The member 'Jewgienij Bułhakow' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 18, 14, 15

Wiedział, że go denerwuje, ale to nie miało już żadnego znaczenia. Starał się po prostu ustabilizować oddech i skupić na tym, gdzie powinni ukryć ciało. Otworzył okno, odsunął firankę i po prostu wyszedł na zewnątrz, uważnie rozglądając się wokoło, chcąc upewnić się, że nikt ich przez ten czas nie obserwował.
- Jest jedno miejsce w tej okolicy, gdzie grzebie się ciała o których wszyscy zapominają. Chyba, że masz lepszy pomysł. - raz jeszcze przeczesał palcami kłaczyska, zdradzając tym samym, że chociaż próbował grać i starał się - wciąż ociekał strachem. - Co powiesz Komarovowi?
Nie spojrzał na niego ani razu. Po prostu obserwował otoczenie. Różdżkę schował do kieszeni marynarki.

Roznosiło go od środka. Cała, skumulowana w nim agresja dawała o sobie znać i czuł, jak zaczyna go nosić. W normalnej sytuacji po prostu by to przeczekał, spróbował się powstrzymać i wyładował w najdogodniejszym momencie. Ale teraz... teraz nad sobą nie panował. Zacisnął dłoń mocniej na różdżce i strzelił karkiem, spoglądając na stojącego do niego tyłem Vaksilija. Był tak blisko, wystarczyło go złapać za kołnierz, pociągnąć i... Rzucić nim o podłogę albo stół. Nie opierałby się, znał go przecież. Jakaś chora część jego umysłu mogłaby się nawet z tego ucieszyć, mogliby... Nie, nie było na to czasu. Musieli pozbyć się zwłok tak, by nikt nigdy ich nie odkrył. Chciał myśleć racjonalnie, ale nadmiar tego wszystkiego, co się w nim w tej chwili kłębiło sprawiło, że na chwilę przestał kontaktować. Zachwiał się lekko, zamknął oczy, a gdy je otworzył zobaczył stojącego już za oknem brata. Zaklął więc pod nosem i podszedł do niego, samemu wychodząc tą samą drogą. Niewidzialnemu w tej chwili trupowi wskazywał drogę różdżką.
- Nie mam, więc postanowione. - Powiedział tylko i dopiero spojrzał na twarz Vaksilija i widział, że maska którą jego młodszy brat przybrał była w niektórych miejscach popękana. Widział, że się nadal denerwował. O dziwo, poza zbierającą się pod jego skórą agresją, Gienusza nie czuł zdenerwowania. Przynajmniej nie tego rodzaju.
- Czego się boisz? - Zapytał wprost. - Jego już nie ma. - Dodał bez jakiejkolwiek emocji, bez zająknięcia, bez... niczego. Skierował się więc w stronę miejsca, o którym wspomniał Vakel, uważając przy tym, by wyglądać całkowicie naturalnie - o ile tak się w ogóle dało. Różdżka schowana w jego dłoni cały czas pracowała. Przenoszenie niewidzialnego ciała nie było takie łatwe, jak mogłoby mu się wydawać.
- Nie mam pojęcia, co mu powiem. Z resztą, pierdolić Komarova. - Westchnął. - Bardziej przejmowałbym się Mikaelem i matką. Niezbyt im się to wszystko spodoba, trzeba być gotowym na ostry bunt z ich strony. Pozbądźmy się starego i jak najszybciej to ogarnijmy.

