Z animagią zetknęła się bliżej w pewne ciepłe lato, które spędzała pierwszy raz od śmierci ojca w rodzinnym dworku, odziedziczonym przez jej wuja. Nie mogła zaprzeczyć, że nie chciała przyjeżdżać. Bała się, że będzie nękana wspomnieniami. Matka jednak naciskała i wbrew woli córki udało się jej podrzucić ją na wakacje do wuja. W posiadłości lato zawsze było najbardziej pracowitym okresem - na jego początku źrebiły się klacze, a już pod koniec sprzedawano roczniaki, dwulatki i zajeżdżano trzylatki. Tradycją było, by do największych filii hodowli Potockich przyjeżdżali młodzi czarodzieje nawet z najdalszych gałęzi rodu. Vivian miała nadzieję, że Morrigan wreszcie się na kogoś otworzy; uznała również, że koniec czwartej klasy to idealny czas, by wreszcie zaczęła oswajać się i godzić ze śmiercią ojca, czego nigdy tak do końca nie zrobiła.
Poza dwiema młodszymi od niej córkami wuja i jego żoną, była jedyną przedstawicielką płci pięknej przebywającą we dworku. Sądziła, że wolny czas będzie spędzać zamknięta w pokoju i przeznaczać go na ćwiczenia zaklęć transmutacyjnych. I nie przeszkadzało jej to. Los jednak miał dla niej inne plany. Już pierwszej nocy okazało się, że kilku starszych chłopców wybrało ją sobie jako obiekt żartów i podczas snu pomalowali jej twarz niezmywalnym atramentem. Morrigan nie byłaby sobą, gdyby im się nie odpłaciła. I w ten sposób szybko zbudowali między sobą zażyłą relację, która w początkowym okresie opierała się głównie na wycinaniu sobie durnych żartów.
Chłopców było czterech. Szesnastoletni Nils, siostrzeniec żony wuja Morrigan, siedemnastoletni Lech i Michał, bliźniacy oraz osiemnastoletni Jakub, z dalszych gałęzi rodu. Wspólnie ze swoją młodszą kuzynką spędzali gorące, popołudniowe godziny na lataniu na miotłach, ekscytujących spacerach po lasach i połoninach, dzikich wyścigach w przestworzach na najszybszych granianach. To oni nauczyli dziewczynę jej pierwszego zaklęcia czarnomagicznego - Slugus Eructo, oczywiście uprzednio je na niej demonstrując. Od tamtej pory nie było dnia, żeby któreś w gniewie nie rzuciło go na inne. Bo kto miał się dowiedzieć, tak daleko od cywilizacji?
Pewnego dnia najstarsi z piątki podzielili się z pozostałą dwójką swoim sekretem - każdy z nich był animagiem. W rodzinie Potockich nie było to niczym niezwykłym - byli wszak bardzo starym rodem o głębokiej tradycji samodoskonalenia się i życia wśród natury. Animagia była dla nich zatem czymś niezmiernie pociągającym, a żyjąc z dala nawet od czarodziejskiej społeczności, mieli wiele czasu na praktykowanie tej trudnej sztuki. A młodzież, jak to młodzież - z zapałem podchodziła do tego typu nowych wyzwań i chętnie dzieliła się ze swoimi kompanami sekretami magii.
Morrigan i Nils zaczęli naukę już w tamto lato. Dziewczyna, tak zafascynowana tą sztuką, poprzysięgła sobie, że opanuje ją w najkrótszym czasie z całej piątki. Trudne początki budziły w niej frustrację, która szybko przerodziła się w palącą złość, a ta w gorącą, niepowstrzymaną determinację.
Mimo że do końca lata ani razu nie udało jej się w nic zmienić, ćwiczyła po powrocie do Hogwartu, w każdej wolnej chwili, gdy tylko była sama. A takich chwil było niezwykle dużo, zważywszy na to, że nie miała zbyt wielu przyjaciół. Czasem nawet wymykała się gdzieś po nocy, byleby tylko w spokoju poćwiczyć. Przez wzgląd na swój charakter nie akceptowała porażek. Zamierzała się nauczyć tej trudnej sztuki choćby dla zasady, skoro już zaczęła i poświęciła na nią tyle swojego czasu. Mimo doświadczania fiaska za fiaskiem, nie zamierzała się poddać, nie pozwalała jej na to duma. Była do tego stopnia uparta i nastawiona na sukces, że napisała do chłopców prośbę o przyjazd do posiadłości na okres przerwy świątecznej. Zamierzała wykorzystać każdą okazję, by się z nimi spotkać i użyć ich wiedzy i umiejętności do szlifowania swoich.
