Popijając herbatkę zerkał na zgromadzenie. Właściwie to wychaczył wzrokiem osoby, które znał, chociażby z widzenia. Próbował zgadywać, kto przyszedł tu z pasji do poezji, a kto z czystej nudy, żeby po prostu pokazać się w towarzystwie. Sam należał bardziej do tej drugiej grupy, aczkolwiek książki również lubił. A wyjeżdżając do Hogwartu będzie miał jeszcze więcej czasu na czytanie. Chociaż nie wykluczał, że umili sobie czas czytaniem esejów, które będzie zadawał. O tak, będzie całkiem wymagającym nauczycielem. Dobrze pamiętał czasy spędzone w Hogwarcie i lekcje, które były całkowicie zmarnowanym czasem, gdyż profesor tylko powiedział, co miał i tyle. Żadnych zadań, pracy własnej, sprawdzianów... Oprócz jednego eseju w roku, których chyba nie sprawdzał. Brian nie miał ani grosza tolerancji wobec takiego zachowania. Dobrze wiedział, jak bardzo odpowiedzialnym zawodem jest nauczyciel i miał zamiar wykonywać go całym sercem... Oj, za dużo powiedziane.
Tak czy inaczej zauważył, że jego wzrok spoczywa na Tiffany Chamber rozmawiającej z jakimś mężczyzną. Właśnie skończyli i kobieta oficjalnie rozpoczęła imprezę. Nawet długo nie zanudzała. Kiedyś był na takim wieczorku, co to wstępom nie było końca.
Brian strzelił wzrokiem do "kolegi Charles'a". A może by tak...
Nie, co się będzie wygłupiał. W końcu nie po to tu przyszedł.
Ale, Brajanku...
Nerwowo wypił ostatnie łyki herbatki walcząc ze sobą.
A może jednak...
Po cichu wstał i odłożył filiżankę. Powoli rozejrzał się po raz kolejny po całej sali. Ludzie spragnieni poezji. Czy ktoś tu może pragnie oprócz tego mocnych wrażeń? Brian chyba tak. Jak zawsze.
Lekkim krokiem, coby nie narobić hałasu stukającym obsacem, podszedł do pana Charles'a i posłał mu swój szeroki uprzejmy uśmiech.
Pragnąłbym wystąpić.
Brian Sue.
Jestem dopiero początkującym pisarzem.
W Hogwarcie pewnie nie będzie mógł sobie na takie rzeczy pozwalać...

Estelle nie do końca orientowała się w animozjach rodzinnych Williama Longbottoma, a widząc radosne oblicze Ruth już kompletnie o owych zapomniała. Skłamałaby twierdząc, iż nie była ciekawa. Longbottomowie byli czystokrwistym rodem i choć ostatnimi czasy ich reputacja, z uwagi na rosnącą agresję wobec zwolenników mugoli i mugolaków, bywała dosyć dyskusyjna, to wciąż była to poważana i uznawana rodzina. Co więcej, nie brakowało im funduszy, a majątkiem z pewnością nie odstawali na tle innych w pełni czarodziejskich domów. William tymczasem postanowił uciec od całego dobrobytu i komfortu, pójść drogą świata, w którym od zawsze niejako się obracała, jeśli nie dosłownie, to pośrednio za sprawą kochanego ojczyma męty. Miał wszystko o czym ona od zawsze marzyła, dlaczego więc postanowił się tego wyzbyć? Tego nie potrafiła pojąć.
Gaworzyli przez krótką chwilkę, podczas gdy reszta gości zajmowała powoli wypełniające się miejsca.
-Póki co, pozwolimy ci spełnić się zawodowo - powiedziała ze zmrużonymi oczyma, wychylając głowę zza ramienia Willa i upatrując upolowane już miejsca - porozmawiamy później!
