1 lipca 1934 rok. Piątek, godzina 15:00

Tego dnia pogoda była typowa dla tego regionu – padało. Słynna, brytyjska ulewa dawała się we znaki mieszkańcom Londynu. Na nic zdawały się lament i narzekania zarówno czarodziejskiej, jak i mugolskiej społeczności odnośnie zepsutego początku weekendu. Wszelkie plany dotyczące miłego spędzenia czasu poza miastem, diabli wzięli. Nieszczęsnym mieszkańcom metropolii pozostało porzucenie planów wyjazdu na wieś, na rzecz pozostania w swoich domach. Jednak, dla młodej sprzedawczyni niesławnego sklepu „Borgin & Burkes”, pogoda była najmniejszym zmartwieniem.
W tym konkretnym dniu, Inès Benoit miała większe zmartwienia na głowie, niż niesprzyjająca pogoda. Oprócz zwyczajnych obowiązków sprzedawcy, musiała przygotować lokal na przybycie z dawna zapowiedzianych gości. Już dawno ustalono, że to ona będzie odpowiadać za odpowiednie przygotowanie miejsca spotkania, które wkrótce się odbędzie. Dlatego też wraz z zamknięciem drzwi za ostatnim klientem i wywieszeniem tabliczki „zamknięte”, młoda subiektka musiała wziąć się ostro do roboty. Sklep dosłownie tonął w brudzie. Chociaż, jak do tej pory nikt nie zwracał specjalnej uwagi na pajęczyny kurzu i brudu, to Benoit wiedziała, że dla własnego dobra lepiej posprzątać. Goście, którzy mieli przybyć byli przyzwyczajeni do znacznie wyższych standardów i lepiej nie narażać się na ich niezadowolenie. Już sam fakt, że młoda kobieta została dopuszczona do zgromadzenia był nie lada wyczynem. Spójrzmy prawdzie w oczy. Kto normalny zadaje się ze szlamą, która jednocześnie jest wilkołakiem? Dlatego też, miotła w dłoń i do roboty. Pracy było dużo, a czasu mało.


O ile dla Inès ulewny deszcz nie stanowił problemu, to Martin Sue nie miał już tyle szczęścia. Młody tłumacz stał zziębnięty i przemoknięty w jednej z licznych londyńskich bram, przeklinając parszywą pogodę. A co sprawiło, że mężczyzna musiał moknąć, skoro wszyscy rozsądni ludzie chowali się w domach? Jaka sprawa wygnała go na ulicę? Oczywiście, zemsta. W pogoni za szukaniem winnych, za śmierć brata, Martin dokładnie przeszukał jego mieszkanie oraz wszystkie papiery, jakie wpadły mu w dłonie. W taki właśnie sposób, młodszy Sue natknął się na informację o tajnym stowarzyszeniu, do którego należał Brian. O ile sama istota oraz miejsce zgrupowania były dobrze opisane, o tyle czas spotkań już nie. Dlatego też, dzielny i zdesperowany Martin codziennie przychodził w to samo miejsce, z nadzieją, że tym razem trafi na jedno ze spotkań ugrupowania. Czy takie działania były jednak rozsądne? Brian dość dobrze opisał, czym zajmują się członkowie zgromadzenia. Młodszy Sue doskonale zdawał sobie sprawę, że pasjonaci czarnej magii byli niezwykle groźnymi osobnikami. Ostatecznie, sama czarna magia była niebezpieczna. Może lepiej się wycofać? Może lepiej dać sobie z tym spokój? Zbytnia ciekawość może słono kosztować. Z drugiej strony to mogła być szansa. Szansa na zdemaskowanie i ukaranie morderców brata. Cóż, więc robić? Wycofać się czy zaryzykować? Oto jest pytanie.

Czas na odpis wynosi 72h od momentu wstawienia postu MG (czyli mnie). Po tym czasie przepada wam kolejka. Wyjątek stanowi wcześniejsze usprawiedliwienie swojej nieobecności. Jeżeli jednak zaistnieje jakaś nagła sytuacja, która nie pozwoli dać mi odpisu to zostaniecie o tym poinformowani. Tak, więc, miłej zabawy.
PS: Wszystkie wcześniejsze, niedokończone sesje zostają uznane jako zt. Możecie przyjąć, że sesja Inès-Olivier została zakończona i tego drugiego nie ma już w temacie.

