Przez dłuższą chwilę stała w milczeniu, próbując zebrać się w sobie. Próbując przestać myślami krążyć wokół postaci profesora Bułhakowa i tego, jak bardzo chciała coś dla niego znaczyć. Znała wszystkie swoje wady, wiedziała, jak mało prawdopodobne było zwrócenie na siebie jego uwagi, a jednak... Nie mogła być tak zła. Musiała mieć w sobie coś, co mogłoby urzec nawet jego - jej ideał, mężczyznę, któremu dałaby dosłownie wszystko, co miała. Tylko, czy to w ogóle miało sens? Ach, biedna Wittermore pogubiła się już we własnych myślach, w tym wszystkim, co do tej pory jej wpajano. Relacja z nauczycielem, choć była całkiem przyzwoita, w jej marzeniach rozwijała się w całkowicie inną, dużo bardziej intymną więź. Czy w ogóle miała prawo, by przekraczać granice? Na chwilę obecną były to jedynie rozmyślania, bo przecież nie odważyła się jeszcze zrobić niczego, co mogłoby zostać źle odebrane - przynajmniej nieświadomie (bo kilka wypadków było).
- Książki, niestety, nie potrafią nauczyć nas wszystkiego. Możemy z nich wyczytać zachowania, możemy z nich wyczytać mądrości naukowe. Ale nie nauczymy się z nich reagowania na sytuacje, z którymi przyjdzie nam się spotkać w rzeczywistości. - Mówiła bardziej do siebie niż do niego. W końcu nie chciała, żeby dotarło do niego, jak bardzo była upośledzona w kontaktach z innymi. Cieszyło ją to, że chociaż jedna osoba nie uważa jej za dziwnej i nieporadnej, gdy przychodziło do rozmowy z innymi. Jakiekolwiek żywiłaby do niego emocje, negatywne, czy pozytywne, to jedno mu zawdzięczała - poczucie, że lata wpajania w siebie zachowań ludzkich na coś się jednak przydały.
- Gabrielle to mądra dziewczyna, ale nie wie wszystkiego świecie. Sam fakt, że wiele razy musiałam jej tłumaczyć zagadki świata magicznego oznacza, że ma jakieś braki. Nie winię jej za to, w końcu nie jej decyzją było urodzenie się w rodzinie, która o magii nic nie wie. - Jak i nine decyzją Wittermore było urodzenie się z matki mugolki. - Niemniej, wydaje mi się, że jej polecenia mogą ci się na coś przydać. - Zamilkła wpatrując się w niego bez jakiejkolwiek zmiany mimiki. Całkowicie nie zrozumiała żartu. Magik i cebula? Co miało jedno do drugiego? Już miała złapać się za głowę, na szczęście Marquez kontynuował wypowiedź i nie musiała na nią odpowiadać.
- Jeżeli będziesz ćwiczyć, nabierzesz ogłady. - Przypomniała sobie, jak jeszcze rok temu ciągle mówiła coś, co sprawiało, że profesor Bułhakow ganił ją i doprowadzał do porządku. Dzięki niemu zapragnęła nauczyć się więcej i teraz umiała powstrzymać się przed powiedzeniem jednego słowa za dużo. Zazwyczaj. Nie byłaby sobą, gdyby od czasu do czasu coś jej się nie wymsknęło. Słuchała wypowiedzi Marqueza, przygryzając wargę. Może była dla niego zbyt surowa? Może wtrącała się za bardzo w nie swoje sprawy? Najwidoczniej bycie młodym chłopcem również nie było łatwe i... W jakiś sposób rozumiała to, o czym mówił. Ich sytuacje były zupełnie inne, ale widziała w tym wszystkim podobieństwo. On przynajmniej nie wykraczał poza granice dobrych obyczajów, jeżeli chodziło o to, w kim się zakochał, czyż nie?
- Nie bój się. Jeżeli teraz nie spróbujesz, być może nigdy nie będziesz mieć na to kolejnej szansy. - Jej dłoń uniosła się automatycznie i zatrzymała na jego głowie, przez chwilę mierzwiąc jego włosy. Dopiero po tym, zdała sobie sprawę, że to nie było zbyt... Odpowiednie? Cofnęła dłoń, rumieniąc się z zażenowania.
- Obie Hennessy to jakaś porażka. Odradzam jakiekolwiek kontakty z tymi pomiotami szatana. - Westchnęła głośno, bo bliźniaczki należały do grona osób, na których pogrzebie bawiłaby się zdecydowanie za dobrze.
- W porządku, trzymam cię za słowo.