W końcu, po wielu setkach godzin pracy, udało jej się zmienić na kilka minut swoją postać. Przyjęła ciało najzwyklejszego lisa. Mimo uzyskania tak pospolitego kształtu radość i duma Morrigan nie miały granic. Dlatego się uczyła. Właśnie dla tego uczucia tryumfu. Lubiła wygrywać, to oczywiste - ale zwycięstwo nad samą sobą i własnymi granicami, to było to. To było doznanie, dla którego żyła. Nie, nawet więcej - właśnie wtedy czuła, że żyła.
Kolejne wakacje spędziła prawie tylko na ćwiczeniach, oczywiście poza pracą. Chłopcy mieli jej niemal dość. Jednak płomień jej gorliwości podsycił jeszcze fakt, że Nils okazał się lepszy! Z większą łatwością uzyskiwał postać renifera i mógł przebywać w niej dłużej. Dla Morrigan oznaczało to niemalże porażkę, której gorzkiego smaku nie mogła znieść najbardziej na świecie. A ten jego pełen samozadowolenia uśmieszek jeszcze bardziej doprowadzał ją do szału. To ona miała być zwycięzcą, ona!
I tak przyjechała do posiadłości Piotra, by ćwiczyć w kolejne święta. Chciała być lepsza niż Nils, jednak ich umiejętności szybko zbliżyły się do siebie i utrzymywały na równym względem siebie poziomie, mimo że Morrigan szkoliła się, gdy tylko mogła. Kiedy tylko to zrozumiała, postanowiła go prześcignąć po prostu w każdym innym możliwym względzie. W lataniu na miotle, wyścigach na granianach, w biegłości w zaklęciach. To, że była rok młodsza, a zatem rok edukacji w tyle, zupełnie nie przeszkadzało jej w próbach wyprzedzenia go. Wizyty w swoim dawnym domu przy każdej możliwej okazji stały się dla niej oczywistą oczywistością, okazją do bezpośredniej rywalizacji i korzystania z szerokiej wiedzy i zdolności krewnych. To pragnienie przewyższenia innego czarodzieja od zawsze było czymś, co ją napędzało, co budziło w niej gorącą pasję. Uwielbiała rywalizację. Ale ponad nią i ponad wszystko inne, uwielbiała niszczyć przeciwników, wygrywać. Zwłaszcza z własnymi oczekiwaniami.


Głośne tupanie rozległo się po dworku Potockich, kiedy naburmuszona Morrigan wchodziła wieczorem po schodach, wracając do pokoju na koniec pracowitego, intensywnego dnia. Majowa przerwa przed egzaminami nie rozpoczęła się najlepiej. Nie dość, że Nils był lepszy w przemianie w zwierzę, to jeszcze dziś nie udało jej się wygrać ani jednego wyścigu! Usta ściągnięte miała w wąską linię, dłonie zaciśnięte w pięści, a między jej brwiami pojawiła się marsowa zmarszczka. Była co najmniej poirytowana. Znalazła drzwi do swojego pokoju i pchnęła je mocno z sapnięciem gniewu. Już miała rzucić się na łóżko, gdy w rogu pokoju dostrzegła siedzącą na fotelu znajomą postać.
- Mama? - rzuciła zaskoczona, a jej mina natychmiast z rozgniewanego zmieniła wyraz na zdziwiony. Uniosła wyżej brwi i zamrugała kilka razy. Kobieta podniosła wzrok znad książki i uśmiechnęła się lekko.
- Dobry wieczór, córeczko - odparła i miękkim ruchem dłoni wskazała dziewczynie drugi fotel. Ta posłusznie usiadła na wskazanym miejscu i znów wlepiła zdezorientowane spojrzenie w matkę.
- Co tu robisz? - wykrztusiła w końcu. Nie sądziła, że zobaczy ją tu jeszcze kiedyś. Wiedziała, że obie miały duże problemy z tym, by choćby swobodnie patrzeć na dwór, w którym niegdyś mieszkały. Był symbolem utraconego szczęścia.