Ciągnąc go za ramię, zniknęła migiem, przeciskając się przez schodzącą się i spragnioną wyższej kultury, gromadę najróżniejszych, niekoniecznie pozytywnie przez Vasquez rozpatrywanych, postaci. Nie dbała o większość z nich i nie zawracała sobie nawet głowy próbowaniem zapamiętania ich imion czy twarzy, absolutnie zbędne przedsięwzięcie. Skrzywiła się tylko namacalnie i prychnąwszy na widok cholernego Briana Sue (naprawdę musiał psuć jej dzień swoją gębą?!) usadowiła się z gracją i czarem wytwornej damy, cudem ratując ostatnie przyzwoite miejsca od zajęcia przez parę pretensjonalnych snobów, którzy musieli obejść się smakiem i poszukać siedzisk w mniej atrakcyjnym miejscu. Ku satysfakcji Vasquezówny, chwilkę potem na podeścik wstąpiła niepozorna kobietka, którą Estelle znała poniekąd z widzenia, choć nie zaznała tej przyjemności przeprowadzenia z nią żadnej konwersacji. Zerknęła kątem oka na Williama, zaciekawiona reakcją i ogólnym samopoczuciem podczas dzisiejszego wieczoru. Wieczoru, na który zaciągnęła go siłą.

Brian ukłonił się nisko Charles'owi, po czym odwrócił się w stronę podestu. Jakaś urocza blond świnka poszła na pierwszy ogień. Nie chcąc jej przeszkadzać, nie zajmował jeszcze miejsca. Uśmiechnął się żeby dodać jej otuchy, gdyby czasem natknęła się spojrzeniem na Briana.
Tak, Brajanek jest bardzo sympatycznym człowiekiem.
Do perfekcji opanował zamianę chaotycznego śmiechu w opanowany uśmieszek (a czasem nawet jego brak). Jego jelita skręcały się ze śmiechu odkąd tylko usłyszał ten charakterystyczny ton czytania wierszy. Tekst również był na cudownym poziomie. Takie rzeczy to się pisało w szkole w dni, kiedy nie było żółtego serka na kolację.
Świnka sama w lesie, no ciekawie, pomyślał. Kiedy skończyła, nawet zastanowił się o jakim "darze" mówiła, aczkolwiek bardzo mile uznał, że ona sama nie ma pojęcia. Zaklaskał delikatnie, żeby pokazać, jaki to on nie jest uprzejmy i jaki miłośnik sztuki. Właściwie to wieczorek zapowiadał się całkiem śmiesznie, jeśli tylko zdoła utrzymać taki poziom. Na prawdziwą poezję Brajanek nie miał ochoty.
Kiedy świnka opuściła podest, Brian odwrócił się na pięcie, żeby samemu zająć miejsce. A wtedy w oczy wpadła mu znajoma twarz, którą wcześniej pominął.
Estelle Vasquez.
Kobieta o imieniu, które od zawsze kojarzyło mu się z jakąś eklerką, czy jeszcze innym słodyczem. Aczkolwiek samą kobietę powiązałby raczej z pieprzem lub żurawiną. Chociaż to i tak zbyt ładnie brzmiało. Wyszczerzył się do niej tym swoim perfekcyjnym uśmiechem, mrużąc lekko oczy. Przeszył ją wzrokiem nawet, jeśli nie patrzyła. Estelle. Kochana Estelle. Ulubiona przyjaciółeczka. Gdyby tylko spojrzała w jego stronę, odchyliłby lekko rękaw marynarki pokazując, że tam w jednym miejscu to szew idzie trochę krzywo i jak mogła do tego dopuścić. W końcu jest stałym klientem tego cudownego sklepu, w którym dane jej było pracować, niech trochę zadba o dobre imię lokalu, szczególnie wobec takich osobistości.
Oh, chyba jej nie powiedział o swojej nowej pracy. Będzie trzeba to nadrobić.
Zasiadł na swoim miejscu nerwowo poprawiając kołnierzyk. Właściwie to już nie miał takiego nastroju na zabawy w poetę. Przeklęta baba. Po co przychodziła. Jak powie coś na serio, to będzie miał przekichane przez najbliższy rok. Jak zrobi to, co miał zrobić, czyli ludzi w konia, to pewnie też.

