Słysząc słowa Flynna, Alistair prychnął tylko.
- Lawrence i całe BUM zrobili więcej niż cała reszta. Prawie udało im się pokonać zamachowców i w dodatku przeżyli. Nie każdy z nas miał tyle szczęścia… - Przed oczyma stanął mu obraz, który widział na jednym ze zdjęć dołączonych do akt – ukrzyżowanego aurora, znalezionego w domu Longbottomów. Chociaż Prewett nie miał na to wpływu to i tak czuł się winny. Co to za przywódca, który pozwala na coś takiego? – Poza tym, nikt z BUMu, nie zawiódł w taki sposób, jak JA. – Dokończył rozgoryczonym głosem. W jednym Flynn miał rację. Hogsmeade było katastrofą.
Kolejnych słów kolegi aurora nie skomentował. Pokuta? Poważnie? W tym konkretnym przypadku nie było mowy o żadnym zadośćuczynieniu. Pokuta charakteryzowała się tym, że po jej spełnieniu wszelkie grzechy i przewinienia były odpuszczane. Alistair nie mógł i nie chciał pozwolić sobie na podobny luksus. On nie zasługiwał na przebaczenie. Zadośćuczynienie też nie wchodziło w grę. Bo niby, w jaki sposób miałby wynagrodzić rodziną ofiar ich stratę? Pracą po godzinach i wypełnianiem znienawidzonych raportów? W oczach Victora, może była to jakaś forma odpokutowania, jednak Prewettowi, to nie wystarczyło. Dopóki nie złamie zamachowców, Smitha i kogo tam jeszcze, dopóty nie odzyska, chociaż częściowo, wewnętrznego spokoju.
Alistair odłożył na bok pierwszą teczkę. Robota była żmudna i męcząca. Nie dość, że na własne oczy widział, jak Ci wszyscy ludzie płoną żywcem, to jeszcze musiał czytać ich życiorysy i pełne żalu listy od rodzin zabitych. Można rzec, że przeżywał wszystko na nowo. Jedynym pocieszeniem był fakt, że ofiar nie było, aż tak dużo. Mniej niż setka. Znaczy to tyle, że stosunkowo szybko przebrnie przez listę uczestników marszu.
Kolejną teczkę, która trafiła w jego ręce, od razu odrzucił w kąt. Nie było potrzeby, aby jeszcze raz czytać akt Aldony. Poza tym, Alistair już dawno sporządził odpowiednie notatki dotyczące sprawy jej zabójstwa. Zarówno aurorzy, jak i brygada już dawno doszli do wniosku, że śmierć pani Prewett jest powiązana ze Smithem. Sporządził nawet na ten temat dość obszerny raport, który powinien już dawno trafić na biurko Victora.
Wraz z upływem czasu kolejne teczki i rozmaite papiery lądowały na kupce pod tytułem „przejrzane”. W trakcie przeglądania dokumentów, Alistair natknął się na kilka znanych sobie nazwisk. Niektóre z ofiar były krewnymi jego kolegów i koleżanek z ministerstwa. Rzecz jasna prawie wszyscy byli mugolakami lub mieszańcami. Prawie.
Prewettowi dłoń zadrżała, gdy otworzył teczkę podpisaną Longbottomowie. Niemal natychmiast stanął mu przed oczami obraz uśmiechniętych przywódców marszu. Uśmiechniętych i zażarcie wierzących w propagowane przez siebie hasła. Hasła, które tak samo, jak ich twórcy obróciły się w popiół.
Alistair z pewnym smutkiem wertował ich akta. Z wszystkich zgonów, które miały miejsce podczas marszu, śmierć tej dwójki najbardziej mu przeszkadzała. Sam nie wiedział, czemu. W ostatecznym rozrachunku nie różnili się niczym od reszty ofiar. Zgoda, osierocili swojego syna, ale nie oni jedni. Chociaż czarodziejowi udało się poznać małżeństwo jeszcze przed marszem, to nie miało to znaczenia. Złożył im wtedy służbową wizytę, a chociaż okazali się niezwykle miłymi i pogodnymi osobami, to Alistair potrafił bardzo skutecznie oddzielać swoje osobiste uczucia od pracy. Nie mniej, czytanie tej konkretnej teczki było dla aurora najmniej przyjemnym zajęciem.
W końcu, po stosunkowo długim czasie, aurorowi udało się uporać ze wszystkimi teczkami, zażaleniami, spisami strat itd. Jednak nie był to koniec jego pracy. Chociaż owoce jego dotychczasowych wysiłków spoczywały na biurku, uporządkowane według alfabetu, mężczyzna wiedział, że czeka go jeszcze jedno zadanie.
Nie podnosząc wzroku znad biurka, auror wziął się za pisanie raportu z marszu w Hogsmeade.

