Była odrobinę zdenerwowana. Nie dlatego, że bała się Masciusa - choć z pewnością wielu było takich - ale dlatego, że właśnie przyznawała się do ułomności. Do czegoś, co szło jej naprawdę opornie i na samą myśl ściskał ją żołądek. Siedziała więc tak, jak najgorsza sirota, zarumieniona ze wstydu i tego, że czegoś nie umiała. Prawdę mówiąc, nie przywykła do tego. To znaczy - z zaklęciami użerała się od sześciu lat i nigdy nie było dobrze. Powinna była więc się do tego przyzwyczaić, ją jednak cały czas bardzo to bolało. Nie mogła sobie tak po prostu tego darować! Wiedziała, że nie będzie nigdy najlepsza. Chciała być chociaż d o b r a.
Kiedy wszedł do sali lekko zadrżała, nie przygotowana na tak nagłe wtargnięcie. Podniosła się z miejsca i kiwnęła głową na przywitanie i oznajmienie, że owszem, już była. Uśmiechnęła się do niego nawet blado, bo przecież ludzie tak właśnie robili, gdy chcieli być mili. Prawda?
- Jestem gotowa. - Powiedziała cicho, choć głosem zdecydowanym. Jeżeli się tego nie nauczy teraz, to niby kiedy? Na siódmym roku? Nawet nie chciała tak żartować, bo byłby to najgłupszy dowcip w jej życiu. Teraz, albo nigdy!
Poprawiła sobie spódniczkę, otrzepując z niej niewidzialny pyłek i spojrzała na niego potrzebując chwili, by zrozumieć pytanie i, przede wszystkim, sformułować odpowiedź. Nie było jej łatwo w kontaktach z innymi właśnie przez to, że czasem potrzebowała tej chwili dla siebie. Najgorzej, kiedy ktoś ubiegł ją z odpowiedzią na jakieś pytanie (ha! to akurat zdarzało się rzadko), bo właśnie musiała pomyśleć.
- Expelliarmus. - Powtórzyła po nim, całkiem sprawnie naśladując akcentowanie. - Zaklęcie rozbrajające. Głównie używane do wytrącenia różdżki z ręki przeciwnika, czasem może zadziałać trochę inaczej i odepchnąć go do tyłu. Podejrzewam, że zależy to od siły rzuconego zaklęcia i przede wszystkim - szybkości z jaką się je rzuci. Używane przede wszystkim do obrony i, co jest raczej przydatne, jako kontra w pojedynkach. Mówi się, że stworzył je sam Merlin, ale niektórzy historycy się z tym nie zgadzają. Według nich twórczynią jest Miranda Goshawk. - Powiedziała zawierając w wypowiedzi zarówno wiedzę książkową, jak i własne przemyślenia. Nie była głupia, by tylko cytować. Miała też swoje zdanie i umiała łączyć fakty.

