W życiu panny Malfoy czasami przychodził taki moment, że nawet jej skamieniałe ponoć serce, pozbawione zdolności odczuwania uczuć wyższych, do prawidłowego funkcjonowania, potrzebowało wyrzucić z siebie nieco negatywnych emocji. Tak, nawet jeżeli niechętnie się do tego przyznawała, podzielenie się z kimś swoimi troskami, niekiedy i samej Isabelle w gruncie rzeczy było potrzebne. Nie mógł być to jednak wcale taki zwykły ktoś, bowiem z byle kim, nigdy w życiu niczym się nie dzieliła. A już w szczególności, nie dzieliła się swoimi, nurtującymi ją myślami. Takie miała zasady - tego się też trzymała. Jedyną osobą, której zwierzała się niemalże ze wszystkiego, była Morrigan. I to właśnie jej wówczas potrzebowała, gdy kręcąc się po Pokoju Wspólnym Ślizgonów, za wszelką cenę próbowała znaleźć sobie miejsce. Nie wiedziała, co po prawdzie trapiło ją najbardziej - chciała po prostu porozmawiać z Blackówną. Tak, jak to niegdyś miały w zwyczaju.
Jak na złość, akurat wtedy, gdy Isabelle decydowała się ukazać odrobinę swojego człowieczeństwa, los wcale nie zamierzał jej na to pozwalać. Dokładnie tak było i tamtym razem. Morrigan dziwnym trafem zniknęła jej z oczu jeszcze z samego rana i choć Is była w stanie zrozumieć, że dziewczyna najzwyczajniej w świecie mogła mieć coś do załatwienia, tak za nic nie mogła pojąć, dlaczego, do cholery, zajmowało jej to aż tyle czasu. Dzień prawie dobiegał końca, a Malfoy'ównie wciąż nie udało się odnaleźć przyjaciółki. I dopiero w momencie, w którym postanowiła zwyczajnie sobie odpuścić, wychodząc z dormitorium w stronę wyjścia z lochów, tuż przed schodami wpadła na nikogo innego, jak blondynkę we własnej osobie. Tyle, że ta najwyraźniej nie była sama.
— Och... — Rzuciła, momentalnie ustając w miejscu, co by przypadkiem nie zderzyć się ze schodzącymi dziewczynami. O ile poirytowanie całą sytuacją, zdążyło opuścić ją już znacznie wcześniej, o tyle w tamtym momencie ponownie dało o sobie znać. To ona ganiała po całym Hogwarcie, szukała jej i liczyła na to, że w końcu gdzieś ją dopadnie - ba! nawet list wysłała - a ona jak gdyby nigdy nic, leniwie przechadzała się z... No właśnie, z Fitzgerald. — Szukałam Cię. — Dodała po chwili, posyłając w stronę tak  dobrze znajomej twarzy Blackówny, niemrawy uśmieszek, a następnie, niezwykle nieznacznie, zerknęła na jej towarzyszkę.

Kiedy wreszcie weszły do środka, Morrigan poczuła, że właściwie to było jej zimno. Niemniej rozpierało ją szczęście i miała niezwykle dobry nastrój. Nie sądziła, że zaczną się tak dobrze dogadywać z Fitzgerald. Cieszyło ją to. Gryfonka była zabawna i pewna siebie, otwarta, miała fantastyczne poczucie humoru, które perfekcyjnie trafiało w gusta jasnowłosej. Rzadko zdarzało jej się z kimkolwiek rozmawiać o bzdurach i niczym specjalnie istotnym i dlatego było to dla niej tak odświeżające. Zastanawiało ją, jak to się stało, że dopiero teraz dziewczyny odkryły siebie wzajemnie, nigdy wcześniej się jakoś szczególnie nie darząc specjalnym zainteresowaniem. Lekką sympatią - owszem, ale nie była to regularna przyjaźń, a teraz miały na nią wyraźne widoki.
Gdy tak chichocząc przemierzały drogę do kuchni, wpadły nagle na dobrze znaną Black dziewczynę.
- Isabelle - uśmiechnęła się do niej czule i miękko. W końcu była dla niej jak młodsza siostra. Anastasia zaś była z tego samego rocznika, co młodsza Ślizgonka, Morrigan zatem nie musiała ich sobie przedstawiać.
- Skoro tak, to chodź z nami - odparła przyjaciółce i delikatnie chwyciła ją za rękę, by pociągnąć w stronę kuchni. Nie wiedziała do końca, co znaczyło to spojrzenie, którym Is obdarzyła Anastasię, ale miała nadzieję, że nawet jeśli niezbyt za sobą przepadają, nie będzie musiała w tym momencie żadnej przepędzać, gdyż byłoby to niezwykle niezręczne.
- Idziemy na gorącą czekoladę - dodała jeszcze na zachętę. No bo jak można było odmówić takim smakołykom?
Kiedy była pewna, że obie z dziewcząt decydują się skoczyć z nią na słodkości, poprowadziła je skrótem do bocznych schodów celu ich wyprawy. Zeszły po nich, a im oczom ukazało się kilka krzątających się po niej skrzatów domowych, jednak przemieszczały się właśnie do innej części kuchni. Uderzył je zapach przyrządzanego na kolację jedzenia, choć do niej miały jeszcze co najmniej dwie godziny. Skrzaty nie zwracały na dziewczęta najmniejszej uwagi - najwyraźniej Morrigan była stałym bywalcem kuchni.
Rozgościła się szybko. Machnęła różdżką na garnek, który posłusznie wleciał na palnik, potem na kilka szafek, z których wystrzeliły odpowiednie składniki, a czekolada wręcz sama zaczęła się robić. Bo jaką Black byłaby czarownicą, gdyby zaczęła gotować ręcznie? Nie, to się nie godziło - nie komuś z jej nazwiskiem.
