-Mmm... Nie rozumiem - spojrzała na koleżankę zbita z tropu. Jak to "zna swoje miejsce"? Hope dobrze wiedziała, że Esmeralda pochodziła z innego kręgu kulturowego z czego wynikały różnice między nimi, ale tym razem nie zrozumiała kompletnie. - Jaka przesada? Przecież to jest bal dla uczniów! A ty jesteś uczniem! Nie wyobrażam sobie, żebyś nie przyszła na NASZ bal. Chociażby na troszkę - uśmiechnęła się. Wyznaczyła sobie za cel, żeby zaciągnąć Esmeraldę za rok. Cyganka musiała tam być i tyle.
Zaśmiała się na jej słowa o umieraniu. Mieszkały razem sześć lat, a wciąż dochodziło między nimi do niezrozumienia. Nie było to oczywiście negatywne w żaden sposób. Hope cieszyła się, że mogła odkrywać tak niezwykły i inny sposób odbierania świata, jaki miała Esmeralda.
- Wiem, że nie czyni. Ale zawsze milej kończy się rok szkolny z wygranym Pucharem. I tu nie ma co do udowadniania nikomu... Nie no, może trochę jest - przyznała koleżance rację. - Ale zdobywanie punktów mnie osobiście niezmiernie motywuje! No i utrzymuje to też jakąś dyscyplinę.
Przełożyła rysunek i aż parsknęła śmiechem na widok kolejnego. Przedstawiał chłopaka z poprzedniego obrazka, który leżał na podłodze, jakby upadł, a nad nim znajdowała się próbując wstać dziewczyna o krótkich czarnych włosach.
- Przepraszam, nie powinnam była tego pokazywać - zaśmiała się. - Nie mów nikomu o tej, sytuacji, dobrze? - poprosiła koleżankę. Cóż, Esme pewnie nawet nie znała Carrowa, a nawet gdyby, to Hope ufała jej bezgranicznie. Sama chciała wręczyć chłopakowi kopię tego rysunku pewnego dnia... Właściwie nie byli wrogami ani nic, ale Nadziejka odczuwała lekką monotonię w swoim życiu i zapragnęła mieć kogoś do posprzeczania się. Trochę to głupie, lecz tak sobie obmyśliła. Tylko, że to było przed marszem... teraz nie była pewna, czy chce mieć DODATKOWEGO wroga.
Odłożyła rysunek spoglądając na kolejny.
- Kaylin Wittermore i nasz profesor Bułhakow - zachichotała nerwowo patrząc jak stojąca bardzo blisko siebie parka podryguje lekko w tańcu na kartce papieru. Jak dobrze, że pokazuje to Esme. Jednak odłożyła ten rysunek dość szybko razem z tym poprzednim gdzieś na bok. Lepiej, aby nikt niepowołany ich nie widział. Pokazała jej więc kolejne obrazki, na których znajdował się między innymi Cyryl, a jeden rysunek był nawet autoportretem Nadziejki zajadającej się ciasteczkiem.

Puchonka uśmiechnęła się tylko delikatnie. To było naturalne, że dziewczyna kompletnie tego nie rozumiała. Ona pasowała do tamtego towarzystwa, kiedy był bal mogła pozwolić sobie na piękną suknię i równie cudowną biżuterię. Esmeralda jedyne co miała to swoje cygańskie spódnice, które na tego typu imprezach raczej kiepsko by pasowały.
-Hmmm... fakt jest dla uczniów, ale jednocześnie dla osób które potrafiły by się odnaleźć na tego typu zabawach- Cyganeczce w tej chwili kompletnie nie chciało się próbować dziewczynie tego tłumaczyć, bo w końcu i tak by to nie miało najmniejszego sensu. Chociaż Esmeralda nie byłaby Esmeraldą, gdyby nie widziała nawet w mroku światełko nadziei. Do następnego roku zostało jeszcze trochę czasu, i właśnie przez ten czas mogłoby się wydarzyć tyle rzeczy które być może obrócą jej świat do góry nogami.
-Jeżeli ktoś nie ma w sobie odpowiedniej ilości kultury, to nic go nie będzie motywować...- Mruknęła cicho rzucając przelotne spojrzenie na rysunek. Cóż faktycznie nie wiele jej mówiły postacie które się tam znajdowały. Prawda była taka, że dziewczyna nie kojarzyła większości szkoły. Może dlatego, że od towarzystwa innych ludzi bardzo często wybierała upojne popołudnie na łonie natury, skupiając się na wiankach które wiła, i na nuceniu sobie swoich piosenek.
Cyganka oglądała w milczeniu rysunki, nie komentując w żaden sposób osoby które się na nich znajdowały. Po prostu patrzyła... czy oceniała... nie, w jej oczach nie było widać czegoś takiego. W końcu kiedy doszły do końca, Esme uśmiechnęła się jeszcze raz. Wstała z łóżka i przeciągnęła się leniwie, a jej chusta z monetkami zadzwoniła cicho.
-Wiesz co... korzystając z okazji, że wszyscy są jeszcze na kolacji, przejdę się jeszcze po szkole.- Cała Esmeralda... nie umiała usiedzieć w miejscu, musiała być w wiecznym ruchu, aby czuć się dobrze. Dlatego też posłała koleżance z roku tylko ostatni przyjazny uśmiech, i podeszła do drzwi którymi niedawno jeszcze weszła, owładnięta pragnieniem wskoczenia pod ciepłą kołdrę. Cóż... kobiety zmienne są. Nacisnęła na klamkę, a drzwi jej ustąpiły bez oporu. Sama postać dziewczyny zniknęła w szparze jaka się utworzyła, a drewniane drzwi zamknęły się cicho. Przez chwilę było jeszcze słychać jej kroki, i ciche pobrzdękiwanie jej chusty. Nagle nastała cisza która świadczyła o tym, że cyganeczka ponownie poszła swoją drogą... gdzieś przed siebie.
z/t

Nadziejka również uznała, że nie ma co dłużej rozwodzić się nad balem. Nie teraz. Bo ona oczywiście znajdzie jakiś sposób, żeby zaciągnąć Esmeraldę na bal. Oczami wyobraźni widziała Cygankę wirującą w tańcu w najbardziej kolorowej sukni, jaka mogła istnieć. Oczywiście pobrzękiwania przyczepionych do niej metalowych ozdóbek były załączone do tego obrazka. Może to narysuje? Dobry pomysł właściwie.
- Miłego spaceru - zażyczyła szczerze koleżance, po czym starannie złożyła rysunki i wsadziła je do szuflady dbając o rozdzielenie tych... nie przeznaczonych do widoku. Właściwie to przydałoby się jej nauczyć zaklęcia kopiowania. BARDZO by się przydało.
Kiedy Esme wyszła, Nadziejka ponownie rzuciła się na łóżko łapiąc uprzednio paczkę kociołkowych piegusków. Aż zaburczało jej w brzuchu na samo słowo "kolacja". Może Iga zauważy, że nie przyszła na kolację i weźmie jej jakąś kanapeczkę? Słodycze były fajne, ale Nadziejka miała już doświadczenie z zapychaniem się słodyczami na noc. Ale cóż. Skoro już otworzyła te pieguski...


[Właściwie nie z/t, bo nie wychodzę, no ale myślo można skończyć i tak :<3: ]