Cytat :

Raport z marszu ROMu w Hogsmeade. Sporządzony dnia 07.07 bieżącego roku przez zastępcę Biura Aurorów – Alistaira Prewetta.


Dnia 4 kwietnia bieżącego roku, o godzinie 11: 05, biuro aurorów oraz pracownicy brygady uderzeniowej pojawili się na marszu. Jako, że nie zostałem wtajemniczony w rozkazy BUMu, raport nie obejmuje motywów i niektórych działań pracowników, wyżej wymienionego biura (odsyłam do raportu sporządzonego przez BUM).
Zgodnie z rozkazami, pracownicy biura aurorów (wyznaczonymi do tego zadania byli: Alistair Prewett oraz Benedict Prince) zjawili się na marszu o ustalonej godzinie (tj. 11:05).
Zgodnie z założonymi wytycznymi, aurorzy wtopili się w tłum, w celu dyskretnego zinfiltrowania uczestników marszu. W celu ułatwienia sobie pracy, auror – Alistair rzucił na siebie zaklęcie Suspensorius, które chociaż zostało wykonane poprawnie w żaden sposób nie pomogło w wykryciu potencjalnych czarnoksiężników. O godzinie 12: 05 rozpoczął się marsz.
Należy zauważyć, że marsz nie miał okazji pokonać chociażby jednego metra, ponieważ mowa powitalna, zaserwowana przez jednego z organizatorów została przerwana przez nieznanego osobnika (wiemy tylko, że nazywał się Charles. Nazwisko i cała reszta są nieznane). Chociaż sposób, w jaki przerwano panu Longbottomowi, zasługuje na potępienie, to zarówno aurorzy, jak i BUM postanowili się nie mieszać. Najprawdopodobniej wszyscy doszli do wniosku, że tego typu zachowanie jest jak najbardziej dopuszczalne.
Sytuacja zmieniła się dopiero wtedy, gdy z tłumu wyłonił się niejaki Brian Sue, który przed śmiercią piastował stanowisko nauczyciela astronomii w Hogwarcie. Mężczyzna, jako jedyny odważył się zwrócić uwagę wichrzycielowi. Jednocześnie z drugiego końca tłumu wyłonił się zupełnie nieznany osobnik (nie znamy jego danych, ale został sporządzony portret pamięciowy, na bazie, którego wystawiono list gończy). Nieznany sprawca werbalnie wsparł Charlesa, który wdał się w szarpaninę z Ruth McDonald. W tej samej chwili jedna z dwójki uczennic, które pojawiły się na marszu – Antigone Hennessy, wdała się w sprzeczkę z nieznanym podejrzanym.
Widząc, że sytuacja zaczęła się komplikować, pracownik biura aurorów – Alistair Prewett rzucił zaklęcie ochronne na państwo Longbottomów (następne zdarzenia pokazały, że był to zabieg bezcelowy). Niestety, nie wiadomo, co się stało z drugim aurorem. Benedict Prince zniknął zaraz po rozpoczęciu marszu (nie muszę przypominać, w jakich okolicznościach go znaleziono).
W pewnym momencie pochód przerodził się w zwyczajną burdę. Na czole marszu: Ruth McDonald, Brian Sue oraz Charles zaczęli toczyć ze sobą regularny pojedynek, przy użyciu czarów i różdżek. Z kolei, na tyłach pracownik BUMu, Jewgienij Bułhakow został zmuszony do użycia zaklęcia na nieznanym sprawcy, który wdał się w regularną szarpaninę z wcześniej wymienioną uczennicą. W zaistniałej sytuacji, na szczególne potępienie zasługuje postawa aurora – Alistaira Prewetta, który po rozpoznaniu swojej kuzynki – Anastasi Fitzgerald w tłumie, ruszył jej na pomoc, zamiast dołożyć starań, aby uspokoić walczących. Kolejnym nagannym posunięciem było całkowite skupienie się na wyżej wymienionej dziewczynie. Aurora – Alistair całkowicie zlekceważył wciąż groźnego podejrzanego, który mimo interwencji Bułhakowa, wyczarował kwas z różdżki. Na szczególną pochwałę zasługują postawy i zdecydowane działania, którymi w danym momencie, wykazali się pracownicy ministerstwa oraz uczennica Antigone Hennessey (zalecam śledzenie poczynań tej osoby. Jej zdrowy rozsądek i opanowanie w kryzysowych sytuacjach mogą kwalifikować ją, jako zdatną do podjęcia pracy w BUM lub w aurorach). Wymienione osoby rzuciły nienaganne zaklęcie tarczy, które niemal całkowicie zneutralizowały wrogie zaklęcie (osoba postronna dostała kwasem po oczach).
Jednocześnie, na przodzie kolumny doszło do tragicznych zdarzeń. Nagle wyłoniła się dwójka zamaskowanych czarnoksiężników. Jeden z nich za pomocą zaklęcia niewybaczalnego uśmiercił Josepha Longbottoma. Wtedy też doszło najprawdopodobniej do pojedynku pomiędzy zabójcami a pracownikami BUM. Najwidoczniej pracownicy ministerstwa nie byli w stanie poradzić sobie z zamachowcami, ponieważ jeden z nich użył zaklęcia szatańskiej pożogi (ponownie odsyłam do raportu BUM). Pomimo prób, nie udało się powstrzymać klątwy.
W obliczu zagrożenia, auror – Alistair Prewett postanowił zareagować. Zneutralizował wcześniej wyczarowaną tarczę i użył zaklęcia, aby rozwiać działanie Szatańskiej Pożogi. Decyzja podjęta przez pracownika ministerstwa była bardzo ryzykowna (dalej uważam, że była słuszna) i nie przyniosła zamierzonych efektów. Auror rzucił niepoprawne zaklęcie, które nie zadziałało. Następstwem działań pracownika ministerstwa były odniesione obrażenia, zarówno przez niego samego, jak i osób w jego najbliższym otoczeniu. Ponadto zginęła masa niewinnych ludzi (ich szczegółowy spis znajduje się w załączonej dokumentacji). Bez żadnych wątpliwości można uznać Hogsmeade za całkowitą klęskę. Nie udało się pojmać zamachowców. Oprócz tego straciliśmy też cenionego współpracownika (Benedict Prince). Zalecane jest, aby jak najszybciej pojmać zamachowców, którzy odpowiadają za całe to zamieszanie. Wszystko wskazuje na to, że są to niezwykle niebezpieczni czarnoksiężnicy, którzy nie cofną się przed niczym.