A mógłbyś mieć. Mógłbyś mieć jakikolwiek pomysł, choćby bezsensowny, ale zrzucając mu z barków brzemię podjętej decyzji. Kolejnej z rzędu, być może nie tak trafnej jak poprzednie, bo wymyślonej w biegu i stresie. Nie tak to wszystko zaplanował, nie tak to miało być, nie oczekuj od niego... myślenia? Ale przecież tylko po to cię tu zabrał, Vakelu.
Przemknął na moment oczy zatrzymując się przy tym.
- O ciebie. - powiedział, nie mijając się przy tym z prawdą, ale nie dzieląc nią również całkowicie. Bał się przecież o niego, ale nie z troski, a z egoistycznych pobudek i przesiąkającego go pragnienia, by uczynić brata swoim. Ale Jewgienij nigdy nie był, nie jest i nie będzie jego tak, jakby tego chciał.
- A on... on będzie się za nami ciągnął, Jewgienij. Może nie bezpośrednio, chociaż... w moim przypadku i to byłoby całkiem możliwe. Nie dawał mi spać już za życia.
Przełknął ślinę. Zacisnął palce na różdżce i przygotował się do ewentualnego wycelowana jej w przeciwnika. Nie miał zamiaru straszyć nią już teraz, bo wtedy zachowanie pozorów spaceru byłoby, delikatnie mówiąc, trudniejsze.
Bał się teraz rzeczy tak wielu, że ciężko mu było doliczyć się wszystkich. Bał się osoby, która mogła ich śledzić, Jewgienija, trochę siebie. Bał się nawet siostry, jakby naprawdę miało jej się nudzić w zaświatach tak bardzo, by wyjrzała z nich i skrytykowała decyzję o zbeszczeszczeniu jej grobu.

Zabrał go ze sobą, bo potrzebował kogoś, kto będzie myślał - taka była prawda. Poza tym jednak, chciał zirytować ojca, chciał dodać sobie odwagi. Bo przecież, gdyby nie było to Vakela nie dałby sobie rady? Zaśmiał się w duchu do tych swoich rozmyślań. Dałby sobie radę bez niego, ale dużo szybciej i sprawniej idzie ukrywanie trupa we dwoje niż w pojedynkę. Może i był bezuczuciowym (jakby na to spojrzeć, teraz jeszcze bardziej niż jeszcze rano) chujem, ale zdawał sobie sprawę z tego, że inni ludzie bywali potrzebni. A Vaksilij należał do grona tych, który Giena sobie upodobał. i choćby cała dusza mu się rozpadła, niczym zbite zwierciadło i choćby miał na zawsze stracić swoje człowieczeństwo... Vakel w jakimś stopniu dalej będzie dla niego istotny. Być może nie było to czymś, co by mu wystarczyło, ale Jewgienija już to nie obchodziło. Bo dla niego ważniejszym było, by mieć Vakela niż sprawiać mu przyjemność swoją obecnością i uczuciami, którymi mógł go darzyć. Którymi miał szansę obdarzyć go kilkukrotnie podczas ostatniego roku. I jak na ironię losu bliski był tego dopiero wtedy, kiedy postanowił raz na zawsze przekreślić swoje szanse na jakąkolwiek miłość. Teraz już nie miało to dla niego znaczenia, ale być może, gdyby zorientował się wcześniej bardziej by się zastanowił, czy warto to wszystko tracić.
- Nic mi nie będzie. - Odpowiedział, choć oczywistym było, że blefował. Wiedział dokładnie, o co Vaksilijowi chodziło, ale nie miał niczego czym mógłby go uspokoić. Bo już nic nie będzie takie, jak było - albo inaczej, jakie zaczynało być. - Boisz się o mnie czy po prostu mnie? - Zaśmiał się, spacerując dziarsko, ale nie za szybko. Nie chciał wzbudzać niczyich podejrzeń, a chodzenie po ogrodzie w towarzystwie Vakela już i tak mogło wydać się dziwne. Chociaż na pewno nie tak, jak to, że go w ogóle ze sobą zabrał.
- Jesteśmy jego synami, to oczywiste, że będzie się za nami ciągnął. - Spojrzał na niego uważniej. - Może nie powinien był cię ze sobą zabierać? Może tak byłoby dla ciebie lepiej? - Zapytał, o dziwo, całkiem szczerze. Chociaż sam nie wiedział, o co mu bardziej chodziło. Przez chwilę niepokoił się o stan psychiczny Vakela, bo na dziale dla psychicznie chorym mu się absolutnie nie przyda.

