miała raczej pozytywny wydźwięk, co było niezwykle zaskakujące.
Black przymknęła delikatnie oczy, kiedy chłopak pogładził jej twarz i mimowolnie bardziej wtuliła się w jego dłoń, choć czuła się, jakby walące serce miało lada moment połamać jej żebra. Dotarło do niej, że tylko dzięki niemu była teraz tym, kim była, niezamykając się całkowicie w sobie po byciu świadkiem śmierci ojca. Dzięki niemu i Isabelle. Otrzymała od nich dokładnie to, czego niemalże jedenaście lat temu potrzebowała, by stać się całkiem normalną dziewczyną. Is dała jej siostrzaną miłość i była kimś, kim podobnym uczuciem mogła otoczyć Morrigan. Rozumiała ją i dawała okazję do otaczania się opieką. Mascius zaś pozwolił rozwijać się jej charakterowi. Był kimś, z kim mogła rywalizować, na kim mogła ćwiczyć swoją siłę i walczyć jak równy z równym. I oboje byli dla niej, gdy ich potrzebowała. Zrobiłaby dla nich wszystko, była tego absolutnie pewna.
- Wiem - szepnęła tylko w odpowiedzi, uśmiechając się miękko, delikatnie, czule. Na jej policzkach zaś pojawiły się delikatne wypieki, oczy stały się rozmarzone, zalśniła w nich spokojna radość. Nie mogła nic poradzić na to, że zaczęła myśleć o tych wszystkich sytuacjach, kiedy jedno potrzebowało drugiego. Na swój sposób również czuła się obrończynią Malfoya. Nie mogła okazywać tego w zbyt wojowniczy, dominujący sposób, wiedząc, że głęboko mogłaby urazić dumę chłopaka. Niewinne, wredne docinki to jedno, ale prawdziwe, nawet nieumyślne zranienie, to zupełnie co innego. Dlatego też nigdy nie stawała przed nim, jakby miała go osłaniać, a obok niego - obiecując walkę ramię w ramię, choćby dookoła świat się kończył. Zawsze też starała się być dla niego wtedy, kiedy tego potrzebował, starała się czytać jego emocje i prawdziwe intencje, oddzielając je od słów, które nierzadko były właśnie tylko pustymi wyrazami. Jak wtedy, gdy tłuczek uszkodził mu nogę. Była pewna, że parsknie coś o tym, iż wcale nie potrzebuje jej pomocy, ale wiedziała też, jaka była prawda. W kontaktach z Masciusem Morrigan starała się być zdecydowana, ale w pewien sposób delikatna. Nie wiedziała, czy to zauważał, ale sądziła, że dokładnie tacy są dla siebie przyjaciele.
- Pamiętasz, kiedy w trzeciej klasie na obronie przed czarną magią przerabialiśmy zaklęcie przepędzające bogina? - zapytała, najwyraźniej niezamierzając kończyć jeszcze tego tematu. Musiała wreszcie się komuś wygadać. Mówiła o tych zajęciach, z których wyszła nagle, tłumacząc się, że źle się poczuła i potrzebuje udać się do skrzydła szpitalnego.
- Moim boginem jest chimera. I nie musiałam stawać z nim oko w oko, by to wiedzieć - wyznała. Zbyt bardzo się bała, że zostanie wyśmiana, kiedy nie będzie w stanie ze strachu poprawnie rzucić zaklęcia. Pamiętała, że musiała chodzić do profesora Lupeia przez długi czas, by w końcu udało jej się poprawnie pokonać stwora.
Chciała, żeby Mascius miał pojęcie, co dokładnie się stało, ale że nie potrafiła opowiedzieć tego wprost, musiała zostawiać wskazówki, dzięki którym mógłby domyślić się przebiegu wydarzeń.
Westchnęła głęboko, w dalszym ciągu patrząc mu w oczy.
- Opowiedz mi - powiedziała nagle, by spłonąć rumieńcem, kiedy zorientowała się, jak głupio i bezsensownie musiało to zabrzmieć.
- Mam na myśli... Też chciałabym wiedzieć coś o tobie - szepnęła w końcu, w głębokim zawstydzeniu spuszczając wzrok. Nie wierzyła, że powiedziała coś takiego. Ale ogarniała ją ogromna ciekawość. Także przecież znała Masciusa tylko z tej strony, jaką jej pokazywał. Nigdy nie pytała o jego przeszłość i sytuację rodzinną, z resztą matka nic jej na ten temat nie mówiła. Trochę krępowało ją, że są tak blisko, a wciąż tak daleko. Z powrotem podniosła spojrzenie, odnajdując nim jego. Liczyła, że także uda jej się coś z niego wyciągnąć. Nie chciała być jedyną, która się uzewnętrznia i w dodatku wychodzi na okropną beksę, która nie jest w stanie poradzić sobie z przeszłością, co nie do końca była prawdą, ale wiedziała, że musi sprawiać właśnie takie wrażenie.

