Treść zadania: „Charakterystyka wybranego zioła” - referat na dwie rolki pergaminu (1 strona A4).

Jest rośliną leczniczą, którą używa się do uwarzenia eliksiru dla osób spetryfikowanych by ich ożywić. Jest także silnym środkiem pobudzającym. Używa się jej do przywrócenia pierwotnej postaci ludziom, którzy są poddani złemu urokowi bądź transmutacji. Bulwa mandragory przypomina kształtem noworodka - posiada oczy, usta i nos. Włosy tej rośliny to przedłużone liście. Krzyk dojrzałej mandragory jest bardzo zabójczy dla ludzi, natomiast krzyk sadzonki jedynie ogłusza na kilkanaście godzin. Gdy mandragora zaczyna poruszać się w doniczce oznacza to, że jest ona dojrzała.

Liście są krótkoogonkowe, zazwyczaj nagie, a na końcach zaostrzone. Są duże, podługowatojajowate oraz karbowano ząbkowane. Kwiaty wyrastają pojedynczo na długich szypułkach, mają pięciowrębny kielich. Korona jest barwy brudno lub zielonkawobiałej. W rurce korony znajduje się 1 słupek i 5 pręcików. Mandragora kwitnie od czerwca do lipca, spożywana w dużych ilościach może wywołać podrażnienie dróg oddechowych, a nawet delirium (zespół zaburzeń świadomości, któremu towarzyszą iluzje,omamy wzrokowe, słuchowe, dotykowe, a nawet lęki).

Mandragora znana była już w starożytności, ale wykorzystywana była do leczenia depresji. Nie wiem, czy już wtedy leczono nią spetryfikowanych.

Wybrałam właśnie tą roślinę, ponieważ wydaje się być ciekawa na swój dziwny i krzykliwy sposób. Sposób w jaki roślina się porusza jest zabawny, a ja naprawdę lubię zabawne rzeczy.
Dołączam do swojej pracy rysunek mandragroy wykonany przez siebie.
klik

