Nigdy nie traktował Quidditcha jako prostacką rozrywkę dla mas, zaspokojenia nudy i wypełniacza wolnego czasu, którego wbrew pozorom zdarza się posiadać troszeczkę zbyt wiele, wypracowując sobie bowiem solidny system i strategię powtarzania materiału, prac domowych, można zredukować liczbę godzin poświęconych na naukę do minimum. Pozycję pałkarza w drużynie traktuje jako nic innego a wyzbycie się nadmiernej energii, czarciego ciśnienia wywieranego gdzieś tam głęboko, wabiącego i tumaniącego. Ożywiającego uśpione, bezimienne demony. Nie może ich nazwać ani wskazać cechy charakteryzującej. Pewnie ma to coś wspólnego z agresją, która przy banale codzienności mu nie dotrzymuje towarzystwa, to na boisku staje się matką patronką, boginią wojny.
Wpada do szatni i nie witając się z nikim, zmienia odzież, a chwilkę później czeka na rozpoczęcie spotkania przez Panią Kapitan. Kiwa głową w jej kierunku i choć na szerokie, serdeczne uśmiechy nie ma co liczyć, to wsparciem i słuszną (bo męską, rzecz jasna) ręką jest gotów dodać jej otuchy. Wiele kwestii działało na niekorzyść Black, fakt przynależenia do Slytherinu i bycia kobietą w szczególności. Rzeczą oczywistą jest to, że to Graysen bardziej nadaje się na kapitana, nie zależy mu jednakże na podobnych laurach, albo zażartą walkę o dominację w drużynie. Nie po to gra w Quidditcha.
Podczas przemowy Morrigan, Carrow wygląda jak nędzna fuzja kogoś kto jest w fazie zaciętej walki z rakiem atakującym parszywą egzystencję kroczącego na dwóch kończynach uosobienia Weltschmerzu oraz popierdolonego kata psychopaty, planującego masowe ludobójstwo we wschodniej Europie. Od czasu do czasu zdarza mu się usłyszeć, że wygląda na Rosjanina. Żeby było tego mało - krzyżuje ręce na piersi i marszczy groźnie czoło, przywdziewając marsowe oblicze boga wojny. Nikt tego nie wie, ale Graysen wcale nie chce odbierać życia ani sobie, ani niewinnym Słowianom, jest po prostu...głodny. Cholerna drzemka pozbawiła go cennego czasu i siłą rzeczy nie zdążył skonsumować obiadu. Posępny i złowrogi stoi wśród swych kolegów z drużyny i wyobraża sobie chwilę zetknięcia cieplutkiej, maślanej bułeczki z jego ustami. Szyneczka. Serek. Pomidorek. Musztarda? Stek. Grunt, że nikt nie usłyszał tragikomicznej melodii pustego żołądka, choć przecież podobne głosy nie są niczym wstydliwym jeśli tylko jest się mężczyzną.
Wywołany przez Morrigan, podchodzi w jej stronę krokiem sugerującym nadejście ostrego wpierdolu i przetrzepania kilku nieposłusznych tyłków. Nie posiada podobnych planów, choć nie jest w stanie obiecać, że przez jego brutalną, bezpardonową grę nikt nie zarobi dzisiaj kilku bolesnych siniaków.
W gruncie rzeczy nawet mu nie przeszkadza rzekomo uwłaczające jego męskości stanowisko wice-kapitana. Dopóki Black wypełnia swoje obowiązku bez zarzutu i nie popełnia żadnych rażących błędów, nie widzi problemu w podporządkowaniu się jej dowództwu. Penis się nie skurczy, klata nie wyłysieje.
Skompletowanie jego drużyny można skwitować w dwóch słowach - przypadkowy dobór. Nie ma znaczenia kogo sobie dobierze lub kto wygra, są tu by trenować, więc nawet słabszy skład nie zrobi mu różnicy. Ewentualnie skoryguje błędy, nauczy, podchodzi do tego nad wyraz cierpliwie, jeśli tylko nie jest zmęczony lub głodny.
Tuż przed startem, zerka porozumiewawczo w kierunku Morrigan i przyciska do siebie miotłę. Jest przy tym cholernie, acz całkowicie nieświadomie, zblazowany i naszpikowany tumiwisizmem. A przynajmniej tak wygląda, trochę mu przecież zależy, choć gdyby chciał zostać kapitanem pewnego dnia, zapewne musiałby zacząć epatować energią i entuzjazmem nafaszerowanego jakimś świństwem pacjenta z psychiatrycznego oddziału Munga.
