Pierwszy trening. Malfoy jeszcze niedawno był wyraźnie podekscytowany wizją pierwszego treningu, gdy będzie już na szóstym roku. Stary kapitan odchodził i przekazywał pałeczkę młodszemu koledze. Właśnie, koledze. A dokładniej mówiąc jemu samemu, gdyż kto inny lepiej nadawał się na kapitana drużyny niż Mascius Malfoy, czołowy ścigający ślizgonów. Okazało się jednak, że jest taka osoba. Dlatego też chłopak zastanawiał się czy w ogóle pojawić się na dzisiejszym treningu. Gdy tylko dowiedział się, że nie będzie nowym kapitanem, informacja uderzyła w jego dumę tak mocno, jak tylko to było możliwe. Gdyby trzymał wtedy w dłoniach swoją miotłę, niewątpliwie by ją połamał.
Długo zajęło mu pogodzenie się z tą wieścią. Naprawdę liczył na to, że będzie tym najważniejszym w drużynie, że będzie mógł się w końcu pochwalić ojcu jakimś osiągnięciem, w którym to jest najlepszy. Niestety jego plany zostały w jedną chwilę obrócone w pył. Morrigan Black. W czym ona była niby lepsza od niego? Malfoy dorównywał jej bez większego problemu, a był nawet przekonany, że pod wieloma względami przewyższał. A jednak to ona została kapitanem drużyny, a nie on.
Niemniej jednak chłopak pojawił się na treningu. Był nawet jednym z pierwszych, którzy byli obecni w szatni. Dlaczego? Z prostej przyczyny - kochał ten sport i zdecydowanie nie chciał rezygnować z gry tylko dlatego, że ktoś inny odebrał mu czołową pozycję w drużynie. Tutaj ucierpiała tylko jego duma, jednakże chęci do gry nikt nie jest w stanie mu odebrać.
Porozmawiał z innymi ślizgonami, surowszym wzrokiem zmierzył tych nowych, którzy to chcieli ubiegać się o pozycję w drużynie, i samemu przygotowywał się do treningu, zakładając ochraniacze, czy upewniając się co do stanu swojej miotły. I wtedy też pojawiła się ona.
Morrigan Black. Gdy tylko stanęła przed nimi, Malfoy nie mógł wyzbyć się kolejnego ukucia zazdrości i zranionej dumy, gdy tylko spostrzegł srebrną odznakę kapitana, która aż biła go w oczy. Prychnął pod nosem, jednakże nie dał po sobie bliżej poznać, że nie jest zadowolony widząc dziewczynę na jego miejscu. Niemniej niechęć ta zmniejszała się z chwili na chwilę, gdy tylko Black otworzyła usta i zaczęła swoją przemowę. Rozejrzał się po świeżakach, gdy dziewczyna doszła do ostrzejszej części przemowy. Zauważył, że nie wszyscy byli gotowi na takie poświęcenie. Jego większą uwagę zwróciła jednak drobna dziewczynka, która do samego końca nie mogła się zdecydować czy zostać, czy jednak opuścić szatnię.
A potem usłyszał słowa, które ponownie rozpaliły w nim uczucie zazdrości. Niewielkie, ale jednak. On? Jej zastępcą? Zacisnął dłoń mocniej na swojej miotle. Szybko jednak stłumił gniew i zazdrość, które to zaczynały rozpalać ognisko w jego sercu. Westchnął lekko i spojrzał na Morrigan, czekając aż wyłapie jego spojrzenie. Potem zaś skinął głową i ruszył naprzód, by zająć miejsce obok mniej.
- Ty tam. - Wskazał na drobną dziewczynkę, którą to dostrzegł chwilę temu. - To nie jest miejsce dla ciebie. Opuść szatnię. - dodał poważnym tonem, który nijak nie przyjmował sprzeciwu.