Spośród wielu naprawdę interesujących gwiazdozbiorów ciężko jest wybrać jeden, ulubiony. Sam fakt, iż nie do końca rozumiem stwierdzenie ulubiony odnoszące się do czegoś takiego, jak konstelacja na niebie jest jednym z utrudnień, jakie mnie napotkały podczas pisania tej pracy. Chciałabym więc na wstępie wytłumaczyć moje stanowisko i fakt, iż wszystkie gwiazdozbiory są dla mnie jednakowo ciekawe, bo patrzenie w gwiazdy mimo tego, co mogłoby się wydawać - jest naprawdę intrygujące. Jako osoba bardzo zainteresowana przedmiotami związanymi z przepowiadaniem przyszłości, wypatruję w nich więc przede wszystkim zalążków astrologii, choć części naukowe są również bardzo interesujące. Bazując więc na tym, postanowiłam wybrać jeden z dwunastu gwiazdozbiorów powiązanych ze znakami zodiaku, o których co nieco wiem z powodu własnych upodobań. Skupiłam się w tej pracy na Gwiazdozbiorze Lwa, gdyż sama właśnie urodziłam się pod jego patronatem i na swój sposób jest mi on bliski.
Gwiazdozbiór Lwa, nazywany również Leo bądź Leonis jest d w u n a s t ą, co do wielkości konstelacją na niebie i wliczany jest, jak już wcześniej wspomniałam, do dwunastu gwiazdozbiorów zodiakalnych. Jak każdy z nich ma on także, poza skrótem nazwy, własny symbol - ♌. Słońce wędruje na tle tego gwiazdozbioru pomiędzy 10 sierpnia a 16 września. Z Gwiazdozbiorem Lwa sąsiaduje osiem innych konstelacji - Wielka Niedźwiedzica, Mały Lew, Rak, Hydra, Sekstant, Puchar, Panna, Warkocz Bereniki. Gołym okiem można dostrzec aż 70 gwiazd tego gwiazdozbioru, choć naprawdę dużych jest zaledwie 5. Najjaśniejszą z nich jest gwiazda o nazwie Regulus, nazywana alfa Leonisem (α Leo), co w tłumaczeniu oznacza Małego Króla. Warto zaznaczyć, że gwiazda ta świeci aż 160 razy jaśniej od Słońca.
Wiele nazw gwiazdozbiorów wcale nie nawiązuje do ich wyglądu, jedynie do legend, które się z nimi wiążą. Często wzbudza to zdziwienie i oznaki buntu wśród osób uczących się i poznających konstelacje. Gwiazdozbiór Lwa jest jednak podręcznikowym przykładem dobrania nazwy do swojego wyglądu, gdyż jakby się dokładnie przyjrzeć - naprawdę można wyobrazić sobie kontury lwa zarysowane wokół najwidoczniejszych gwiazd. Głowę stworzenia reprezentuje asteryzm, zwany sierpem, wyraźnie widoczny trójkąt prostokątny jest jego zadem, a linie gwiazd nogami. Gwiazdy zgromadzone wokół Warkocza Bereniki przypominają swoim kształtem kosmyk na końcu lwiego ogona. Wcześniej wspomniany przeze mnie Regulus jest umiejscowiony tak, by reprezentować lwie serce.
Jak z każdym gwiazdozbiorem, tak i z Lwem kojarzona jest legenda, mit z pradawnych czasów, który tłumaczył starożytnym jego istnienie. Nikogo chyba nie dziwi, że z tym walecznym stworzeniem związany będzie mit o Herkulesie. Jedną z dwunastu prac (przez wielu uważaną za pierwszą) herosa miało być zabicie lwa nemejskiego. Według mitologii było to stworzenie odporne na wszelkiego rodzaju ataki, żadne ostrze nie było w stanie chociażby zadrapać jego skóry. I choć Herkulesowi udało się go zabić, potrzebował kilku prób. Początkowo wystrzelił w niego strzały, połamał na nim maczugę i skrzywił miecz. Można więc rzec, że wcale nie szło mu lepiej, niż innym śmiałkom, którzy próbowali dokonać tego przed nim. Ostatecznie jednak, Herkules postawił na swoją przebiegłość i korzystając z faktu, iż zwierzę zaszyło się w jaskini mającej dwa wejścia - jedno z nich zablokował siecią, a drugim wszedł do środka i rozpoczął kolejną rundę starcia. Po długiej walce udało mu się go schwytać i udusić, choć przypłacił wykonanie tej pracy utratą palca. Zaniósł jego ciało do inicjatora jego prac, króla Eurysteusza  i używając lwiego pazura rozciął skórę, z której zrobił sobie zbroję. Dzięki niej był niewrażliwy na ciosy i do tej pory często przedstawia się go właśnie w tej lwiej skórze, która z pewnością pomogła mu w reszcie prac, które miał do wykonania.