Na znak kapitan, wystrzela w powietrze i przybiera swą nieszczęsną pozycję pałkarza - brutala, którego zadaniem jest odbijanie kafla czy to w przeciwnika, czy ratując skórę towarzysza z drużyny. Skupia się, widać to na jego twarzy. Zapomina również tymczasowo o głodzie, a celem staje się jeden przedmiot. Tłuczek.

Już dawno przyzwyczaiła się do min Graysena, które niekiedy były godne seryjnego mordercy długi czas zamkniętego w czeluściach Azkabanu. Zwykle reagowała na nie po prostu delikatnym uśmiechem, wiedząc, że najprawdopodobniej chłopak nie panuje nad swoją mimiką i wcale nie chce wyglądać przerażająco. Był dobrym graczem i dobrym zastępcą, więc choć nie zamieniali ze sobą wielu słów, zawsze myślała o nim dobrze, a może nawet darzyła go sympatią.
Tak jak i Carrow Morrigan wybierała swoją drużynę dość losowo. To nie miało przecież znaczenia. Ważne tylko, aby składy były w miarę wyrównane, więc gdy Krukon wywoływał swojego zawodnika, ona szukała kogoś o zbliżonym poziomie.
Po rozpoczęciu gry uważnie obserwowała zawodników. Starała się zapamiętać jak najwięcej wykonywanych przez nich błędów, ale również szukała tych dobrych stron. Zawsze próbowała chwalić i poprawiać w równym stopniu. Samo ganienie nic nie dawało. Nagradzanie było znacznie lepsze. A jeśli wszystko odbywało się dokładnie i sprawiedliwie, skutecznie budowało to morale i zaufanie do kapitana. Morrigan zawsze odznaczała się profesjonalizmem i tak też miało być i teraz. Niemal mruczała do siebie wszelkie uwagi, by niczego nie zapomnieć, ale jednocześnie przeczesywała w skupieniu spojrzeniem okolicę, nie chcąc by ominęła ją pogoń za zniczem.
Gdy się pojawił, Black dostrzegła go wcześniej niż szukający drużyny przeciwnej, ale nie popędziła natychmiast w jego kierunku. Zaczekała, aż jej rywal go zobaczy i dopiero wtedy, równocześnie z nim, ruszyła. Wcale też nie narzuciła jakiejś niezwykłej prędkości, tylko taką, aby drugi szukający sądził, że ma z nią jakieś szanse i bardziej się starał. Chciała wydobyć z niego jego zdolności, a nie je stłamsić. Nie musiała nikomu tu udowadniać, że była lepsza, albo że była odpowiednią osobą na swoim stanowisku. A już na pewno nie powinna tego robić przez miażdżenie mniej zaawansowanych. Zamierzała nawet pozwolić wygrać drugiej drużynie, gdyż spisali się naprawdę nieźle, gdyby nie tłuczek, którym dostrzegła kątem oka. Leciał zygzakiem w kierunku znicza. Carrow, śledzący czujnym okiem agresywną piłkę, zbliżał się od zewnętrznej, lecąc niemal równolegle do Ślizgonki i szykował się do odbicia. Drugi szukający w ogóle nie zdawał sobie sprawy z niebezpieczeństwa.
Dziewczyna szybko połączyła fakty. Tłuczki były wredne. Uderzy tego, który pierwszy dotknie znicza. Morrigan nie mogła zrobić nic innego, jak przyspieszyć i nie pozwolić jej koledze z drużyny doznać kontuzji. Sama o to nie dbała. Wiedziała, że to będzie tylko chwilowy ból. Potem uda się do skrzydła szpitalnego, a tam pielęgniarka naprawi jej rękę jednym zaklęciem.
Pochyliła się zatem i wyciągnęła rękę ku złotej kulce. Gdy tylko zacisnęła na niej palce, żelazna kula uderzyła ją z impetem w przedramię. Choć przygotowała się na to mentalnie i tak wydała cichy okrzyk bólu, a oczy zaszły jej łzami. Niemal usłyszała szczęk pękających kości, ale nie rozluźniła uścisku na zniczu. Uderzenie sprawiło, że zmienił się tor jej lotu i została niemal wepchnięta na lecącego tuż obok Graysena. Odbiła się od niego i nieomalże osunęła się z miotły, kiedy z bólu zakręciło się jej w głowie. Słabym głosem okrzyknęła koniec meczu i poleciła wszystkim ustawienie się na dole.

