Z przyczyn niezależnych ode mnie musiałem zrezygnować ze stanowiska. Mam nadzieję, że wszystko, co zostawię będzie przydatne. W dzienniku znajduje się lista obecności, a także oceny uczniów uczęszczających na zajęcia z eliksirów. Obecnie do przygotowania był referat na temat Felix Felicis, Amortencji i Wywaru Żywej Śmierci. Kilka prac już do mnie dotarło, przesyłam je wraz z tym listem. Reszta dotrze już do Pana, gdyż poinformuję uczniów o tej zmianie.
Osoby z oceną Troll to ci, którzy bezczelnie zlekceważyli zarówno zajęcia obowiązkowe, jak i konsultacje, na których mieli odrobić nieobecność. Prosiłbym o skuteczne przyciśnięcie ich i nie popuszczenie, bo wydaje mi się, że mogą myśleć, iż wraz ze zmianą nauczyciela ujdzie im to na sucho. Proszę też zwrócić uwagę na to, by referaty nie były formułką przepisaną z podręczników, a ich własnym tworem.

Felix Felicis, Amortencja i Wywar Żywej Śmierci - na pierwszy rzut oka nic tych eliksirów ze sobą nie łączy, ale czy tak jest na pewno? Każde z nich wpisane jest w zupełnie inną dziedzinę warzenia, a ich działanie jest wręcz skrajnie niepodobne. Jeden przynosi szczęście, drugi wywołuje potężne zauroczenie, a trzeci - najbardziej złowieszczy - sprawia, że pijący zapada w śpiączkę, która może, lecz nie musi, skończyć się śmiercią. Gdyby jednak rozłożyć wszystkie trzy eliksiry na czynniki pierwsze i skupić się na łączących je podobieństwach, z pewnością da się zauważyć wśród nich pewien wzór. Przede wszystkim są to wywary, których uwarzenie jest niezmiernie trudne, czasochłonne i wymaga zdolności, jakich tak naprawdę nikt na poziomie szkolnym nie ma. Jeden drobny błąd równa się prawdziwej katastrofie, która z pewnością zapadnie w pamięć każdemu, komu się przydarzy. Niemniej, poza tym, iż są to eliksiry tylko i wyłącznie dla ekspertów należy dodać, że sklasyfikowane są (mimo trzech grup głównych - wpływających na zmysły, wpływających na emocje i tych całkowicie niesklasyfikowanych) jako bardzo silnie wpływające na człowieka i pozostawiające w jego ciele ślady, których nie da się zmyć żadną inną miksturą. I choć ich efekty kiedyś się kończą, świadomość ich spożycia pozostaje z czarodziejem na zawsze. Pozornie więc różne (bo jak porównać płynne szczęście do śpiączki) ostatecznie niosą za sobą falę konsekwencji, które mogą być bardzo negatywne. By jednak ujrzeć te podobieństwa dokładniej, wypadałoby przyjrzeć się każdej z mikstur osobno.
Pierwszy w kolejce do głębszego poznania będzie Felix Felicis. Eliksir ten nazywany jest płynnym szczęściem nie bez powodu. Zacznę jednak od opisu jego właściwości fizycznych, dopiero później skupię się na działaniu. Ma konsystencję eliksiru, więc nie jest zupełnie płynny, ale i nie jest gęsty niczym maść. Z wyglądu przypomina płynne złoto, stąd też jego nazwy zwyczajowe, które wykorzystywane są ostatnimi czasy częściej od nazwy systematycznej. Po wypiciu przynosi szczęście każdemu i sprawia, że człowiekowi udaje się wszystko, co sobie zaplanuje i wdrąży w życie. Niemniej, nie działa zbyt długo, a także zwiększa poziom pewności siebie, co często prowadzi do bezmyślnych zachowań zagrażających nawet życiu. Ciężko jest określić moment, w którym mikstura traci swoje działanie i jest on najniebezpieczniejszy dla tego, kto go wypił. Jeżeli korzysta się z niego w, można by rzec, drobnych sprawach to faktycznie może przynieść same korzyści. Nigdy jednak nie warto stawiać na szali własnego życia i rzeczy dla nas ważnych, opierając swoje szanse tylko na działaniu Felix Felicis. Osoby potraktowane tym wywarem, po jego wyparowaniu z organizmu bardzo często cierpią na depresję i obniżoną pewność siebie. Zaczynają wątpić we własne siły i możliwości, a wszelkiego rodzaju próby podniesienia ich na duchu bardzo rzadko działają. Na Felix Felicis nie ma antidotum, co nie jest raczej dziwne, gdyż z pozoru nie przynosi żadnych negatywnych efektów. Nikt z nas raczej nie chciałby się pozbyć szczęścia, które i tak po pewnym czasie wyparuje.