Spoglądając na całą historię magii, wliczając w nią dzieje pradawne aż po historię najnowszą można doszukać się wielu wspaniałych, mądrych i potężnych czarodziejów. Wielu z nich znalazło się na kartach dołączanych do czekoladowych żab - zdecydowanie nie bez powodu. Ich zasługi dla naszego świata są godne podziwu i z pewnością warto uznawać ich za autorytety w naszym codziennym życiu. Wybranie więc jednej, konkretnej sylwetki na przestrzeni całych dziejów wydaje się wręcz niemożliwe i muszę przyznać, sporo czasu zajęło mi zdecydowanie. Z początku myślałam o wyborze kogoś żyjącego w naszych czasach. Kogoś, kto zrobił wiele dla nauki, napisał wiele bardzo ważnych książek. Kogoś, kto uczy w szkole i choć wielu z nas wcale nie chce pojąć tej konkretnej dziedziny nauki, robi to dalej. Przekazuje wszystko, co wie - a wie wiele. Ostatecznie jednak stwierdziłam, że dużo łatwiej ocenić kogoś, kogo dorobek dla świata już nigdy się nie zwiększy. Kogoś, kto umarł dawno temu, a ocenę jego osoby można wykonać jedynie opierając się na dostępnych źródłach historycznych. Ocena taka będzie więc bardziej obiektywna, niż podsumowanie kogoś, kogo zna się osobiście. Podstawą nauki bowiem jest unikanie subiektywizmu, jak najbardziej się da.
Idąc tą właśnie drogą dedukcji, zdecydowałam się na referat o Merlinie. Jest on chyba najbardziej znanym i rozpoznawalnym czarodziejem na całym świecie. Żył w średniowieczu i do tej pory uznawany jest za najpotężniejszego maga wszech czasów. Mówi się, że był czarodziejem krwi czystej, którego Tiara Przydziału przypisała do Slytherinu. Swoje losy splótł z mugolskim królem, znanym z arturiańskich legend - Arthurem. Był druidem o zdolności znanej nam dzisiaj pod nazwą Trzeciego Oka, potrafił więc przewidywać przyszłość. Był też bardzo dobrym zaklinaczem. Do dzisiaj krążą legendy o jego zdolnościach magicznych i umiejętności rzucania bardzo potężnych zaklęć. Niestety, nie wiele wiadomo tak naprawdę o jego przeszłości. Kim był? Gdzie się urodził? Co ukształtowało go w trakcie życia? Wiadomo jedynie, że będąc już w podeszłym wieku zasłynął pomagając królowi Arthurowi. Najbardziej znana jest historia jego walki z potężną czarownicą, parajacą się czarną magią - przyrodnią siostrą Arthura, Morgan le Fay. Jemu także zawdzięczamy istnienie Stonehenge, do którego kamienie sprowadził za pomocą swojej magii. Wokół jego osoby powstało wiele legend i mitów. Historii bez potwierdzenia, a każda kolejna jest bardziej nieprawdopodobna od poprzedniej. Mówi się, że Merlin pochodził z Walii, a jego prawdziwe imię to Myrddin. Był on na tyle rozpoznawalnym czarodziejem, iż historie o nim znane są także mugolom. Jedna z nich, przesiąknięta chrześcijańskimi naleciałościami, twierdzi iż Myrddin został poczęty w akcie nierządu pewnej ludzkiej kobiety z inkubem, demonem prosto z piekieł. Prawdą jednak jest, iż Merlin uznawany za czarodzieja krwi czystej musiał zrodzić się z kobiety, która również była czarodziejką. Bardziej prawdopodobna wersja nie mówi więc nic o jego rodzicach, nadmienia tylko, iż matka zmarła niedługo po porodzie. To tłumaczyłoby samotny żywot człowieka, który znany jest wszystkim jako najwspanialszy druid. Czarodziej, którego życie skupiało się wokół lasu. Czarodziej, którego magia rządziła siłami natury. Gdyby spojrzeć na historię magii, śmiało można by stwierdzić iż nikt potężniejszy od Merlina nie narodził się do tej pory.
Merlin nigdy nie został zapomniany i przyznać trzeba, że pozostawił po sobie całkiem sporą spuściznę. Nie był wcale tak dobry, jak lubią go przedstawiać podręczniki i książki, zwłaszcza te mugolskie. Zdarzało mu się używać przemocy - chociażby w zemście za swoją ukochaną (po czym zniknął na wiele lat medytacji) lecz z pewnością rozsławił magię wśród mugoli i ukazał im, że wcale nie jesteśmy tacy straszni, jak maluje nas chrześcijaństwo. Niestety, wielu bardzo szybko o tym zapomniało. Wracając jednak do postaci Merlina, pozostawił on po sobie dziedzictwo, które niosą w sobie jego potomkowie - rody czarodziejskie zrodzone w Walii, w tym również moja rodzina. Wittermore, a także nasi kuzyni - Rowle, do tej pory pielęgnują pamięć o człowieku nazywanym Księciem Zaklinaczy. O człowieku, który wniósł do magii tak wiele i ukazał nam najwyższy z jego poziomów. Trzeba też przyznać, że miał dość kontrowersyjne poglądy na temat czystości krwi i lubił mugoli, co raczej nikogo nie dziwi ze względu na fakt wieloletniej przyjaźni z Królem Arthurem. Do tej pory w herbie zarówno mojej rodziny, jak i rodziny Rowle widoczna jest sylwetka starca z siwą brodą, która ma reprezentować właśnie Myrddina. Doceniony został również przez ogół czarodziejski, co poskutkowało utworzeniem na jego cześć Orderu Merlina, który przyznawany jest tylko i wyłącznie najwspanialszym czarodziejom danych czasów.

