To bardzo wygodne stać się członkiem rodu o znaczącym nazwisku. Nawet jeśli w mojej rodzinie Irlandczyków nazywało się od zawsze, troche szyderczo, głośno szczekającymi małymi psami, tak teraz ich buta i wysoko podniesione głowy pasowały mi do ogólnego konceptu spotkania. Thomas Warton był przecież politykiem, jakby mnie to nie brzydziło zajmował się poważnymi sprawami, jakbym się nie wypierała pewnie właśnie dlatego był mną zainteresowany od początku. Pasowałam do obrazka.
Nawet teraz, wystrojona w elegancką garsonkę, uzbrojona w papierosa stoję uwieszona jego ramienia niczym trofeum, którym zaraz znów będzie się obnosił po swoich spiętych i nadętych kręgach. Jestem w tym już tak bardzo dobra, mam powieki ciężkie od wspaniałości, szyję smukłą i długą jakby sama chciała prezentować tę kolię, którą na mnie uwiesił jak na krowie łańcuch, z ust wypuszczam dym cienką smugą, kokieteryjnie w kierunku młodzieńca z tacą obstawioną kryształowymi kieliszkami pełnymi szampana, bąbelkowej obietnicy wspaniałego wieczoru.
Jak słodko się peszy.
Kolejny zimny dwór, gdzieś pod Galway, na klifie, majestatyczne rozbryzgujące się fale przypominają mi wąsy tych dżentelmenów o napuchniętych bogactwem twarzach, kiwam głową, uśmiecham się jak gwiazda, mrugam, nawet nie wiem kiedy papieros mi gaśnie, przypominając o kocu swego żywota bolesnym szczypnięciem w palce. Sieć rozpleciona, jak najdzielniejsza z pajęczyc, już wszyscy wiedzą, że Pan Warton tu jest i kogo przyprowadził. Pochwalił się swoją suką i łagodnie jak na swoje standardy zbył mnie gestem ręki.
To doskonale.
Zazwyczaj muszę zabijać czas w towarzystwie tych słodko-pierdzących trzpiotek żon i matek, świergoczących o sprawach, o których przecież wiem wszystko choć tak bardzo gówno mnie one obchodzą. Dziś jednak, och dziś czeka mnie coś zupełnie innego. Aż czuję mrowienie w opuszkach palców, aż trochę mi ciepło w kark jak jakiejś słodkiej nastoletniej siksie na myśl o potajemnej randce. Zachary przysłał mi sowę, krótki list i zdjęcie opatrzone nazwiskiem Turner. Po to przecież włożyłam dziś swoją najpiękniejszą bordową pomadkę, po to dziś ubrałam swoje najpowabniejsze perfumy.
Panie Turner, gdzie mam dziś Pana znaleźć i jak Pana szukać, by nikt nie zorientował się, że Pana szukam? Rozglądam się więc z przegięciem cyrkowego lamparta, wyciągając z kieszeni srebrną papierośnicę i czekam.
Och jestem w tym taka dobra, czekam, aż przyjdziesz.