Gdyby tylko potrafiła czytać w myślach, przyznałaby chłopakowi zupełną rację. Uczucie bliskości działało jak magnez, jak balsam na wszelkie niesnaski i zmartwienia. Niczym ciepło rozchodzące się po każdym zakątku zmarzniętego i spragnionego ogrzania ciała.
Sam pocałunek był zresztą jednym z wielu bodźców, który odgrywał niezwykle ważną rolę w tym ich wspólnie spędzonym momencie.
Jedna dłoń wpleciona w unicestwianego w owym procesie koka, druga przemykająca gdzieś w okolicach podatnej i spragnionej dotyku talii. Nie potrafiła sprecyzować ile ta chwila trwała, czy to sekundy dzieliły ich od muśnięcia warg do rozstania, czy też były to minuty.
Ogarnął ją wyjątkowy stan zawstydzenia i po zakończonym pocałunku, z upragnieniem uciekłaby wzrokiem, a najlepiej i całą swoją osobą z Pokoju Życzeń.
-No,no...ja i ty -odparła mało inteligentnie, choć przecież mogła pozostawić jego słowa bez odpowiedzi.
Uwieńczyła to jedynie głębokim westchnieniem. Biła się z myślami, to co się wydarzyło powodowało wszak gwałtowny ścisk serca i żołądka. Te pieprzone, książkowe motylki, o których to tak się zawsze rozpisują w jej tandetnych nowelach. Z drugiej zaś strony, odczuwała niewyjaśniony, tajemniczy lęk, okraszony melodią onieśmielenia. Wszystko co miało miejsce później wydawało się Anastasii być niczym innym niż niebezpiecznym balansowaniem na cienkiej linie rozłożonej po dwóch przeciwstawnych krańcach przepaści.
A co z kwestią uśmiechu? Mascius? To naprawdę był on? Gdzieś z tyłu głowy błąkał się jej obraz chłopaka, który po podobnych czułościach odepchnąłby dziewczynę brutalnie i z ironicznym uśmieszkiem przylepionym do twarzy, rzuciłby jakąś pogardliwą uwagę na jej temat. Szeroki uśmiech Masciusa wydawał się być tak bardzo nietutejszy, prawie bajkowy i abstrakcyjny. Miał rację, zaskoczył ją. I to cholernie dobrze.
Z pewną dozą nieśmiałości ułożyła obie dłonie na barkach chłopaka. Nie była w stanie odważyć się na sięgnięcie dłonią ku jego twarzy, która przecież znajdowała się tak kłopotliwie blisko.
Odsunął się, a dziewczyna poczuła pulsujące ciepło zdobiące jej policzki. Nie odszedł zbyt daleko, tak jakby oczekując jakiejkolwiek reakcji. Bez większego wahania wyciągnęła ku niemu ramiona i zarzuciła je na szyję, przyciągając go tym samym mocno do swojego drżącego ciała. W tej pozycji wciąż brakowało jej kilkunastu centymetrów do ułożenia sklepienia na jego ramieniu, toteż zmuszona została przystanąć na dużo mniej wygodną opcję, którą było pogrzebanie twarzy gdzieś w okolicach jego klatki piersiowej. Cóż, przynajmniej nikt ich nie obserwował i nie oceniał, to nie mogło wyglądać zbyt atrakcyjnie z perspektywy trzeciej osoby. Dzięki wyjątkowo "dużym" procencie masy mięśniowej w ramionach, nie wytrwała zbyt długo w tej pozie i dlatego też puściła szyję i niezwłocznie odnalazła talię, którą to objęła bezpardonowo i bezczelnie.
Wydała z siebie kolejne ciche westchnienie i gdy uznała, że jest gotowa, odlepiła głowę spoglądając mu prosto w oczy.
- Teraz pozwalam ci skończyć obraz– wyszeptała pod nosem i dobrotliwie uwolniła z wiążącego uścisku. Błyskawicznie wróciła do swojej pierwotnej pozycji pozowania na nieszczęsnej, drewnianej ławce. Zostanie jej przynajmniej kilka, może kilkanaście sekund na przybranie przyzwoitej miny. A o taką musiała się mocno postarać.