Składnikami potrzebnymi do uwarzenia mikstury, według książki „Receptury” Davida McDonalda, są róg jednorożca, róg dwurożca, ślaz, śledziona nietoperza, smocza wątroba, krew salamandry oraz żabi skrzek.  Jest to więc dosyć pokaźna lista składników, których zdobycie jest bardzo kosztowne, a co za tym idzie - sam Felix Felicis staje się przez to rarytasem bogatych, gdyż jedna fiolka takiego wywaru swoje kosztuje. Na szczęście, gdyż korzystanie z niego, jak już wiadomo, jest mało zgodne z zasadami fair play i właśnie dlatego zostało zakazane we wszystkich dziedzinach sportów, zawodów i konkursów. Wracając jednak do składu i sposobu warzenia - nie sądzę, by opisywanie każdego ze składników osobno miało jakikolwiek sens, dlatego skupię się już na całej miksturze - cały etap zaczyna się od odłożenia rogu dwurożca w ciepłym, zaciemnionym miejscu i pozostawienie go tak na dziesięć dni. Dopiero po tym czasie można przejść do faktycznego warzenia eliksiru, a zacząć należy od zalania rogu jednorożca trzema kroplami krwi salamandry. Musi ona porządnie wsiąknąć, przez co zostawia się oba składniki w kociołku na pół godziny i dopiero, gdy ten czas minie przystępuje się do dalszego etapu. Składniki te trzeba zalać trzema miarkami zimnej wody i doprowadzić całość do wrzenia. Kiedy nad miksturą zacznie pojawiać się niebieski dym należy - według autora książki - dodać żabi skrzek, a następnie zamieszać wywar dwa razy w lewo, a następnie dwa razy w prawo. Potem kruszy się róg dwurożca, dodaje wraz ze ślazem i miesza do czasu, aż woda zmieni kolor na pomarańczowy. Najlepiej jest wtedy taki w połowie uwarzony eliksir odstawić do ostudzenia, tak by przyjął temperaturę pokojową i w tym czasie - w innym kociołku bądź moździerzu - wymieszać śledzionę nietoperza ze smoczą wątrobą. Odstawienie mieszanki w chłodne miejsce jest podobno bardzo istotne. Po upływie godziny należy wywar ponownie zagotować, dodać przygotowaną wcześniej mieszankę i poczekać, aż nabierze ona złotego koloru. Tak przygotowany eliksir odstawia się na pół roku, by nabrał swoich właściwości i dopiero po tym czasie można z niego korzystać.
Następna w kolejce do opisania jest, bardzo często wspominana przez zakochane dziewczęta, Amortencja. Choć wydawałoby się, że jej działanie, podobnie do działania Felix Felicis, niesie za sobą znikome szkody - w moim mniemaniu jest eliksirem przynoszącym tak naprawdę tylko zgubę. Przede wszystkim należy zaznaczyć, że Amortencja nie wywołuje p r a w d z i w e g o uczucia, a jedynie jego miraż, pożądanie i silną obsesję, która może zakończyć się cierpieniem zarówno osobyzakochanej, jak i będącej obiektem tego uczucia. Jest to najsilniejszy ze wszystkich eliksirów miłosnych i niestety nie ma na niego odtrutki - by jego skutki przestały być zauważalne trzeba odczekać odpowiednią ilość czasu, po której osoba nią potraktowana zacznie wracać do normalności. W zależności od ilości wypitej mikstury będzie to trwało krócej lub dłużej. Nigdy jednak nie będzie stałe, choć doprowadzić może do tragedii, gdyż kierujący się silnym afektem człowiek gotów jest do wielu poświęceń, jeszcze większej ilości głupoty i przede wszystkim - bezgranicznego oddania. Z pewnością będzie chciał także zaimponować swojemu bądź swojej wybrance, co jak w przypadku Felix Felicis, prowadzić będzie do widocznego zaniku racjonalnego myślenia. Osoba, która zażyje Amortencję robi się blada, wygląda na chorą i zaczyna w