- Nie wiem jak wy, ale ja uważam, że w taką pogodę czekoladzie potrzeba jeszcze jednego, tajnego składnika - odwróciła się do towarzyszek z szerokim uśmiechem i niebezpiecznymi iskierkami w oczach, które nie wróżyły niczego dobrego. W jednej ręce trzymała karafkę wypełnioną wodą, a w drugiej różdżkę. Chrząknęła i stuknęła je końcem w trzymane naczynie.
- Oculus lepus - wymamrotała zaklęcie, a ciecz z przezroczystej zmieniła się w złotawą. Za plecami dziewczyny gęsta, gorąca czekolada właśnie rozlewała się do dużych kubków. Morrigan ze znaczącym uśmieszkiem i uniesioną jedną brwią wskazała na trzymane szkło. Nie wiedziała, jak dziewczyny na to zareagują, ale u niej, w Polsce, to była norma, żeby rum dolewać zimą do wszystkiego co się dało. Zwłaszcza do herbaty i czekolady. A cóż - jeśli podziękują, bez krępacji sama poczęstuje się tym marnym trunkiem. Właściwie to nie był wcale tak marny, o ile nie piło się go samego. A gdy nie miało się niczego innego, to sam nawet wchodził całkiem nieźle. Tu, w Hogwarcie, raczej nie można było liczyć na napoje lepszej jakości, niż te wyczarowane przez uczniów.

Mimo klimatycznej atmosfery i bliskiego sąsiedztwa kuchni, Anastasia nie przebywała w lochach zbyt często, ani też nie udawała się w te strony bez żadnej wyraźnej potrzeby.
Jedyny wyjątek stanowiły ewentualne lekcje eliksirów i jednorazowy,równie nielegalny wypad do kuchni, który miał miejsce w okolicach klasy trzeciej. Wstyd przyznać, bo choć spędzała z Yvon tak dużo czasu, to nigdy nie zdawała się prowadzić równie niebezpiecznego życia małego buntownika i rebelianta. Fitzgerald manifestowała symptomy typowe dla wieku dojrzewania poprzez słowa i ciskanie fochami w Bogu ducha winnych kolegów i koleżanki. Jeśli jednakże mamy być szczerzy, to nigdy żadne z nich nie było bez winy. Zawsze zasługują na karę.
Nie zdążyły nacieszyć się rozpalającym ciepłem zamku, gdy ich oczom ukazała się nie kto inny, a Isabelle Malfoy, przyjaciółka Morrigan i siostra Masciusa. Anastasia nigdy właściwie nie poświęcała jej zbyt wiele uwagi, a to ze względu na domniemany brak wspólnych tematów do rozmów. Oczywiście, wyłączając wspólnych znajomych, te same zajęcia, na które uczęszczały i...cóż, przedmioty z których były dobre. Między nimi odznaczała się leciutko zarysowana linia rywalizacji na gruncie nauki i zdobywanych ocen, jakkolwiek dotąd zachowywały się dojrzale i okazywały sobie chłodnawą uprzejmość.
Nie był to jednakże ktoś, w kogo towarzystwie czułaby się wyjątkowo nieswojo, miały wszak ze sobą do czynienia na porządku dziennym i zabawa w podobne ograniczenia mijała się z celem.
Skinęła zatem głową i nieznacznie odsunęła się na bok, dając im chwilkę na przywitanie i zamienienie kilku słów. Kiwnęła jedynie, na potwierdzenie wersji Morrigan o wyprawie po upragnioną czekoladę i rzuciła zaciekawionym spojrzeniem na jasnowłosą Isabelle, która to wydawała się nie zwracać na Gryfonkę większej uwagi.
Przemknęły skrótem do bocznych schodów i znęcone wyśmienitymi zapachami, żwawo udały się do celu właściwego, kuchni. Tuż po przekroczeniu drzwi, Anastasia zaśmiała się na głos i klasnęła radośnie, zwracając się tym samym do Panienki Black.
-No,no! Będzie już kilka lat odkąd tu byłam. Morrigan, jak często tu bywasz, co? Raz w miesiącu? Tygodniu?...dziennie? – zapytała z szelmowskim uśmieszkiem przylepionym do jej rumianej twarzy. W końcu robiło się gorąco!
Na słowa dziewczyny o tajnym składniku, w oczętach Anastasii odbił się przebłysk zainteresowania, które to całkiem szybko zostało zaspokojone. Morrigan, niczym Jezus, przemieniła wodę w rum i bez oporów wykreowała znacznie ulepszoną mieszankę czekolady i alkoholu. Aż ją rączki świerzbiły, żeby tylko złapać za pucharek!
- HO HO, nie wierzę, że dopiero teraz to robimy?! Czemu ja na to wcześniej nie wpadłam? -na jej twarzy malowała się czysta ekscytacja, zerknęła łagodnie na Isabelle, tak jakby faktycznie liczyła się z jej zdaniem na ten temat, po czym bez ogródek chwyciła napój i stuknęła się swym pucharkiem z Morrigan.
-Prawie jak na ostatnim przyjęciu. Może za wyjątkiem muzyki, dziś jest dużo lepsza.
Anastasia znalazła wolną przestrzeń, w miarę higieniczną i nie budzącą kontrowersji (nie, nie żaden palnik) i bezceremonialnie usadowiła się całkowicie usatysfakcjonowana pomysłem Ślizgonki. Może jednak warto było odmarzać sobie ten tyłek?