Dla Martina Sue, sytuacja stawała się coraz trudniejsza. Do młodego tłumacza w końcu doszło, że przyjście do tego miejsca było ogromnym błędem. Ludzie, którzy się tutaj zebrali nie należeli do najbardziej rozmownych i przyjaznych. Wręcz przeciwnie. Chociaż z wielkim opóźnieniem, Martin zrozumiał, że żaden z obecnych tutaj nie będzie chciał z nim prowadzić dialogu. Wycelowane różdżki i porozumiewawcze spojrzenia wymieniane pomiędzy członkami stowarzyszenia, szybko utwierdziły młodego mściciela w przekonaniu, że grozi mu niebezpieczeństwo.
Nie wiadomo, co kierowało Martinem, gdy ten rzucił się po swoją różdżkę. Własna odwaga? A może duch Braiana wstąpił w ciało brata? Jakkolwiek by nie było, młody tłumacz postawił wszystko na jedną kartę. Musiał zdobyć różdżkę za wszelką cenę! Patyczek mocy był tak blisko. Palce Sue niemal go dotykały. Kijek był tuż, tuż.. jeszcze trochę… jeszcze… i dupa.
W tej samej chwili, gdy Martin rzucił się po różdżkę, Ines dała popis swojego refleksu oraz niebanalnych umiejętności magicznych. Drętwota sprzedawczyni, ugodziła młodego bohatera w tym samym momencie, w którym palce Sue sięgały po różdżkę. Nie był to jednak koniec festiwalu magii w wykonaniu panny Benoit. Młoda i chora na umyśle Ines niemal natychmiast pod udanej drętwocie uświadczyła wszystkich dobrze rzuconym zaklęciem uniemożliwiającym deportację. Czy biedny Martin miał jeszcze jakieś szanse na ucieczkę? Jeśli tak, to były one coraz mniejsze, ponieważ Ophelia Lestrange za pomocą accio przywołała różdżkę pana Sue, po czym schowała ją za pazuchą. Los Martina został przypieczętowany przez prawy sierpowy, wyprowadzony przez Ines, który spadł na szczękę intruza. Pan Sue, legł nieprzytomny na podłogę sklepu. Złole zwyciężyły!
Nie było to jednak koniec pracy. Chociaż intruz został zneutralizowany, należało jeszcze wyciągnąć z niego informacje na temat jego wiedzy o stowarzyszeniu. Co jeśli ktoś wiedział, że Martin znajdował się w tym miejscu. Komu jeszcze zdradził informację o organizacji? Czy znał tożsamość poszczególnych członków? Należało poznać odpowiedzi na te pytania.
Gdy zgromadzeni w pomieszczeniu upewnili się, że Martin jest nieprzytomny i nikt z zewnątrz nie zauważył całego zajścia, chwycili mężczyznę i przetransportowali na zaplecze. Usadzili na krześle, wciąż nieświadomego Martina i związali mu ręce i nogi. Pozostało teraz czekać, aż delikwent się ocknie.

- Pobudka śpiochu, nie ma spania. – Przesłodzony głos Hieronima rozległ się przy uchu Martina, gdy zaklęcie przestało działać i młody Sue się ocknął. – Postąpiłeś bardzo głupio drogi chłopcze. Wyraźnie powiedziałem „kopnij”, a nie „rzuć się” po swoją różdżkę. No, ale cóż zrobić. Było minęło, teraz możemy w spokoju porozmawiać. – Głos, jakim przemawiał stary Malfoy, był z pozoru słodki i przyjazny, jednak nawet do obolałej i zdezorientowanej głowy Martina dochodziła ukryta groźba zawarta w pozornie uprzejmych słowach. – No, ale skoro już się obudziłeś, to odpowiesz teraz na kilka pytań – staruszek zrobił przerwę na wzięcie głębszego wdechu – Kim jesteś i w jaki sposób dowiedziałeś się o nas.

Efekty zaklęć:
Zaklęcie przeciwko aportacji - 3 tury
Zaklęcie Kameleona i Suspensorium zostały przerwane na skutek utraty przytomności przez Martina.

