- Sophia Templer?
Chłodny głos przeciął ciszę ulicy.
Kobieta mogła ujrzeć mężczyznę opierającego się lekko o ścianę budynku, z którego wyszła. Miał na sobie ciemny płaszcz, ciemne spodnie, ciemne buty... Ogólnie nic nadzwyczajnego. Włosy również do najjaśniejszych nie należały, właściwie były po prostu czarne i nijakie, niechlujnie podcięte i zwisające po obu stronach twarzy. Kilkudniowy zarost nie świecił elegancją, ale ów mężczyzna posiadał jeszcze parę wyraziście błękitnych oczu, które Sophia mogła kojarzyć z pokazu smoków w Holyhead.
Cóż to było za wydarzenie. Martin wciąż miał sobie za złe, że tak go poniosło. Był zbyt wolny... chciał oddać różdżki napastników i przyjrzeć się sprawcom całego zamieszania. Ominął go jednak moment, w którym zaklęcie kameleona przestało działać. Widzialny już Sue dołączył do grona bohaterów imprezy. Podał oczywiście fałszywe nazwisko, ale jego twarz mogła zostać zapamiętana przez kogoś.
Sophia Templer.
Wydarzenia na pokazie nie były takie złe, bo chociaż mógł poznać kobietę, która była na marszu. Na cholerny marszu. I jeszcze była w BUMie. W cholernej Brygadzie Uderzeniowej cholernego Ministerstwa, którzy są winni śmierci cholernego Brajana.
Chciałby to rzucić wszystko w cholerną kałużę cholernego deszczowego Londynu, ale nie mógł.
Cholera, nie mógł.

A więc nie poznała go. Czy to przez porę dnia, zmęczenie wywołane pracą, czy może jednak nie zapisywał się w pamięci ludzkiej aż tak, jak obawiał się, że zapisuje.
Bardzo dobrze.
- Dziennikarz - mruknął szukając w zakamarkach umysłu tego, jak się kobiecie przedstawił na pokazie. - Z amerykańskiej gazety.
Jak teraz pociągnąć to wszystko? Martin często tworzył plany z całą masą alternatyw. Często jednak miał okazję działać też pod wpływem impulsu, a wtedy uaktywniały mu się jakieś dziwne cechy charakterystyczne dla całej rodziny Sue. Potrafił nagle stać się kimś innym i poprowadzić dyskusję zgodnie z własną wolą. Odkrył to w sobie dopiero niedawno, kiedy rozpoczął całe dochodzenie.
Miał w planach zlikwidować wszystkich BUMowców, którzy mieli związek z marszem. Ale to później. Dopiero, kiedy pozna wszystkich. Na chwilę obecną każdy był tylko obiektem do przesłuchań.
- Mam do pani kilka ważnych pytań. Nie będzie to trwało długo, ale proszę, czy moglibyśmy to załatwić w jakimś ustronnym i spokojnym miejscu?
Liczył, że sama coś zaproponuje. Jeśli nie... cóż. Zabierze ją do mieszkania Briana.

Nie miał pojęcia, jak odebrała jego obecność. W życiu by nie pomyślał, że kobieta się go bała. No bo niby jak? Przecież postawił się ostatnio po stronie "tych dobrych", powinna się z nim czuć bezpiecznie.
- Nie chciałbym, żeby ktoś nas podsłuchał... Ale w porządku, możemy rozmawiać tutaj.
Nie obchodziło go, że była umówiona. To było ważniejsze niż wszystko.
- Dowiedziałem się tylko, o której pani kończy pracę.
Wsadził ręce do kieszeni starając skupić wzrok na kobiecie, ale niestety odruchowo latał mu on na ulicę wypatrując nieistniejących osób. Już nawet uszom nie ufał.
- Proszę mi opowiedzieć o marszu - powiedział spoglądając na nią i ściszając głos. - Nie, nie jestem dziennikarzem. Stoję po pani stronie i potrzebuję informacji w tej sprawie.
Jak dobrze, że miał już nieciekawy wyraz twarzy, bo skrzywienie się po tym kłamstwie mogłoby go wydać. Niby mu to obojętne, co mówił, byleby wyciągnąć informacje, ale chyba jednak nie. W końcu rozmawia z kimś, kto jest na jego liście.
Byłaś tam... mów, co zrobiłaś, kurwa, nie tak...