Wszelakie zmartwienia odnośnie cioci okazały się całkowicie bezpodstawne. Nadal była tą samą miłą oraz jakże ciepłą kobietą. Cały czas kochała swego siostrzeńca. To było... dziwnie miłe. William poczuł w środku dziwne ciepło, a na twarzy zagościł lekki uśmiech. Ujrzenie kogoś z rodziny było mimo wszystko bardzo miłym akcentem, nawet jeśli było bardzo niepożądane. Jego obecne środowisko z pewnością również się tutaj znajdowało, był pewien, że przynajmniej kilka osób go teraz obserwuje, ale wiedział też, że nie robi nic złego. Udał się wraz z kobietą, którą chciał... cóż, to wymyśli w razie potrzeby, na to przyjęcie. Nieplanowanie, bo doprowadziła do tego Estelle. Sam Longbottom był więc czysty niczym łza. Teraz jednak wolał skupić się na rozmowie. Mimo wszystko naprawdę brakowało mu Ruth, chciał chociaż te kilka minut móc z nią porozmawiać. Poczuć się, jak gdyby znowu był małym dzieciakiem w swoim domu, a to była kolejna wizyta "siostry taty".
-Dziękuję. Ty natomiast wydajesz się z każdym dniem jaśnieć jeszcze bardziej. Natomiast co do pracy... Naprawdę "niestety" ciociu? Przecież oboje dobrze wiemy, że kto jak kto, ale Ty urodziłaś się z piórem w ręce. Nigdy nie przepuścisz okazji do dobrego artykułu. - rzekł po czym posłał jej szeroki uśmiech. Nagle jednak dostrzegł jeszcze coś. To jej specyficzne spojrzenie, które widywał już wcześniej... Miał dziwne wrażenie, że nie spodoba mu się to, co stanie się za chwilę. Chciał coś dodać, aby ustrzec się przed jej ewentualnymi "planami", ale uprzedziła go jego partnerka, która pociągnęła go do miejsc siedzących. Wieczorek miał się zaraz rozpocząć... Ciekawe jak to będzie wyglądało. Nigdy nie był na imprezie tego konkretnego autora.
Mężczyzna nie był pewien tego, jakie emocje nim teraz kierowały. Był zadowolony czy też wręcz przeciwnie? Został tu zaproszony siłą, ale... raczej nie żałował tej "decyzji". Spotkał się z Ruth, co było naprawdę dużym plusem. Teraz jednak skupił swój wzrok na scenie, nie wypadało przeszkadzać innym słuchaczom, skoro zaraz wszystko miało się rozpocząć.

Przecież jakaś kobieta nie zepsuje ci planów, ogarnij się, Brajanie.
Na twarz wpełzł mu jak najbardziej niestosowny uśmieszek, który momentalni zasłonił dłonią udając, że kontempluje aktualnie prezentowany wiersz. Pewnie kolejny chłam o życiu. Kątem ucha złapał takie słowa jak "ból" i "cierpienie". Nie rozumiał tej miłości do pogrążania się. Przecież trzeba żyć tym, co radosne oraz światłe!
Brajanek zaraz pokaże im, jak to się robi.
Ale właściwie, skoro jest tu Estelle, trochę zmieni plany. Miał ochotę zadrwić z widowni, ale jednak zrobi festiwal jednej ofiary.
Nawet nie wiedział kiedy spłynęły z podestu te wszystkie wiersze, jak usłyszał swoje nazwisko. Wstał, może trochę zbyt gwałtownie, wygładził marynarkę, po czym ruszył w odpowiednie miejsce. Na jego twarz wkradł się nieznaczny uśmieszek ukazujący jego wielką pewność siebie.
Wszedł na podest i przejechał wzrokiem po widowni. Z tego miejsca pierwotnie chciał wygłosić jakiś dwuznaczny erotyk, który byłby tak subtelny, że jeśli u kogoś zbudziłby skojarzenia, mogłaby się ta osoba czuć jak najgorszy z najgorszych.
Ale nie ważne.
Teraz zrobi coś lepszego.
Skłonił się lekko widowni, po czym zaczął całkiem poważnie.
- Zdejmij mnie z wieszaka - kącik jego ust drgnął.
- Włóż rękę w rękaw
Ale najpierw
Doszyj guziki - mówił z pasją, jakby od zawsze recytował wiersze. I to w dodatku własne improwizacje. Istny Mickiewicz.
-Ten pierwszy
Który wyrwałeś
Kiedy we mnie spałeś - robił nieznaczne przerwy, oficjalnie - dla nastroju, lecz po prostu chciał zebrać kolejne sekundy na ułożenie kolejnych wersów.
-Po tej przesączonej rumem nocy
Chciał erotyk to miał.