Samopoczucie postaci:
Martin - jesteś zdezorientowany wskutek oberwania drętwotą. Boli Cię szczęka, w tym miejscu gdzie dostałeś od Ines.

Kolejka:
1. Martin
2. Mg
W tej kolejce pisze tylko Martin.

Sytuacja robiła się coraz bardziej zagmatwana.
Z początku wszyscy członkowie stowarzyszenia byli pewni siebie. Czuli, że są panami sytuacji. Dlatego też, słysząc słowa Martina, towarzysze zła wybuchnęli głośnym śmiechem. Jednak wraz z kolejnymi zdaniami wypowiedzianymi przez Sue, zarówno uśmiech, jak i pewność siebie uleciały w siną dal. Gdy młody tłumacz skończył mówić, w pomieszczeniu zapanowała głucha cisza.
Martin trafił w czuły punkt. Zagrał na tym, na czym im zależało najbardziej. Na tajemnicy. Co z tego, że było to najprawdopodobniej sprytne kłamstwo wymyślone na szybko? Przecież żaden z nich o tym nie wiedział. A jeśli nawet jakimś sposobem ktoś użył leglimencji, to czy faktycznie mieli do czynienia z kłamstwem? A co jeśli za Martinem stoi ktoś potężniejszy? Co jeśli ten ktoś wie o nich? Wtedy członkowie stowarzyszenia zostaliby narażeni na nieprzyjemności. Cóż w takiej sytuacji należało począć z niedoszłym mścicielem?
Głęboką ciszę przerwał Hieronim. Jednak tym razem na jego twarzy próżno było dostrzec jakąkolwiek wesołość. Maska spadła i ukazała prawdziwe obliczę starego Malfoya – groźne i bezlitosne.
- Ty pierdolony skurwielu! – warknął, po czym uderzył Martina otwartą dłonią w twarz. Cios nie był mocny, ale zostawił po sobie lekkie zaróżowienie na policzku tłumacza. – Gadaj, pieprzony gnoju, kim jesteś i kim są twoi towarzysze! Gadaj, albo ostatnią rzeczą, którą zobaczysz będą twoje własne bebechy rozsmarowane na ścianie! – krzyknął chwytając Martina oburącz za kołnierz. Rzadko się zdarzało, aby stary czarnoksiężnik tracił nad sobą panowanie. Hieronim był osobą, która lubiła mieć wszystko i wszystkich pod kontrolą. Sytuacje takie, jak ta, kiedy ktoś, kto siedział związany na krześle groził mu, doprowadzały go do szału.
Po jakiejś chwili, kiedy nerwy troszkę opadły, czarodziej puścił Sue i z głośnym westchnięciem opadł na krzesło, które znajdowało się obok. Reszta zgromadzenia wpatrywała się w ciszy i napięciu to w jednego, to w drugiego.

