Sklepowe pomieszczenie momentalnie zaczęło wypełniać się czarodziejami rozmaitej maści, jednak każdy z nich cechował się pochodzeniem powszechnie uważanym za dobre — Lestrange rozpoznawała ich natychmiastowo, mając ich twarze wymalowane w umyśle wraz z krótką charakterystyką. Lekceważenie tak wpływowych i odmiennych osobistości byłoby czystą głupotą, a z każdym z mężczyzn miała kontakt wielokrotnie podczas bankietów, na których bywała z ojcem jeszcze w latach chlubnej młodości. Pomimo czasu nieubłaganie oddalającego ją od swego kwiatu wieku, pomimo okoliczności ograniczających jej kontakt z obecnymi mężczyznami, nie wyrzucała ich z ciasnej klatki wspomnień. Raczyła każdego z nich opanowanym do perfekcji uśmiechem, który od lat prezentował Ophelię jako ostoję towarzystwa i ogłady.
Deszcz bezlitośnie uderzał w okna, rozpraszając myśli, których podejrzliwość jeszcze niedawno była skupiona na nieznajomym zerkającym do wnętrza sklepu. Zniknąwszy we wnętrzu, nie miała okazji dojrzeć dalszych poczynań pana Sue — dźwięk kropel deszczu rozbryzgujących się na szklanej powierzchni z rosnącą mocą oraz schodzący się goście skutecznie odwróciły uwagę Lestrange od jego osoby. Wszak kim on mógł być? Jawił się jako przybłęda, który zastał zamknięte bramy sklepowe. Rozproszona uwaga natychmiastowo skoncentrowała się na pierwszym z nowo przybyłych. Anatol Parkinson — mężczyzna czarujący, ponad kobiety wielbiący jedynie butelkę whisky.
— To samo mogę stwierdzić o tobie, Anatolu — uraczyła go standardową grzecznością jakości przeciętnej. Nie była zniesmaczona towarzystwem, przywykła do niego doskonale od lat nastoletnich. Spotkania z nimi były bezbolesne, o ile posiadło się arsenał rozpracowanych odpowiedzi, typowych, mdłych grzeczności, które należało z uśmiechem oferować przy powitaniach.
Parkinson rozpoczął swoistą falę, która na swoim grzbiecie poniosła niemalże natychmiastowo resztę mężczyzn. Bliźniacy Avery, Angus Flint — Lestrange pozwalała składać na dłoni pocałunek, raczyła sympatycznym powitaniem, które w swym wybrakowaniu udawało doskonałe. Dobre kontakty z ludźmi tego sortu były niemalże kluczowe, posiadła głęboko zakorzenioną dbałość o nazwisko, które prezentowała swoją osobą, nawet nie stojąc u ojcowskiego boku. Jednak zainteresowaniem obdarzyła staruszka, który pojawił się jako jeden z ostatnich, stojąc w progu wraz z Flintem. Ojciec Ophelii posiadał pewną zażyłość ze starym Malfoy'em, która pchała obojga w kierunku przyjacielskich powitań — Lestrange wobec Hieronima okazała nieco więcej skupienia.
— Cieszę się, że Cie widzę, Hieronimie. Dawno nie mieliśmy okazji na siebie trafić, czyż nie? — odparła z nienachalną kurtuazją, aby przysłuchać się jego słowom kierowanym do Benoit. Skwitowała je lekkim zmarszczeniem brwi, plamy na witrynie nie była w stanie nie powiązać z wcześniejszą obecnością nieznajomego mężczyzny. Na pytanie o absencję Bułhakowa skierowała wzrok na Inès — nie będzie go, prawda?