Może od razu zareagował ostro, ale jeżeli Black chce wygrać, to potrzebuje silnej drużyny. Silnej i zgranej, która nie popełnia błędów. A on, jako jej wice, zadba o to, aby ślizgoni właśnie tworzyli taką grupę. I w tym roku bezapelacyjnie wygrali puchar.
- Pani kapitan? - Rzucił w stronę Morrigan.

Malfoy z kolei był zadowolony z tego, że Morrigan pokazała się jako zdecydowana i bezkompromisowa w przypadku nowych graczy w drużynie. Nawet gdyby nie wybrała go na swojego wice, on podszedłby do niej i powiedział, że pierwszoklasista nie powinna znajdować się w tej szatni. Jeżeli Mascius był w czymś dobry, to w ocenianiu ludzi. Zazwyczaj wystarczyło, że na nich spojrzy pod konkretnym kątem, w konkretnej sytuacji, i już wiedział czego mógł lub też nie mógł się po nich spodziewać.
Poczekał, aż Morrigan wyprowadzi nowych na boisko, aby mógł w końcu zabrać się za pierwszoskładowych tak, jak trzeba było.
- W porządku. Bierzcie miotły i wylatujemy na boisko. Ty. - Wskazał na drugoklasistę, który wykazywał się wielkim entuzjazmem, ale nie miał jeszcze okazji zagrać w pierwszym składzie. - Weź skrzynię z piłkami.
Chłopak westchnął lekko, ale skinął głową i zabrał się do wykonywania polecenia. To zdecydowanie podobało się Malfoyowi. Niekwestionowanie poleceń, wykonywanie ich nawet, jeżeli niezbyt się podobają. Hierarchia jest zachowana, każdy wykonuje swoje i rezultaty przyjdą same. O ile doda się do tego wszystkiego jeszcze odpowiednio dużo ciężkiej pracy.
Odczekał jeszcze chwilę, by mieć pewność, że żaden nowy nie przypałęta się nagle pod wyjściem z szatni, po czym dał znak i cała drużyna wyleciała na boisku w pełnym majestacie. Tak jak to robili ślizgoni. Dobre zgranie, majestatyczność. Sunęli na miotłach obok siebie, żeby zaraz kilku z nich wyłamało się z szyku i zaczęło tworzyć zgrabne akrobacje, gładko przecinając powietrze i przelatując niebezpiecznie blisko swoich kolegów. Po chwili każdy z nich zaczął latać, z początku mogło wydawać się, że chaotycznie, jednak szybko dochodziło się do wniosku, że jest to poniekąd ich specjalny układ. Poza tym, kto widział drużynę ślizgonów, ten wiedział, że są oni po prostu dobrzy technicznie i nie było możliwości, aby na siebie wpadali, podczas lotów. Nawet ci, którzy byli na rezerwie wykazywali się ponadprzeciętnym talentem do latania.
Malfoy przeleciał kilka razy tuż obok Morrigan, zwalniając przy tym nieco, aby móc się z nią odrobinę podroczyć. W końcu jednak pokaz umiejętności latania na miotle dobiegł końca i wszyscy zawodnicy ustawili się w półkole przy Masciusie, czekając na dalsze wytyczne.
- W zeszłym roku mieliśmy dobrego obrońcę. Ale, że skończył już naukę w Hogwarcie, więcej go z nami nie zobaczymy. W tym roku chcę mieć świetnego. Więc nasza gra skupi się głównie na wyłapaniu takiego obrońcy. - Malfoy od razu wiedział czego chce od swoich graczy, co zaowocowało u nich pełnym skupieniem i sporadycznymi kiwnięciami głów. - Nasi bracia pałkarze są niezawodni. Więc ich miejsce jest spokojne. - Na te słowa, wspomniani bracia zaśmiali się lekko. - Ale przyda się ktoś na ewentualną zmianę. W ostatniej kolejności będę wypatrywał ludzi na pozycję ścigającego. O szukającym nie wspominam, bo mamy najlepszą szukającą w całej szkole i nie potrzeba nam nikogo innego.