Vakel westchnął ciężko. Przecież odpowiedź była oczywista. Bał się o siebie, bo zawsze dbał najpierw o własny tyłek, więc to nie było coś wymagającego zadania pytania. Otworzenia ust. Po co? Spojrzał na brata, pierwszy raz od dłuższej chwili i zatrząsł się odrobinę, obserwując go spode łba w absolutnej ciszy. Nie śmiał przerwać chwili milczenia, która pozwalała mu na zebranie myśli i wymyślenie sensownej odpowiedzi.
- Jedno i drugie... to w gruncie rzeczy to samo. - wydusił z siebie wreszcie, po czym nabrał sporo powietrza. Ciężko mu było w tej chwili oddychać. Przez ostatnie miesiące prawnie nic nie dawało znaku, aby by zachowanie podstawowych funkcji życiowych miało stać się czymś tak cholernie kłopotliwym, by szybkim ruszeniem do przodu musiał maskować pożerające go od środka przerażenie i zmęczenie.
- Od kiedy się o mnie martwisz, Jewgienij? - Od razu ugryzł się w język. Nie chciał go prowokować, a przecież tak łatwo o to teraz było... tylko, że ciekawość była od niego po prostu silniejsza. Chciał wiedzieć jak drastycznie zmieni się teraz ich codzienność. Chciał wiedzieć, czy ten dalej będzie szczęśliwy otrzymując idiotyczne listy, narzekając przez lusterko na kobiety, którymi Vakel się otaczał. Czy nadal mógł liczyć na spokojne rozmowy i noce spędzone w jego objęciach.
Ale ręce Jewgienija nie wydawały się już tak bezpieczne, a oczy pozbawione zostały tego smutnego, choć tak pożądanego błysku, który tlił się gdzieś tam, pod maską szaleństwa. Stary Bułhakow odszedł i profesor nie miał ku temu żadnych wątpliwości, ale tuż za jego plecami znajdował się właśnie wyhodowany na jego wzór, wspaniały panicz. Dziedzic. Oczko w głowie każdego od zawsze. Dlaczego, do diaska, ze wszystkich ludzi na świecie musiał zakochać się właśnie w nim? Czy nie mógł wybrać spokojnego życia w innym kraju, gdzie czekały go pasma sukcesów i spokojna śmierć w towarzystwie kobiety, która oddałaby dla niego wszystko? Mógł mieć każdą (przynajmniej tak uważał), a wybrał kogoś, kto zdradzał go zakładając, że ten i tak prędzej czy później zrobi to samo. Czy byli sobie równi? Zdawało mu się, że była to miłość jednostronna i prawdopodobnie będzie trwał w tym przekonaniu, póki z najważniejszego nie stanie się jedynym. Marzenie ściętej głowy? Być może. Nigdy jednak nie twierdził, że wszystkie jego czyny i myśli były całkowicie racjonalne.