Efekty czarów:
anty deportacja - 2 tury

Samopoczucie postaci:
Bez zmian

Kolejka:
1. Ines
2. Martin

Atmosfera w pomieszczeniu była naprawdę gęsta, a cisza, która zapadła po wybuchu złości Malfoya głośniejsza i bardziej wymowna niż jakikolwiek wrzask.
Ktoś niezorientowany mógłby się zastanawiać, dlaczego słowa Martina wywołały takie poruszenie u czysto krwistych członków stowarzyszenia. Czy tłumaczenie Sue było naciągane? Bardzo możliwe. Jednakże lęk i niepewność, które wywołały mógł zrozumieć tylko ktoś, kto posiadał władzę, pieniądze i odpowiedni prestiż. Ludzie tacy, jak Malfoy, Lestrange czy nawet Parkinson, ludzie, którzy posiadali wielkie wpływy od zawsze obawiali się ich utraty. Taki był los tyranów – wszędzie wietrzą spiski i reagują nawet, z pozoru, na najbłahsze zagrożenia, nie ważne czy prawdziwe, czy zmyślone. Czy nakrycie na praktykowaniu czarnej magii mogło postawić, któregokolwiek z wyżej wymienionych przed sąd? Oczywiście, że nie! Nie mniej, czarna magia i wszystkie związane z nią aspekty były tematem tabu w społeczeństwie, ba, były poniekąd napiętnowane. Cóż w takiej sytuacji mogli stracić arystokraci czarodziejskiego świata? Wbrew pozorom wiele. Pomijając fakt, że zwróciliby na siebie oczy niepożądanych oczu, które mogłyby zacząć węszyć wokół interesów, jakie członkowie stowarzyszenia prowadzili, to przede wszystkim twarz i prestiż społeczny. Jak zachowałaby się opinia publiczna gdyby odkryto, że znamienici przedstawiciele czysto krwistych rodzin spółkują po kontach ze szlamą, która jest w dodatku wilkołakiem? Jak zareagowałby świat gdyby dowiedział się, że nauczycielka Hogwartu, która winna dawać przykład młodszym pokoleniom praktykuje czarną magię, która powszechnie była uważana za złą? No właśnie. Chociaż postronnej osobie mogłoby się wydawać, że konsekwencje utraty anonimowości były niewielkie, ale ten, kto obracał się w najwyższych sferach doskonale wiedział, że stawka była wysoka.
Słowa Inès przerwały niezgłębioną ciszę. Wywód młodej sprzedawczyni brzmiał logicznie i sensownie, do tego stopnia, że kontrargumenty Martina nie trafiły do nikogo. Nie mniej, gdy wilkołaczyca wzięła zamach, aby roztrzaskać głowę biednego tłumacza, Hieronim zareagował błyskawicznie.
- Stój! Nie waż się tego robić! – Głos starca był już całkowicie spokojny, chociaż twardy i bardzo władczy. Rozwścieczony Hieronim zniknął, w siną dal odszedł też Hieronim – dobrotliwy staruszek. Pozostał jedynie stary i władczy Malfoy – ktoś, kto nie znosił wszelkiego sprzeciwu i nieposłuszeństwa. – Mam znacznie lepszy pomysł, niż legilimencja. – powiedziawszy to, wstał z krzesła i niespiesznym krokiem podszedł do związanego Martina. – Ta młoda dama ma sporo racji. Co jeśli wszystkie twoje słowa są łgarstwem. Brian, Panie świeć nad jego duszą, był skończonym idiotą, to fakt. Jednak był jednym z nas i po namyśle ciężko mi uwierzyć w jego zdradę. Jednakże istnieje szansa, że w twoich słowach jest cień prawdy. Przekonamy się. – rzekł, po czym odszedł kilka kroków i spojrzał na resztę zgromadzenia.
- Sądzę, że nie ma potrzeby, aby tracić siły na legilimencję. Uważam, że lepiej będzie, jak do odkrycia prawdy wykorzystamy to, czego się nauczyliśmy dzisiejszego dnia zanim przerwał nam nasz gość. – urwał na chwilę i powiódł wzrokiem po zebranych. Wzrok starca zatrzymał się dopiero na Inès i Opheli. – Panie mają pierwszeństwo. Pamiętajcie o odpowiedniej wymowie i właściwym ułożeniu nadgarstka. Każda ma po dwie próby. – powiedział, po czym ponownie usiadł na krześle, obserwując z niejakim zaciekawieniem, jak rozwinie się sytuacja.

Pierwsza z szeregu wystąpiła Ophelia Lestrange.
Na jej pokrytej piegami, wciąż nie brzydkiej twarzy nie zagościła żadna, nawet najmniejsza emocja zdradzającą zawahanie, gdy wyciągała zza pazuchy różdżkę, kierując ją w pierś Martina.
- Crucio! Crucio!

Efekty zaklęć:
anty deportacja - 1 tura

Reszta efektów bez zmian

Kolejka:
1. Ines
2. Martin

Wykonuję rzut za nieobecną Ophelię

Rzut 1 - Cruciatus
Rzut 2 - Cruciatus