Zaczekał chwilę, aż każdy przetrawi podane przez niego informacje. Potem też zabrał się za podział swoich zawodnik tak, aby stworzyli dwie prowizoryczne drużyny. Zależało mu na tym, aby po obu stronach znajdowali się rezerwowi na miejscu obrońcy i przynajmniej jednego pałkarza. Na koniec zaś kazał im się rozstawić i samemu poleciał na dół boiska, do drugoklasisty, który to czekał przy skrzyni z piłkami.
- Wziąłeś ze sobą miotłę, dobrze. - Rzekł, gdy zobaczył, że chłopak nie dawał za wygraną i do końca liczył na to, że dzisiaj zagra. - Poczekaj, aż będę na pozycji a potem wypuść piłki. Najpierw dwa Tłuczki, a na końcu kafel. Znicz nie będzie nam na razie potrzebny. Po wszystkim wskakuj na miotłę i dołączaj do gry. Jesteś w mojej drużynie na pozycji ścigającego. Uważaj na tłuczki, abyś nie oberwał.
Drugoklasista skinął głową ochoczo i przyjął pozycję gotową do wypuszczania piłek.
Mascius powoli wrócił na swoje miejsce wśród graczy. Co prawda mógł sam zająć się piłkami, aby mieć pewność, że wszystko zostanie zrobione jak należy. Z drugiej też strony wpuszczenie do gry trzech piłek nie jest zadaniem arcytudnym, więc każdy powinien dać sobie z tym radę.
Malfoy sprawdził czy wszyscy są gotowi i na swoich miejscach.
- Gramy, dopóki pani kapitan lub ja nie damy znaku, że koniec. Wysilcie się, kombinujcie, pokażcie na co was stać. Wszyscy, nie tylko rezerwowi. Nowy rok może zaowocować zupełnie nowym składem, jeżeli zobaczę, że ktoś gra poniżej moich i swoich oczekiwań i możliwości. Staracie się grać wysoko, aby nie narażać nowych. To tyle, do gry!
Dał znak, aby piłki poszły w ruch. A gdy tylko drugoklasista wyrzucił w niebo kafla, było słychać tylko świst mioteł. Trening się rozpoczął.

Kafel został rzucony w powietrze i niemal natychmiast przechwycony przez jednego ze ścigających, z drużyny przeciwnej do tej, w której to znajdował się Mascius. Ruszył jak strzała w kierunku pętli, by zdobyć pierwsze punkty. Reszta ścigających ruszyła za nim. Malfoy grał zdecydowanie wolniej, pozwalając innym się wykazać, zwłaszcza tym rezerwowym. To oni tutaj grali pierwsze skrzypce, nie on. Niemniej także wystrzelił za posiadającym kafla szukającym, będąc cały czas gotowym do kontrataku.
Przybrana odpowiednio pozycja, wyciągnięta ręka z kaflem gotowa do rzutu. Wszystko wskazywało na to, że zaraz pojawią się pierwsze punkty. Szukający był zdecydowany do oddania rzutu, lecz w tym momencie nadlatujący tłuczek sprawnie wybił mu kafla z ręki, którego od razu przechwycił Malfoy.
Bracia pałkarze byli niezawodni, cholernie precyzyjni i bezlitośni, gdy tylko otrzymywali pałki w dłonie. Wicekapitan zdecydowanie nie chciałby grać przeciwko nim, i szczerze współczuje każdemu, kto musi. Teraz jednak gestem ręki pokazał jednemu z nich, że wykonała kawał dobrej roboty, i śmignął samemu między graczy, podając kafla do jednego ze swoich.