Prawa Gampa
➛ Przetransmutować można każde ciało stałe, ciecz, plazmę i gaz oraz materię i niematerię.
➛ Każdy obiekt można dowolnie poddawać działaniu transmutacji.
➛ Wszyscy byli przekonani o trafności prawa, zarówno Cristoffa jak i Gampa, dopóki nie odkryto pewnych wyjątków, nazwanych paradoksem Gampa.

1. JEDZENIE I PICIE - nie można dokonać transmutacji, jeśli wynikiem ma być żywność. Jedynym wyjątkiem jest transmutacja żywności, jeśli zmieniamy jeden produkt spożywczy w inny, jednak w takiej samej ilości, nie podwajamy go, nie zwiększamy jego rozmiaru oraz nie pomnażamy wyniku transmutacji.

2. METALE SZLACHETNE I PIENIĄDZE - pieniędzy nie można wytworzyć z niczego, tak sam jak metali szlachetnych i wszelkiego rodzaju dóbr uznawanych za walutę.

3. DUCHY I OSOBY - nie można przywrócić nikogo do życia, anie przyzwać ducha osoby zmarłej znikąd. Podobnie jest z poważnymi obrażeniami - dotyczy to przede wszystkim utraconych lub zmasakrowanych części ciała.

4. UCZUCIA - nie da się ich wyczarować w żaden sposób, możliwe jest jedynie stworzenie wizji stanu silnego zauroczenia przez podanie osobie Amortencji. Wiąże się to jednak z wieloma następstwami i nie jest zalecane.

5. RÓŻDŻKI.


Walter Whitney, kolejny znany transmutolog, próbował dojść, dlaczego tak się dzieje. Dlaczego nie można przemienić czegoś w jedzenie lub pieniądze. Odkrył, że każda przemiana, gdzie rolę grają obiekty o dużej wartości emocjonalnej dla maga jest bardzo dekoncentrująca. W transmutacji bardzo ważne jest skupienie, koncentracja i perfekcja. Jeśli chcemy zamienić substrat w produkt, który ma dla nas bardzo dużą wartość, np. pieniądze lub jedzenie, transmutacja nie zajdzie, ponieważ sama myśl o tym, że możemy mieć więcej pieniędzy lub jedzenia dekoncentruje czarodzieja w taki sposób, że nie może skupić się na przemianie. Owa teoria nazwana jest teorią Whitney. Ciągle poddawana jest badaniom, jednak wszystko wskazuje na to, że jest ona trafna. Jej treść brzmi: Próba transmutacji transmutanta o dużej wartości emocjonalnej jest na tyle dekoncentrująca, że niemożliwa do wykonania.

