Gdy tylko pojawiła się w pokoju życzeń, Mascius odwrócił się do niej, ściągając nieco brwi, i świdrował ją spojrzeniem, zupełnie tak, jakby chciał ją ocenić najskrupulatniej. Poczekał, aż podejdzie bliżej. Widać do końca nie wierzyła, że to co mówił okaże się prawdą. Cóż, jej zdziwiona twarzy była całkiem urocza, niemniej nie takiej postawy od niej dzisiaj chciał.
- Owszem ładnie. - Odparł i zrobił kilka kroków w jej kierunku, zdecydowanie skracając dzielący ich dystans. - Często przychodzę tutaj, by oderwać się od rzeczywistości, czy po prostu zostać sam. - Dodał i wyciągnął ku niej dłoń.
Malfoy dalej roztaczał wokół siebie aurę tajemniczości wymieszanej z dumą i wyższością, jednakże w tym miejscu była ona wyraźnie przytłumiona. Wyraźnie ustępowała poczuciu swobody i czegoś na wzór radości? Tak to chyba było najtrafniejsze określenie tego co czuł chłopak gdy znajdował się w pokoju życzeń.
- Jesteś pierwszą osobą, którą tutaj wpuściłem. - Rzucił w jej stronę, jakby chciał w ten sposób jeszcze bardziej podkreślić powagę tej chwili oraz swojego rodzaju zaufania, jakim obdarzył dziewczynę.
Poprowadził ją do ławki, na którą zachęcił ją, by usiadła, pomagając sobie przy tym delikatnym gestem ręki. Następnie przez dłuższą chwilę zaczął się jej przypatrywać, jakby chciał się upewnić, że to jest właściwa osoba. Im dłużej się wpatrywał, tym bardziej kąciki jego ust wykrzywiały się w niewielkim uśmiechu. Dobrze, że dziewczyna nie wzięła tego zbyt poważnie, przez co nie wystroiła się jak gwiazda filmowa, co tylko by przeszkadzało. Chciał ją naturalną, taką jaka była, a nie taką jaka mogłaby być, gdyby tylko nałożyła na siebie wszystko to, co nakładają na siebie kobiety, wy - według nich - wyglądać piękniej. I dopiero po tej dłuższej chwili wpatrywania się w nią, zdał sobie sprawę, że cały czas trzyma ją za rękę, delikatnie jeżdżąc kciukiem w górę i w dół po zewnętrznej części jej dłoni. Zerknął w tym kierunku, ściągając delikatnie brwi, a następnie puścił dłoń dziewczyny.
- Jeżeli nie masz nic przeciwko, możemy zaczynać. - Rzekł do Anastasii, ustawiając odpowiednio sztalugę z płótnem. - Rozsiądź się wygodnie, weź sobie poduszki jak chcesz. Usiądź tak, byś mogła wytrzymać tą pierwszą godzinkę - dwie, bez większych ruchów, abym ja mógł przelać na płótno to, co najistotniejsze. - Dodał i zaczął przygotowywać pędzle i farby, które będą mu niezbędne przy malowaniu.
- Ach i tak jak ustaliliśmy, możesz ze mną rozmawiać o czym tylko chcesz, więc się nie krępuj.

Uśmiechnął się nieco szerzej na uwagę dziewczyny. Nie powiedział jednak nic. Nie czuł bowiem obowiązku tłumaczenia jej, że jest pierwszą, która się tu znalazła. Pierwszą z poza jego rodziny, którą postanowił namalować. On już jej to powiedział, a każda próba przekonania do tego Anastasii wydawała mu się śmieszna i całkowicie zbędna. W końcu to ona decyduje o tym w co daje wiarę, a w co nie. On sam już powiedział wszystko co miał do powiedzenia na ten temat.
