Mimo, że była dosyć szczupłą dziewczyną siły miała za dwóch, w końcu w wakacje z tatą często się siłowała, a czasami nawet nie z tatą, a jego kolegami.

Ona także nie chciała dorasta. Chciała pamiętać to jak jest być dzieckiem, jak marzyć i bawić się szukając różnych przygód. Mimo, że należała do odważnych bała się opuścić szkołę, ponieważ wtedy musiałaby dorosnąć i stać się poważną kobietą, a ona bała się tego oraz małżeństwa, które równało się z dorosłością. Tak to właśnie widziała, tak to właśnie przedstawiały jej ciotki z rodziny jej taty. Za to jej tata pozwalał jej rozwijać wyobraźnię i radość z życia. Mężczyzna jest aurorem, pracuje tam, gdzie grozi mu niebezpieczeństwo i naprawdę chce, aby jego córka dostała się do Narodowej Drużyny Quidditcha, niż szła w jego ślady. Kim tego nie wie, ale jej tata zawsze podsyca w niej właśnie miłość do gry, aby nie próbowała iść w jego ślady.

Lubiła słuchać o przygodach taty i czasami sama chciała tak skończyć, ale jej tata od razu przypominał dziewczynie o Quidditchu i Kimi już opowiadała jak będzie rzucać kaflami przez obręcze, jak ludzie będą krzyczeć jej imię, aby dodać jej sił, jak będzie współpracować z drużyną i razem z nią wymyślać różne zagrania. Gdy jej tata to u niej widział nigdy nie żałował tego, że Alice przyniosła mu ten skarb. Nie żałował tego, że musiał wychowywać dziewczynę i, że źle mu to wychodziło.
- Mój tata zawsze opowiada, że jest to dosyć niebezpieczne, jeszcze zależy też od czego masz specjalność, ale on mówi, że to jest niesamowita praca - powiedziała z dumą. Najważniejszym mężczyzną w jej życiu był właśnie tata i nie wiedziała, co by zrobiła gdyby go zabrakło.

poprawiła swoje włosy, bo znowu opadły jej na oczy. Czasami zastanawiała się nad ścięciem ich tak jak kiedyś, gdy była mała. Wtedy miała krótkie włosy, bo jej tata nie potrafił ich czesać, więc łatwiej było spiąć je spinkami i nie zawracać sobie głowy warkoczami, czy innymi fryzurami.

Kim nie miała matki od urodzenia, zmarła - tak mówił jej tata, ale opowiadał jej o niej. Mówił jaka była cudowna, jaka ciepła i przyjazna dla każdego. Kochał ją tak jak Kim. Gdy opowiadał jej wszystkie ich przygody ze szkoły i jaką miłością ją darzył Kim też to czuła.
- To musi być cudowne uczucie. Ja... ja nigdy nie dowiedziałam się jak to jest mieć mamę - powiedziała cicho i wolną dłonią zaczęła skubać swoją spódniczkę. - Zmarła nim zdążyłam poczuć jej ciepło - uśmiechnęła się lekko. - Tata mówił, że była ciepłą osobą - jednak nie rozumiała tego pojęcia. Nie wiedziała jak to jest przytulić się do delikatnej, kobiecej postury matki, nie wiedziała jak to jest słuchać jej kobiecego głosu, który opowiada bajki. Kim znała jedynie silne ramiona mężczyzny, baryton opowiadający bajki, głos krzyczący na meczach Quidditcha. Przez to właśnie Kim sama była w połowie mężczyzną, chciała być silna, twarda i stanowcza jak jej tata, bo nie miała kobiecego wzoru, z którego mogłaby brać przykład. To bolało w momentach, gdy inne dziewczyny potrafiły ją wyśmiać, że nie potrafi posługiwać się kosmetykami. Nigdy nie miała wymalowanych ust, czy też użytych różów, które teraz zaczynają być popularne wśród aktorek i piosenkarek.

Kim znała ją ze zdjęć, tata pokazywał jej jedno, które pochodziło z balu. Tam pierwszy raz ponoć rozmawiali ze sobą tak na poważnie.