bardzo podniecony, obsesyjny wręcz sposób mówić o obiekcie swojego pożądania - będzie nią tylko i wyłącznie osoba, która ten wywar podała. W poszczególnych przypadkach wywołuje także agresję skierowaną na osoby znajdujące się w pobliżu ukochanego. Jest to mikstura o kolorze perłowym, nad którym unoszą się bardzo delikatne, różowe spirale. Nie da się określić zapachu mikstury, gdyż dla każdego będzie ona pachnieć zupełnie inaczej - tak, jak to, co lubimy najbardziej. Tak samo jak Felix Felicis jest to mikstura niezmiernie trudna do uwarzenia, potrzebująca długiego czasu leżenia, a także o konsystencji eliksiru.
Składnikami potrzebnymi do uwarzenia najsilniejszego eliksiru miłosnego są syrop z ciemiernika, czułki szczuroszczeta, pijawka, lawenda, mięta pieprzowa, woda miodowa, fiolka krwi salamandry. Przygotowanie należy zacząć od zmieszania ze sobą piętnastu kropel wody miodowej z ośmioma kroplami krwi salamandry, dodania posiekanej lawendy i odczekania piętnastu minut, podczas których mikstura powinna zabarwić się na różowo. W tym czasie do zwykłej wody należy również dodać piętnaście kropli wody miodowej, zagotować i dodać wcześniej przygotowany roztwór, mieszając sześć razy w prawo i tylko dwa razy w lewo. Przekrojone na pół pijawki wraz z czułkami szczuroszczeta trzeba dodać do mikstury jednocześnie doprowadzając ją do wrzenia. Na sam koniec należy doprawić Amortencję świeżą miętą i syropem z ciemiernika. To w tym momencie zapach powinien przywodzić nam na myśl coś, co jest dla nas bardzo ważne, istotne i po prostu kochane.
Ostatnim z eliksirów jest, zdecydowanie najbardziej ponury i wzbudzający dosyć negatywne odczucia, Wywar Żywej Śmierci. Jest on bardzo silnym, usypiającym wliksirem, którego działanie dla niedoświadczonego czarodzieja może wydawać się śmiercią. Spowalnia wszelkie reakcje życiowe i jeżeli użyje się go za dużo, bądź nie zastosuje antidotum - którym jest Eliksir Ekstrawiggenowy - może faktycznie zabić. Nazwa wywaru określa tak naprawdę jego działanie, bo czym jest tak silna śpiączka, jeżeli nie żywą śmiercią? Jeżeli chodzi o fizyczne cechy wywaru -  jest on fioletowy, bezwonny o konsystencji wywaru. Jest więc bardziej przezroczysty od Felix Felicis i Amortencji, a także mniej gęsty. Jego uwarzenie możliwe jest tak naprawdę tylko przy ogromnym nakładzie pracy, skupienia i doświadczenia - byle kto nie jest w stanie go stworzyć.
Skład podstawowy mieszaniny to tujon, piołun i waleriana. Zmieloną walerianę należy zalać dwiema miarkami zimnej wody, mieszać pięć i pół minuty, jednocześnie obserwując zmiany koloru. Po tym czasie mikstura powinna być już fioletowa. Wtedy należy pozostawić ją w wilgotnym miejscu na pół godziny i dopiero po tym czasie ponownie zagotować i dodać szare liście piołunu. Piętnaście minut później trzeba postukać w kociołek różdżką i zamieszać mieszaninę dziesięć razy w lewo. Mikstura powinna przybrać kolor czarny, wtedy też dosypuje się sproszkowany tujon i czeka, aż z powrotem zrobi się fioletowa. Tak przygotowany Wywar Żywej Śmierci gotowy jest do użycia, choć prawdę mówiąc nie jestem pewna, czy tego typu mikstury powinny być kiedykolwiek stosowane.
Z oczywistych przyczyn nie miałam nigdy okazji warzyć żadnej z powyższych mikstur. Nigdy też żadnej (z wyjątkiem Amortencji, którą dostałam niedawno w prezencie, lecz brakłoby mi odwagi na użycie jej w jakimkolwiek celu) nie miałam w ręku, ani nie widziałam na oczy. Nie zmienia to faktu, iż w przygotowywaniu tej pracy opierałam się na sprawdzonych źródłach, opisanych przez jednego z bardziej znanych Mistrzów Eliksirów naszych czasów i mam szczerą nadzieję, iż wszystko, co znalazło się w trzymanym przeze mnie w rękach egzemplarzu jest prawdą.