Historia mugolskiego systemu edukacji jest dłuższa i bardziej skomplikowana, niż mogłoby się wydawać. System ten różni od czarodziejskiego systemu pod wieloma względami, choć ma też kilka cech wspólnych. By jednak zagłębić się w samej specyfice nauczania mugoli, należałoby skupić się właśnie na drobnym zarysie historycznym tak, aby móc zrozumieć skąd wzięły się pewne jego zasady i postanowienia. Prawdę mówiąc, w podręczniku szkolnym nie ma zbyt wielu informacji na ten temat, a zdobycie ich jest dla całkowicie pozbawionego kontaktu z niemagicznym społeczeństwem czarodzieja bardzo trudne. Nie chciałabym się cofać za bardzo w przeszłość, gdyż wiele z aktów i ustaw, które weszły w życie przed 1850 rokiem już nie obowiązują i są po prostu przestarzałe. Nic w tym dziwnego, skoro minęło od tego czasu prawie sto lat, a świat mugolski prężnie (nawet pomimo przeżytej wojny) się rozwija. Ludzie pragnął ulepszać swoje dotychczasowe życie i nie ma znaczenia, czy jesteś mugolem, czy czarodziejem - zawsze będziesz dążyć do jakiegoś postępu. jaki on będzie i w jaką stronę pójdzie zależy to już od osobistych przekonań, a moja praca nie miała skupić się na tym, czyje reformy są lepsze, a jedynie na przedstawieniu mugolskiego systemu edukacji.
Na samym początku chciałabym więc wspomnieć o Ustawie Forstera z 1870 roku. Ustawa ta wprowadziła okręgi szkolne oraz komitety szkolne, których zadaniem była organizacja szkół początkowych dla dzieci w wieku 5 – 10 lat, w niektórych wypadkach dopuszczała edukację do trzynastego roku życia. Kolejne, uzupełniające ustawy wyszły w roku 1880 i 1889, sprawiając że akt ten ostatecznie miał w chociażby minimalnym stopniu wspomagać rodziny biedniejsze. Te, których nie było stać na edukację swoich dzieci. Ustawa ta wprowadziła także możliwość edukowania się przez dzieci niewidome i niedosłyszące, co do tej pory było niemożliwe. Wiązało się to jednak z rozwojem pedagogiki specjalnej na całym świecie. Coraz powszechniejsze zaczęło być bowiem przekonanie, iż dzieci upośledzone nie są zawadą społeczeństwa, a jedynie jednostkami, którymi trzeba się zająć i pomóc wdrążyć w życie społeczne z jak najlepszym startem. Oczywiście, w tych czasach dotyczyło to jedynie dzieci niepełnosprawnych z rodzin bogatszych. Ostatnie uzupełnienie tego aktu miało miejsce w 1893 roku.
Wraz z rozpoczęciem kolejnego stulecia jasnym się stało, że reformy przeprowadzone wcześniej przestały być wystarczające. W związku z tym, w 1902 roku w życie weszła Ustawa Blefoura, która w miejsce komitetów szkolnych wprowadziła komisje szkolne o rozszerzonych kompetencjach. Oficjalnie ustawa ta nazywa się Konserwatywnym Aktem Edukacyjnym, który wprowadzał wiele kontrowersyjnych tez związanych z radykalną zmianą oświaty Anglii i Walii. Jego celem miało być usunięcie przepaści pomiędzy szkolnictwem prowadzonym przez komisje, a szkołami anglikańskiego Kościoła. Ustalono w niej także środki, jakie miały zostać przeznaczone na edukację, wliczając to także naukę religii w szkołach podstawowych. W 1903 roku ustawa zaczęła działać i objęła szkoły w Londynie. Wielu znawców uważa, że był to akt przynoszący zgubę partiom, które go wypromowały, jednak nie to jest tematem mojej pracy. prawdą jest, że za sprawą Aktu Blefoura szkoły miały odpowiednie dofinansowanie, rozwinęły się szkoły średnie - których otworzono aż tysiąc i naukę już w 1914 roku rozpoczęło aż 349 dziewcząt, które do tej pory nie miały na to możliwości.