-Drugi
Gdy odpadł przypadkiem
Niezauważony
I wtoczył się po twardym chodniku w szlamu kałużę
Czyżby właśnie nawiązał do czystości krwi? Nie, skądże. Nikt tego nie wyłapie. Ten szlam... to tak samo na język wpadło.
-Trzeci
Wyrwany z premedytacją
Z nadzieją, że pomoże
Oderwać się od tego bagna
Jakim nazywasz swoją egzystencję
Brajan, nie, nie uśmiechaj się.
Spuścił wzrok i delikatnie wsunął dłoń na swoją twarz od dołu. Przejechał nią w górę zasłąniając dolną część lica.
Brajan, nie, nie rób tego.
Myśl o Este, myśl o Este.
Drgnął, niby szlochnięcie takie. Z oka popłynęła mu pojedyncza łza.
Opuścił dłoń, a twarz uniósł, ku jakiemuś niewidzialnemu bóstwo. Z natchnionym wyrazem lica mógł dokończyć swój wiersz. Łza spływająca po policzku odbiła w sobie lekko światło padające na Briana.
- Lecz nawet, gdy nie doszyjesz
Chcę wiedzieć, czy żyjesz
Żyj
Żyj
Żyj we mnie! - wzbił się w mocno emocjonalne tony.
- Wygładź mój rękaw...
Ten z krzywym szwem...
Który nieudolnie wyszedł z twej ręki o czwartej nad ranem... - zakończył spokojnie. Skłonił się lekko. Wrócił na swoje miejsce.
Żyj, kurna.
Żyj, idiotko.
Brajan.
Brajan, popłakałeś się ze śmiechu, a wyszło, jakbyś szlochał. Jesteś pieprzonym geniuszem.
Schował twarz w dłoniach, żeby znowu się nie roześmiać.
Przez cały czas mówienia wiersza, nie spojrzał na Estelle. Powinna załapać. Głupia aż tak nie była.
Musi koniecznie z nią porozmawiać, kiedy ten teatrzyk się zakończy.
Wyciągnął z kieszeni chusteczkę i otarł łzę, która mu utknęła na policzku.

Tiffany z braku lepszych miejsc przysiadła przy starszym bracie swojego Bułhakowa numer jeden i udawała, że wale się niczym dzisiaj nie przejmuje. Miernie jej to wyszło, bo nawet dziecko z podstawówki stwierdziłoby, że jest zestresowana jak nigdy. O telepiącej się łapie nie wspominając. Wszystko to uszło z niej w momencie, kiedy jej biedne uszy zostały zmuszone do wysłuchania tych... tych... ciężko było to nazwać, bo przedstawione wiersze brzmiały bardziej jak podstawówkowe rymowanki. Chamberowa nabrała więc powietrza, wstrzymała oddech i wypuściła je powolutku. Właśnie tak, spokojnie...
Ciszę panującą w sali, bo uniesiona ręka organizatorki wstrzymała oklaski przerwał jej słodki, miły i ciepły głos.
- Czy to ma być jakiś żart z tego wydarzenia i mojej osoby? Proszę natychmiast opuścić miejsce spotkania, albo zostanie pan zatrzymany na przesłuchanie przez siedzącego tutaj detektywa śledczego i gwarantuję, że uderzy panem o ziemię przy zakuwaniu w kajdanki. Dwa razy. A ja zapcham pana serniczkiem, żeby nie mógł pan krzyczeć i wołać o pomoc. - zadrżała wręcz. Skinęła panu Sue głową w stronę drzwi wyjściowych. Była w stanie zrozumieć wiele rzeczy, ale teatr zafundowany im przez Briana najwyraźniej wyjątkowo ją zdenerwował.
- Pierwsze i ostatnie ostrzeżenie. - ha! Idziesz stąd skurczybyku, albo inaczej... różdżkę wyciągnie! I postraszy zaklęciami uciszającymi i sprzątającymi, bo z ofensywy ledwo opanowała Drętwotę, a i ta wychodziła jej miernie.