Wychowywał mnie tata, przyzwyczaiłam się, mimo że zawsze chciałam być taka jak inne dziewczyny. Do 12 roku życia miałam krótkie włosy, bo tata nie potrafił ich czesać, a ja stwierdziłam, że nie będę go prosić o to, aby ich nie ścinał. W szkole zazdrościłam innym dziewczyną, że miały długie włosy, a ja nie. Potem sama się nauczyłam je czesać i mam teraz tą burze. gdyby nie mój tata nigdy nie pokochałabym Quidditcha. On naprawdę kocha ten sport

Peter: "Więc chyba będę musiał wysłać kwiaty dla twojego taty. Gdyby nie on, to kto nadrabiałby moje przepuszczone strzały?"

Słysząc o kwiatach wybuchła wesołym śmiechem. Miała już przed oczami minę taty na widok kwiatów z liścikiem od Petera jest pan wspaniały. Pewnie by pomyślał, że to jakaś próba wkupienia się w jego łaski, aby Kimka została narzeczoną chłopaka. Jej tata widział wszędzie chłopaków, którzy chcieli ją skrzywdzić. Nawet nie trawił chłopaków, którzy cały czas szlajają się z nią po Londynie, a znają się praktycznie od dziecka.

Jej tata zawsze nosi meloniki i tym podobne kapelusze. Kim je uwielbia, a będąc małą dziewczynką nawet sama zabierała tacie jego kapelusze, aby móc je nosić.

Mój tata też nosi kapelusze i meloniki, wygląda w nich naprawdę super. Mam jeden jego melonik w pokoju. Zabrałam mu go, gdy nie patrzył - zaśmiała się. - Chciałam mieć coś przy sobie z domu, bo strasznie za nim tęsknię

Stała już chyba 5 minut niedaleko peronu 93/4 i gapiła się w betonową ścianę. Jej tata cierpliwie stał obok i mocno ściskał dłoń swojej córeczki. Bardzo się o nią martwił i bał się, że za szybko ona udaje się do tego zamku. Tak daleko i jeszcze tak rzadko będzie ją widywać. Niebieskie oczy dziewczynki skierowały się na Adama.
- Co jeśli mnie tam nie polubią? - zapytała tak nagle, że jej tata się zdziwił. Nie sądził, że Kim może wątpić w takie rzeczy. Zawsze uważał, że jest naprawdę zbyt wielką optymistką. Nigdy nie potrzebowała, aby ktoś dodawał jej otuchy. Zawsze sama to robiła. Odkąd dostała list skakała jak szalona po domu, po Pokątnej i innych miejscach przygotowując się do pójścia do szkoły. Koniecznie chciała tam być już w tym momencie. Chciała poznać nowych znajomych, nauczyć nowych rzeczy, a teraz wątpiła.
- Kochanie, jesteś cudowną czarownicą i w szkole poznasz mnóstwo znajomych, będziesz miała kogo zapraszać na wakacje i wszyscy cię pokochają - powiedział kucając przed nią.- A teraz wskakujemy do  mur, bo pociąg ci ucieknie - potargał jej krótkie włosy i wbiegł z nią w ścianę. Kim nie zapuszczała włosów, ponieważ jej tata nie potrafił ich czesać, więc zwykle były krótkie.
Stała na korytarzu i przez okno machała do taty jak oszalała z szerokim uśmiechem na ustach.

Tata kupił na jej 14 urodziny whisky, którą schował i powiedział, że gdy będą obchodzić jej 17 urodziny wypiją po szklaneczce wspólnie. Nie sądziła, aby to whisky nadal tam stało, ale sam symbol mógł być.

Jako, że mieszkała z mężczyzną, który lubił spędzać czas z kolegami i, który grał często w karty znała wiele karcianych zabaw. Już od 6 roku życia hazardowała z ojcem i jego kolegami o cukierki lub o późniejsze wybranie się do łóżka.

Ojciec - Adrien Gaunt. Matka - Anastazja Gaunt. Siostra - Paris Gaunt (ewentualnie inne nazwisko jeśli będzie miała męża, czy coś w tym stylu, bo prawdopodobnie będę szukać siostry). Brat - Adrien Jr. Gaunt. Ventus pochodzi z rodziny, która bardzo trzyma się tradycji. Czarne to czarne, a białe to białe. Nie dopuszczalne jest w tym domu słowo sprzeciwu, wszystko musi być takie jak podyktuje jego apodyktyczny ojciec. Matka jest zapatrzona w ojca jak w obrazek, siostra chce być w oczach ojca perłą. Tylko Ventus przeciwstawił się rządom ojca i teraz nikt nawet się do niego nie przyznaje, ale chłopak jakoś nie ubolewa. Jeszcze pokaże im, że jest kimś wielkim. Urodził się i wychował w Little Hangleton, ale od 8 lat nie był w tym miejscu.