Malfoy pokiwał głową, mrucząc pod nosem swoiste "mhm", gdy dziewczyna poprawnie odpowiadała na jego pytanie. Nie spodziewał po niej niczego innego, niemniej i tak zawsze to milej na sercu się robi jak uczeń przychodzi już z jakąś wiedzą, niż jak pojawia się z niczym prócz "ucz mnie". Chłopak zakładał jednak, że Kaylin w mogłaby przytoczyć mu teorię większości zaklęć znanych czarodziejom.
- Dobrze, dokładnie tak jak mówisz. - Rzekł do niej, raz jeszcze kiwając głową. - Zaklęcie rozbrajające w rzeczy samej. My na razie skupimy się na poprawnej wymowie, odpowiednim ruchu nadgarstkiem i na koniec próbą pozbawienia przeciwnika różdżki. Odrzucanie na ściany zostawimy sobie na kiedy indziej, zgoda?
Zrobił kilka kroków w jej kierunku, tak aby móc stanąć tuż obok niej. Ramię przy ramieniu. Był leworęczny, więc ustawił się tak, aby nie uderzali się o ręce niezależnie od tego, w którą dłoń dziewczyna chwyci różdżkę.
- Jak przy każdym zaklęciu, tak i w przypadku zaklęcia rozbrajającego, ważna jest jego wymowa. Expelliarmus. Słyszysz gdzie pada akcent? Na literze "a": ExpeliArmus... słyszysz? ExpeliArmus... ExpeliArmus.
Kiwnął do niej głową, sprawdzając tym samym, czy rozumie.
- No to dalej, teraz ty.. ExpeliArmus... - Gestem zachęcił aby teraz dziewczyna wymawiała nazwę zaklęcia.
Kazał jej jeszcze powtarzać przez pewien czas. Nie dlatego, że wymawiała to źle i chciał w końcu usłyszeć poprawną wymowę, ale głównie po to, aby u niej samej się to utrwaliło. Że nawet jak pomyśli, będzie wiedziała jak to wymówić. To bardzo ważne podczas rzucania czarów.
- Dobrze. Skoro już wiemy jak to się wymawia, dodajmy do tego odpowiedni ruch różdżką.
Dlatego też stał przy niej, a nie gdzieś w oddali. Wyciągnął rękę z trzymaną w niej różdżką i powolnym, dokładnym ruchem pokazał jej jak powinna pracować nadgarstkiem.
- Tak? Powolny, prosty ruch. W ten sposób. - Zademonstrował jej jeszcze kilka razy. - Dobrze, wyciągaj rękę i przećwiczmy ten ruch wspólnie.
Malfoy zdecydowanie lubił uczenie innych. Sprawiało mu to wyjątkowo dużo frajdy i widać było już od razu, że nie robi tego z przymusu, tylko faktycznie chce przekazać innym swoją wiedzę.
- Wiesz czemu praca nadgarstkiem jest bardzo ważna przy rzucaniu zaklęć? - Zapytał po dłuższej chwili ćwiczeń. - Bo prócz siły i szybkości w rzucaniu czarów, ważna jest też precyzja. Moim zdaniem jest nawet najważniejsza. Co z tego jak jesteś silna i szybka, skoro nie umiesz rzucić zaklęcia dokładnie tam, gdzie chcesz? Pamiętaj, że to ty kontrolujesz zaklęcie. Pojedynek można zakończyć bardzo szybko, jeżeli potrafi się kontrolować tor lotu rzucanych czarów. Dlatego też dzięki odpowiedniej pracy nadgarstka możesz zdecydować, czy chcesz rozbroić przeciwnika pozbawiając go różdżki, czy też trafić go w klatę piersiową i odrzucić na sporą odległość.

Jeżeli chodziło o teorię, Kaylin była po prostu mistrzynią. Przyswajała informacje w tempie natychmiastowym i ciężko było ją zagiąć z czymkolwiek. Często na lekcjach dopowiadała to, o czym zapomnieli inni uczniowie i chyba właśnie przez to była tak bardzo nie lubiana. Nie potrafiła jednak inaczej. Potrzebowała pełnego spojrzenia na każde zagadnienie, a nie tylko na jego fragment. Gubiła się tylko tam, gdzie w grę naprawdę wchodziły liczby (ja w numerologii, niestety), a także w praktyce (wszystkie zajęcia, na których używa się zaklęć to jej zmora). Mimo to, nie rezygnowała z niczego. Uważała, że poddanie się jest skazą na honorze, a na coś takiego nie mogła sobie pozwolić. Była dumną panną Wittermore, która choć półkrwi, wychowana została na dziedziczkę rodu, który cały czas nie mógł przeboleć nie wpisania go do Skorowidza. Ona sama się temu nie dziwiła, wszak czy nie była pierwszą dziedziczką p ó ł k r w i? Czego jej ojciec się spodziewał żeniąc się z mugolką?
- Przeboleję brak odrzucania, jeżeli uda mi się w ogóle opanować to zaklęcie. - blady uśmiech wypłynął na jej twarz. Cóż, przynajmniej umiała się z siebie śmiać. Co jednak jej pozostało? Miała się popłakać i schować w kącie? Wolała wsadzić dumę do kieszeni i poprosić o pomoc niż utknąć w martwym punkcie. Najbardziej w świecie nie znosiła, gdy ludzie sami rezygnowali z samorozwoju. Ona to uwielbiała, choć zmiany zawsze były dla niej trudne to te, które dawały jej poczucie doskonalenia się bardzo ją zadowalały.
Wsłuchała się uważnie w jego wymowę i w myślach powtarzała sobie zaklęcie tak, jak powinno być wypowiedziane. Wiedziała, że poprawna wymowa to już połowa sukcesu, choć czarowanie składało się z wielu innych czynników. Niemniej - musiała od czegoś zacząć.
- E x p e l l i A r m u s. - Powtórzyła po nim. Potem wymawiała to jeszcze kilka razy, za każdym starając się nie zrobić ani jednego błędu. Kiedy powiedział, że czas na ruchy różdżką kiwnęła tylko głową i podniosła swoją z ławki. Podobnie jak Malfoy, była leworęczna więc nie mieli większego problemu ze staniem obok siebie - jakkolwiek by się nie ustawili, i tak by sobie nie przeszkadzali.
Przyglądała mu się uważnie - a dokładniej jego dłoni. Próbowała powtórzyć każdy ruch, jednak szło jej to dość opornie. Niby nie było to nic trudnego, a jednak, ręka nie poruszała się swobodnie. Czuła, jakby zamiast skóry i kości miała badyl, który nie chciał się układać tak, jak ona tego zapragnęła. Zacisnęła usta w wąską linię, a brwi same zmarszczyły się przy obserwacji własnych ruchów.
- Precyzja jest ważna, to oczywiste. Co nam po najsilniejszym i najszybszym zaklęciu, które nie dotrze do celu? - Powiedziała cicho, skupiona na ruchach nadgarstka, które powoli, ale to bardzo p o w o l i zaczynały jej wychodzić. Może w końcu jej się uda?