-Postaraj się nie zasnąć - wyszeptała do ucha Williamowi, okazując tym samym pełne zrozumienie dla jego ewentualnego braku zainteresowania i znudzenia. Estelle z kamiennym wyrazem twarzy wysłuchała pierwszego występu, kwitując całość dosyć skromnymi i mało entuzjastycznymi brawami. Rozejrzała się przy tym uważnie i uszczypnąwszy się w delikatną skórę na ramieniu, z niedowierzaniem odkryła, że nie śniła na jawie, a całość miała miejsce na prawdę. Nawet nie śmiała spoglądać na Williama, to przecież nie kto inny a ona sama przywlokła go na dzisiejsze wydarzenie. Sądziła, że mu tym zaimponuje, a w samym Longbottomie mogłaby zapalić się iskra inspiracji oraz uwrażliwienia na sztukę. Klops. Ognista, potrzebowała ognistej.
Kolejny wiersz nie wzbudził w niej większych emocji, za to następna prezentacja miała być inna. Sue. Wywróciła oczyma na sam dźwięk jego nazwiska, oglądanie tej gęby na podejście i słuchanie irytującego skrzeczenia...Jasna cholera. Już podczas pierwszych słów wypowiadanych przez pajaca, poczuła rosnący gniew i krew gotującą się w wąskich żyłkach. Ta intonacja. Te słowa.
Pierdolony Brian Sue.
Mimowolnie złapała coś, co wpadło jej pod rękę i ścisnęła najmocniej jak potrafiła, ciskając przy tym rozszalałym od pasji wzrokiem rozzłoszczonej monarchini, przemożnej i dumnej księżnej. Padło na nadgarstek Williama, na którym to pastwiła się podczas żenującego występu. Widząc teatralne, wymuszone łzy i manieryzm dziesięcioletniego dziecka, zaczęła prychać wrogo i wzgardliwie. Gdyby tylko nie ci wszyscy odwaleni, ważni goście, najprawdopodobniej buczałaby i wygwizdała pajaca już na samym początku. Szkoda, że nie mogła sobie na to pozwolić. Niemalejące, nawet po skończonej recytacji, wzburzenie Estelle przerwała bibliotekarka, na słowa, której kąciki ust Vasquezówny wnet poszybowały w górę. Do nieba. Do słońca. Do gwiazd. Ha! Przyłączy się.
-To skandal!- zawołała, powstając z krzesełka - Ten człowiek ewidentnie stroi sobie żarty z tej instytucji i poważnego wydarzenia - ściągnęła brwi i odnalazła spojrzenie bibliotekarki, posyłając jej minę przepełnioną jednocześnie troską jak i wzburzeniem. Na Briana nie raczyła nawet zerknąć. Oj nie, będzie udawać prawą i wrażliwą obywatelkę, miłośniczkę sztuki, urażoną grubiańskim zachowaniem nieznajomego mężczyzny. Bo do wcześniejszej styczności ze Sue nie miała zamiaru się przyznawać.

Siedział w jednej pozycji od samego rozpoczęcia tego nieszczęsnego wieczorka. Bał się, że jedno drgnięcie sprawi, że wstanie, wyjdzie i już nie wróci, co z pewnością obruszyłoby uroczą bibliotekarkę, która zdawała się być podniecona wydarzeniem równie mocno, co Vaksilij numerologią. Jeszcze jak na złość zajął miejsce w pierwszym rzędzie! Po pierwszych pięciu minutach miał ochotę uciec, albo chociaż przestać słuchać i zająć się swoimi myślami. Nie był jednak w stanie, bo głosy dobiegające z podestu wydawały się być trzy razy głośniejsze, niż mógłby sobie to wyobrazić. Chciał obmyślić jakiś plan na dzień następny, na wydarzenia, które miały nadejść w przyszłości, ale...
Ciągle słyszał te głosiki, te niepewne, bądź bardziej pewne poezje, rymy. Na litość boską, co ci ludzie mieli w głowach? Cóż, Jewgienij nie był chyba najlepszą osobą do psychoanalizy i oceniania, nie mógł się jednak powstrzymać. Każdy kolejny wiersz wwiercał mu się w głowę powodując nie tylko mentalny, ale i fizyczny ból. I wtedy, siedząca obok Tiffany poderwała się i zaczęła coś mówić. Dopiero po chwili dotarł do niego jej sens omal nie spadł z krzesła. Co ona wygadywała?!
