Czas płynął nieubłaganie, wartkim strumieniem tnąc spotkanie, z każdym momentem coraz dobitniej dając znać o swojej obecności. Apogeum nastało, gdy potężny zegar, stojący przy przeciwległej ścianie, wybił północ, dudniąc w potężnym bim-bam, dźwięku tak mocnym, że zdawał się być w mocy do zamienienia jego starej oprawy w popiół. Przez tę minutę wyznaczającą najdoskonalszy moment w ciągu nocy, brzmienie niosło się po pomieszczeniu, dając do zrozumienia, że już od dwóch godzin Bułhakow zaszczycał swoją egzystencją tę kamienicę. Własnie w tej chwili ich oddechy mieszały się po raz kolejny, przeplatały ze sobą i miały w tym uścisku pozostać do momentu, w którym Ophelia podniesie się, wyrwie z letargu, który wciąż targał niedawno ujrzane wspomnienie; Po chwili zamrugała kilkukrotnie, marszcząc przy tym brwi, pozwalając myślom wyrwać się ponad taflę wody. Powoli powróciła do wcześniejszej pozycji, pozbawionej pochylania się nad Jewgienijem w wymownym milczeniu. Dzisiejsza bajka dobiegała końca, tej nocy już nie miało być jej dane poczuć uścisku Legilimens na umyśle.
Po chwili ułożyła dłoń na tej męskiej, umiejscowionej na jej talii od sporego odcinka czasu. Oderwała ją lekko od wcześniejszego miejsca przylegania, aby po chwili ująć ją w obie ręce i delikatnie uścisnąć. Puściła ją z uścisku tak lekkiego, a jednocześnie niebywale stanowczego, dopiero, gdy podniosła się z kolan Bułhakowa i odzyskała standardowy dla siebie animusz, trawiący w swoim ogniu jakiekolwiek zwątpienie zasiane w myślach.
— Nie mam dwóch łóżek. Mam nadzieję, że nie godzi twojej dumie ten jeden raz spanie obok mnie — zaczęła, aby po chwili zatrzymać się, uświadomiwszy sobie, że nie dała do zrozumienia pewnej istotności. — Bo zostajesz — stwierdziła niczym największą na tym globie oczywistość, która mogła stanąć jedynie pod znakiem zaakceptowania, nie przyjmowała żadnych obiekcji.
Skierowała swoje kroki do drugiego pokoju, który rozlegał się po przekroczeniu jednych z drzwi. Był równie chaotyczny, w równej mierze nieuporządkowany co ten ówczesny — przestrzenny, pełniący funkcję salonu, chociaż w żadnym calu nie można go było tak nazwać, w którym spędzili czas. Ten zaś był mniejszy, nie zawierał praktycznie nic istotnego. W epicentrum mieściło się jedynie duże łóżko, wokół którego miejsce odnajdywały rozmaite księgi, parę popielniczek i pustych opakowań po papierosach. Okno, będące tym jedynym źródłem widoku na świat, było przysłonięte zasłonami, które odwiecznie nie zmieniały swego położenia, skutecznie ograniczając jakiekolwiek dojście promieni słonecznych.


— Dobranoc, Jewgienij — rzekła półgłosem, gdy już leżeli na przeciwnych krańcach łóżka, otoczeni jedynie przez niezbadaną ciemność.

Czas minął im tak szybko, że Gienusza nawet nie zorientował się, kiedy nadeszła północ. Kiedy przestał być zły, kiedy przestał wyładowywać na niej swoje frustracje... To wszystko zlało się teraz w jedno i dla niego nie miało już tak naprawdę znaczenia. Siedział więc tak, wpatrując się w nią, choć tak naprawdę jej nie widząc. Myśląc, choć tak naprawdę nie mając w głowie niczego konkretnego. Niczego poza białą plamą, z której nie wyłaniało się nic. Nie miał siły, był zmęczony. Tęsknił za Rosją, bo choć po roku w Wielkiej Brytanii zaczął się tutaj odnajdywać, to dalej nie była jego ukochana Rosja, którą przecież tak bardzo kochał. Mieszkanie w Londynie nie było dworkiem Bułhakowów, a pensja BUMowca nie była majątkiem rodowym. Jedyne, co miał tutaj, a tam nie to Vaksilij. Czy zostawał więc tylko ze względu na niego? Czy naprawdę nie mógł ukorzyć się przed ojcem i błagać go o przebaczenie?
Odpowiedzi na te pytania uparcie nie chciały się ukształtować, pozostawiając biednego Gienuszę w konsternacji. Dopiero po chwili zdał sobie więc sprawę z tego, że Ophelia już na nim nie siedziała. Że mówiła coś do niego, a on powinien był słuchać. Jedno łózko? Zostaje? Zaśmiał się na głos, prawie się przy tym opluwając. Dwie godziny temu groził jej gwałtem, a ona zapraszała go do swojego łóżka. To, że miała coś nie tak z głową wiedział już wcześniej, ale brak instynktu samozachowawczego zdziwiła go, choć niezauważalnie. Kiwnął więc tylko głową, bo dla niego wygodniej było zostać tutaj, by z rana zerwać się do pracy, jak gdyby nigdy nic.
- Jak uważasz, Lestrange. - Powiedział podnosząc się z fotela i wkładając ręce w kieszenie. Kiedy zniknęła w drugim pokoju pozwolił sobie jeszcze zapalić, taki miał już zwyczaj. A potem poczłapał się za nią, układając na swojej części łózka. Nie wykazał przy tym żadnego zainteresowania jej osobą, a na jej dobranoc odpowiedział tylko cichym mruknięciem. I choć chciało mu się spać, nie zasnął przed nią - nie pozwoliłby sobie na to. Dopiero, gdy był pewien, że spała w najlepsze, rozluźnił się, zamknął oczy i popłynął.