Na jej kolejne słowa zareagował nieco bardziej żywo, gdyż odłożył na bok farby i pędzle, po czym znów znalazł się niebezpiecznie blisko dziewczyny. Bez większych krępacji zaczął ją dotykać zaczynając od dłoni i ramion, przez barki i szyję, na twarzy i włosach kończąc. Układał ją jak porcelanową lalkę, starając się przy tym zapewnić jej najbardziej komfortową pozycję, na jaką mógł sobie pozwolić. Co jednak ciekawe, każdy jego dotyk był czymś więcej niż tylko chłodnym i wykalkulowanym ustawianiem odpowiednio barków, czy przekręcaniem twarzy, by światło padało jak najkorzystniej. Anastasia mogła wyraźnie poczuć, że dotyk chłopaka skrywał w sobie znacznie więcej emocji, był zdecydowanie głębszy, bardziej czuły.
Gdy skończył, odsunął się nieco i spojrzał gryfonce w oczy. Zerkał w nie przez krótką chwilę, a potem skinął twierdząco głową. Tak było dobrze. Wrócił do sztalugi i ponownie chwycił za farby i pędzel.
- Możesz się odzywać normalnie. Tylko staraj się nie ruszać zanadto głową. - Rzekł i zamoczył pędzel w farbie, by po chwili zerknąć raz jeszcze na dziewczynę siedzącą przed nim. Potem już tylko pędzel zaczął swoją wędrówkę po płótnie, tworząc pierwsze kontury portretu Anastasii.
Mascius malował go w swoim stylu, więc nie potrzebował wiernie odwzorowywać każdego, najmniejszego skrawka twarzy dziewczyny. Dlatego też traktował ją z pewną dozą luzu, pozwalając im na swobodną rozmowę. O ile rzecz jasna dziewczyna będzie skora do jakichkolwiek rozmów.

Zaskoczyła nie tylko siebie, gdy chwyciła go za dłoń, jednakże on nie protestował, chociaż w pierwszym odruchu chciał ją cofnąć. Wytrwał to jednak i szybko przekonał się, że była to zdecydowanie dobra decyzja. Czując jej dotyk i patrząc w jej oczy poczuł dziwny napływ ciepła w swoim ciele, co niewątpliwie zaowocowało niewielkim rumieńcem. Czuł go aż zbyt mocno. Między innymi dlatego cofnął się od niej i szybkim krokiem ruszył ku sztaludze. Musiał odzyskać panowanie nad sobą i sytuacją.
Wziął kilka głębszych wdechów. Postanowił zostawić pytanie o dłoniach bez odpowiedzi i zaklasyfikować je jako retoryczne i tym samym unikając bardziej niezręcznej sytuacji. Postanowił skupić się na malowaniu. I na kolejnych pytaniach, bo te nie były już tak wypełnione emocjami.
- To nie ostatni raz, kiedy cię zaskoczę. - Rzucił i wychylił się nieco zza płótna, by spojrzeć na nią, unieść nieco jedną brew i powrócić do malowania.
Trzeba było przyznać, że szło mu stosunkowo szybko i zdecydowanie dobrze. Dokładnie tak, jakby płótno chciało, aby malował Anastasię, a pędzel doskonale wiedział jaki ruch wykonać, by wyszło perfekcyjnie.
- Naprawdę chcę rozmawiać. Przecież tak się umawialiśmy. Na wspólny dialog podczas malowania. - Zaczął znów po nieco dłuższej chwili milczenia, w której to skupił się całkowicie na dobrym oddaniu głębi jej oczu. - Jesteś tutaj, przekonałaś się, że to nie żart. Chyba wystarczy za gwarancję tego, że odpowiem na twoje pytania. Ale jeżeli to jest za mało, to masz jeszcze moje słowo.
Zakładając oczywiście, że dziewczyna nie zacznie wypytywać go o drażliwe tematy z jego życiorysu, mogła mieć całkowitą pewność, że ślizgon odpowie na jej pytania. Taka była ich umowa, a on dotrzymywał raz danego słowa.
Obraz powstawał, a Mascius już teraz wiedział, że będzie z niego bardzo zadowolony, chociaż do końcowego efektu jeszcze długa droga.

- Nie, nie sądzę. Chociaż, to zależy co wzbudza twój lęk. - Odparł na jej pytanie, nie odrywając wzroku od płótna, przelotnie się tylko uśmiechając.