Niemniej, zaśmiał się pod nosem. Panna naczytała się chyba zbyt wielu książek, ale nie miał zamiaru jej tego powiedzieć. Popatrzył groźnie na mężczyznę, bo mimo wszystko przedłużał swoim zachowaniem i tak męczący wieczorek i kiwnął głową potwierdzając słowa panny Chamber. A co mu tam, niech będzie.

Zapewne, gdyby spojrzał na Estelle, jego śmiech mógłby mu się wymsknąć. Ale po prostu zdołał sobie wyobrazić jej reakcję. Na pewno odebrała wiersz w odpowiedni sposób. Może przynajmniej zwróci część kwoty, za jaką nabył u niej tą marynarkę w krzywym szwem. Nie, żeby mu akurat to przeszkadzało... Ale Estelle lubił się czepiać o każdy najmniejszy szczegół. W końcu prestiż sklepu zobowiązywał.
Brian zasiadając otrzymał grzecznościowe oklaski, ale nawet nie zwrócił uwagi. Dopiero, kiedy usłyszał głos kobiety, wyprostował się i wbił zdezorientowane spojrzenie w Tiffany.
Nawet mrugnął wpatrując się w nią.
Co ona powiedziała?
Spoglądał na ludzi, aby zobaczyć, czy to może teraz on został strolowany. Estelle jak zwykle popisała się swoim brakiem ogłady. Jakbym kogoś zabił, pomyślał.
Jego wzrok spoczął na chwilę na Bułhakowie, który kiwnął głową potwierdzając słowa szalonych kobiet. Posłał mu nieco krzywy grymas, mający być uśmiechem.
Oh, może jedna kałuża szlamu została wyłapana.
Ale on to odwróci w inny sposób.
Powstał więc, będąc znowu w centrum uwagi.
Brajanku, jak ty to robisz.
- Szanowni państwo - skłonił się nieco ku Bułhakowowi i tej całej Estelle. - Najmilsza pani Chamber - tym razem ukłon posłał w stronę organizatorki, a także posłał jej spojrzenie pełne smutku i żalu. - Proszę wybaczyć za niepohamowanie emocji... Deklamowany przeze mnie twór spisany został w okolicznościach istnie dramatycznych... Niezmiernie przepraszam za ten wybuch. Ja... jestem nieco zakłopotany całą sytuacją. Jeśli moje wyjście poprawi pani humor, z przyjemnością to uczynię - powiedział spokojnie, z twarzą obleczoną smutkiem, ukrywanym cierpieniem.
Oh, Brajanku. A może jednak mogłeś zostać aktorem.
Świadomość bycia tu jakiegoś Bułhakowa, którego nazwisko może gdzieś słyszał, ale w każdym bądź razie czuł bijącą od niego grozę, trochę okroiła jego plany. Może i dobrze. Wyjdzie wcześniej, a potem pospaceruje w pobliżu, żeby zaczaić się na Estelle, kiedy ta będzie opuszczać to przemiłe przyjęcie.
Miał nadzieję, że zapamięta, co ma jej powiedzieć i powstrzyma się za wygarnięcie jej przyłączenia się do tej całej szopki.

Zmartwiła się wielce nie czując od Jewgienija większego wsparcia. Owszem, głową mu się skinęło całkiem uprzejmie, ale przez cały ten czas oczekiwania na ich spotkanie pannie Chamber wydawało się, że starszy Bułhakow będzie tak samo szalony i zadziorny jak brat, a to zobowiązywało do zaszarżowania na Braiana razem z nią. Ten jednak siedział. W niemal tej samej pozycji, co przez ostatnie kilkanaście minut. I po co pan jest na tym świecie, panie J., skoro nie potrafi się pan otworzyć. Po co pan jest? Pokręciła głową. Wiersz, a raczej to, co zostało tutaj nazwane poezją było nie tyle pozbawione poczucia i smaku. To była drwina z niej i jej organizacji, którą opiekowała się przez lata, by nie zniszczyć jej opinii. Nie da się jakiemuś dziadowi z włosami jakby Avada go nie dobiła w młodości.