Alistair westchnął z ulgi i odłożył na bok pióro. W końcu skończył pisać ten cholerny raport! Teraz był już wolny. Może nawet uda mu się pojawić na pokazie smoków?

Tak, większość zrobiła więcej od niego, co nie zmienia faktu, że i tak było to niewiele. Prawdę mówiąc żadne działania, które zostały podjęte na marszu, przez pracowników ministerstwa nie przyniosły skutku. Wszyscy spieprzyli sprawę.
Chociaż była już trzynasta godzina, to Alistair nie mógł powiedzieć, „ale ten czas szybko leci”. Żmudna praca, której musiał się poddać sprawiła, że każda minuta wlekła się niemiłosiernie. Jednakże, gdy Flynn zadał pytanie na temat postępów w katorżniczym wypełnianiu dokumentów, Alistair, z niemałą satysfakcją stwierdził, że nie ostał się żaden pusty, raport.
- Nie dużo. W zasadzie to skończyłem. – Powiedział, spoglądając na zegarek. Jeszcze uda mu się zdążyć na pokaz. W chwili, gdy już zakładał na siebie płaszcz rozległo się głośne pukanie do drzwi.
- Co znowu? Pomyślał spoglądając zirytowanym wzrokiem na osobę, która weszła do środka. Widok czarnowłosej kobiety podziałał na Alistaira zupełnie inaczej niż na Flynna. Kolejna przeszkoda, która go oddziela od ukochanego pokazu. Ech…
- W czym mogę pomóc? – Spytał ponownie siadając za swoim biurkiem. Pozostawało mieć nadzieję, że kobieta szybko powie, o co chodzi i pójdzie w cholerę, tam skąd przyszła.

Alistair zdawał sobie sprawę z tego, że poniektórym nie podoba się fakt, że jeszcze pracował w biurze. Chociaż mężczyzna z pewnością popełnił błędy podczas akcji, to nie oszukujmy się, wszyscy je popełnili. Równie dobrze mogłyby „polecieć głowy” Bułhakowa, Lawrence’a oraz Templer. Każdy z pracowników ministerstwa zawiódł. Nikt nie powstrzymał zaklęcia, które pozbawiło życia dziesiątki istnień. Wszyscy byli winni. Poza tym, stary Shackelbot wziął już swojego zastępcę na dywanik i doszedł do wniosku, że Prewett może się jeszcze na coś przydać. Wszystkim powinno to wystarczyć.
Auror, zganił się w myślach widząc reakcję petentki na widok pochmurnego oblicza, jakie w tej chwili prezentował. Widać było, że przyjście tutaj dużo kosztowało kobietę, a nieprzychylne spojrzenie nie pomagało. Oblicze Alistaira rozpogodziło się, a On sam, obdarzył nawet, nieznajomą uprzejmym uśmiechem (efekt popsuła blizna na twarzy).
W niezmąconym skupieniu i wręcz namacalnej powadze, auror wysłuchał tego, co miała do powiedzenia kobieta. Gdy ta skończyła mówić, nie mógł powstrzymać się od cichego westchnięcia. Mógł się tego spodziewać. Kobieta, która przed nim siedziała z pewnością była pierwszą, z wielu osób, które przyszły po odszkodowanie oraz zadawać pytania typu „Czy cierpiał, jak płonął?” lub „Czy złapaliście sprawców?”, albo „Czy mój dziadek uwzględnił mnie w spadku?”. Udzielanie odpowiedzi na tego typu pytania znudziło go już dawno temu.
- Pani Richmond – zaczął powoli, starannie dobierając słowa, aby nie pogłębić żalu kobiety. – Wszelkie informacje dotyczące pani brata, jego spadek oraz wszelkie inne sprawy zostaną przekazane pani za pomocą sowiej poczty. Jeżeli jest jednak coś, co chciałaby nam pani powiedzieć odnośnie pani brata to chętnie posłuchamy. – Powiedział, uprzejmym i poważnym głosem. Alistair miał nadzieję, że kobieta nie zacznie opowiadać historii życia swojego brata.