Cholerny deszcz w cholernym Londynie. Fantastycznie. Stał właśnie w bramie i palił kolejnego papierosa. Dzisiaj jeszcze nie przeszedł się pod Borgina & Burkesa. Miało tam się odbyć spotkanie jakiegoś tam stowarzyszenia czarnoksiężników, o którym notatki znalazł w biurku Briana w jeden z pierwszych dni pobytu w mieście. Nie było jednak żadnych dat. Martin liczył na to, że pewnego dnia przyjdzie jakaś informacja pocztą. W końcu mieli chyba jego adres, albo co. W ogóle wiedzieli, że Brian nie żyje?
Na wszelki wypadek chodził sobie co jakiś czas w pobliżu sklepu, żeby odkryć tajemniczą datę spotkania. Po co mu to było? Na początku chciał po prostu zobaczyć, z kim zadawał się jego brat. Dopiero kolejną rzeczą było zrozumienie, że może właśnie tam znajdzie jakieś ślady związane ze stroną uczestników marszu, jaką trudniej było odkryć. W końcu miłośników mugoli i ludzi z ministerstwa miał teoretycznie na wyciągnięcie ręki. Dużo trudniej było z czarnoksiężnikami, którzy żyli w ukryciu.
Nim wszedł na ulicę Śmiertelnego Nokturnu, złapał za różdżkę i przycisnął jej koniec do siebie mrucząc formułki zaklęć. Chciał się czuć bezpiecznie.
- Suspensorious. Adversum.
Wchodząc w jakiś zaułek użył jeszcze zaklęcia kameleona. Różdżkę zostawił w dłoni, a drugą ręką przejechał po magicznej kieszeni swoich pogniecionych spodni, gdzie trzymał jakieś papiery Briana związane z tym śmiesznym klubem. Ruszył w stronę sklepu przyglądając się przechodniom i nasłuchując, a kiedy już dotarł, zerknął w okna.

 
Deszcz zacinał coraz mocniej. Chociaż już wcześniej dawał się we znaki, to teraz lało, jak z cebra. W dodatku zerwał się silny wiatr, wyrywający parasole z rąk nielicznych przechodniów, których pech lub obowiązek wygnał na ponure, londyńskie ulice. Ponadto, w oddali słychać było wciąż nikłe, ale z każdą chwilą narastające grzmoty. Najwyraźniej zbierało się na potężną burzę. Jednak żadna pogoda, nawet najbardziej parszywa nie była w stanie zniechęcić Martina Sue do działania!
Młody tłumacz rzucił wspaniałe zaklęcie suspensorium, które wyostrzyło zmysły naszego dzielnego maga do tego stopnia, że był wstanie usłyszeć wszystkie nawet najcichszy szmer w promieniu 50 metrów, a żadna mrówka nie mogła ukryć się przed jego magicznie wyśrubowanym wzrokiem. To samo tyczyło się węchu. Żaden zapach, przyjemny czy też nie, nie uszedł twojej uwadze. Był to jednak tylko połowiczny sukces. O ile suspensorium było prawdziwym majstersztykiem to cała reszta już niezbyt. Zaklęcie kameleona nie zadziałało w ogóle, a efekt adversum z pewnością nie był taki, jak należy. Pierwszą oznaką niepoprawnie rzuconego zaklęcia był fakt, że Martina otoczyła dziwna, tęczowa poświata, która w ogóle nie powinna się pojawić. Drugą i znacznie bardziej niepokojącą oznaką błędu był fakt, że Pan Sue zaczął odczuwać potężny dyskomfort w okolicach żołądka. Uczucie to narastało wraz z każdą, następną chwilą. Punktem kulminacyjnym okazał się moment, kiedy dzielny czarodziej doszedł do sklepowych witryn. Początkowy dyskomfort zamienił się w prawdziwą rewolucję! Nieudolnie rzucone zaklęcie doprowadziło do tego, że młody mściciel nie był wstanie w żaden sposób odpowiedzieć Opheli Lestrange, która przechodziła obok, albowiem, gdy otworzył usta, to zamiast słów poleciał istny wodospad wymiocin! Najwidoczniej ktoś musiał rzucić jakąś klątwę na śniadanie Martina, bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że właśnie je zwracał? To samo musiało stać się z jego obiadem, który chwilę później również „wydostał się” na zewnątrz, przyozdabiając chodnik oraz brudne witryny sklepu. Nie był to jednak koniec cierpień młodego Sue.
Chociaż adversum i zaklęcie kameleona nie były udane, to suspensorium działało wręcz perfekcyjnie. Było tak idealne, że zapach i dźwięk, tak charakterystyczny dla czynności, którą teraz robił, wracał do niego kilkukrotnie spotęgowany. O ile charakterystyczne „Błhee” nie było niczym strasznym, to już zapach tak. Odór wymiocin był do tego stopnia odpychający, że wzmógł w Martinie jeszcze większe obrzydzenie, czego skutkiem był wzmożony odruch wymiotny. W końcu, choremu czarodziejowi nie pozostało nic innego, jak natychmiast zaszyć się w jakiejś oddalonej bramie, aby poczekać, aż zaklęcie przestanie działać.