W roku 1918 pojawił się pierwszy projekt Ustawy Fishera. Wprowadzała ona obowiązek szkolny osób do 14 roku życia, a także zamiar wprowadzenia rezerwy obowiązkowej dla osób w wieku 14-18 lat na edukację w niepełnym wymiarze godzin. Planowano wtedy również wprowadzenie dodatkowej, wyższej szkoły dla osób po 18 roku życia, jednak cięcia budżetowe wywołane kryzysem gospodarczym po I Wojnie Światowej uniemożliwiły wprowadzenie planu w życie. Ustawa ta weszła w życie dopiero w roku 1921. Wraz z wejściem Rządowej Ustawy Lokalnej w 1929 roku nastąpił spory kryzys szkolnictwa, przede wszystkim przez cofnięcie wielu dofinansowań. W 1930 roku powstał zamysł gimnazjów technicznych, które miały podnieść kwalifikacje zawodowe na poziomie szkolnictwa średniego. Na chwilę obecną nie wiele jednak takich szkół się otworzyło.
Aktualnie w Anglii istnieją trzy podstawowe typy szkół. Pierwszym z nich jest tak zwany Infant School, do którego uczęszczają dzieci w wieku 5-8 lat. Jest to szkoła ucząca bardzo podstawowych rzeczy, takich jak pisanie, czytanie czy rachowanie. Nie zapomina się w nie jednak o nauce czynności przydatnych w życiu codziennym. Wykorzystując więc zabawę, dzieciom pokazuje się, jak dbać o porządek, przyrządzić sobie jedzenie, dbać o rośliny i zwierzęta. W skład zajęć takiej szkoły wchodzą także zajęcia ruchowe i manualne, by rozwój kilkulatków był jak najbardziej prawidłowy. Kolejnym typem szkoły, przeznaczonej przede wszystkim dla klasy drobnomieszczańskiej jest Grammar School. Tylko nieliczni, osiągający najlepsze wyniki w klasie uczniowie pochodzący z klasy robotniczej mają szansę na dostanie się do takiej szkoły. Ukończenie nauki odbywa się na etapie 16 roku życia i choć Grammar School przygotowuje wszystkich do podjęcia nauki na studiach wyższych, wielu jej absolwentów osiada na tym etapie, pozostając na inteligenckich posadach. Wielu idzie w stronę polityki, część kieruje się do handlu, a jeszcze inni wybierają jako swoją dziedzinę przemysł. Po ukończeniu Grammar School absolwent ma dwa lata na przygotowanie się do egzaminów wstępnych na uczelnię wyższą, jeżeli chce się uczyć dalej. Ostatni z typów szkół przeznaczony jest dla dzieci z rodzin najbogatszych. Szkoły publiczne kształcą przyszłych kierowników i dyrektorów, wzbogacone są o wybitnych pedagogów i znawców sztuki, którą wykładają. Ponieważ obecnie mały odsetek społeczeństwa mugolskiego stać na to, by do takiej szkoły posłać własne dziecko, a jest to kosztowne (nic dziwnego, skoro opłacenie każdego z nauczycieli również nie jest tanie, tak samo jak zapewnienie najlepszego sprzętu) placówek tych jest po prostu bardzo mało. Z tego powodu przy szkołach budowane są internaty, w których mieszkają wszystkie dzieci, nie tylko te, których domy rodzinne znajdują się bardzo daleko. Nauka obejmuje przede wszystkim przedmioty humanistyczne, choć religia i wychowanie fizyczne również odgrywają bardzo dużą rolę. Z początku wszystkie dzieci uczą się tego samego, dopiero w klasach wyższych każdy dobiera sobie przedmioty zgodnie z upodobaniami. Mugolskie szkoły publiczne są więc najbardziej zbliżone do czarodziejskiego systemu edukacji i samego sposobu działania Hogwartu.