Wiele rzeczy wydających się być denerwującymi było dla Benoit do tego stopnia obojętne, że wystarczyła chwila by je ze swej główki wyrzucić. Upierdliwe dzieciaki, wkurzający domokrążcy... Wiele rzeczy było jednak na tyle niespodziewanych, że ciężko było oczekiwać od niej określonej z góry reakcji. Martin miał to nieszczęście, że postanowił zrzygać się na witrynę jej sklepu w chwili, kiedy znajdowała się w dość stresującej sytuacji. Ujrzawszy z nieznanej jej przyczyny haftującego na okno Jareda Leto bez zastanowienia złapała za trzymaną pod ladą siekierę. Przyjrzała się dokładnie jego twarzy, obracając trzonek niedoszłego narzędzia zbrodni w bladych, kościstych dłoniach i syknęła, odkładając je na pierwotne miejsce. Ofelia Lestrange była ważniejsza, a tak czy siak zapamięta sobie dobrze jego twarz. Niech tylko spróbuje pojawić się tam gdzie nie trzeba - sprawdzi czy mit o ludziach żyjących z jelitami na wierzchu nie zawiera w sobie szczypty prawdy.
- Następnym razem kiedy ktoś postanowi zrzygać się na moją własność - nie pytaj się czy go znam tylko od razu mu przypierdol. - westchnęła ciężko, wyglądając za szybę jeszcze przez chwilę. Może idiota potknął się i leży gdzieś tam w błocie, a ona może go teraz dobić, żeby wyładować frustrację?
Wytłumacz mi, Lestrange, jakim cudem deszcz tego nie zmywa? To jest jakiś głupi dowcip czy jesteśmy świadkami narodzin nowej formy życia?
I na tym właściwie swój monolog zakończyła, bo do środka schodzić się zaczęły osoby mniej i bardziej przez wilkołaczkę szanowane. Ludzie... wszyscy ludzie byli dla niej tacy sami. Nie rozumiała więc dlaczego ktokolwiek miałby pławić się posiadaniem nazwiska zapisanego krwią mugoli w skorowidzu czystości przez bandę manipulantów, którzy chcieli znaleźć się jeszcze wyżej w tej sztucznej hierarchii. Bezczelne lizodupstwo i całkowite zignorowane jej osoby przez ten bezwartościowy szmelc odbił się więc na samopoczuciu kobiety, zmuszając ją do ponurego powitania ich skinieniem głowy i zignorowania leżących na blacie płaszczyków. Jeżeli ta miernota miała zamiar się z nią bawić... nie wiedzieli z kim zaczynają.
Zalana masą pytań mających zachować pomiędzy nią a Hieronimem pozory normalnej relacji uśmiechnęła się tylko.
- Skądże. - powiedziała odbierając jego płaszcz i odwieszając na wieszak znajdujący się tak blisko, że nie musiała zrobić nawet kroku w bok. - Bułhakowa nie będzie. - To mówiąc ruszyła w stronę drzwi wejściowych, by zamknąć je na klucz. - Zapraszam do środka.
Wprowadziła swoich dzisiejszych gości na zaplecze, po czym gestem zaprosiła do tego, by zasiedli przy stole. Pozostało jej zapytać tylko czy pozostałe osoby czegoś sobie życzyły, zniknąć na moment za ścianą i owe rzeczy przygotować. Przy okazji plując do odpowiednich kubeczków. No dobra, aż tak źle z nią nie było.

The member 'Mistrz Gry' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'KOŚĆ K20' : 14

--------------------------------

#2 'KOŚĆ K20' : 11

--------------------------------

#3 'KOŚĆ K20' : 3

Pani Benoit upewniwszy się, że żaden z jej dzisiejszych gości niczego nie potrzebował uśmiechnęła się do siebie w duchu i usiadła na krześle, by uważnie wysłuchać słów Hieronima. Jego postać wzbudzała najpewniej nie tylko w kobiecie ogromny respekt, więc nie musiał się martwić o żadne krzywe spojrzenie ze strony właścicielki sklepu, o czym pomarzyć mogła większość tu zebranych, gdyby tylko z jakiegoś niewytłumaczalnego dla Ines powodu postanowili zająć jego miejsce. Odetchnęła głęboko na wieść o tym, cóż takiego robić dzisiejszego dnia mieli, bo zdawała sobie sprawę z tego ilu zgromadzonym niewyobrażalną przyjemność sprawiłoby możliwość rzucenia na nią Klątwy Cruciatusa i obserwowanie jak zwija się z bólu na podłodze. Znów pieczę nad stabilnością jej umysłu sprawowało uczucie bezwzględnej niższości, każącej wilczycy walczyć o pozycję w stadzie najgorszych szumowin w historii tego świata i właściwie już mogłaby komuś przywalić, chociaż żadne niepokojące słowo poza jej głową nie padło, gdyby nie...
Karton Sue. Postanowił zapukać do drzwi jak gdyby nigdy nic i chociaż kobieta nie mogła go zobaczyć ze względów oczywistych, to po prostu czuła w kościach, że walenie pięścią w tabliczkę ZAMKNIĘTE musiał mieć związek z imbecylem, który szlajał się wokoło i narzygał jej na witrynę.
Skinęła więc głową i podniosła się z pozycji siedzącej.
- Przepraszam na moment. - powiedziała spokojnie i opuściła pomieszczenie w celu sprawdzenia czy faktycznie nie pomyliła się... i owszem. Człowiek którego wcześniej wzięła za bezdomnego miał tupet. Podniosła znajdujące się w asortymencie Borgina okulary widoczności w celu upewnienia się, że stał za tym tylko ten jeden dureń. Przez moment zawahała się czy nie było dobrym pomysłem zasunięcie kurtyny i pozostawienie go na dworze samemu sobie, ale skoro już wstała, a ten imbecyl bardzo czegoś chciał i trzymał w łapsku różdżkę - i ona wyciągnęła swoją.
Otworzyła drzwi celując nią prosto w jego serce.
- Różdżka na ziemię i mówisz o co ci chodzi, albo dowiesz się czy plotki o tym, że jem ludzi są prawdą za trzy... dwa...