Kaylin nie mówiła nic, w milczeniu ćwiczyła ruchy, które przez większość czasu szły jej po prostu słabo. Sama zdawała sobie z tego sprawę, jednak sztywność nadgarstków to nie było coś nowego, co miałoby ją zaskoczyć. Dopiero, gdy przerwał ćwiczenia spojrzała na niego zaintrygowana i bardzo uważnie słuchała rad, jakie jej dawał. Policzki paliły ją ze wstydu, w końcu nie często zdarzało się, by panna Wittermore była z czegoś tak potwornie słaba, jak teraz. Mimo to, nie uciekła, nie obraziła się, ani nawet nic nie powiedziała. Po prostu milczała i przyjmowała wszystko, co próbował jej przekazać.
Bycie panienką z dobrego domu, dziedziczką rodziny, która o mały włos a zostałaby wpisana na listę rodów czystokrwistych, wymagało wiele. Bycie słabym w zaklęciach było plamą na jej honorze i choć nigdy by się do tego nie przyznała, bardzo ją to bolało. Ciągle mówiła, że to wcale nie wszystko. Że to intelekt i wiedza są najważniejsze, ale tak naprawdę po prostu broniła się przed atakami słownymi osób pokroju Hennessy. Jak długo przyjdzie jej żyć, skoro nie potrafiła się sama obronić?
- Kiedyś uczyłam się kaligrafii. Jeszcze przed Hogwartem, więc to było bardzo dawno temu. - Powiedziała przypominając sobie popołudniowe lekcje z babcią. Stare, dobre czasy, które już nigdy nie wrócą. Ale być może powinna chociaż wrócić do ćwiczenia pisma, faktycznie rozruszać nadgarstki.
Teraz jednak jedyne, co mogła zrobić to wypróbować ćwiczenia, które jej pokazywał. Uważnie obserwowała Malfoya, a potem powtarzała za nim ruchy tak, by zrobić to jak najlepiej. Z początku oczywiście ręce były po prostu sztywne. Potem jednak zaczęły się trochę rozluźniać.
- Już? - Mruknęła bardziej do siebie. Zawsze była świetna w teorii. Z praktyką już dużo gorzej i nie była pewna, czy jest gotowa. Nie miała jednak żadnego wyboru, korepetytor już ustawił się do pojedynku. Stanęła w jednej z póz, skierowała w jego stronę różdżkę i...
- ExpelliArmus. - Powiedziała cicho, niepewnie. Nie wiedziała, jakiego efektu się tak naprawdę spodziewać.

The member 'Kaylin Wittermore' has done the following action : Rzut kością

'KOŚĆ K20' : 18