W powietrzu zapomina o doskwierających mu, nic nie znaczących, fizycznych niepokojach i lekkich niedyspozycjach. Pogoda lub jej brak, głód lub przesycenie, wszystko automatycznie spychane na dalszy plan, chcąc nie tyle udowodnić swój profesjonalizm innym, co samemu sobie - Graysenowi Carrowowi, zawodnikowi, którego trudno złamać, którym trudno zachwiać bez względu na okoliczności.
Posiada podwójne, o ile nie potrójne zadanie - zamiast skupiać się wyłącznie na grze i sukcesywnym zdobywaniu punktów, obserwuje i analizuje ruchy wszystkich graczy, niektóre zapamiętuje na później, niektórymi rzuca od razu. Wszelkie wskazówki, wtrącenia czy pochwały stara się kierować do wszystkich, dbając o to, aby każdy wiedział co robi i w jaki sposób. Może to dziecinne podejście i niektórzy czuliby protekcjonalność w jego zachowaniu, to Graysen sam tak nie uważa, wszystkich traktuje tak samo, a subiektywizmu stara się wyzbyć ostatecznie w takich momentach. Caolán wiele go nauczył i teraz sam próbuje wdrożyć rady swego kuzyna-idola w życie.
Pani Kapitan należy do grona osobnych bytów, których Carrow sporadycznie nie wie jak traktować - nie uważa jej za niekompetentną, ale zdarza mu się przyłapywać się na mimowolnym lekceważeniu dziewczęcia na boisku, zwłaszcza w chwilach, gdy wątła sylwetka fruwa nad jego kruczą głową, w momencie gdy on sam brutalnym tłuczkiem pozbawia kogoś marzeń o wygranej.
Lecąc za zygzakowym tłuczkiem, obraca w dłoni swą pałką i szykuje się do odbicia piłki. Kątem oka obserwuje lecącą równolegle i tropiącą znicza Morrigan, która to chwilę później wyciąga dłoń ku fruwającemu badziewiu. Jakkolwiek Gray nie próbuje przejąć tłuczka, ten uderza z impetem w dziewczę, a cichym, acz słyszalnym, okrzykiem kwituje gruchnięcie kości. Nadlatując chwiejnie tuż w niego, korzysta z momentu i delikatnym ruchem wolnej ręki, próbuje przytrzymać Ślizgonkę na jej własnej miotle. To nie wygląda dobrze.
-Leć na ziemię zanim będę musiał cię łapać w locie - frunie tuż za nią, chcąc asekurować towarzyszkę jak najlepiej umie. Dziewczyny! Takie to to delikatne, kruche, łamliwe... dlaczego grać w brutalny sport, który przeznaczony powinien być wyłącznie dla mężczyzn? Graysen nie jest nawet w stanie zbesztać Blackówny ani poczęstować opieprzem, argh. Głupie panny!
Na szczęście Morri idzie po rozum do głowy i Carrow nie musi działać na własną rękę, ogłasza koniec meczu i ląduje bezpiecznie na ziemi, tym razem nie tracąc żadnej kończyny. Wydaje się ignorować jej kontuzję, a przynajmniej pozornie, nie widzi bowiem potrzeby kreowania wokół Pani Kapitan aury ofiary i ciamajdy. Rzuca porozumiewawczym spojrzeniem, a sam zajmuje się mową kończącą, szybkim podsumowaniem wszelkich błędów dygresji. Zdawkowo i rzeczowo, meritum jest dla niego rozmowa z Blackówną, istotą którą to zdążył już trochę poznać, więc o jej zdrowie postanawia zatroszczyć się samemu.
-Łap ubranie, idę z tobą do skrzydła szpitalnego. Żadnych "ale" Morrigan - mówi stanowczym tonem, gdy już wszyscy zawodnicy zaczęli rozchodzić się do szatni. Mógłby zapytać czy bardzo boli, czy wszystko w porządku lecz odpowiedzi na wszystkie pytania wypisane zostały na jej twarzy, tutaj zresztą nie powinno być miejsca na jakiekolwiek niepotrzebne dyskusje.
-Obawiam się, że jeśli cię tam nie eskortuję to w ogóle nie pójdziesz. Zachowanie niegodne Pani Kapitan - grozi jej paluszkiem i zbliża się do blond dziewczęcia, dzierżąc miotłę niczym śmiercionośną broń, laskę starego mędrca Merlina, który zawsze wie co mówi i jego racja jest najmojsza.


kochana,obiecuję że od teraz będzie x69669 częściej, przeraża mnie kłidicz i w niego nie umiem, gomenasai