Alistaira nie obchodziło karcące spojrzenie Flynna. Prawdę mówiąc nie wiele obchodził go także szczery żal kobiety. Czemu tak się działo? To proste. Alistair tyle już przepracował w biurze i naoglądał się tylu dziwnych i strasznych rzeczy, że były one niczym innym niż rutyną. Płacz, zapuchnięte oczy, rozedrgany głos, wszystko już było. Zgoda, marsz był o tyle wyjątkowy, ponieważ Alistair jeszcze nigdy nie poniósł, aż tak sromotnej porażki. Jednakże, poczucie winy i wstyd zdążyły częściowo zaniknąć na rzecz zwykłego, codziennego chłodu i opanowania. I chociaż bardzo by chciał, to nie potrafił postrzegać zapłakanej kobiety inaczej, jak „kolejnego krewnego denata”. Zbyt wielu ich było.
Słysząc słowa swojej rozmówczyni, Prewett zmrużył nieznacznie oczy. Jakoś wątpił w to, aby kobieta powiedziała mu coś innego niż cała rzesz jej podobnych. Po usłyszeniu pierwszych słów, utwierdził się w tym przekonaniu. Jednakże ostatnia wypowiedź kobiety sprawiła, że mężczyzna niemal od razu zerwał się z krzesła, podszedł do ściany i zerwał z niej dwa listy gończe – zabójcę oraz tego, z którym stoczył pojedynek. Gdy wrócił w pośpiechu na swoje miejsce, podsunął pod nos kobiety podobizny poszukiwanych.
- Jest pani wstanie wskazać nam, kogo z tej dwójki widziała i gdzie to było? – Spytał świdrując Richmond uważnym spojrzeniem. Istniała spora szansa, że kobieta może znacząco pomóc w śledztwie. Mimo wszystko Prewett się nie podpalał. Istniało duże prawdopodobieństwo, że pani Richmond nie posiada żadnych wartościowych informacji, nawet, jeśli wierzy, iż jest inaczej. Jednakże, należało się zastosować do odpowiednich procedur i sprawdzić wszystkie dostępne poszlaki. Ostatecznie, Richmond była pierwszą z osób, które się do nich zgłosiły w sprawie poszukiwanych. Warto było spróbować.

Alistair zmrużył nieznacznie oczy, gdy kobieta wskazała palcem mężczyznę, z którym oddział BUMu i On sam stoczyli pojedynek. Był to ten sam mężczyzna, który dotknął jego kuzynkę. Obecnie numer jeden na czarnej liście Prewetta.
Chociaż, mężczyzna doskonale zdawał sobie sprawę z kalectwa i niezdarności swojego partnera, to udał, że nic nie widzi. W normalnych okolicznościach, auror pokusiłby się o rzucenie ganiącego spojrzenia, jednak teraz był całkowicie skupiony na swojej rozmówczyni.
Alistair w pełnym skupieniu wysłuchał tego, co miała mu do powiedzenia kobieta. Wbrew pozorom jej informacje były bardzo cenne. Na ich podstawie można było wysunąć kilka teorii, które umysł Prewetta zaczął już analizować. Brakowało jeszcze tylko jednego…
- Kiedy go pani widziała? – Spytał rzeczowym, spokojnym tonem. Nie było sensu się podpalać. Mimo, że kobieta była pewna, iż widziała właściwego mężczyznę, to należało zachować spokój. Zbędny zapał i gorąca głowa w niczym nie pomogą. Nie mniej, Alistair już miał plan. Chociaż był on niewyraźny i szczątkowy, to wiedział już, co należy zrobić w pierwszej kolejności.