Na świecie istnieje wiele gatunków magicznych stworzeń i każdy z nich jest fascynujący. Ciężko jest wybrać chociażby jedną rodzinę zwierząt, która zasługiwałaby bardziej na opisanie, a co dopiero zdecydować się na jeden konkretny gatunek. Niemniej, wśród wszystkich stworzeń bardzo bliskie mi, jak i mojej rodzinie są magiczne konie. W skład ich, jak już pisałam w swojej poprzedniej pracy, wchodzą takie stworzenia jak Pegazy, Hipogryfy, Testrale, Aetonany. Są to stworzenia zadziwiająco piękne, ale i różniące się miedzy sobą wieloma cechami. Każdemu z tych gatunków z chęcią poświęciłabym osobną pracę i skupiła się na zdobyciu szerszej wiedzy, jednak dzisiaj skupię się tylko na jednym z nich. Wybór należał do cięższych, gdyż ród Wittermore bardzo mocno związany jest z Pegazami, których hodowlę posiadamy na własność w Walii, przy rodowej rezydencji. Pisałam o nich jednak już jedną pracę. Ponadto sama, choć nie mogę zaprzeczyć, że Pegazy są dla mnie stworzeniami naprawdę pięknymi i fascynującymi, dużo bardziej interesuję się Hipogryfami, z którymi wiązać się będzie projekt badawczy, nad którym obecnie pracuję. Idąc więc za tym ciosem, postanowiłam skupić się więc na nich, stworzeniach, których życie i zwyczaje są mi dużo bliższe niż każdego innego. Na stworzeniach, które zafascynowały mnie do tego stopnia, że postanowiłam przyjrzeć im się bliżej.
Hipogryfy, choć należą do rodziny magicznych koni, spokrewnione są także - jak sama ich nazwa wskazuje - z gryfami. Zostały nazwane przez Greków, ponieważ to stamtąd się wywodzą. Hippos oznacza konia, a Griffin to po prostu gryf. Ministerstwo Magii sklasyfikowało Hipogryfy jako zwierzęta, z którymi odpowiedzialny czarodziej powinien sobie poradzić bez problemu. Mają więc klasyfikację XXX. Każdy właściciel Hipogryfa zobowiązany jest do codziennego rzucania na nie uroku tak, by żaden z mugoli nigdy go nie dostrzegł. Przeprowadzanie prywatnych transportów Hipogryfów jest również zakazane i każde takie przedsięwzięcie wymaga wcześniejszej zgody Departamentu Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami.
Są to stworzenia będące krzyżówką konia z orłem, posiadające cechy obydwu tych gatunków. Po orlich przodkach mają dzioby i pazury, które jednak utrzymują się na typowo końskim tułowiu. Mają więc orli łeb, skrzydła i przednie kończyny, zaś tylne wraz z zadem i ogonem podobne są do tych końskich. Wielkością nie różnią się jakoś szczególnie od zwykłych, mugolskich koni, choć faktycznie umiejscowić je można w skali tych większych. Ich długość to sprawa dość indywidualna, choć normą będą w tym przypadku trzy metry. Rozpiętość skrzydeł wynosi metrów pięć, przy czym należy uwzględnić, iż osobniki żyjące dziko potrafią być nawet o dwa metry w całkowitej rachubie większe. Wszystkie Hipogryfy mają oczy pomarańczowe, upierzenie jednak bywa różne. Ich sierść (znajdująca się na końskiej części) jak i pióra najczęściej przyjmują kolor ciemnoszary, ale zdarzają się też osobniki kasztanowe, kruczoczarne, brązowe i najrzadsze ze wszystkich - różowawe. Skrzydła mają zazwyczaj mocno umięśnione i silne, dzięki czemu bardzo szybko latają i nie mają większych problemów z wzniesieniem się w przestworza.
Ich naturalnym środowiskiem są tereny całej Europy, choć podobnie jak w przypadku Pegazów, największe ich skupiska znajdują się w Grecji. Dotyczy to oczywiście skupisk Hipogryfów żyjących dziko, gdyż w tych czasach można je spotkać w wielu hodowlach zakładanych przez czarodziejów całej Europy. W Wielkiej Brytanii znajduje się zaledwie jedna hodowla, a także jedno skupisko Hipogryfów żyjących dziko (jedno z najniebezpieczniejszych na całym świecie, na Wyspie Mann). Są zwierzętami terytorialnymi, żyjącymi w grupach liczących maksymalnie trzydzieści osobników. Najstarszy samiec stada pełni rolę jego przywódcy i to on decyduje o tym, kiedy i gdzie grupa będzie żerować, a także to on ustanawia stosunek do innych stworzeń i ludzi. Hipogryfy to drapieżniki, żywiące się również padliną. Są w stanie pochłonąć większość mniejszych stworzeń, lecz polowanie na osobniki większe również nie sprawia im kłopotu. Z tego też powodu należy uważać, gdy znajdzie się na terenie jednego ze stad, gdyż mogą one próbować upolować także człowieka. Najczęściej jednak żywią się małymi ssakami i gryzoniami, rzadziej ptakami i rybami. Do ich ulubionych rodzajów pożywienia należą przede wszystkim fretki. Terytorium, jakie zajmuje jedno stado może mieć powierzchnię nawet sześćdziesięciu mil kwadratowych.