Okazał się nim był nie kto inny jak drugoklasista, który jeszcze chwilę temu siedział na dole i miał za zadanie wypuszczenie piłek. Ślizgon nie był do końca przekonany, czy chłopak da sobie radę, przede wszystkim na jego dość małą posturę. On jednak szybko udowodnił mu, że się myli. Poruszał się na miotle z niewątpliwą gracją i szybkością, której pozazdrościć mogli mu inni. Cholera, nawet Mascius zaczął się zastanawiać czy on sam był równie dobry w jego wieku. Uśmiechnął się pod nosem i ruszył za nim, by sprawdzić czy gra zespołowa idzie mu równie dobrze jak latanie.
Nie musiał nic do chłopaka krzyczeć, doskonale wiedział, że młody zawsze stał pierwszy, gdy omawiana była taktyka i gesty, które to oznaczały odpowiednie manewry. Chociaż nigdy nie zagrał, miał je opanowane bardzo dobrze. To nie ulegało wątpliwości. Dlatego też Malfoy zrównał się z nim i gdy chłopak na niego spojrzał, ten gestami pokazał mu co zaraz będą robić. Dzieciak skinął głową i rzucił mu kafla. W tym samym czasie dołączył do nich trzeci ścigający, a także reszta, która miała za zadanie udaremnić im zdobycie punktów.
Szybkie i przede wszystkim krótkie podania, tak aby nie sposób było je przechwycić. Wymijanie kolejnych przeciwników i na końcu dłuższe podanie do wychodzącego na odpowiednią pozycję Malfoya. Ten, po krótkiej przepychance z innym zawodnikiem, chwycił kafla i ruszył jak strzała w kierunku pętli. Tuż przed nimi zanurkował, omijając pałkarzy i wybił się w górę tuż przy obrońcy, który był gotowy do obrony wszystkiego, co miał mu zaraz zaserwować ślizgon. Wicekapitan bierze zamach, obrońca jest w pełni skupiony i dlatego dopiero po chwili orientuje się, że dłoń Masciusa jest pusta. Kafla trzymał teraz drugoklasista, który to cały czas znajdował się za chłopakiem, czekając na to odpowiednie podanie. W chwili, w której obrońca orientuje się w sytuacji, dzieciak rzuca kafla do jednej z pętli i tym samym zdobywa punkty dla swojej drużyny. Następnie wpada w ostry zakręt i slalomem wymija trzy pętle, by zaraz znaleźć się przy Malfoy’u z ręką uniesioną w oczekiwaniu na piątkę. Ślizgon uśmiechnął się pod nosem i oczywiście ją przybył, gdyż cała akcja wykonana była perfekcyjnie i dzieciak zwyczajnie na to zasłużył. Ale było coś jeszcze. Widział w nim tą samą pasję, która prowadziła Morrigan i jego samego. Drugoklasista nie cieszył się z tego, że zdobył punkt, ale z tego, że mógł wyjść na boisko i grać. Że wraz z Malfoyem zrobili świetny manewr i oboje się przy tym dobrze bawili. Niewielu jest graczy, nawet wśród ślizgonów, którzy mają podobne uczucia względem quidditcha.
Chłopak miał zamiar mu to powiedzieć, jednakże kątem oka zobaczył tłuczka, odbitego przez jednego z rezerwowych pałkarzy, który to leciał wprost na dzieciaka. Szybkim i zdecydowanym kopnięciem w miotłę, uchronił go przed bolesnym spotkaniem, które mogłoby się skończy nawet spadnięciem z miotły i zdecydowanie poważniejszymi obrażeniami, o narażaniu życia nie wspominając. W końcu grali na wysokim pułapie.
Zareagował jednak w odpowiedniej chwili, gdyż zdążył uratować dzieciaka, niestety kosztem swojej nogi, w którą to uderzył tłuczek całą swoją siłą. A była ona na tyle duża, że Malfoy raz z miotłą zakręcił się parokrotnie wokół własnej osi. Mimo ochraniacza, był niemal pewny, że usłyszał i, co więcej, poczuł łamanie kości. Syknął głośno i chwycił się za nogę. Jeden ze ścigających chwycił kafla i zatrzymał się w miejscu, jednakże Mascius szybko dał znać, że grają dalej, że nic się nie stało. Kilka złowrogich spojrzeń rzuconych zostało na zawistnego pałkarza, po czym wrócili do gry.