Oczekującej gości, Inès oszczędzono bliższego kontaktu z wymiotującym Martinem, jednakże młoda sprzedawczyni siłą rzeczy widziała, jak Sue „upiększa” szyby jej sklepu swoim drugim śniadaniem. Niestety chęć mordu na tłumaczu musiała poczekać, ponieważ w chwili, gdy Martin wziął nogi za pas, do środka weszła Ophelia Lestrange.
Oczywiście Inès mogła zostawić wszystko w cholerę i wraz z przyjaciółką, pognać za Martine, który pozostawiał po sobie wyraźny ślad tak dużych rozmiarów, że nawet największe moczymordy z londyńskich spelun nie mogły śnić o czymś takim. Pytanie tylko czy warto? Lada chwila miała przybyć reszta towarzystwa, a Ci nie byliby raczej zadowoleni z faktu, że właścicielka lokalu zlekceważyła ustalony termin na rzecz jakiegoś zarzygańca. A skoro o towarzystwie mowa…
Potencjalną pogawędkę pomiędzy dwoma przyjaciółkami przerwał donośny huk towarzyszący aportacji. Chwilę później drzwi otworzyły się na oścież, a do środka wszedł dość młody czarodziej.
- Ale parszywa pogoda. – Powiedział zdejmując z siebie mokrą od deszczu pelerynę, po czym rzucił ją na świeżo czyszczony blat. Anatol Parkinson podszedł zdecydowanym krokiem do Lestrange, złapał ją za dłoń, po czym złożył na niej pocałunek.
- Jak zawsze wspaniale wyglądasz droga Ophelio. Powiedz, jak Ty to robisz? – Spytał puszczając rękę Lestrange i oddalając się na kilka kroków. Chociaż wydawał się uprzejmy i dobrze wychowany, to Anatol był w rzeczywistości znanym bawidamkiem i alkoholikiem, który miał do zaoferowania tylko i wyłącznie znane nazwisko, pieniądze oraz arogancję i pogardę dla wszystkich istot, które posiadały gorsze nazwisko niż On sam. Nade wszystko nienawidził szlam i mieszańców.
- Jesteśmy tylko my? Gdzie resz… - nim dokończył zdanie, drzwi ponownie się otworzyły, wpuszczając do środka kolejnych przybyszów. Tych konkretnych, oprócz mokrych ubrań cechował fakt, że byli identyczni.
Bliźniacy Avery – Malcolm i Scypion, również zdjęli swoje przemoczone płaszcze i bez zastanowienia rzucili je kolejno na blat i jedną ze sklepowych gablot. Braci oprócz tego, że byli do siebie bardzo podobni charakteryzowało też to, że bardzo często mówili jednocześnie to samo, albo jeden dokańczał wypowiedź drugiego.
- Dzień..
- … dobry
- Ale psia…
- … pogoda, prawda?
Gdy bracia dostrzegli Ophelię, od razu do niej podbiegli.
- Dzień dobry Pani Lestrange! – Wykrzyknęli razem, całując kobietę po dłoniach, jak uprzednio zrobił to Anatol (w zasadzie to jeden chwycił za dłoń, a drugi ją całował). Chociaż Malcolm i Scypion byli znacznie młodsi od reszty zgromadzonych, to nie wolno było ich lekceważyć. Niemal do perfekcji opanowali magię ofensywną oraz byli znanymi wrogami mugoli. Ponadto charakteryzowali się sporym okrucieństwem i podobnie, jak większość nienawidzili mieszańców. Jedynym powodem, dla którego znosili obecność Inès był fakt, że ręczyła za nią Ophelia.
Nagle drzwi otworzyły się po raz kolejny, wpuszczając do środka kolejnych przybyszów. I tym razem byli to mężczyźni, jednak zdecydowanie nie można ich było uznać za bliźniaków. Jeden z nich był bardzo wysokim i umięśnionym brunetem, który charakteryzował się tym, że urodą ustępował tylko trollowi. O Angusie Flincie chodziły pogłoski jakoby w niedalekiej przeszłości człowiek zszedł się z trollem, konsekwencją tego spotkania był Angus. Chociaż nikt głośno tego nie mówi w jego obecności, to trzeba przyznać, że tego typu plotki najtrafniej opisują wygląd mężczyzny. Jednakże, małomówny czarodziej był niezwykle niebezpieczny. Oprócz tego, że zadawanie bólu innym osobą sprawiało mu frajdę, Angus biegle władał magią niewerbalną oraz z racji swoich gabarytów, był potwornie silny.