Od czerwca do września trwa ich okres lęgowy, będący zdecydowanie najbardziej nerwowym w całym roku. Po ptasich przodkach odziedziczyły sposób rozmnażania się, co za tym idzie - składają jaja. Okres rozwoju płodu zaczyna się już w ciąży Hipogryfa, która trwa pięć miesięcy. Zazwyczaj rodzi się tylko jeden osobnik, bardzo rzadko zdarzają się bliźnięta. Podczas wylęgu Hipogryfy budują sporej wielkości gniazda, w których te jaja składają i wysiadują. Takie jajo, będące naprawdę ogromnej wielkości, pęka zazwyczaj po dwudziestu czterech godzinach, wydając na świat nowe pokolenie stada. Podobnie jak konie, stworzenia te potrafią niemal od razu chodzić, zdobycie umiejętności biegania zajmuje im maksymalnie jeden dzień. Miękki dziób Hipogryfa twardnieje w przeciągu dwóch tygodni od wyklucia, co pozwala mu przejść z mleka matki na częściowo przetrawiony przez nią pokarm. Czteromiesięczne źrebię potrafi już samo jeść surowe mięso, które jednak musi zostać upolowane przez rodzica. Świeżo narodzone Hipogryfy są nielotami, nauka tej umiejętności zajmuje im około tygodnia. Dorównanie prędkością i wytrzymałością do rodziców i innych członków stada trwa jednak miesiącami. Młode rodzące się na wolności osiągają rozmiary do dwudziestu cali, zaś te hodowlane do trzydziestu. Związane jest to oczywiście z lepszymi warunkami życia dorosłych Hipogryfów żyjących na hodowli, jednak podczas dorastania proporcje tych zwierząt ulegają bardzo szybkiej zmianie. Hipogryfy żyjące na wolności w ostateczności rosną szybciej i przerastają swoich hodowlanych krewniaków. ich pióra są dłuższe i mniej przyjemne w dotyku. Hipogryfy, jako stworzenia żyjące w stadach, nigdy nie pozostawiają młodych osobników bez opieki. Młode często przesiadują w gniazdach, które umiejscowione są w bardzo niedostępnych miejscach, a także strzeżone bardzo uważnie. Dojrzałość płciową Hipogryfy osiągają w wieku trzech lat, wtedy też stają się pełnoprawnymi członkami stada. Należą do bardzo czystych stworzeń, które często pielęgnują swoją sierść i pióra, a także dbają o pozbywanie się kości i brudów ze swoich gniazd. Bardzo często zbierają i znoszą do nich jednak przedmioty błyszczące się, które cieszą ich ptasie oko. Są one zazwyczaj wykorzystywane w okresie godowym do przypodobania się samicy.
Hipogryfy to stworzenia bardzo dumne, które łatwo urazić. Sprowadzenie na siebie ich gniewu nie jest trudne, ale wiąże się ze śmiertelnym niebezpieczeństwem. Odpowiednio okazany szacunek, a także pokora i okazanie swojej niższości sprawia, że Hipogryfy stają się łagodniejsze i nie grozi nam z ich strony nic poważnego. Zdobycie ich przychylności i przyjaźni nie jest jednak takie łatwe i stworzenie to musi ujrzeć w nas coś wyjątkowego, by chcieć się w ogóle zbliżyć. I choć zaufanie Hipogryfa jest jedną z najtrudniejszych rzeczy do zdobycia, gdy już nam się to uda, stworzenie to będzie nam wierne i gotowe poświęcić wiele, by nam pomóc. Dotyczy to zarówno stworzeń hodowlanych, jak i dzikich, choć kontakt z Hipogryfem hodowlanym jest o wiele łatwiejszy. Najlepszym sposobem na okazanie szacunku Hipogryfowi jest głęboki ukłon z bezpiecznej odległości. Nie wolno przy tym ani mrugać, ani wykonywać gwałtownych ruchów, gdyż mogą być one uznane za zniewagę i chęć do pojedynku. Do stworzenia można się zbliżyć tylko, jeżeli odwzajemni ono nasz ukłon. Wtedy także może pozwolić nam się dotknąć, a w bardzo niewielu przypadkach nawet dosiąść. Należy jednak być z tym ostrożnym i obserwować reakcję Hipogryfa na nasze poczynania. Bardzo ważny jest przy tym kontakt wzrokowy, po którym Hipogryfy rozpoznają nasze zamiary. Jak już wcześniej wspomniałam, Hipogryfy żerują na stworzeniach mniejszych. Same bardzo często padają ofiarą żarłoczności swoich dalekich, dużo większych kuzynów - Gryfów. Właśnie dlatego, by móc się im przeciwstawić, żyją w dużo większych stadach. Jeżeli chodzi o kontakty z innymi koniowatymi, nie mają problemów w relacjach z Testralami i Aetonanami, jednak Pegazy unikają ich ze względu na ich mięsożerność.