- Pomyślałam, że cię odwiedzę - odpowiedziała, odkładając książkę na bok. - Jak ci minął dzień?
Morrigan przygryzła wnętrze policzka i spuściła wzrok. Więc mama tęskniła. Zrobiło jej się głupio, że w całym tym ferworze rywalizacji niemal zupełnie zapomniała o potrzebie odczuwania obecności rodzicielki. Jednak ta refleksja szybko przywołała skojarzenie z wydarzeniami dnia dzisiejszego, co natychmiast wróciło jej nadąsanie.
- Dobrze - odburknęła, zaciskając dłonie mocniej na rąbku sukienki.
- Marcjanno.
Nieznoszący sprzeciwu, twardy głos jej matki sprawił, że niemal mogła usłyszeć jej minę. Jedną uniesioną brew, poważne oczy, w których czaiła się wyraźna nuta zatroskania i usta z lekko podniesionym jednym kącikiem. Gdy wróciła do niej spojrzeniem, właśnie taki wyraz zastała na twarzy matki. Westchnęła. Nie było czego ukrywać. Nie wiedziała, skąd u niej ta niechęć przed zbytnim otwieraniem się. Rzadko kiedy rozmawiała z kimkolwiek o swoich problemach, ale gdy już dzieliła się nimi z matką, zawsze dostawała przynajmniej dobre słowo i zrozumienie. Mimo to wciąż miała kłopot z uzewnętrznianiem się. Może to przez to, że to ojciec zawsze był jej powiernikiem? A kiedy go zabrakło, nie chciała przyprawiać matce więcej zmartwień. Teraz jednak musiała coś powiedzieć. Już było za późno, by ukrywać cokolwiek, zwłaszcza tak trywialne sprawy.
- Wiesz... - zaczęła, nawijając sobie jasny kosmyk włosów na palec. - Strasznie frustruje mnie to, że w niczym nie jestem lepsza niż chłopcy - mruknęła zawstydzona. Było jej niezwykle głupio, że to jej największy problem. Niemożność bycia najlepszym. Zwłaszcza, kiedy myślała o tych wszystkich, dla których wyzwaniem było bycie przeciętnym, albo na zawsze skazani byli na ostatnie miejsce. Powinna mieć większe zmartwienia.
W odpowiedzi usłyszała cichy śmiech swojej matki. Podniosła głowę zdziwiona. Mama rzadko kiedy się śmiała, od śmierci ojca. Serce Morrigan się zacisnęło lekko. Miło było jej widzieć poprawę, nawet dopiero po tylu latach.
- Co zamierzasz z tym zrobić?
Dziewczyna zastanowiła się chwilę, nie spuszczając spojrzenia z kobiety. Przygryzła lekko wargę.
- Jeszcze nie wiem - odparła zgodnie z prawdą, wzruszając lekko ramionami. - Raczej nie przegonię ich wyraźnie w niczym, co wszyscy umiemy. Zwłaszcza, że są starsi - skrzywiła się. - Musiałabym umieć coś zupełnie nowego... A jeśli bym się chciała czegoś uczyć, to takiego efektownego i szybkiego, żebym już w święta mogła ich zaskoczyć.
Uśmiechnęła się mimowolnie na samą myśl.
- Co powiesz na teleportację? - zapytała jej matka. Oczy Morrigan zalśniły. Szybko jednak pojawiły się wątpliwości.
- Teleportacji uczy się bardzo długo. - odparła. - I nie jest to coś, co mogłabym ćwiczyć bez niczyjego nadzoru. Poza tym, wydaje mi się, że przynajmniej jeden z nich już to potrafi...
Kiedy uświadomiła sobie, że ten pomysł nie wypali, jej nastrój opadł znacząco. Cóż, a tak liczyła na kilka lekcji z matką.
- Wiem. - Powiedziała nagle kobieta, łapiąc córkę delikatnie za rękę. - Coś prostego i efektownego, tak?
Morrigan pokiwała powoli głową i wstała, kiedy matka pociągnęła ją delikatnie. Podążyła za nią korytarzami posiadłości i wyszły do sadu. Tam pani Black wyczarowała kilka lśniących kul, które zaczęły unosić się wokół nich i oświetliły otoczenie mętnym, niebieskawym blaskiem.