Jego towarzyszem był natomiast bardzo niski, ale dziarski staruszek. Hieronim Malfoy wyglądał, jak dziecko przy wysokim Angusie. Jednakże tylko skończony kretyn zlekceważyłby sędziwego maga.
- Ach! Ophelio, moje drogie dziecko, jak dobrze Cię widzieć. Dawno Cię nie było na spotkaniu. – Wykrzyczał radośnie i podbiegł do młodej Lestrange, aby podobnie, jak cała reszta ucałować ją w dłoń. – Świetnie wyglądasz moja droga, naprawdę. – Powiedział, po czym skierował swoje kroki w stronę Inès.
- Inès, moja droga, Ciebie również miło widzieć. Widzę, że interes się kręci? Wiedziałaś, że masz coś na witrynie sklepowej? O tam? Jakąś plamę? Zresztą, nie ważne. – Powiedział, po czym z miną wesołego dziadka, malującą się na twarzy wręczył sprzedawczyni swój mokry płaszcz. – Byłabyś tak miła i go odwiesiła? Byłbym też wdzięczny za filiżankę herbaty, albo coś mocniejszego, jeśli to nie problem. – Powiedział, uśmiechając się serdecznie, jak dziadek, który daje swoim wnuczkom cukierki. Nie przejmował się nawet tym, że reszta mężczyzn obserwowała całą scenę z wyraźną dezaprobatą i obrzydzeniem malującym się na twarzy. Każdy z nich gardził właścicielką sklepu, niespecjalnie się z tym kryjąc. Jedynym powodem, dla którego przychodzili do tego miejsca był fakt, że Lestrange ręczyła za Inès, no i Hieronim nie miał nic przeciwko. Nie znaczyło to jednak, że stary Malfoy czuł jakąkolwiek sympatię do Benoit. Nic z tych rzeczy. Każdy, kto miał okazję słyszeć o dziarskim staruszku, wiedział, że uśmiech i wesołość były zwykłą maską. Hieronim Malfoy był prawdopodobnie najokrutniejszym i najgroźniejszym czarodziejem ze wszystkich obecnych. Pomijając jego niepospolite umiejętności w posługiwaniu się magią oraz ponurą sławę, która ciągnęła się za nim od lat, słynął z tego, że był zagorzałym wrogiem mugoli, szlam i mieszańców. Podobno stanął kilka razy przed sądem za ataki na mugoli, jednak nic mu nie udowodniono.
- Czy to wszyscy? Gdzie ten nicpoń Bułhakow? Nie przyjdzie? Możemy zaczynać?


Martin – Stoisz sobie teraz w jakiejś bramie (20-30 metrów od sklepu) i rzygasz, jak kot. Twoje rzyganie będzie trwało jedną kolejkę (mój następny post ją zakończy). Suspensorium trwa 4 tury.

Kolejka pisania:
1. Ophelia/Martin
2. Inès

Bardzo przepraszam za to, że post jest dopiero teraz, jednak ostatnie dni były dość ciężkie i dopiero wczoraj o 2 dorwałem się do komputera. Postaram się więcej nie nawalić.

Chciał odpowiedzieć, że wie, ale nagła reakcja układu pokarmowego mu to uniemożliwiła. Rzucając w myślach dość nihilistycznąmimo wszystko rapowankę przekleństw. Dało się go w tym momencie określić może nawet jako mieszankę Schopenhauera i Eminema, ale nie do końca.
W każdym razie.
Spieprzył pod bramę wymiotując to, co zjadł w ciągu tygodnia. Dłonią mógł sobie wbijać różdżkę w tętnicę udową licząc na to, że zaklęcie kameleona w końcu zadziała. Wypadałoby też zlikwidować wymiociny. Może ktoś w to wdepnie.