Transmutacja jest jedną z najtrudniejszych sztuk magicznych, jakich naucza się na całym świecie. Używanie jej wiąże się z wieloma wymogami, jest niebezpieczna w rękach niedoświadczonego czarodzieja i rządzi się swoimi prawami. Prawa te odkrywane były przez stulecia przez wielu badaczy, którzy pisali o nich swoje własne książki. Często zdarzało się tak, że kolejny z badaczy podważał sensowność poprzedniego prawa i na tej bazie budował swoje. Podobnie było z Gampem, który tworząc Paradoks Gampa opierał się na Prawach Cristoffa.
Gwoli wprowadzenia, należałoby wyjaśnić, czym ów prawa są, by móc przejść do kolejnego etapu mojego referatu. Cristoff sporządził dwie zasady, dwie formuły definiujące możliwość transmutacji i określające okoliczności działania tej sztuki. Pierwsze z praw mówi, że transmutacja jest tym bardziej złożona, im bardziej złożony jest subprodukt i produkt transmutacji. Chodzi w nim więc o istotę złożoności, czyli trudności naszych przemian. Drugie z jego praw mówi natomiast o tym, że wszystko na świecie jest materią, więc można to poddać przemianie transmutacyjnej. Jedynym wyjątkiem od tej reguły w mniemaniu Cristoffa jest próżnia, gdyż nie jest materialna. Każdą materię można bowiem przemienić w inną. Oba te prawa zostały skonstruowane w wieku XV, kiedy jeszcze badania nad tą dziedziną magii nie były dobrze rozwinięte i dlatego później podważono je, powołując się na dużo bardziej rzeczywiste przykłady.
Mimo słusznośći w swojej pierwszej teorii, Cristoff nie przewidział wielu innych czynników i dlatego też już niebawem jego uczeń - Gamp, rozszerzył jego prawo na swoje, nazywane inaczej Paradoksem Gampa. Według tego prawa można więc przetransmutować każde ciało stałe, ciecz, plazmę i gaz oraz materię i niematerię. Paradoksem jednak, czyli odstępstwem od tej reguły okazało się być pięć grup bytności, których nie można poddać transmutacji.
1. Jedzenie i picie - żywność można tworzyć jedynie, gdy zmieniamy jeden jej rodzaj w drugi, nie mnożąc jej przy tym.
2. Metale szlachetne i pieniądze - pieniędzy nie można wytworzyć z niczego, uczymy się o tym od samego początku poznawania transmutacji. Wydaje się, że jedynym wyjątkiem od tej zasady jest użycie kamienia filozoficznego, który jednak łamie nie tylko to prawo, ale i wiele innych.
3. Duchy i osoby - nie można przywrócić nikogo do życia. Podobnie jest z poważnymi obrażeniami - dotyczy to przede wszystkim utraconych lub zmasakrowanych części ciała.
4. Uczucia - nie da się ich wyczarować w żaden sposób, możliwe jest jedynie stworzenie wizji takiego stanu, jak na przykład przy użyciu Amortencji.
5. Różdżki - nie ma szczegółowego wyjaśnienia, czemu nie można wykonywać akurat różdżek, jednak wydaje mi się, że jest to związane z ich magiczną mocą i tym, że każda zawsze znajduje swojego czarodzieja.

DIABELSKIE SIDŁA
Magiczna roślina, jest to nic innego jak lubująca się w wilgoci i ciemności bylina, która oplata się wokół potencjalnej ofiary, co może doprowadzić nawet do jej śmierci. Diabelskie sidła jest to roślina wykorzystująca swoje liczne macki do zgniatania wszystkiego, co stoi jej na drodze. Ma zmysł dotyku, co sprawia, że gdy tylko ktoś lub coś jej dotknie, zaczyna oplatać się wokół ofiary wiążąc jej ręce i nogi. Mocne ściskanie rośliny może spowodować nawet śmierć. Niezawodnym sposobem uniknięcia śmierci z rąk macek jest rozpalenie ognia lub światła, np. dzięki zaklęciu Lumos.
Wybrałem tę roślinę, ponieważ na nią wypadło. Jednak po zagłębieniu się w jej charakterystykę stwierdzam, że jest to naprawdę ciekawa roślina warta opisania.

Spośród wielu roślin, które mogłabym opisać postanowiłam wybrać Borówkę Czarną, gdyż uznaję jej właściwości za bardzo interesujące i przydatne. Borówka ta to gatunek rośliny wieloletniej, pochodzących z rodziny Ericaceae inaczej nazywanych wrzosowatymi. Jest jedną z tych roślin, które posiadają wiele nazw zwyczajowych, między innymi będzie to więc jagoda, czarna jagoda, czernica. Rozwija się na obszarach o klimacie umiarkowanym i arktycznym, występuje w Azji, Europie i Ameryce Północnej. Jest wykorzystywana przede wszystkim jako roślina jadalna, ale znane są także jej właściwości lecznicze, nad którymi mam zamiar skupić się w dalszej części tego referatu.
Rzadko staje się krzewem, prędzej spotykana w odmianie krzewinki osiąga od piętnastu do trzydziestu centymetrów wysokości. Rozrasta się za pomocą kłączy, a pojedyncza roślina może zajmować powierzchnię kilku metrów kwadratowych. Łodyga borówki znajduje się pod ziemią, zazwyczaj na głębokości piętnastu bądź dwudziestu centymetrów. Węzły, z których wyrastają rozgałęzienia kłącza lub pędy nadziemne, występują co dwadzieścia centymetrów. Pędy nadziemne są rozgałęzione i w zależności od ich wielu mogą być zielone (w przypadku tych młodych) i szarawe (w przypadku starszych). Cechą charakterystyczną rośliny są liście krótkoogonkowe, a także skrętoległe ulistnienie. Są one długie, przypominające kształtem jaja. Pojedyncze kwiaty rozwijają się z pączków na tegorocznych pędach. Owoce jagody z początku są zielone, potem przybierają barwę czerwoną, by dojrzewając zmienić się w czarną kuleczkę z niebieskawym nalotem. Osiąga średnicę nieprzekraczającą dziesięciu milimetrów.
Jak już wcześniej wspomniałam, roślinę tę można stosować w lecznictwie. Borówka czarna była wzmiankowana przez autorów starożytnych i średniowiecznych, jednak nie była stosowana wówczas leczniczo na większą skalę, przynajmniej w Europie południowej i zachodniej. Roślina ta była natomiast od dawna bardzo istotna dla Słowian i ludów północnej Europy. Używano jej owoców jako lekarstwa przy biegunkach i krwawej dyzenterii. Zastosowanie takie utrzymało się w lecznictwie ludowym, przy czym często zalecano je także w większych dawkach przeciw owsikom. Działanie lecznicze przypisuje się przede wszystkim składnikom obecnym w owocach. Świeże mają działanie rozluźniające przy zaparciach i jednocześnie przeciwbiegunkowe. Działają przeciwbakteryjnie. Antocyjany odpowiadają za działanie rozluźniające na naczynia krwionośne. Do celów leczniczych zaleca się przyjmowanie 20–60 g suszonych owoców dziennie. Podobnie jak owoce suszone działają także: wino, kompoty, wyciągi alkoholowe i inne przetwory z jagód. Kompoty i marmolady są zalecane przy leczeniu stanów zapalnych jamy ustnej i gardła. Owoce borówki i preparaty z nich uzyskiwane są nietoksyczne nawet w dużych dawkach. W przypadku preparatów z liści niezalecane jest ich dłuższe stosowanie (ponad 2 tygodnie), bowiem wiąże się to z ryzykiem działań niepożądanych.