Felix Felicis
Eliksir znany także jako "Płynne Szczęście". Mikstura sprawia, że pijący ma wielkie szczęście oraz niezwykłą pewność siebie i podejmowanych wyborów.
Póki działa sprzyja osiąganiu sukcesów we wszystkich poczynaniach. Musi być stosowany z niezwykłym umiarem. Gdy zażywa się go za często uderza do głowy, powodując groźną lekkomyślność, roztargnienie i przesadne zaufanie do samego siebie. W zbyt dużych dawkach działa jak silna trucizna. Zakazany we wszystkich zorganizowanych współzawodnictwach, na przykład Quidditchu, podczas egzaminów lub wyborów. Eliksir jest bardzo trudny do uwarzenia, jeśli zrobi się to źle jest to bardzo katastrofalne w skutkach. Mikstura wymaga oż sześciu miesięcy na przygotowanie zanim będzie gotowa do użycia.
Składniki: aja popiełka, gryzące cebule, czułki szczuroszczeta, ekstrakt z tymianku, skorupa smoczego jaja, trawa cytrynowa.

Amortencja

Najsilniejszy eliksir miłosny na świecie. Nie wzbudza prawdziwej miłości, powoduje jedynie silne zauroczenie albo obsesję.

Łatwo poznać ją po szczególnym, przypominającym macicę perłową połysku i parze wzbijającej się w charakterystycznych spiralach. Siła tego eliksiru zależy od długości jego przetrzymywania. Zapach amortencji każdy odczuwa inaczej, w zależności od tego, co go najbardziej pociąga
Składniki: syrop z ciemiernika, 5 czułek szczuroszczeta, pijawka, lawenda, mięta pieprzowa, woda miodowa, fiolka krwi salamandry

Wywar Żywej Śmierci
Silny środek usypiający, powoduje omdlenia, które dla niedoświadczonego czarodzieja mogą wyglądać jak śmierć. Powoduje ją tylko w wypadku skrajnego przedawkowania. Nazwa substancji powstała od określenia działania wywaru
Składniki: tujon piołun waleriana
Mózg Leniwca

„Felix Felicis, Amortencja i Wywar Żywej Śmierci” - referat na dwie rolki pergaminu na temat tych trzech eliksirów, ich charakterystyka, składniki.

Felix Felicis to eliksir płynnego szczęścia, którzy przynosi szczęście spożywającemu. Ciężko jest mi wyobrazić sobie jego bezpośrednie działanie, ale według opisu wszystko co zrobimy po jego zażyciu może się udać. Wydaje mi się jednak, że Felix Felicis dodaje nam po prostu odwagi i pewności siebie, podobnie jak narkotyki. Jest zakazany przy meczach Quidditcha. Zawodnicy na Mistrzostwach Świata są badani na jego obecność. Amortencja to eliksir ślepej miłości. Nazywam go tak, ponieważ to co powoduje nie jest miłością, a czystą obsesją na czyimś punkcie. Jedna z dziewczyn z młodszego rocznika podała go kiedyś Seymourowi w ciastkach, ale ten ich nie zjadł, bo wyczuł od nich zapach benzyny. Zjadł je za to inny kolega, którego imienia nie wymienię, bo się pewnie obrazi. Biegał za nią non stop. Zamknęliśmy drzwi colloportusem to drapał w nie jak pojebany głupi krzycząc, że chce się z nią spotkać. Na szczęście pomógł mu profesor Biblethump. Kiedy warzyliśmy Amortencję na prubę na zajęciach, to wyczułem zapach drewna i jabłek, ale jak się okazało, dla każdego zapach ten był inny. Użyliśmy, z tego co pamiętam, syropu z ciermiernika, czułka szczuroszczeta, pijawki, lawendy, pieprzu miętowego i śmiesznej żółtej wody, którą któryś przyniósł w słoiczku. Wywar Żywej Śmierci warzy się na pewno z tujonu, piołunu i waleriany. Nigdy nie miałem jednak okazji go uwarzyć. Powoduje on senność, a następnie zapadnięcie w sen przypominający śmierć. Osobie, która go zażyła należy podać antidotum, którym jest eliksir superwiggenowy.