Otwierająca drzwi właścicielka z okularami widoczności nie była rzeczą, jakiej się spodziewał. Zastanowił się też, czy Kameleon był w ogóle dobrym pomysłem... Teraz to już za późno chyba. Nie poruszyło go wyciągnięcie różdżki przez kobietę. To chyba normalna reakcja, jak ktoś obcy dobija się do zamkniętego sklepu, szczególnie na takiej ulicy, jaką był Śmiertelny Nokturn. Morderca? Mafia? A może Ministerstwo? Kobieta mogła spodziewać się wielu z wymienionych tutaj osób na "M", jednak z pewnością nie pomyślała o Martinie. W końcu go nie znała.
Odłożenie magicznego patyka w takim momencie byłoby bardzo nierozsądne. Martin liczył na swoją zręczność i umiejętność deportacji. Poza tym nie miał zamiaru ściągać teraz z siebie zaklęcia pozornej niewidzialności. Skoro już udało mu się je rzucić, to jakoś to powinien mądrze wykorzystać.
Bardzo niespodobało mu się przybycie kolejnych osób. Powoli jednak odłożył różdżkę na ziemię, unikając gwałtownych ruchów. Nasłuchiwał też wszelkie głosy dochodzące z pomieszczenia.
- Jestem Martin, brat Briana Sue. Wiem, że go znaliście, że należał do waszego stowarzyszenia. Chciałbym również dołączyć - powiedział, spoglądając na kobietę i mężczyznę na zmianę, co jakiś czas rzucając również wzrokiem za nich. Musiał być czujny.

Benoit zmierzyła tego obszczymura spojrzeniem i wydała z siebie stęk niedowierzania. Czy to się naprawdę działo? Nikt jej w nic nie wrabiał? Nabrała powietrza, spojrzała Martinowi prosto w oczy i mrużąc swoje rzekła:
- Mam rozumieć, że rzuciłeś na siebie nieudolne zaklęcia kameleona i skradałeś się pod mój sklep, zwymiotowałeś na moją witrynę i zamiast przedstawić się bezczelnie chwyciłeś na mój widok za różdżkę, ponieważ "chcesz się do nas przyłączyć"? - zapytała, jak zawsze plując sarkazmem we wszystkie strony świata, chociaż tym razem miała ku temu powody i faktycznie wyciągnęła jakiś absurd tej sytuacji na światło dzienne. I to Francuzów uważano w tym kraju za kompletnych dziwaków?!
Coś w niej pękło. Jakieś poczucie stabilności. Przygniotło przy tym wiarę w ludzki rozum i rozsądek, co dało się dostrzec w zirytowanym spojrzeniu. Jeżeli ktokolwiek w tym pomieszczeniu miał zamiar przeciwstawić się decyzji wsadzenia go do piwnicy i zdzierania z niego skóry to poważnie zwątpi w przyszłość tej organizacji. Agresywna i nadpobudliwa kobieta, jaką Ines była... z pewnością nie kierowała się w takich sytuacjach doświadczeniem i nie zastanawiała się nad reakcjami, kiedy coś w środku mówiło jej proste ROZSZARP. Jedyną rzeczą, jaka Martina uratowała był zatem tłum gapiów, przy którym zadźganie go tępym brzeszczotem było najzwyczajniej w świecie nie na miejscu.
- Mieszkając w Nokturnie natykałam się na różne dziwactwa, ale to już dla mnie za wiele.
Coś w tych zmarszczonych brwiach krzyczało wręcz ZLIZUJ TE WYMIOCINY DOBROWOLNIE ALBO ZMUSZĘ DO TEGO CIEBIE, CAŁĄ TWOJĄ RODZINĘ, PSA I DZIEWCZYNĘ. Mógł mieć słodką buźkę, ale nie znaczyło to wcale, że potraktuje go łagodniej. Obcięcie głowy Jareda Leto i zachowanie jej na zawsze było... kuszące.