Czekając na kobietę obserwował przechodzących ludzi... więc się specjalnie nie nudził. Zapalił sobie nawet raz. Teraz też by to zrobił, no ale chyba nie wypadało.
A kij z tym.
Wyciągnął papierosa.
- Musi mi pani powiedzieć, to bardzo ważne. Muszę wiedzieć wszystko, co pani wie o tym wydarzeniu. O wszystkich, którzy byli w to zamieszani pośrednio i bezpośrednio. Chciałbym spytać też o konkretne osoby, o których mam już trochę informacji. Schacklebolt. Mundy. Bułhakow.
Czekał, aż powie cokolwiek. Niech tylko by spróbowała mu uciec. Przecież ją złapie. Schował jednak papierosa. Odechciało mu się palić. Wsadził ręce do kieszeni, zaciskając prawą dłoń na różdżce. Był gotowy na wszystko.

- Nie, nie straciłem tam nikogo - odpowiedział swoim chłodnym głosem. Oh, kolejne kłamstewko. Jak tak dalej pójdzie, to stanie się gorszym człowiekiem (jeśli wiecie, co mam na myśli).
- Nie ma pani wyboru. Musi mi pani powiedzieć, to jest bardzo poważna sprawa i nie należy teraz bawić się w zbędne formalności. Nie mogę powiedzieć, kim jestem, ale jeśli zdecyduje się pani milczeć, nie skończy się to dobrze dla nikogo - dodał. Czy był groźny? Może. Ale cierpliwość mu się kończyła. Zaraz ją po prostu porwie do siebie. Oleje to, że pracowała w BUMie i jako jedyna z tej grupki imbecyli pokazała w Holyhead, że umie czarować.
Jeśli kobieta spróbuje wykonać jakiś ruch związany z ucieczką, bądź też jej ręce rozpoczną jakąś wędrówkę (po różdżkę, bądź nie - to teraz nie miało znaczenia), rzuci w nią prostym zaklęciem Impedimenta.

Czemu nie dostrzegł, że kobieta ma w dłoni różdżkę? Cóż. Było ciemno. W każdym bądź razie, ich szanse w pewien sposób się wyrównały. Oboje strzelili zaklęciem, jednak to Martina było silniejsze. Jaka nowość. Jednak czuł, że nie rzucił jakoś mocno, więc lepiej by było się pośpieszyć. Skoro kobieta była mocno spowolniona, złapał ją stanowczo, ale niezbyt mocno za ramię... i po prostu deportował się do własnego mieszkania.
- Niczego pani nie rozumie. Tutaj nie ma znaczenia, czy to BUM, czy nie. To jest poważna sprawa, która dotyczy każdego człowieka bez względu na to, gdzie przynależy. A Brygadziści raczej sami sobie przeszkodzą.
Mówił cały czas tym samym tonem, chłodnym, nieco sykliwym.
-Conjunctivitis. Expelliarmus.
Rzucił w nią dwoma zaklęciami, które powinny uniemożliwić kobiecie jakąkolwiek obronę. Jeśli drugie się powiodło, złapał jej różdżczkę, żeby była bezpieczna w jego dłoni. Jeśli nie, postanowił wyciągnąć ją jej po prostu z ręki.
Przesunął również kobietę kawałek i lekko nacisnął jej ramię, żeby usiadła, kiedy już znajdowała się przy fotelu.
- Proszę siadać i mówić co pani wie.