Piękny dzień, inspirujące lekcje... czyli dzień jak codzień. Ururu siedział sobie gdzieś w kąciku przeglądając karty bardzo zajmującej książki o pająkach, którą znalazła dla niego Addyson. Przeczytał ją już całą, zanotował sobie najciekawsze informacje, lecz po raz kolejny przeglądał wspaniałe ilustracje i ruchome zdjęcia. Nieśpiesznie zachwycał się mniejszymi, bądź większymi odwłokami, wpatrywał się w mnogość ślepek i urocze szczękoczułki. Nie da się opisać ani wytłumaczyć jego fascynacji pajęczakami. Po prostu je uwielbiał.
Jednak nagle coś go zaczęło drażnić. Tak jakby standardowy szum Pokoju Wspólnego ucichł. Przebiegł spojrzeniem po pomieszczeniu. Było tylko kilka osób, które i tak zdążały już do dormitorium.
Ururu zastanowił się. Chyba nie był zmęczony. Więc tylko ubierze się w piżamkę i będzie kontynuował czytanie na łóżku. Właściwie to nie cierpiał tego, że musi mieszkać w lochach. Nie miał kompletnie wyczucia czasu, a brak okien wcale w tym nie pomagał. Zerknął na jakiś zegar, który gdzieś tam stał w tym przeklętym Pokoju Wspólnym.
Oj, bardzo nieciekawie. Ale czytanie książki w towarzystwie chrapiących Ślizgonów nie było tym, o czym marzył. Szczególnie, że jednym z jego współlokatorów był pan prefekt Malfoy. Nie miał zamiaru się z nim widzieć. Nie teraz. Najlepiej nigdy. To była jedna z osób, za którymi Ururu osobiście nie przepadał. Szczególnie za jego włosami. Szarak był ostatnią osobą, która zwróciłaby uwagę na wygląd, ale włosy pana prefekta po prostu same wbijały się w oczy. Bo w końcu takie jasne. Ale w przeciwieństwie do innych malfoyowatych lub Fletchera, masciusowy fryz był drażniący i wyzywający. Nie chciał wiedzieć, czym on je smaruje. A smarował, bo przecież Ururu to widział.
Ale czy miał wybór? Chyba nie. Istniała oczywiście szansa, że Mistrz J.Lo ma dyżur. Wtedy to by mogli zasiąść nawet na ruchomych schodach i zatracić się w namiętnej pogawędce o historii prowadzonej w jeszcze bardziej namiętnym języku, jaki jest hiszpański. Nawet niebezpieczeństwo ze strony wstrętnych schodów by mu nie przeszkadzało.
Eh.
Czas skończyć fantazje i ruszyć się do pokoju. Zabrawszy książeczkę smętnie ruszył do swojego pokoju. Cel: ubrać się w piżamkę.

Ururu prawie dotarł do celu. Ale nie, nie było mu dane ukończyć tej misji. Zatrzymał się i westchnął, słysząc pukanie do drzwi. Znaczy do ściany. Czegokolwiek. Właściwie pierwszy raz słyszał, żeby ktoś pukał do pokoju Ślizgonów. Bo na co to. Do kogo tu pukać. Szczególnie o tej porze. Może Puchoni sobie robią jaja. Ururu nie wierzył, że poza Ślizgonami i nauczycielami nikt nie wie o położeniu wejścia do kwatery Slytherinu. Ale w takim razie pewnie hasło też znał. Przecież w lochach było echo. W ogóle co to za sposób, żeby chronić wejście samym hasłem, przecież to bez sensu. Kto ma wejść, to wejdzie.
Chyba, że zapomniał hasło. No tak. To się może zdarzyć. Pewnie jakiś zbłąkany pierwszoroczniak. Ururu otworzy, nie będzie taki. W końcu wszyscy już śpią. A nawet jak słyszą, to pewnie ignorują. No halo, jakiemu Ślizgonowi by się chciało wyjść z ciepłej kołderki i sprawdzić kto ma ze sobą problemy? Chociaż, gdyby pukanie trwało dłużej, ktoś by wyszedł. I to może nawet pan prefekt. A wtedy zobaczyłby Ururu i już by było "Marquez, czemu jeszcze nie zobaczyłeś kto to!? Jutro pięć razy kijem po pupie."
Chcąc uniknąć nieprzyjemności, chłopak bardzo szybkim krokiem ruszył do drzwi... Cóż. Właściwie to nawet dobry moment na użycie migania, którego się nauczył jakiś czas temu. Tak więc skupił się na przestrzeni przed "drzwiami", po czym pojawił się tam zostawiając za sobą czarne smugi. Wyszczerzył się automatycznie. Jak on to uwielbiał. Ale nie używał zbyt często, bał się bajeranckich rzeczy po pamiętnym przyłapaniu na użyciu samopiszącego pióra. Czemu wszyscy o tym pamiętali ciągle.