- Patrz uważnie - rzekła do córki i sekundę później zniknęła w kłębie czarnego dymu, który śmignął dwa metry dalej. Dziewczynie zaparło dech w piersiach.
- I jak? - usłyszała nagle, gdy jej matka pojawiła się w innym miejscu.
- Czy to... Miganie? - niemalże wyszeptała w podekscytowaniu, a kobieta pokiwała głową z lekkim uśmiechem. Następnie mignęła tuż koło córki, owiewając ją czarnymi smugami.
- Teleportowałaś się ze mną już kilkanaście razy, więc jeśli chodzi o samopoczucie, myślę, że nawet nie zauważysz żadnego dyskomfortu - rzekła, przyjmując swój rzeczowy, nauczycielski ton. Serce dziewczyny zabiło mocniej. Jak dawno matka niczego jej nie uczyła.
- Teraz trochę teorii, choć prawie na pewno wszystko już wiesz. Podstawą teleportacji jest zasada ce - wu - en i tak samo tutaj. Udane przeniesienie składa się zatem z trzech kroków - celu, woli i namysłu. Na początku każdy z tych etapów na pewno będzie zajmował ci zbyt dużo czasu, by całość była efektywna, jednak ćwiczenie czyni mistrza - rozpoczęła swój wywód. - Podczas migania, podobnie jak przy teleportacji, można się rozszczepić, dlatego przynajmniej na początku nauki potrzebny jest czarodziej, który pomoże ustabilizować przeniesienie. Jednak w przeciwieństwie do aportacji, ponieważ jest to jej słabsza, uproszczona wersja, bardzo szybko można zrezygnować z różdżki - w końcu nie potrzeba aż tyle mocy do wykonania manewru, toteż nie trzeba żadnego przedmiotu ją skupiającego.
Morrigan słuchała uważnie, zwłaszcza tej części wywodu matki traktującej o samym wykonaniu manewru. O tym, co krok po kroku należy zrobić. Odetchnęła głęboko, gdy matka wykonała gest oznajmiający zezwolenie na rozpoczęcie i wyciągnęła różdżkę. Jej celem była najbliższa jabłoń. Skupiła się mocno, zbierając siłę swojej woli. Na każdy krok, zgodnie z zaleceniami matki poświęciła przynajmniej pół minuty. W końcu przeszła do namysłu. Różdżka zadrżała jej w dłoni i zanim osunęła się w nicość, kątem oka dostrzegła jeszcze tylko, że końcówka różdżki matki zalśniła blado. Następną rzeczą był już tylko twardy pień, o który uderzyła czołem i szorstka kora drapiąca jej nos.
Jęknęła głośno, kiedy poczuła krew spływającą jej powoli na wargę i brodę.
- Nieźle, jak na pierwszy raz - usłyszała, a potem jedno machnięcie dłonią jej matki zahamowało krwawienie. - Nie rozszczepiłaś się. Powinnaś była jednak cały czas myśleć o celu. Nie rozpraszaj się.
- Dobrze się czujesz? - zapytała, odsunąwszy się dwa kroki od córki. Morrigan pokiwała głową. Nie wirowało jej w głowie, nie było jej niedobrze jak za pierwszym razem, kiedy się teleportowała.
- W takim razie kontynuujmy - uśmiechnęła się kobieta i przygotowała swoją różdżkę.

Pani Black została w posiadłości Potockich do końca przerwy. Ćwiczyły wieczorami, bardzo intensywnie. Morrigan miała wrażenie, że działa to dobrze również na jej matkę. Cieszyło ją, że dni, w których próbuje nauczyć ją jak najwięcej, przekazać całą swoją wiedzę, wracają. Po powrocie do szkoły trenowała pod okiem nauczyciela zaklęć i uroków, a w wakacje, w tajemnicy przed chłopakami, pomagał jej wuj. Nauka nie sprawiała jej większych trudności, miganie było wszak sztuką znacznie od aportacji i deportacji łatwiejszą, a zatem nie trzeba było poświęcać na nie aż tyle czasu i wysiłku. Już w połowie lipca umiała przenosić się z asekuracją bez różdżki, a pod koniec sierpnia była gotowa do zaprezentowania migania swoim rywalom. Do dziś ich zaskoczone miny pod głębokim wrażeniem wywołują w niej poczucie satysfakcji i tryumfu.