- A siedź pan. - powstrzymała się od warknięcia i poprawiła sukieneczkę. No dobrze, niech siedzi. Niech ludzie poświdrują go wzrokiem. - Ministrem Magii pan w tym kraju już nie zostanie. - odchrząknęła i wspięła się na podest. Zmierzyła wzrokiem rozwalonego na krześle Rosjanina, zacisnęła piąstkę i otworzyła przygotowaną wcześniej książeczkę. Pomiędzy kartkami osobistego dziennika znajdowały się listy na papierze czerpanym, podpisane jarzącym się wszystkimi kolorami tęczy atramentem. Zatrzepotała rzęsami.
- Z powodu nieobecności autora na spotkaniu, zgodziłam się odczytać garść wierszy mojego przyjaciela. Liznęliśmy dzisiaj "poezji miłosnej" w dość, nie ukrywam, nietypowym wydaniu, więc zapraszam was serdecznie do usłyszenia tego, jak sprawy sercowe postrzega naukowiec. - przejechała paluszkami po kartce. - Jak mam powiedzieć, że ciągle się boję
W pustce, samotny, w noce bezsenne
Kiedy uciec w twe dłonie nie mogę
By ukryć się przed światem ślepym
W chociaż tą chwilę pełną rozkoszy?
Zła myśl dręczy, niestosowna i przykra
O ciele przy ciele, które nie znika.
O duszy przy duszy, dalekiej choć bliskiej.
Uprzejmi dla siebie, wszak spotkać się miło
Po pustych latach straconych na nicość
Na wskutek których nie potrafimy razem
Ani bez siebie. Przemilczamy nawzajem.
Paradoksalnie dla ciebie w tym strachu
Żyć wiecznie mógłbym, tkwić mogę lata,
Lecz widzę twą niechęć w dotyku niepewnym
I boję się kroków w stronę wybraną
By nie wpaść raz jeszcze do Heraklita rzeki
By w niej raz jeszcze nie zanurzyć głowy
Razem z jej prądem na zawsze nie zniknąć
Do wyższych Stanów świadomości.
Stoję przed tobą trzęsąc się w ciszy,
Ale mnie nie ma w odbiciu twych oczu,
Gdy serce zranione myśli wciąż o tym
Gdzie mnie wywiało, z kim i dlaczego.
Uśmiechnęła się z bólem do migoczącego, ostatniego wersu, na wieczorku niestety nie odczytanego: Kurwa, Tiffany, jak ja strasznie cierpię. Czy oni wszyscy musieli robić sobie jaja z JEJ dnia?

Gienusza nie czuł potrzeby mieszania się w, jakby nie było, nie swoje sprawy. Zadziorny i szalony to on bywał, kilka lat temu, a teraz był panem policjantem, który i tak dostawał po ryju nie tylko za swoją własną głupotę (swoją drogą, kto mu w ogóle dał pracę w BUMie????) to i za głupotę niektórych współpracowników. Wolał więc nie wychylać się sam z siebie, bo jeszcze doszłoby do rękoczynów w bibliotece i dopiero by się narobiło. Nie był pewien, czy chciał potem szorować podłogę w biurze jedenastym. Przy wszystkich kolegach i praktykantce. No i po ostatniej wizycie Vaksilija sam już nie wiedział, czy był narwanym sobą, czy zawsze wyśmiewaną przez siebie przysłowiową pizdą.
Parsknął usilnie tłumionym śmiechem po komentarzu, jaki został skierowany przez bibliotekarkę do pana poety i w ostatniej chwili zakrył usta, by jednak nie zwrócić i na siebie jej złości. Miał nawet rzucić własnym komentarzem, ale nie zdążył, bo panna Chamber zaczęła czytać wiersz swojego przyjaciela. A on wiedział, kim ten jej przyjaciel jest i nie był pewien, czy chce tego słuchać, zwłaszcza, że spodziewał się wierszy o Małgorzacie, skoro miało być romantycznie i z miłością.
Jego mina, kiedy zdał sobie sprawę z tego, jak bardzo się w tej kwestii pomylił musiała być bezcenna. Siedząc w pierwszym rzędzie, pochylił się do przodu i gdzieś w połowie ukrył twarz w dłoniach. Słuchał uważnie, a po ciele przechodziły mu dreszcze, bo choć nigdy nie był świetnym interpretatorem... Dobrze wiedział, o czym ten przeklęty wiersz jest i sam nie był pewien, czy był w tej chwili wściekły, czy wręcz przeciwnie.