Ich spojrzenia na chwilę się ze sobą spotkały. Jewgienij maszerował żwawo, z każdym krokiem przyspieszając. Nie miał zamiaru targać zwłok ojca do ślubu, musieli jak najszybciej się ich pozbyć i załatwić resztę spraw. On musiał załatwić wszystko tak, jak tego chciał. Nie mógł pozwolić sobie na pozostawienie w tym domu kogokolwiek, kto śmiałby mu się przeciwstawić.
- Słusznie. - Powiedział tylko, jakby potwierdzał, iż obawa przed nim była czymś właściwym. Tęsknił za czasami, gdy Vakel się go bał. Gdy był młodym chłopcem, którego przestraszone oczy śniły mu się po nocach. Którego jęki rozchodzące się po nocnej ciszy tak dobrze znanego im obu pokoju sprawiały mu przyjemność.
- Może wreszcie przestaniesz mnie prowokować. - Ostatnio ciągle widział w jego oczach jedynie próbę - sprawdzał go. Drażnił i prowokował. Ale w jego spojrzeniu nie było już strachu, jakby zatarł się gdzieś w przeszłości i nigdy więcej miał nie wrócić. A przecież tak kochał to drżące z przerażenia ciało! Nie musiał być młodym, wątłym chłopcem, choć zdecydowanie nie pozwalał sobie na kochanków w jego wieku. Gustował w zdecydowanie młodszych, a Vaksilij był po prostu wyjątkiem. Przyzwyczajeniem, powiewem nostalgii, bez której żyło mu się zdecydowanie ciężej.
- Od kiedy nasze życia są ze sobą nierozerwalnie splątane. Mój los to twój los, twój jest więc też moim. - Powiedział spoglądając na niego kątem oka. Gdzieś tam, w tym ledwie dostrzegalnym błysku czaił się jego Jewgienij. Nie był co prawda taki sam, ale jego resztki jeszcze istniały. Pytanie tylko - jak długo jeszcze?
Resztę drogi szedł w ciszy, co jakiś czas mając wrażenie, że ktoś ich śledzi. Nie podobało mu się to, ale nie miał w tej chwili jak wykryć intruza. Aż pluł sobie w brodę, że nigdy nie nauczył się żadnego Sensorem, niemniej, postanowił być bardziej wyczulony, na wszelki wypadek.
- Suspensorius. - Skierował różdżkę na siebie i szepnął niemal niedosłyszalnie. Liczył na to, że jeżeli uda mu się usłyszeć skąd dokładnie dochodzą dźwięki stawianych kroków będzie mógł użyć finite - o ile oczywiście ten ktoś skrywał się za zaklęciem. Nie podobał mu się cały ten ogon, przez resztę drogi milczał więc, mamrocząc pod nosem coś do siebie.Spojrzał tylko na Vakela chcąc upewnić się, że i on zdaje sobie sprawę z niemal niedosłyszalnych kroków.
- To chyba jakiś żart. - Parsknął na widok loszki. Czy powinien ją zabić? Szaleństwo wciąż palące w jego żyłach aż prosiło o ponowne użycie avady, jednak w ostatniej chwili powstrzymał chęć zabicia stworzenia, które jeszcze niczego im nie zrobiło. No właśnie - jeszcze. Nie miał zamiaru spierdalać przed jakimś rozwścieczonym, dzikiem.
- Petrificus totalus. - Powiedział, celując w świnię. Mlasnął przy tym cicho i skierował się dalej. Unieruchomiona czy nie - nie miał ochoty tracić na nią więcej czasu. Bardziej przejmował się krokami za nimi i tym, z kim mieli do czynienia. Liczył na to, że nim dojdą na miejsce pozbędą się delikwenta.

The member 'Jewgienij Bułhakow' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 20, 20

Uśmiechnął się delikatnie przy wspomnieniu skłonności Vakela do prowokowania swojego partnera, ale że twarz szybko odwrócił - nie mógł się Jewgienij tym widokiem nacieszyć dłużej niż kilka sekund. Jeżeli oczekiwał go w formie przerażonego chłopca, to mógł nazwać dzisiejszy dzień prawdziwym darem losu, bo spięty, płoszony nawet najmniejszym szelestem liści numerolog wyglądał po prostu komicznie i chociaż wyglądał już nieco lepiej niż w pomieszczeniu, to wciąż nie prezentował się na takiego, na jakiego wcześniej pozował. Pozował, tak! Bo w gruncie rzeczy był tylko pozerem. Dni, w których zabijał na zlecenie ojca były jego najgorszymi koszmarami po dziś dzień, a do brudnej roboty werbował ludzi w tych kwestiach uzdolnionych. Kupował odwagę. Kupował wiele rzeczy.
Nie kupował za to prezentów ślubnych, co brat zauważyć musiał.
- Wystarczyło "zależy mi na tobie". - Przypomniał mu spokojnie, jakby nie było to jeden z tych tekstów, przed którymi uciec chciał sekundę temu. Kiedy dotarło do niego co właściwie powiedział - zamarł, ale nie na długo, bo ten postanowił zaatakować... świnię.
- Kiedy mówiłem o polowaniu, miałem na myśli... nieważne. - odchrząknąl. Rozejrzał się wokoło. Palce zacisnął mocniej na różdżce. Cholernie nie chciał skończyć jak to zwierzę, ale... Ale co? Ale głupota. Kopał sobie właśnie grób, albo zapewniał dobry seks. Czy było warto? Raczej nie, ale Vakel by polemizował.