Ostatecznie drużyna Malfoya wygrała, i gdy Morrigan zarządziła koniec, wszyscy posłusznie zlecieli na dół, kafel i tłuczki znalazły się w skrzyni, a cała drużyna zebrała się przy pani kapitan. Gdy zadała mu swoje pytanie, Mascius zrobił kilka kroków w przód, utykając przy tym wyraźnie i nieco krzywiąc twarz za każdym razem, gdy musiał ruszać lub przenosić ciężar na poszkodowaną nogę.
- Pałkarze to oczywiście bracia plus jeden. - Rzekł i wskazał na trzeciego pałkarza, jednego z rezerwowych.
Na te słowa drugi z rezerwowych, siódmoklasista, który jeszcze chwilę temu pełen złości i zazdrości chciał znokautować małego ścigającego, prychnął głośno, dając wyraźnie do zrozumienia, że nie podoba mu się ta decyzja i nie podoba mu się Malfoy.
- Ty już z nami nie grasz. I doskonale wiesz dlaczego. - Dodał ślizgon.
Słowa te podziałały jak płachta na była i były rezerwowy wyrwał się z szeregu i pełnym gniewu krokiem ruszył w kierunku Malfoya. On sam także zrobił parę kroków naprzód i stanął naprzeciw siódmoklasisty. Nastąpiła wtedy typowa walka dwóch facetów, którzy to wyprostowali się i napięli mięśnie, by sprawiać wrażenie jeszcze większych i jeszcze groźniejszych. Starszy kolega był zdecydowanie masywniejszy od Masciusa, ale to nie miało żadnego znaczenia. Chłopak nie ugiął się pod złowrogim spojrzeniem tamtego, wręcz przeciwnie, wydawało się, że wręcz rzuca mu swoje wyzywające. Zachęcające do tego, by użył pałki, którą ściskał w dłoni. Tak, aby dać mu pretekst.
Były pałkarz stał tak jeszcze przez chwilę, po czym wyraźnie się rozluźnił, rzucił głośno niewybredną wiązanką, wyrzucając na bok swoją pałkę.
Trzeba było pamiętać, że może i Morrigan jest panią kapitan, ale to Mascius jest samcem alfa tej drużyny.
On sam popatrzył jeszcze za znikającym w szatni rezerwowym, a następnie przykuśtykał z powrotem do Black.
- Ścigający to przede wszystkim ten pan. - Rzucił z uśmiechem do swojego dobrego kompana, z którym to grać miał kolejny rok. - Oraz ten pan. - Dodał i wskazał na drugoklasistę.
Ten z kolei niemal podskoczył z radości, jednak szybko przypomniał sobie w jakim jest domu i tylko skinął potwierdzająco głową i wystąpił z szeregu jak reszta wytypowanych.
- Dalej nie mamy dobrego obrońcy. - Rzekł po chwili.
Co prawda mieli dwóch, nawet niezłych. Ale to było zdecydowanie za mało, potrzeba było im takiego, który sprosta oczekiwaniom pani kapitan i jej zastępcy.
- Może któryś z nowych? - Zasugerował i przeniósł wzrok na świeżaków.
Może gdzieś tam krył się ich doskonały obrońca? Tylko trzeba było zgrabnie i szybko oddzielić ziarno od plew, a potem odpowiednio go ukierunkować i ukształtować, aby służył im przez następne lata. Mascius szczerze w to wierzył, gdyż bez tego mieli sporą lukę w obronie i trzeba byłoby zmienić taktykę gry na ten rok, na zdecydowanie agresywniejszą, aby zminimalizować swoje straty.