￭ Urodził się 1 lutego 1895 roku pod imieniem i nazwiskiem, które zostało zatuszowane przez ojca. Aktualnie z tego, jak Vakel naprawdę się nazywa zdają sobie sprawę tylko Vladimir Bułhakow, Małgorzata Kossak, Jewgienij Bułhakow i on sam. Jego znakiem zodiaku jest wodnik.
￭ Typ enneagramu - 3w2 "Gwiazda", chociaż zawsze przedkładał nad enneagram swoją życiową pasję - numerologię. Liczba celu życia Vakela to osiem, czyli żniwiarz.
￭ Lubi pić herbatę i zna wiele sposobów jej parzenia. Denerwuje się, gdy ktoś robi to niepoprawnie lub nieudolnie. Z tego powodu ma na pieńku ze szkolnym woźnym, odpowiedzialnym za przygotowywanie tego napoju na rady pedagogiczne i inne tego typu okazje.
￭ Kocha swoją pracę i często określa ją mianem swojej jedynej żony. O nieudanym małżeństwie lepiej przy nim nie wspominać, ponieważ staje się wtedy wyjątkowo agresywny. Spalił dom Małgosi Szatańską Pożogą.
￭ Teoretycznie jest biseksualny, ale w praktyce... jedynym mężczyzną, któremu kiedykolwiek się oddał był, jest i najprawdopodobniej będzie jego rodzony brat, Jewgienij.
￭ Podrywa kobiety właściwie na każdym kroku. Uwielbia być w centrum ich uwagi.

Cytat :

Bułhakow uśmiechnął się do kartki. Przyjął to jako całkowity komplement, bez choćby nuty pouczenia z dość prostej przyczyny - chciał go usłyszeć. Już nawet nie próbował tłumaczyć się przed sobą. Po prostu sprawiało mu niewyobrażalną przyjemność, kiedy kobiety go doceniały. Tak, miało to podłoże w absolutnym braku jakiegokolwiek głębszego uczucia od jakiejkolwiek przedstawicielki płci pięknej przez ponad trzydzieści lat życia. Łącznie z mamusią. A właściwie, to macochą.
Wciąż siedział lekko odchylony w tył, ułożony wygodnie na swoim krześle, wczytując się w kolejne notateczki.
- Ciężko mi wybrać te najważniejsze sprawy. Mimo wszystko wydaje mi się, że w moim przypadku największy wpływ miały podróże. Nauczyły mnie wyciągać lekcje z rzeczy, w których wcześniej ich nie dostrzegałem. - wyjaśnił spokojnie, upijając kolejny łyk. - Kiedy ostatnio odwiedziłem jedną z moskiewskich galerii sztuki - moim oczom ukazała się pewna rzeźba anonimowego autora. Przedstawiała spiralę wyłaniającą się z surowego kamienia. Na dole ledwie ruszona, pięła się w górę - aż po błyszczący czubek. Stojąc tam pomyślałem, że tak właśnie postrzegam ludzkie życie. Zaczynamy z niczym, goli i bezwartościowi jak ten głaz. Później rodzice zaczynają skrobać. Kamień staje się ociosany i, co najważniejsze - obiera kierunek i wtedy następne zdarzenia szlifują go tylko, aż materiał się skończy. - Do wieczora długa droga, herbaty miał w zapasie dla całej kampanii wojska, a najwyraźniej obudziła się jego narcystyczna strona i spodziewać się było można, że zacznie rozwijać wątek wypraw zamorskich, bo przechwałki były u tej ciapy na porządku dziennym, aż tu nagle... (!) Wreszcie odstawił filiżankę, wsparł się łokciami o biurko, splótł palce razem i oparł na nich podbródek. - Długą drogę przebyłem przez znalezieniem się w tej szkole i muszę to wreszcie powiedzieć, bo te słowa cisną mi się na usta od wczoraj - od dawna nie spotkałem osoby tak czarującej, jak ty i wręcz gotuję się z ciekawości, aby lepiej cię poznać. Powiedz mi, ale szczerze: czy moja fascynacja jest chociaż w najmniejszym stopniu odwzajemniona? Często mam wrażenie, że nudzę swoimi opowieściami.

￭ Lubi uchodzić za osobę poważną, chociaż często rozrabia i robi głupie dowcipy.
￭ Pisze do gazet artykuły pod pseudonimem John Smith. Figuruje przez to na liście ściganych przez brytyjskie i amerykańskie Ministerstwa Magii, jednakże nigdy nie został złapany i dobrze zaciera ślady.
￭ Ma manię na punkcie przepowiadania przyszłości. Posiada wrodzony dar zwany Trzecim Okiem. Obstawiał wyniki wyścigów za pomocą swojego specjalnie tresowanego koguta.

Cytat :

- W moim przypadku jest to raczej ubolewanie nad ich brakiem. - powiedział, chociaż przez pryzmat ostatnich kilku minut zdał sobie sprawę z tego, że mówił kłamstwo ukryte w prawdzie. Faktycznie - lubił się użalać nad swoją nieudolnością, ale czy miał ku temu powody? Przecież widział. O wiele więcej niż inni. Widział przyszłość i przeszłość oddaloną o niego tak bardzo, że musiał szukać, by zorientować się gdzie był. W jakich czasach. Co i dlaczego. Szukał symboli w strzępkach wspomnień innych osób, z jakiegoś dziwnego powodu napływających właśnie do niego. Odpowiedzi posiadał aż w nadmiarze. On po prostu nie potrafił zadać do nich odpowiedniego pytania, co czyniło je bezwartościowymi.

￭ Kibicuje rosyjskiej drużynie Qudditcha, ponieważ gra w niej jego młodszy brat.