Na kim mieli ćwiczyć klątwę, której technikę zgrabnie przedstawiał Hieronim? Lestrange skierowała badawcze spojrzenie na właścicielkę sklepu, aby po chwili zastoju zdjąć z niej ciężar utkwionego wzroku, omieść nim pomieszczenie, w którym nie zagościła od dawna. Dni, wymykające się niezamieszkane podczas bytowania w Hogwarcie, zrodziły w niej irracjonalną tęsknotę za kłopotliwym życiem, które wiodła przed przekroczeniem murów zamku. Hogwardzkie strzeliste wieże nie dodawały jej otuchy swoimi monstrualnymi sylwetami, sugerującymi, iż jest to placówka bezwzględnie bezpieczna, oaza nauki i spokoju. Dopiero będąc w tym miejscu, na Śmiertelnym Nokturnie, mogąc błądzić wzrokiem między rozdmuchanymi ego zebranych, w których nijak nie dało się dopatrzyć okruchów człowieczeństwa, paradoksalnie czuła się na swoim miejscu; Przecięcie mowy Malfoy'a donośnym pukaniem, brzmiącym w całej przestrzeni, zszokowało ją w równej mierze, co pozostałych. Cóż za wariat dobijałby się do drzwi miejsca tak parszywego, w dodatku podczas bezlitosnej ulewy?
Ciżba potoczyła się wraz za Inès zwartą ludzką masą, wszak ciekawość jeszcze nie uchodziła za grzech, jedynie za pierwszy stopień do piekła, który każdy z zebranych dawno już przekroczył. Ophelia, podążając za Hieronimem, który w rytm przywódczego zewu poczuł się w obowiązku do przewodzenia ciekawskim spojrzeniom, zatrzymała się tuż obok niego, gdy doszli do drzwi. Obrzuciła kobietę pobieżnym, jednak wyzbytym z szoku spojrzeniem — reakcja właścicielki była oczywista dla każdego, kto miał choć przez chwilę styczność z jej czarującą osobowością; W osobie stopionej z otoczeniem szukała zaś mężczyzny, który wcześniej plątał się przy sklepowym progu, jego podejrzane zachowanie nagle nabrało barw, komponując się ze słowami, które opuściły jego usta.
Skrzyżowała ręce na piersi, unosząc lekko podbródek, obracając kuriozum sytuacji w zwarty ciąg dłońmi chłodnej kalkulacji. Doprawdy, czy istnieje gorsza metoda na wkupienie się w łaski bandy sadystów? Niewątpliwie barwny paw goszczący na witrynie sklepowej nie sprzyjał sytuacji mężczyzny, Lestrange mogła się domyślać, iż pod sztywną postawą Benoit kryje się chęć wytarcia wymiocin twarzą intruza. Westchnęła lekko, ściągając brwi.
— Może się przydać — odparła po chwili, kierując spojrzenie na Hieronima, mając na myśli potencjalne przeznaczenie Martina jako obiektu do zamęczania Cruciatusem.

- Nie wiem o czym pani mówi - rzucił Ines w odpowiedzi. Przecież się nie przyzna do tak haniebnego czynu, jakim było zwymiotowanie pod sklepem. Któż by się przyznał. Na szczęście w świecie magicznym łatwiej jest o kłamstwo. W końcu mógł wmówić kobiecie, że widocznie ktoś użył eliksiru wielosokowego. Możliwości było sporo.
- Nie chwyciłem różdżki na pani widok, szedłem tu z nią w dłoni, w razie obrony przed przypadkowymi bezdomnymi.
Powinna wiedzieć, że okolica nie jest zbyt bezpieczna, naprawdę zadawała takie pytania? A może to ona jest tutaj największym złem? Może trochę na taką wyglądała. Spoglądał bez wyrazu na kobietę, która wyglądała, jakby ją miało roznieść na drobny pył, lecz nie potrafił zrozumieć dlaczego.
Choleryczka.
Rzucił krótkim spojrzeniem na resztę przypatrujących się mu osób. Czy to był cały klub? Czy wszyscy skoczyli do okienka zobaczyć co się dzieje? Doprawdy fantastyczne. Martinowi przeszła ochota na wyciąganie informacji, bowiem odczuł lekkie zagrożenie. Widział spojrzenie Anatola, a słowa Hieronima przekonały go do słuszności ucieczki. Za jakiego głupca go mieli, skoro nawet wprost mówili, że nie ma szans - czemu więc różdżki go chcieli pozbawić? Martin nie liczył na jakiekolwiek rozmowy. Sprawa była przegrana.
Cholerny Brian.
Koniec zabawy. Czas spakować manatki i zwiać. Zebrał się w sobie, schylił się, po czym wraz ze złapaniem różdżki wydeportował się z piaskownicy. Cel - sklep Briana. Czuł, że teleportacja bezpośrednio do mieszkania nie byłaby dobrym posunięciem. A tak to mógł się podelektować jeszcze spacerkiem po schodach prosto do części mieszkalnej budynku. Żyć, nie umierać. Miał ochotę zapalić, po tym cholernym przeżyciu.

zt?

Elo 320