Słodka nieświadomość w mig opuściła Martina, a jej miejsce zastąpiło niezbyt miłe uświadomienie sobie własnej sytuacji. Ale czy na pewno takie niemiłe? Sue był wciąż obolały, jego ciało drżało. Ledwo utrzymywał się na nogach. Naprawdę nie mógł siedzieć? Gdzież było krzesło? Wciąż za nim. Cudownie. Usiadł więc, gdyż nie widział żadnych przeciwwskazań. Chwilkę mu zajęło dojście do siebie, lecz starał się słuchać Hieronima, aby wiedzieć jakiej odpowiedzi mu udzielić. Aczkolwiek przecież nic by się nie stało, gdyby go zignorował i sam zaczął nowy temat. Sue, wyprany z wszelkich głębszych uczuć, rzucił Malfoyowi spojrzenie zdezorientowanego człowieka. Naprawdę nie pamiętał, kiedy ostatnio zemdlał. Nie przeszkadzało mu to specjalnie, było tak inaczej, a on właściwie nie wiedział, co by tu zrobić. Chociaż była właściwie jedna taka rzecz, jaka przemknęła mu przez myśl.
- Mogę zapalić? - spytał sięgając do kieszeni i wyciągając papierosa. Wsadził go sobie do ust czekając, aż jakiś łaskawiec mu podpali. Bez względu na to, czy by ktoś się skusił, czy nie, złapał go do ręki, aby spytać o coś jeszcze. - Jak wygląda rekrutacja do waszego uroczego grona? Trzeba być nienormalnym, czy wystarczy opłacić składki klubowe? O nie, przepraszam, groziłeś mi cruciatusem.
Całkiem śmiesznie brzmiało to z ust Martina, będącego zawsze kompletnie bez wyrazu. Nie wiadomo, czy to jakiś rodzaj żartu, ironii, czy jest niespełna rozumu. Nie bał się groźby, szkoda mu było energii. Wiecznie ją oszczędzał, nie wiadomo na co. Wszystko dla niego było bezcelowe, więc czego się też po nim spodziewać. Zemsta dawała mu ostatnio siłę do walki, ale sprawy potoczyły się trochę inaczej...
No właśnie, zemsta.
Wyprostował się nieco na krześle.
- Panowie, kończąc już te żarty, chciałbym zdradzić prawdziwy cel mojego przybycia tu. Co wiecie o marszu ROMu?
Pytanie zabrzmiało wśród zgromadzonych.
- Wiecie, interesują mnie napastnicy. To ktoś od was? Chciałbym przyznać, że to było naprawdę inspirujące. Gdyby nie to, nie nauczyłbym się pożogi - przyznał.

Ines była już właściwie na granicy własnej wytrzymałości, co zakomunikowała złapaniem ciężkiego przedmiotu, którym chciała rozwalić mu czaszkę w lepszą, prawą rękę.
- Gdyby kartę członkowską otrzymywało się za bycie walniętym to byłbyś liderem, gwarantuję. Przepraszam, ale ile jeszcze damy mu grać na zwłokę, bo tracę cierpliwość? - Rzucanie w człowieka zaklęciami niewybaczalnymi i tak było już karalne, więc teoretycznie wszystkim powinno być już obojętne cóż takiego z Martinem się stanie. Zmienianie swojej linii obrony co dwie minuty raczej nie wzbudzało niczyjego zaufania ani sympatii, a ryzyko tego, że ktoś faktycznie miał kolegów sprawiało, że w jej mniemaniu połowa zgromadzenia powinna myśleć o ulotnieniu się ze sklepu, żeby nie zostać przyłapanym na torturowaniu jakiegoś pechowego frajera.
Cóż mogła wiedzieć o marszu zorganizowanym przez ludzi, których miała kompletnie w dupie? Że zginęło tam sporo ludzi, których również miała w dupie. Powstrzymała się przed komentarzem, bo znając życie to faktycznie ktoś z obecnych kogoś tam przypalił -  czystokrwiści lubili stawiać się na piedestale i karać tych sprzeciwiających się lub nieprzydatnych. To pomieszczenie było ich pełne. Liczyła jednak na okazanie przez nich resztek mózgu i nie sprzedawanie panu "Sue" niczego konkretnego.

Umysł pana Sue niewątpliwie wykoleił się wielokrotnie, gdy zmierzał w miejsce tak upiorne, otoczone wszędobylską aurą niebezpieczeństwa, niemalże wchodząc do lwiej paszczy, później zaś — igrając w patowej sytuacji. Refren, który mężczyzna powtarzał uparcie, a który zmieniał swą treść za każdym razem, z którym opuszczał jego usta, podsuwając inną teorię, według której miał się tu znaleźć, niewątpliwie nie miał prawa zaskarbić sobie ani ziarna ufności, które część zebranych mogła w sobie posiadać. Lestrange nie zabierała głosu, obserwując sytuację z pozycji świadka, który nijak nie miał się do dyskusji, a jedynymi słowami, które dotychczasowo opuściły jej usta po zaciągnięciu Martina do sklepowego wnętrza, były formuły zaklęcia. Istotnie, przyłapała się na cieniu zgrozy, który przemknął na palcach przez jej umysł, potencjalnej groźbie, która kamuflowała się w słowach ich gościa, jednak była to myśl na tyle ulotna, na tyle skażona absurdem, że niemalże natychmiastowo została porzucona.
Pan Sue miotał się bezradnie we własnych zeznaniach, ubierając je w piękne suknie zagadek, którymi w istocie rzeczy nie były; Lestrange, istota najogólniej oziębła do szpiku kości, już widziała jego żywot jako marny żart, wybryk, który należy rozciąć skalpelem chirurga chociażby, aby dotrzeć do wnętrza — urosło w niej zaintrygowanie, do którego nigdy by się nie przyznała. W całym kuriozum zażyczyła mężczyźnie śmierci bezużytecznej, bez znaczenia, a jednak dotkliwej, gotowa bezrefleksyjnie obserwować, jak Benoit rozbija jego czaszkę o kant ciężkiego przedmiotu. Jego śmierć stanęła na pozycji odgórnej kolei rzeczy — wszak nawet ona sama nie byłaby żadną szczególnością. Któżby rozglądał się za tak potłuczonym obszczymurkiem?; Nie wierzyła w żadne jego zeznania.
Nie drgnęła jej nawet powieka na wspomnienie marszu. Ha! Może nawet była ciekawa, którego rzekomego prawdziwego celu przybycia chwyci się przy kolejnej szamotaninie z własnym losem, istnieniem, które nieuchronnie zsuwało się po równi pochyłej.
— Chyba nasłuchaliśmy się wystarczająco pańskich bredni, chwyta się pan coraz mizerniejszych desek ratunku — stwierdziła po chwili rzeczowo, niemalże miękko, głosem prawie że sugerującym znudzenie towarzystwem Sue. Istotnie, ten stał się zbędnym balastem, a jego śmiesznie ignoranckie podejście niewątpliwie było w stanie wzburzyć każdego z obecnych. — Odnoszę wrażenie, że nikt nie nauczył pana pokory — spuentowała chłodno, zawieszając na nim nieruchome spojrzenie ciemnych tęczówek, w których nijak nie dało się odnaleźć żadnego wyrazu.
— Crucio! — rzuciła ponownie, wymierzywszy w jego pierś.

The member 'Ophelia Lestrange' has done the following action : Rzut kością

---

'KOŚĆ K20' : 14