Lupei zamyślił się nieco przy ostatnim zaklęciu, popadając w dziwną melancholię nad umierającym tuż przed nim stworzeniem. Czynił w życiu tak wiele okrucieństw, a gotów był uronić samotną łzę tu, w Zakazanym Lesie, nad wilkołakiem, którego nawet nie znał.
Wybacz mi szepnął w duchu, opuszczając ramię i odwracając się do swojego ucznia.
- Uciekać to Ci się zachce jak dobiorę Ci się do dupy, kretynie, za ten poroniony pomysł. - wycedził lodowatym głosem, piorunując Browna wzrokiem.- Przed siebie, wyjmij różdżkę, czegoś chyba Cię uczyłem na zajęciach, ciężki idioto, nigdy nie opuszczaj gardy w miejscu, które chce Cię zabić na każdym kroku. Marsz. - wycelował w niego różdżką z miną, sugerującą, że nie ma w tej chwili najmniejszej ochoty na żarciki.
Spróbował rzucić zaklęcie kameleona zarówno na siebie jak i na ucznia, licząc na to, że w drodze powrotnej do szkoły nie będzie musiał znów walczyć o życie. Lewe ramie mrowiło z powodu utraty krwi a palce stawały się powoli zimne, miał jednak na głowie poważniejszy problem niż jakieś zadrapania.
- Wskaż mi. - nakazał różdżce i skierowali się tam, gdzie powinni.

The member 'Costi Lupei' has done the following action : Rzut kością

'KOŚĆ K20' : 10, 14, 7

Zadowolony z obrotu sprawy przyspieszył kroku, widząc poświatę wskazującą na bliskość szkoły. Mruknięciem pogonił swojego ucznia zastanawiając się już jakie to wymyślne tortury przyszykuje jemu i jego pożal się boże rywalowi w poszukiwaniach belladony. Musiał też rozważyć jak przedstawić sytuację dyrekcji szkoły i czy przypadkiem takie wybryki nie zawieszą tych dwóch młodzieńców w obowiązkach ucznia. Trzeba będzie napisać raport, poinformować rodziców, zrobić notatkę do ich kartoteki. Tyle papierologii przez taką bzdurę, cóż durnota młodzieży prowokuje, ileż to obowiązków, I to jeszcze jego właśni wychowankowie, dumni reprezentanci domu Gryffindora, elita elit, szlachetnie urodzeni, kretyn palant, drużyna wspaniałych.
- Do mojego gabinetu marsz, panie Brown. Powinien tam czekać na pana przyjaciel, z którym radzę ustalić wspólną wersję zanim przemagluje was na wszystkie strony, a później odeślę do dyrekcji. - mruknął bezlitośnie. Może i był na nich wściekły jak diabeł, ale i tak miał słabość do gryfonów i jakoś im podpowiadał jak wykaraskać się ze swoich żałosnych postępków.

Zrobiło się niebezpiecznie. W końcu był w lesie, nie miał światła... i potykał się o gałęzie. Tak. To było teraz główną przeciwnością losu. Przeszedł kawałek... dłuższy kawałek. Niesamowicie zaintrygowało go pojawienie się większej ilości światełek. Były naprawdę cudowne. W oddali znajdował się jakiś kwiat. Chciał go zobaczyć, ale nie miał zamiaru potknąć się i upaść na niego. Z pewnością by go zniszczył. W dodatku słychać było jakieś bulgotanie. Dobrze by było zobaczyć, gdzie jest, prawda?
- Lumos - mruknął jeszcze raz. - Lumos, lumos.
W końcu musiało mu się udać. Wtedy ruszyłby w stronę kwiata, upewniwszy się, że nie ma tu niczego niebezpiecznego. Jeśli zaś zaklęcie znowu się nie powiodło... stał w miejscu i obserwował, nasłuchiwał. Może spróbuje później. Może wydarzy się coś jeszcze?

The member 'Ururu Marquez' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 14, 13, 6

Zmrużył lekko oczy, kiedy zaklęcie wyszło. Kiedy już przyzwyczaił się do światła, rozejrzał się po okolicy. Światełka uciekły... wielka szkoda. Polubił je. Miał teraz do obserwowania kolejne piękne zjawisko. Świecący kwiat zachęcał piękną melodią. Było to coś niesamowitego, chyba nigdy nie czytał o czymś takim, aczkolwiek próbował sobie przypomnieć jakiekolwiek fakty. Mimo wszystko zaniepokoiło go podłoże. Czyżby dotarł na jakieś bagna? Wyglądało to dosyć niebezpiecznie. Postanowił rozejrzeć się za jakimś dłuższym patykiem. Mógłby nim wybadać grunt. Gdyby takowy znalazł, złapałby go ostrożnie, uważając, żeby nie zahaczyć o coś... nieodpowiedniego. I się nie przewrócić oczywiście, ani nic takiego. Nie chciał przerywać przygody i wracać. Pragnął podejść bliżej kwiatka... może zebrać jakąś próbkę. I oczywiście zrobić szybki szkic w notesie, który zawsze spoczywał w kieszeni jego mundurkowej szaty.

Grunt się uspokoił. Patyk również nie wykazał niczego niepokojącego. Czy warto zaryzykować? Czy może jednak miał pewność, że nic się nie stanie?
Nastrój tej magicznej nocy bardzo mu się udzielał, tak samo jak melodia rośliny. Jaka szkoda, że nie miał możliwości jej zarejestrowania. Ale kto wie, może gdyby miało to wydarzenie miejsce kilka lat później? W końcu technika idzie do przodu. Ururu nie miał pojęcia, jakie wspaniałości powstaną z rąk ludzkich w najbliższych dekadach.
Postanowił zrobić ostrożnie krok. Wybadał stopą grunt, a następnie powoli przełożył ciężar ciała na wystawioną do przodu nogę. Potem znów wybadał patykiem ziemię przed sobą i w przypadku stwierdzenia bezpieczeństwa - wykonał kolejną operację niepewnego stąpnięcia. Wykonywał to powolne przejście tak długo, aż nie doszedł do rośliny, bądź nie wyczuł zbyt grząskiego gruntu. W takim wypadku postanowił iść w bok, a jeśli naprawdę nie miał gdzie - zatrzymał się.