Palce zaciśnięte na różdżce drgnęły mu niespokojnie. Rozsadzało go od środka, miał nieodpartą potrzebę rzucenia jeszcze kilku avad, załapania któregoś z braci za włosy i najzwyczajniej w świecie uderzania jego głową o kant stołu. Uczucie to zamiast słabnąć, z każdą minutą narastało. Wiedział, że nie ma na to ani miejsca ani czasu, dlatego też zaciskał palce coraz mocniej, nie spoglądając na pobielałe od tego kostki. Wiercił się niespokojnie, kilka razy drgnął zupełnie bez powodu, a na domiar złego czuł, że poci się bardziej niż zwykle. Starał się przy tym o to, by Vaksilij nie ujrzał jego stanu - nie miał ochoty o tym rozmawiać i liczył na to, że nawet jeżeli jego brat ujrzy to wszystko, swym zwyczajem po prostu ucieknie od problemu.
- Don't be silly. - Powiedział tylko i pokręcił głową, tym razem samemu odwracając wzrok. Już prędzej Vakel mógł się spodziewać jesteś mi potrzebny niż zależy mi na tobie. Obaj bardzo dobrze zdawali sobie z tego sprawę, a Giena nie miał ochoty na uświadamianie kogokolwiek o tak oczywistej oczywistości.
Suspensorius sprawiło, że... No właśnie, chociaż zaklęcie rzucone zostało perfekcyjnie, słyszał tylko naturę. nic poza tym, nic, co mogłoby sprawić, że zatrzymałby się i rozejrzał. nie podobało mu się to, bo przecież był pewien, że jeszcze kilka chwil temu słyszał kroki, czyż nie? Zacisnął usta i zmarszczył brwi, wypatrując wyczekiwanego wzgórza i miejsca, do którego mieli dotrzeć.
- Co takiego miałeś na myśli? - Naprawdę nie wiedział, o co mu chodziło. Uniósł jedną z brwi i szedł dalej, bo musieli mieć to w końcu za sobą. Gdy dotarli na miejsce, odetchnął cicho i zaczął masować sobie dłonią kark. Dużo jeszcze było przed nimi, a czasu coraz mniej. Podwinął sobie rękawy i spojrzał wymownie na Vaksilija - oto nadszedł czas na najgorsze.
- Gotowy? - Pytanie było raczej retoryczne i odpowiedź niczego nie wnosiła. Nawet, jezeli Vakel okazałby się niepewny, Gienusza nie miał zamiaru tracić więcej czasu. Już i tak pewnie zorientowano się, że całej trójki nigdzie nie ma.
- Alarte Ascendare. - Powiedział machając wolną dłonią nad ziemią, chcąc unieść do góry sporą jej część. Różdżką dalej kontrolował niewidzialne truchło ojca. Jeżeli zaklęcie się powiodło, skierował trupa do dziury i umieścił go w środku, a następnie używając Finite zrzucił na niego utrzymującą się w powietrzu glebę. Jeżeli i to się powiodło, użył Herbivicorpus, by miejsce to pokryło się świeżą warstwą, zapewne podniszczonej przez wykopanie dołu trawy. Jeżeli pierwsze zaklęcie się nie powiodło, próbował jeszcze dwa razy.

The member 'Jewgienij Bułhakow' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 6, 16, 7