Chcielibyście wiedzieć coś o tym człowieku? Aby powiedzieć kim jest, jaki jest trzeba by zacząć od jego rodziny. Ven będąc dzieckiem często widział jak ojciec faworyzował jego siostrę bliźniaczkę, dziewczyna była bardzo ambitna i zdolna, a on niestety był wszystkim, czego jego ojciec nie chciał widzieć w swoim synu. To wpłynęło na jego zachowanie. Jego cel w życiu to - dogodzić swojemu ojcu, aby on był z niego dumny. Będąc w szkole błagał wręcz tiarę, aby przydzieliła go do Slytherinu - udało się. Szybko jednak zauważył, że tam nie pasuje, próbował udawać, że jest taki jak inni, ale zrezygnował z tego i zamknął się w sobie. Będąc nastolatkiem popadł w depresje, wiele razy próbował targnąć się na swoje życie, ale wtedy przypominał sobie, że przecież chce pokazać ojcu, iż jest czegoś wart. Poznał w tamtym czasie pewnego chłopaka, który nie był normalny. Przekonał się o tym, gdy chłopak zaczął go podrywać, w momentach kiedy byli sam na sam, ale Ven go lubił, więc nie chciał tracić z nim kontaktu. Był to jego przyjaciel, jedyny, którego zdobył. Druga kwestia - w jakimś stopniu Alois go fascynował w tej swojej chorobie. Chłopak zawsze powtarzał, że jest chory, bo podobają mu się mężczyźni. Blondyn nauczył Ventusa o tym, że świat nie musi działać na zasadzie podziałów na krew, że ludzie nie muszą się słuchać innych i Ven zaczynał popadać w pewien wir wizji o marionetyzmie. Dostrzegł, że dążąc do tego, aby zadowolić ojca staje się jego marionetką, więc ostatni rok nauki po śmierci Aloisa - chłopak był nie tylko chory w orientacji płciowej, ale także miał chore serce i w pewnym momencie miał zawał i nikt nie był w stanie mu pomóc - Ślizgon próbował zerwać sznurki, za które pociągał jego tata. Jedynym sposobem, aby tego dokonać - sam musiał stać się marionetkarzem. Śmierć przyjaciela był wielkim ciosem dla Ventusa, więc obiecał sobie, że już nigdy nikomu nie zaufa. Prawdziwą przyczyną nienawiści ojca Vena jest śmierć jego kochanej siostry. Anna Gaunt jest biologiczną matką Ventusa, a jego ojcem jest mężczyzna, który uciekł, gdy dowiedział się o ciąży. Alexander Yaxley był mężczyzną, który nie przywiązywał większej wagi do życia, bo twierdził, że i tak kiedyś umrze. Żył chwilą spędzając czas tu, raz tam. Poznał Anne przypadkiem. Przypadkiem ją rozkochał. Przypadkiem zrobił jej dziecko, gdy się o nim dowiedział uciekł i nikt więcej o nim nie słyszał. Gdy Ven przyszedł na świat, jego matka zmarła prosząc, aby jej brat zajął się Ventusem. Mężczyzna z całego serca znienawidził dzieciaka, ponieważ przypominał mu Alexandra, z którym miał nieźle na pieńku.

Oh, pamiętał dokładnie jak wyglądał ślub jego siostry. Był tam, mieszkał tam jeszcze. W tym domu, w którym kurczowo chciano trzymać się tradycji. To właśnie po nim uciekł z domu, wtedy, gdy wszyscy się bawili, pili on się spakował i uciekł. Wzrok jego siostry. Nigdy go nie zapomni. Pierwszy raz patrzyła na niego w ten sposób. Zawsze w jej niebieskich oczach widział wyuczony przez lata chłód córki tatusia, pogarda skopiowana z oczu ich ojca. A tego dnia... Tego dnia nie chciała, aby on odchodził. Nie rozumiał tego, co ona od niego oczekiwała. Miał nadal znosić, tą szopkę idealnego domu? Przecież wiedział, że nie był im tam potrzebny.

Zawsze się różnili wyglądem. Ven miał ciemne włosy, a on jasne, Ven miał zielone oczy, a jego rodzice niebieskie. Nie wiedział, czemu do nich nie pasował, ale wiedział to.