Nie miał zamiaru w jakiś większy sposób straszyć dziewczyny, poza tym zaskoczenia powinny być bardziej pozytywne niż negatywne, ale z drugiej strony kto ją tam wiedział. Jeżeli chodziło o Anastasię Fitzgerald, to Mascius miał pełno niewiadomych i nigdy do końca nie był pewny, jak dziewczyna zachowa się w danej chwili. Czy będzie wesoła i dowcipna, czy też bardziej buntownicza i opryskliwa. A może po prostu od razu rzuci mu się do gardła. Gryfoni...
Na jej kolejne pytanie wychylił się nieco bardziej zza płótna i spojrzał na nią z lekko uniesioną brwią. A co to za badanie gruntu? Malfoy przez chwilę zastanawiał się nad tym, czyby nie rzucić drobnego żartu w stylu: "Nie miała nic przeciwko, i tak nie jesteś dla niej konkurencją", szybko jednak uznał, że już wyrósł z podobnych przepychanek względem innych osób prócz Morrigan i Davin. Okazjonalnie też mówił podobnie do swojej siostry. Dlatego też westchnął tylko cicho i wrócił do malowania obrazu, który to coraz bardziej przypominał dziewczynę siedzącą na ławce.
- Nie mam dziewczyny, więc problem rozwiązał się sam. - Rzucił po krótkiej chwili, by nie trzymać Anastasii w większej niepewności.
Zaraz też miał okazję oglądać malutką scenkę, w której to Anastasia walczy sama ze sobą i własnymi myślami. A przynajmniej tak to wyglądało, gdy łapała się za głowę i ruszała w tę i we w tę, uśmiechając się i poprawiając włosy.
- Nie ruszaj się. - Powiedział pogodnym głosem. - Jak będziesz się tak wiercić, to obraz wyjdzie krzywy. - Dodał.
Oczywiście to nie była prawda, bo szybkimi ruchami nakreślił już najważniejsze kontury i wystarczyło, żeby gryfonka po prostu siedziała w miarę prosto i miała twarz skierowaną w jego stronę, ale Mascius coś czuł, że jak pozwoli jej na rozluźnienie, to już nigdy nie uda mu się doprowadzić ją do porządku i usadzić normalnie.
- W porządku, pracuję ciężko, więc liczę na odpowiednie rezultaty. Jeżeli wszystko pójdzie tak, jak pójść powinno to po zakończeniu egzaminów będę miał całkiem przyjemną posadę.
Nie zamierzał jej mówić gdzie ani jaką, gdyż nie zwykł chwalić się niepewnymi rzeczami. No i przywilej pierwszej należał do Morrigan. Wtedy też zaczął zastanawiać się, dlaczego więc nie zaprosił jej nigdy tutaj, a zamiast tego jako pierwsza na jego ławce siedziała Anastasia.

Obraz powstawał szybko. Początkowo Mascius myślał, że może nawet zbyt szybko. Że jeśli będzie się tak spieszył, to go zepsuje. Niemniej jednak im dłużej malował, tym większą miał pewność, że tak się nie stanie, że to co tworzy nie ma prawa się zepsuć i będzie jednym z jego najlepszych dzieł, o ile nie najlepszym. I gdyby ktoś mu wcześniej powiedział, że Anastasia przyczyni się w ogromnym stopniu do powstania tego obrazu, to spojrzałby na tę osobę z wyraźnym zdziwieniem i zapytał czy aby na pewno dobrze się czuje. Ale jednak, była tu teraz, z nim, w jego samotni, starając się pozować najlepiej jak potrafiła do jego obrazu. Do jej portretu, który będzie wyjątkowy w każdym calu.
- Bądź cierpliwa i niedługo się dowiesz jaka i gdzie. Jestem pewien, że będziesz zaskoczona. - Rzekł do niej i uśmiechnął się. Serdecznie, jakby właśnie rzucił jej miłym komplementem w pogodny dzień.
Pędzel tańczył po płótnie, a Malfoy coraz więcej czasu poświęcał na przypatrywaniu się dziewczynie, niż swojemu obrazowi, jakby całkowicie ufał swojej ręce i intuicji, nie musząc non stop patrzeć na płótno, by wiedzieć co i gdzie malować.
- Jeszcze chwila. Można powiedzieć, że niedługo będę w połowie. - Zaczął i zerknął na obraz. No takie dłuższe "niedługo" i będzie w połowie. - I jeszcze nie wiem, może dam go tobie, abyś to ty mogła powiesić go nad łóżkiem? - Dodał z niewielkim uśmieszkiem.
Zaraz jednak dostrzegł, że dziewczyna łapie się za kark. Mruknął pod nosem i odłożył na bok farby i pędzel.
- Boli cię kark? - Zapytał i ruszył w jej kierunku. - Zaraz coś na to poradzę.
Malfoy błyskawicznie pojawił się za dziewczyną i położył obie dłonie na jej barkach, zaczynając je delikatnie gładzić, stopniowo przechodząc na kark i szyję.
- Faktycznie, jesteś odrobinę spięta... o tutaj, czujesz? - Zapytał, pochylając się nad nią tak, że niemal mógł szeptać jej do ucha.
Dwoma palcami pogładził po delikatnym zgrubieniu na szyi, które zaczął następnie naciskać, aby ustąpiło i dało dziewczynie uczucie lekkiej ulgi.
- Tak lepiej. - Niemalże wyszeptał, masując Anastasię. - Tutaj jest następny. - Dodał, gładząc ją po szyi.
Nie spieszył się, ruchy miał dokładne. Doskonale wiedział co powinien robić i jak, aby rozmasować obolałe miejsce, a przy tym zostać wyjątkowo delikatnym.
- Po treningach czy meczach niemal zawsze wracam obolały. - Zaczął po dłuższej chwili milczenia. - Chcąc nie chcąc musiałem się nauczyć masażu, bo bym nie przetrwał. Chociaż masowanie swoich własnych pleców nie należy do najprzyjemniejszych. Lepiej już? Czy potrzebujesz jeszcze?

Trzeba było oddać, że masowanie dziewczyny należało do tych zdecydowanie przyjemniejszych rzeczy. Im dłużej to robił, tym bardziej podobało mu się dotykanie jej skóry, która to należała niewątpliwie do tych delikatniejszych i gładszych. Uśmiechał się pod nosem, sam się sobie dziwiąc, jak w ogóle doszło do tej sytuacji. Niemniej jednak nie chciał aby się kończyła. Przynajmniej nie teraz, nie tak szybko.
Gdy Anastasia chwyciła go za dłoń i odwróciła się do niego, pierwszym odruchem chłopaka była chęć ucieczki. Zrobienia kilku kroków w tył, wycofania się na bezpieczną odległość, wyciszenia emocji, które się w nim nagromadziły i powolnego powrotu za sztalugę, do pędzli i farb, przy których czuł się wyjątkowo bezpiecznie. Ale tak się nie stało. Podjął wewnętrzną walkę z samym sobą i wygrał ją, co zaowocowało tym, że gdy dziewczyna zbliżyła się do niego jeszcze bardziej, on po prostu wytrzymał to i nie drgnął ani o centymetr. Był z siebie wyraźnie zadowolony, jednakże kwestia Anastasii pozostawała cały czas otwarta.
- Jeżeli zostaniesz ze mną wystarczająco długo to sama zobaczysz, że mam jeszcze kilka niezłych atutów. - Rzucił w jej stronę z uśmiechem, który to był chyba najszczerszym ze wszystkich do tej pory pokazanych dziewczynie.
Przez następną chwilę bił się z własnymi myślami. Nie był do końca przekonany, co właściwie powinien teraz zrobić. Rozsądek kłócił się z pragnieniem, a on jako sędzia nie miał pojęcia komu przyznać rację. W końcu jednak przyszedł czas decyzji, gdyż cisza zaczynała robić się nieco zbyt niezręczna.
Pochylił nieznacznie głowę ku dziewczynie i nie było możliwości, aby nie dostrzec pary oczu, która to - gdyby mogła - prześwidrowałaby go na wylot. Mascius nie speszył się jednak, tylko samemu zatopił swoje spojrzenie w oczach Anastasii, prawą rękę kierując w stronę jej talii. Musiał się przy tym pochylić jeszcze bardziej, dlatego też dzieląca ich odległość malała z każdą chwilę. Lewa ręką, która pozostała wolna, chwycił ostrożnie za jej brodę, jakby w obawie, że zbyt mocne, zbyt natarczywe ruchy mogą ją zniszczyć, jak porcelanową lalkę.
Przeniósł wzrok na jej usta i nieznacznie przejechał po nich kciukiem. Wiedział co chciał zrobić i niechybnie ku temu dążył. Zbliżał się do niej, przekroczył już granicę, po której nie ma już odwrotu. Zamknął oczy. A jednak nic się nie stało.
Zamarł. Ich usta były tak niebezpiecznie blisko siebie, że chłopak niemalże czuł już słodki smak Anastasii.

Stało się. Co prawda chłopak nie oczekiwał innego obrotu spraw, chociaż ta chwila zawahania mogła odwrócić całą sytuacją o sto osiemdziesiąt stopni i speszyć dziewczynę, sprawiając, że cała ta sytuacja skończyłaby się, zanim na dobre zaczęła. A wstyd zmieszany z rozczarowaniem i niezręczność jaka by temu wszystkiemu towarzyszyła, byłaby pewnie tak duża, że Anastasia postanowiłaby opuścić pokój życzeń, a Mascius z tego wszystkiego zniszczyłby jeszcze niedokończony obraz.
Na całe szczęście jednak nic takiego się nie stało. Zamiast tego gryfonka pokonała niewielki dystans, jaki pozostał do przebycia, i ich usta w końcu się złączyły. Było to zaledwie muśnięcie warg, prawda. Jednakże gdy Mascius tylko to poczuł, fala uczucia, o którym zdołał już zapomnieć, zalała jego ciało i jednym, zdecydowanym ruchem zamienił delikatne, niepewne jeszcze, muśnięcie warg w pełnoprawny pocałunek. I dopiero wtedy, gdy to się już stało, ślizgon zdał sobie sprawę jak bardzo tego pragnął. Gdzieś tam, w środku siebie. Podświadomie wyczekiwał tego zbliżenia z drugą osobą. Momentu, w którym będzie mógł uwolnić nagromadzone w nim emocje i przekazać je z ust do ust, wraz z oddechem.
Ręka, która jeszcze chwilę temu delikatnie trzymała brodę dziewczyny, teraz znajdowała się przy policzku, by mógł bez przeszkód włożyć palce między jej włosy. Druga z kolei błądziła po jej talii, co jakiś czas zaciskając się lekko, tylko potwierdzając dziewczynę w tym, jak emocjonalnie podchodził do ich zbliżenia.
Nie był do końca pewny czy całowali się zaledwie parę chwil, czy całą wieczność i w tamtej chwili całkowicie go to nie interesowało. W końcu jednak zdecydował się oderwać od jej ust, aby nie przesadzać i zwyczajnie nie psuć czegoś, co mogłoby kandydować do miana idealnego. Zamiast tego, chwycił jej twarz w obie dłonie i przystawił swojej czoło do jej czoła tak, że stykali się przy tym również nosami. Dopiero wtedy zdecydował się na kolejny uśmiech, pełen radości i pewnej dozy ulgi, jak gdyby pozbył się właśnie ogromnego ciężaru, który nosił zdecydowanie zbyt długo.
- Ja... my... - Zaczął niemrawo po chwili, nie odrywając swojej twarzy od twarzy Anastasii. - Powinienem iść dokończyć obraz. - Wyrzucił z siebie w końcu.
Jeszcze przez pewien okres czasu trwał tak, z zamkniętymi oczami, jakby chciał nacieszyć się bliskością jej ciała. Jednakże po chwili odsunął się delikatnie od gryfonki. Niezbyt daleko i niezbyt szybko, jakby liczył na to, że dziewczyna nie pozwoli mu wrócić do pracy i znów połączą się w pocałunku.